ตอน256การมาเยี่ยมของดวิษ

ตอนที่256 การมาเยี่ยมของดวิษ

เตชิตให้เวลากับทีนาร์สองวันในการคิด สองวันนี้ทีนาร์

ก็ไม่ได้ว่าง ให้ความร่วมมือในการรักษาตัว ก็จะไปนั่ง

เหม่อลอยที่หน้าต่างบ้าง แต่เวลาส่วนมากก็ยิ้มหัวเราะ แม้แต่จอร์นยังไม่เข้าใจ

เธอไม่ใช่ฟังเสียญาติคนนึงไปหรอ

เสียใจเลย ?

แต่ยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เขาก็ไม่อยากยุ่ง มาก แค่ทุกวันต้องบอกอาการของเธอกับกับปรัณและเตชิต

นัชชาก็โดนขังอยู่ในสถานีตำรวจตลอดไม่ได้ไปคุก คุกมีคนทุกรูปแบบ เข้าไปแบบนี้ต้องโดนรังแกแน่นอน

ชิตบังคับด้านบนไว้ก็ไม่เป็นไร

เพราะยังไงทางศาลยังต้องตัดสิน ทุกอย่างยังมีให้พูด

แค่ความคิดเห็นจากภายนอก ให้ความกดดันไม่น้อย ก็คอย

ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอด

ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เตชิตมาหาเธอแล้ว ในใจของนัชชาก็

วางใจลงบ้าง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นยังไง แต่ใน

ยังนิ่งอยู่ เธอเชื่อว่ายังไงเตชิตก็พาเธอกลับบ้านได้
และที่ทำให้เธอคิดไม่ถึง

ก็คือ

ดาษที่มาเยี่ยมเธอ ทางตำรวจจะบอกและถามเธอว่า

เต็มใจรึเปล่า นัชชาคิดแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

เร็วมาก ทางตำรวจก็รีบไปรีบมาบอกว่า ทางดาษมี เรื่องสำคัญจะบอก นัชชาลังเลแล้วก็ยอมตอบตกลง

“คุณนัชชา วางใจได้ ที่นี้คือสถานีตำรวจไม่มีใครทำ อะไรเธอได้” ตำรวจเห็นท่าทีของเธอแล้วเลยปลอบเธอ

นัชชาไม่ได้พูดอะไรมาก “ขอบคุณ

ในขณะที่เธอมาถึงห้องเยี่ยม

ตรงกลางของทั้งสองกั้นไว้ด้วยกระจกหนา

ชั้นวางใจมาก

ดวิษก็นั่งรอไว้แล้ว

เห็นหน้าที่ขาวซีดของนัชชา มือของดวิษที่วางไว้บนโต๊ะ เริ่มแน่นขึ้น ตอนมาเคยคิดถึงตอนที่จะได้เจอกัน แต่พอ

เห็นแล้ว ในใจก็รู้สึกอีกแบบ

ความจริงเขายังรู้สึกดีใจที่มีความโชคดีในความโชคร้าย แต่ตอนนี้……

ดวิละสายตาออกมาดูที่ปลายเท้า เกิดเรื่อง”

“ผมได้ข่าวว่าคุณ

นัชชาไม่รู้สึกแปลกใจเลย “ตอนนี้ทั้งเมือง ก็รู้หมดแล้ว นายมาคงไม่ใช่อยากจะรำลึกความหลังกับชั้นหรอกนะ

“ดี” ควิษหัวเราะเสียงเบาแต่เสียงนี้กลับดูไม่ใช่เสียงหัวเราะ “เธอก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่เปลี่ยนเลย

นัชชาเม้มปากและคลายออก ขั้นตอนที่แย่ที่สุด”

ไม่ใช่ที่จะมาทะเลาะ” ควิษหายใจเข้าลึกๆ ผมเห็นข่าวของคุณ ในใจผมรู้ว่าคุณไม่มีทางฆ่าคนแน่นอน ผมเชื่อคุณ”

“ผมมา

ถึงแม้กับดวิษจะต่างคนต่างอยู่

นัชชาก็ตอบอย่างเกรงใจ “ขอบใจ”

แต่พอได้ยินคำนี้

“มีเรื่องนึงไม่รู้ว่าควรพูดกับเธอรึเปล่า พวกเขาต่างก็

ห้ามไม่ให้ผมพูด แต่ผมคิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะได้รับรู้” ควิษ ประสานมือวางไว้ด้านหน้า “ปณิตายังจำได้ใช่ไหม? เธออาจ จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ชื่อนี้ถึงจะไม่คุ้นมาก แต่แค่ได้ยินนัชชาก็นิ่งไปหลายวิ

“อะไร?”

