ตอน254เป็นพยานให้นัชชา

ตอนที่254 เป็นพยานให้นัชชา

ธนัทรู้ในสิ่งที่เขาคิด รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้

นั่งลงที่โซฟาข้างๆ ยื่นเอกสารในมือให้เขา “ในเมื่อจะขึ้น ศาลก็ต้องเลือกสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด ถ้าเกิดใช้อารมณ์ขึ้นมาก็ จะมีผลกระทบต่อนัชชาได้

เตชิตไม่ได้พูดอะไร บุหรี่บ่อยมาก

ยื่นยืมไปคืบบุหรี่ ช่วงนี้เขาสูบ

“คดีของนัชชาสู้ยาก ต้องคิดทางทางที่ไม่ดีไว้ก่อน แต่ถ้าเกิดยอมรับผิดเอง มีท่าทีที่ดีก็อาจจะโทษเบา พวก เราจะพยายามสุดความสามารถในการให้เธอพ้นโทษออก ”

พอได้ยินตรงนี้ เตชิตก็หลับตาลง เขาเรียนด้านกฎ อะไรไม่ดีหน่อย อีกหน่อยก็คงจะทำงานในด้านนี้ยาก ไม่มี โอกาสอะไร”

หมายและเตรียมตัวทำงานด้านกฎหมาย ถ้าเกิดในประวัติมี

ถามว่าใครอยากได้ทนายที่เคยมีประวัติไม่ดีมาก่อน?

ธนัทเงียบ ใช่ จะว่าไปแล้ว เตชิตก็คือทนายความ

คนหนึ่ง
“ยังไงก็มีได้มีเสีย รู้ว่าเขานําบากใจ ธนัทก็ไม่ได้

การตัดสินใจอยู่ที่แก แต่ชั้นหวังว่าแกจะมีสติ ย้อนกลับมาแก้ไขไม่ได้

บังคับจนเกินไป ก็แค่พูดผลกระทบให้เขาฟัง “จะทำยังไง

เพราะมัน

ทั้งสองก็พูดเรื่องคดีสักพัก ธนัทยังมีเรื่องต้องทำเลยอ อกไปก่อน ในห้องทำงานเหลือเพียงเตชิตคนเดียว เขานั่ง บนโซฟาตัวนุ่ม

มองดูเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ

ลงได้ยังไง เรื่องนี้เหมือนกำลังแย่ลง

สิ่งที่อยู่ในใจเขาจะวาง

คิดไปคิดมา ทางแก้มีแค่ที่ทีนาร์คนเดียว ถึงแม้ตั้ง

แต่เกิดเรื่องเธอจะปฏิเสธ และแน่ใจว่านัชชาเป็นคนทํา แต่เตชิตก็ยังรู้สึกว่าในมีรอยต่ออื่นอยู่

พอสูบเสร็จหนึ่งม้วน ก็สูบต่ออีกจนหมดไปครึ่งกล่อง ที่เขี่ยบุหรี่เต็มไปด้วยเศษผงของบุหรี่ ในขณะที่ลุกขึ้นในหัวก็

รู้สึกมึน ไม่ได้กินนอนพักผ่อนมาสองวัน มีแต่สิ่งที่ติดอยู่ใน

ใจ

เตชิตเดินออกจากห้องทำงานอย่างรีบเร่ง

“เตรียมรถ”

“สั่งคนขับรถ

อีกด้านนึง ทีนาร์พักอยู่ในห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล นอกจากทุกวันที่ต้องคอยรักษาตัว ในชีวิตของเขาก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

วันนี้ช่วงเช้าเขาตรวจร่างกายเสร็จแล้ว ปณิตาก็โทรมา ตอนนี้ทีนาร์เห็นหน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อของปณิตายังตกใจ ก็รับโทรศัพท์เลย “ฮาโหล

“ทีนาร์ นี้เธอหมายความว่าไง

ปณิตาลอดออกมาจากโทรศัพท์

!” เสียงที่ดูร้อนรนของ

ท่าทีของเขาดูรนๆ แต่ที่นาร์กลับไม่รีบ “มีอะไรพูดดีๆ เสียงดังอะไรกัน

“เรื่องที่เธอรับปากชั้น เมื่อไรจะเกิดขึ้น !” เรื่องทํา สำเร็จแล้ว ปณิตาไม่อยากวนไปวน เลยพูดตรงๆกับเธอ

“บอกกับเธอไปแล้วหนิว่าอีกสองสามวัน จะเอาเงินเยอะ

ขนาดนี้คนอื่นจะสงสัยได้ เธอรีบอะไร !

“ชั้นรีบอะไรหรอ ?” ปณิตาพูดเสียงดัง “นี่มันเลยเวลา

ที่กำหนดมาสี่วันแล้ว เงินของเธอยังไม่ได้รับ เธอว่าชั้นรีบ อะไร ! ชั้นบอกเธอไว้เลยนะทีนาร์ ถ้าเธอจะโกงกันชั้นไม่ ปล่อยเธอไว้แน่ ยังไงตอนนี้เราสองคนก็ลงเรือลำเดีย วกันแล้ว ถ้าชั้นหมดความอดทนแล้วใครก็อย่าคิดว่าจะได้ อยู่อย่างสบาย!”

