ตอน270บังคับให้ส่งประเทศ

ตอนที่270 บังคับให้ส่งประเทศ

คำพูดเดียวเหมือนทำให้ชนุดมตายทั้งเป็น

ดูเหมือนว่ามีตาข่ายขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นที่จะ ครอบคลุมเขาทั่วร่างกาย เลือดนั้นจับตัวเป็นก้อนในกระดูก คนทั้งคนที่ห้ามความรู้สึกไว้ ครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้แบบนี้

ใจเต้นแรง คิดเอาแน่เอานอนไม่เคยมาก่อน

ชนุดมข่มตาลง ยกมือซ้ายตัวเองขึ้นแล้วกดไปที่ตรงกลาง ใจ กระโดด เตือนเขาว่าตื่นเต้นแค่ไหนเพราะประโยคนี้

นัชชารออย่างเงียบๆ คำถามนี้สำหรับเขาสำคัญมาก เขา ต้องการรู้ความรู้สึกของชนุดม

“ชอบแต่จีบไม่ติด “ ชนุดมให้คำตอบที่เขานั่นไม่อาจรู้ได้ “ทำไม เธอมีความรู้สึกนึกคิดกับฉัน?”

นัชชาถอนหายใจเบาๆ “คุณคิดมากไปแล้ว ฉัน

ไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณเลย

มันไม่สายเกินไปที่จะหลบหนีออกจากคุก ชนุดมไม่พูด อะไรกับเธอ “วางสาย

หมายเลขปลายทางถูกวางสายไป ฟังเสียงที่เมื่อกี้ ท่าทางนัชชาเหมือนเขิน หันหลังเปิดประตูออกจากห้อง “โทนเสร็จแล้ว?” เจ้าหน้าที่รออยู่ที่หน้าแระตู นัชชาพยักหน้า”อืม”

ทั้งสองกลับมารวมกันระหว่างทางเจ้าหน้าที่คุมขังถามเธอ อย่างไม่เป็นทางการ “ใครเป็นคนเรียก”

นัชชาพยักหน้า ตอบไปอย่าง “คนในบ้าน

“อ๋อ”

โชคดีที่ผู้คุมคุกไม่ได้ถามไรต่อ และไม่ได้คิดมาก

นัชชาเดินเข้าห้อง ผ่านเรือนจำรวมจำนวนมาก มีเจ็ดหรือ แปดคนอยู่ในนั้น สิบกว่าคน

แต่ละคนมุ่งเน้นไม่ดี แค่ผ่านทาง แค่มองหน้าก็ยังไม่กล้า

กลัวมาก

ถึงแม้จะไม่มีใครพูด แต่นัชชาก็รู้สึกได้ สำหรับเธอแล้ว มาใหม่” ฉันสามารถอยู่ในห้องเดียวและกินคนเดียวพวกคุณ บ่นยาว เพียงแค่ไม่จับโอกาสก็เป็นเรื่องยากสำหรับเธอ

นัชชากลับถึงห้องตัวเองแล้วนั่งลง ยกมือแล้วจับท้องตัว เอง เวลาหนึ่งเดือนนี้ ท้องคงไม่มีการเปลี่ยนอะไรมากหรอก ถ้าไม่ทำเพื่อตัวเองแล้ว เพื่อลูก เธอก็จะดูแลรักษาชีวิตน้อยๆนี้ ไว้
อีกทาง เมทนีรู้ว่าคดีของนัชชาไปไม่ค่อยดี คนทั้งหมดตก อยู่ในความตื่นเต้นอย่างที่สุด หลายปีนี้เธอไม่เคยมีความสุข ตั้งแต่เธอป่วย

เลว บอกเธอให้ต่อสู้กับตัวเองฉันยังไม่ต้องการถูกส่งไป

ยังคุกโดยเธอ

ทีนาร์พึ่งพอใจและคิด ความรู้สึกที่สามารถครอบครองเต ชิตได้อย่างสมบูรณ์นั้นเต็มไปด้วยในสมองของเธออีกครั้ง