“เมื่อก่อนผมเคยเห็นเธอที่โรงพยาบาลครั้งนึง ตอนนั้น ไม่แน่ใจ เห็นแค่รางๆ แต่ผมรู้สึกว่าต้องเป็นเธอ

โรงพยาบาลของตระกูลปรัณ

ในตอนนี้ มีสถานที่แบบนี้ออกมา นัชชาอยากจะไม่

คิดมากก็ยังยาก

“เธอมาที่นี้ทำไม?”
“ผมไม่รู้ เราไม่เคยติดต่อกัน เธอโดนตำรวจออก

หมาย คงจะหนีไปแล้ว” ควิษพูดถึงปณิตาที่แสดงถึงความ เกลียด ดูร้ายยิ่งกว่านัชชา ทำให้เขาทั้งบ้านเจอปัญหาแบ

นัชชาทไแบบนี้กับเธอ คือนัชลาผิด มันคือผลที่ต้อง ได้รับ แต่กับปณิตาล่ะ? เธอแค่โลภอยากจะได้มากกว่านี้

แต่นัชชาคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาแน่ แต่เธอแน่ไม่พู ดกับดวิษ แค่ขอบคุณเท่านั้น ยังไงก็ต้องขอบคุณที่นาย มาบอกชั้น”

“ชั้นก็มีความโลภส่วนตัว” ควิษพูดความจริงออกมา “ผมเกลียดปณิตา เลยอยากจะยืมมือคุณแก้แค้นเธอ ดีใจที่จะได้เห็น

ผม

ได้ฟังคำตอบแบบนี้ นัชชาไม่แปลกใจเลย เธอรู้จัก นิสัยของดสิษดี เลยไม่แปลกใจ “ไม่ว่ายังไง ก็ขอบคุณ

ถึงแม้จะอยู่ในสถานที่ที่มีกระจกกั้นทั้งสองไว้ ไม่มีวิธี แต่งตัวเลยแม้แต่บ้างหน้า แต่ก็ปกปิดความสวยของเธอได้ ตอนที่แต่งงานกันไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้กลับรู้สึก เตะตาขึ้นมา เขาคิดว่าถ้าได้อยู่กับนัชชามันจะเป็นยังไง? อาจจะมีลูกชายและลูกสาว ครอบครัวอบอุ่น แต่น่าเสียดายตอนนี้

ที่ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือน

เดิมไม่ได้
เห็นตำรวจที่พยุงร่างของนัชลาขึ้นจากเก้าอี้ เอาเธอออก จากห้องเยี่ยม ควิษนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จนมีคนมาเร่งเขา ค่อยลุกเดินออกไป

ในห้องสี่เหลี่ยมนี้กลับมาเงียบเหมือนเดิม เหมือนไม่ เวลาลิขิตไว้ว่าเป็นแค่ทางผ่าน

เคยมีคนมา บางเรื่องบางคน ก็เหมือนลิขิตไว้ให้ผิดที่ผิด

กลับมาที่ห้องที่ถูกขัง นัชชาไม่รอให้ตำรวจออกไปก็ขอ ขึ้นมาว่า “ชั้นอยากจะโทรศัพท์

ก่อนหน้านี้เตชิตสั่งไว้ว่า ถ้าเธอต้องการอะไร

ทาง

ตำรวจก็จะใภ้ แต่เธอก็ไม่เคยใช้สิทธิ์พิเศษ นี้คือครั้งแรก เหมือนทางตำรวจจะตกใจ จำคำที่หัวหน้าสั่งไว้ ก็รีบ

พยักหน้าให้เอาโทรศัพท์มา ทำตามระเบียบกดโทรออกไป

“อย่าใช้เวลานานเกิน

“ได้” นัชชาเอาแนบไว้กับหู เสียงที่ดูยุ่งจากในโทรศัพท์

ไม่ได้ยินได้มีคนรับสายแล้ว

เสียงที่คุ้นเคย “ฮาโหล? “เตชิต ชั้นเอง แค่ได้ยินเสียงก็โอเคขึ้น เห็นเขาเป็นตัวตัวเธอแบบนี้ นัชขาก็รู้สึกเจ็บใจ “ไม่เป็นไร นายอย่ารีบ เมื่อสักครู่ดวิษมาเยี่ยมชั้น แต่ตอน นี้ๆปแล้ว”

เขากดเสียงต่ำ “เขามาทำไม ?

“เขาบอกว่าสองวันก่อนที่โรงพยาบาลเพียปณิตา ถึงแม้ จะไม่เห็นตรงๆ แต่รู้สึกว่าเป็นเธอแน่” นัชชาพูดให้เขาฟัง ทั้งหมด “เขาน่าจะไม่ได้โกหก ไม่จำเป็นต้องโกหกเรา

“ตอนนี้ชั่นจะรีบให้คนไปตรวจดูกล้อง เยชิตพูดแล้วดู โทรศัพท์อีกเครื่อง อยากจะรีบสั่งงานไป

พอสั่งเสร็จ เขาก็ปลอบนัชชา “วางใจได้ ถ้าเห็นเขา

ก็จะถ่ายเจอ”

นัชชาพสักหน้า ไม่ว่าจะมองเห็นรึเปล่า

แล้ว ….คดียังราบรื่นมั้ย?”

“ได้

ชั้นรู้

“อืม เตชิตตอบ ไม่ได้พูดอะไรเยอะ จำเรื่องที่รับปาก ที่นาไว้ เขาก็รู้สึกเจ็บ “ไม่ต้องห่วง ชั้นจัดการเอง

นัชชาได้ยินว่าเขาไม่ได้สงสัยเลย ในใจก็รู้สึกวางใจลง

กะเวลาพูดกับเขาแค่ไม่กี่คำก็วางสายแล้ว

แล้ว สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึง ก็คือสิ่งที่ทำให้วางใจได้ นี้ ความเชื่อใจนี้ สักวันคงจะไม่หายไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