พอได้ยิน สีหน้าของที่นาร์ก็ดูกังวล ทุกครั้งที่พูดถึง

ตรงนี้ปณิตาก็จะเอาเรื่องนี้มาขู่เธอ มาถึงตอนนี้ยิ่งดูไม่ดี

เหมือนเธออยู่ในที่ที่ผิด
ติดถึงตรงนี้ เสียงของที่นาร์ก็ดูโหดขึ้น “ปณิตา อย่า คิดว่าเธอจะขู่ชั้นได้ ชั้นรับปากว่าจะให้ก็ต้องให้อยู่แล้ว ถ้า เธอทําอะไรผิดกลางคัน อย่าว่าแต่เตชิตเลย ชั้นก็จะทำให้ เธอมองไม่เห็นพระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้

เสียงของเธอหนักแน่นขึ้นมา ก็ดูน่ากลัว ถึงแม้ปณิตา ดูจะพยายามขู่ แต่ตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ถึงแม้ในใจ จะกลัว แต่ก็กดความโกธรในใจของตัวเองไว้ “ให้เลวลา ชั้นอีกหน่อย !

ทีนาร์หันไปมองตรงสวนเล็กๆ ที่อยู่ตรงนอกหน้าต่าง “มากสุดสิบวัน เงินก้อนนี้ต้องโอนมาอยู่ในบัญชีของชั้น

“นานเกินไป…”

“ชั้นจะพยายามให้เร็วขึ้น มากสุดสิบวัน ถ้าราบรื่นก็

ไม่นานขนาดนั้น”

ปณิตาคิดในใจ คิดว่าถ้าได้เงินเร็วก็จะรีบหนี แต่ท่าที

ของทีนาร์ก็ดูหนักแน่น เหมือนจะบังคับไม่ได้ เธอก็แค่ ก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะให้เป็นเรื่อง ก็ไม่ได้มีผลดีกับใคร

พอคิดสักพัก เธอกัดฟัน “ได้ งั้นชั้นรอข่าวจากเธอ ถ้าเกินว่ายังเลยกำหนดอีก อย่าหาว่าชั้นใจร้ายแล้วกัน

ปณิตาเหมือนยังมีอะไรจะพูด ทีนาร์ก็รู้สึกเหมือนว่าด้าน นอกมีเสียง ก็รีบวางสาย แล้ววางโทรศัพท์ลงใต้หมอน

เป็นเช่นนั้น ซึ่งเก็บเสร็จ ก็มีคนเปิดประตูมาจากด้านนอกประตู คนที่เดินเข้ามาคือหมอจอร์นและเตชิต

ไม่เจอหลายวัน

ผู้ชายตรงหน้านี้ดูผอมลงไปเยอะ

หน้าตาที่ดูโทรมมาก คงจะไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ

“เตชิต นายมาได้ยังไง

ดีใจจนไม่สนใจจอร์นที่อยู่ข้า

?” ทีนาร์ในใจดีใจมาก

กับความกระตือรือร้นของเธอ เขากลับไม่รู้สึกอะไร

แค่มองเธอนิ่งๆ พูดแคว่า “ช่วงนี้ดีขึ้นหน

ในตอนนี้

โคจิรัตน์เสียชีวิต

นัชชาโดนเอาตัวไป เขายุ่งมาก แต่เธอกลับอยู่ดีทุกอย่าง ไม่เหมือนคนที่เสียใจ

ที่ญาติเสีย

ทีนาร์รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง จอร์นกับหมองก็ทำเต็มที่แล้ว

“โคจิรัตน์ตายแล้ว

เธอไม่เสียใจ

หุบยิ้มลง

“นี่นายพูดอะไรกัน นั้นคือคุณยายของชั้น ชั้นจะไม่

เสียใจได้ยังไง ?” ทนาพูดอย่างน่าสงสาร น้ำตาจะไหล

ชั้นแค่พยายามไม่ให้ตัวเองคิดมาก และชั้นก็เชื่อว่าจะ

สามารถตับตัวคนร้ายมาลงโทษได้ !

เตชิตไม่ได้สนใจกับคำพูดของเธอ แค่หันหลังไปพูดให้ จอร์น “นายออกไปก่อน ชั้นของคุยกับเธอ

จอร์นพยักหน้าเข้าใจ แค่กําชับไว้ว่า

ต้องใจเย็นไว้

“ใจเย็น

เธอจะเจออะไรที่กระตุ้นให้เธอมีผลกระทบมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

พอจอร์นออกไป ในห้องก็เหลือแค่เตชิตกับที่นาร์สอง คน ในห้องดูวังเวง โดยเฉพาะใจของทั้งสองที่เดาไม่ได้

ช่วงนี้ทีนาร์คิดถึงเขามาก ได้เจอกับเขา

มากน้อยเท่าไหร่ ก็คือกลัว

“เตชิต นายเป็นอะไร ?” รอนานแล้วแน่เขาก็ไม่พูด อะไร เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว

ได้ฟังถึงตรงนี้ ผู้ชายที่ยืนนิ่งคนนั้นก็เริ่มมีการขยับตัว เดินไปนั่งที่โซฟา เขาถาม “โฮจิรัตน์เกิดเรื่องวันนั้น ลงเหิดอะไรขึ้นกันแน่ ตก

คำนี้เขาถามมาไม่รู้กี่รอบแล้ว ทุกครั้งที่โดนถามที่นาร์

จะร้อนรนทุกครั้ง

เธอกลืนน้ำลายลง “ชั้นเคยพูดกับนายแล้วว่าตอนที่เข้า ไปเห็นนัชลาปล่อยเข็มในมืออก ในกล้องก็จับภาพได้

“ชั้นถามเธอ” เขาใช้หางตามองมา “ยาขวดนั้น ทำไม

ถึงอยู่ในเสื้อของนัชชา

ในใจของทีนาร์ดูร้อนรน มาจากด้านนอก

“เธอแน่ใจ

“ชั้นไม่รู้

คาดว่าอาจจะเอา
ทีนารเผชิญหน้ากับสายตาของของเตชิต ปาดไม่พูดอะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