เธอยังคงเพ้อฝัน ยังคงคิดภาพที่อยู่กับเตชิต

ในเวลาเดียวกัน ร่างกายเธอก็ดีขึ้นมากพอแล้วจอร์จบอก ให้เธอระวังตัวเสมอ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร แค่เห็นถึงแสง เขาก็ สามารถทำงานในโรงบาลได้

ก็คือความคิดที่ดีนาร์อยากเจอเตชิต เป็นข่าวร้าย

ปรัณเดินตามจอร์จเข้าไปให้ห้องผู้ป่วย ทั้งสองมือได้ถือ เอกสารไว้แล้วพูดไรอยู่ จนกระทั่งยืนอยู่หน้าเตียงของเธอ หัวทีนาร์เต็มไปด้วยหมอก “คุณหมดปรัณ ปรัณ เป็น อะไร?

“คืออย่างนี้ เท่าที่ฉันดูร่างกายเธอแล้ว การฟื้นฟูของเธอ ปกติ ตำแหน่งต่าง ๆ นั้นค่อนข้างมีเสถียรภาพในมุมมองของ การประเมินที่ครอบคลุมของประเด็นเหล่านี้ เธอในทางนี้ยังคง แนะนำให้เธอกลับไปรักษาทางโน้นจะดีกว่า ปรัณยังคงอบอุ่น อยู่เหมือนเดิม แค่เวลาพูดแล้วทีนาร์เหมือนรู้สึกว่าย็นชา
กลับไปนิวซีแลนด์!” เธอตกใจมาก เสียงแม้จะเสียงดัง “ทำไมถึงให้ฉันกลับไป เธออยู่นี้ก็เอยู่แล้ว ฉันไม่อยากกลับ ไป!”

นี้คือความหมายของเตชิต

ประโยคที่ปรัณพูดนั่นทำให้แระสบความสำเร็จเขาเสียไป ในหลายสิ่ง เขาจึงไปสักพัก เธอบอกว่า…..เตชิต ให้ฉันไป?”

“อืม” ปรัณไม่ควรพูดแบบนี้ออกมา ไม่มีความผันผวนใน สายตาเขาเลย “ตอนนี้สิ่งที่เธอมาพูดก็เรื่องดี ที่จริงโรคของ เธอต้องรักษา ทางนี้เป็นแค่โรงบาลทั่วไปไม่สามารถรักษา หลายโลกได้

ทีนาร์ยิ้มแบบไม่ค่อยเต็มใจ “ฉันรู้สึกว่านี้มาก…..

“ทางโน้นก็ตะดีกว่า” ปรัณไม่ให้พื้นที่เข้าลยสักนิด “เพราะสิ่งที่ตัวเองคิดนั่น เธอก็ควรกลับไป

“แต่ว่า…..นาร์ เธอไม่คาดหวังว่าเตชิตจะเป็นเรื่อง

แบบนี้”

“เตชิตไม่เคยบอกกับฉันว่าให้ฉันไป ฉัน…

“นั่นเป็นสิ่งที่เธอตกลงเอง เรื่องที่ปรัณสับสนก็เพราะเรื่อง แบบนี้ คุณสามารถโทรถามกับตัวเขาเองก่อน

ตอนแรกที่นารไม่คาอยเข้าใจ ตอนนี้นัชชาอยู่เรื่องบาล เกอดเรื่องแบบนี้ในใจเธอยิ่งเกลียดสิ่งนี้ ถ้าหากเธอไม่ใช่หมอ เธอมองก็ไม่อยากจะมองมันน
ทีนาร์ โดยธรรมชาติแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะโทรหาเตชิต ทันที เพียงแค่เริ่มสร้างปัญหา “คุณให้เตชิตมาพูดกับตัวเอง ฉันถึงเชื่อ”

แพ้เสียงของปรัณ “เธอไม่ว่าง

งั้นฉันจะรอตอนเธอว่าง ทีนาร์สังเกตเห็นความเกลียดชัง ในคำพูดของเธอ ทัศนคติก็ยากเช่นกัน “ช่วงเวลานี้ก็คือรอ อย่าให้หมอขับรถออกจากโรงพยาบาลเพราะอารมณ์ส่วนตัว

รุนแรงเกินไป แม้ว่าจะไว้หน้าเตชิตก็ตาม ฉันก็จะไม่ได้ เธอออกไป วางใจได้ ยังดีที่ปรัณไม่พูด พูดที่หน้าตาของทีนาร์ ก็ทนไม่ไหว

เธอในตอนนี้พูดจาดีๆ ทุกอย่างก็อยู่ที่เตชิต น้ำเสียงนี้ส่ง ความรู้สึกของผู้คนได้อย่างไร?

ทีนาร์ใจไม่สงบ ก็เข้าใจว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมา ทะเลาะกัน หันหลังกลับไปมองจอร์จ “จอร์จ ร่างกายของฉัน ตอนนี้ผิดปกติไหม?”

จอร์จมองหน้าเธอแล้วพูดตลอด ท้ายที่สุดมันเป็นผู้ป่วยที่ อยู่ด้วยกันมานาน แต่ก็มีวามรู้สึกอยู่นิดแต่คราวนี้เขาพยักหน้า “ไม่มีปัญหา”

ทีนาร์ยิ้มเบาๆ “คุณแน่ใจ? ฉันยังต้องนั่งเครื่องอีก ยังคงมีการเดินทางที่ยาวนาน ระหว่างนี้ทางเกิดไรขึ้นจะทำไง? ใครจะรับผิดชอบ คุณหรอ?
แบบนี้บางคับให้ทีนาร์และจอร์จเขาไม้คยเจอกัน ใน ความคิดเธอ เธอคือผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนโยน แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ เสียงดังและดุร้าย

ใช่แล้ว ในสายตาเขา จอร์จรู้สึกไวต่อการรับรู้ถึงภาพ ลักษณ์ที่ดุร้าย เหมือนมีดที่มีฤทธิ์ทำให้เธอหายใจไม่ออก ไม่ สบายจริงๆ ตอนนี้เหมือนกับที่นาร์ที่เขารู้จัก

จอร์จกางมือของเขา ส่วนมากทำอะไรไม่ถูก “ตอนคุณมา ที่ประเทศจีนเป็นครั้งแรกสุขภาพของคุณแย่ลงกว่าเดิม ฉันเชื่อ ว่าคุณสามารถจากไปอย่างราบรื่น ในครั้งนี้

ทีนาร์หัวเราะ แต่ไม่พูด และไม่สนว่ามีคนเยอะแค่ไหน ยกเท้าขึ้นแล้ววางบนหลัง

ยากและไร้เหตุผล “ตอนนี้ฉันปวดสมองมาก ไม่อยากคุย

กับพวกคุณ กรุณาออกไป

สุวีราเหมือนทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว ก้าวไปข้างหน้าฉันจะ คุยแล้วจะให้ปรัณดึงแขน เธอเงยหน้าขึ้นมอง คนนี้ใส่หัว แล้ว ก็ปล่อยมือของเธอ คนบนเตียงพูด “เรื่องจากเธอไม่ตายใจนั้น ก็ให้เตชิตมาพูดกับตัวเอง แค่เธอรับได้ไม่เป็นไร

เข้าใจแล้วตากระตุก ฟังเธอพูดแบบนี้แล้วเหมือนไม่มี ความเชื่ออยู่ในนั้นเลย

” คุณกําลังขู่ฉันหรอ?

ปรัณไม่รีบร้อน น้ำเสียงไม่เลวเสมอไป การเปิดที่มีความหมาย

“ฉันกำลังขู่เธอใช่ไหม ถึงแล้วเธอก็รู้เอง