ตอน252จูบเดียวชนะคำพูดเป็นพัน

ตอนที่ 252 จูบเดียวชนะคำพูดเป็นพัน

โทรศัพท์บ้าน ชั้นวางหนังสือ เอกสารบนโต๊ะ ที่เขีย บุหรี่… ตกลงอยู่บนพื้น แก้วแตกเป็นชิ้นอยู่ข้างเท้า คนที่ เห็นก็คงจะตกใจมาก

คนทําพิงอยู่บนโซฟา

ผมที่ยุ่งเหยิง

หน้าตาที่ดูทรุด

โทรม เสื้อที่สวมใส่อยู่ก็คือเสื้อที่สองวันก่อนที่ใส่ออก

โรงพยาบาล ทั้งตัวของเขาดูแย่มาก

จาก

จะมีสักกี่ครั้งที่จะเห็นเขาดูโทรมขนาดนี้ ปรัณก็คงจะ

เป็นห่วง “ตกลงเกิดอะไรขึ้น ?

เตชิตเหมือนถูกสั่งให้หยุดนิ่ง อ้าปากแต่กลับไม่มีเสียง

อะไรเลย เหลือแต่รอยยิ้มที่ดูขมขื่น

สีหน้าของปรัณก็ดูนิ่งขึ้นมา รู้สึกว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ เรื่องของนัชชามีอะไรอีกหรอ ?”

คนที่สามรถทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ นอกจากนัชชา ไม่มีคนที่สองแล้ว

เป็นแบบนี้จริงๆ พอได้ยินชื่อนี้ ผู้ชายที่อยู่บนโซฟา

เริ่มมีอาการ เขานั่งตรงลำตัวก้มลงไป ทุกการกระทำของ

เขาบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ปรัณไม่ได้เร่งเขา แต่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆเขา

ผ่านไปนานมาก ก็รอถึงเขายอมพูด “ฉันใช้เวลาทั้ง

สองปีไปดูกล้องวงจร ทุกส่วนทุกตอน ทุกเวลาก็วนไปวน มาหลายรอบมาก แต่ก็หาอะไรที่ผิดปกติไม่ได้ ขวดที่มียา นั้นเป็นนัชชาเอาเข้าไปจริงๆ ที่กระเป๋าข้างเสื้อของเธอ แต่ ก็ไม่เห็นว่าที่นาไปทำอะไร การกระทำของเธอไม่มีอะไรที่น่า

จับผิดได้เลย และยังมีที่ๆกล้องจับไม่ถึง หาอะไรไม่ได้

เลย…

เขาดูจะพูดจนไม่รู้กี่รอบ แต่ปรัณก็เข้าใจแล้ว เรื่องนี้ เกือบจะแน่ใจแล้วว่านัชชาเป็นคนทำ ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่า ไม่ใช่เธอ แต่ก็ไม่มีวิธีช่วยเธอพิสูจน์ความจริงได้

“ทางฝ่ายตำรวจเคยติดต่อฉันมา รอยนิ้วมือบนบนก็

มีแค่ของเธอคนเดียว คนอื่นไม่ได้แตะเลย” เขาพูด

แล้ว

ใช้มือปัดของบนโต๊ะลง กำหมัดชกลงบนหน้าต่างแก้ว

เหมือนเป็นสัตว์ที่บาดเจ็บร้อง “โอ้ย !

“…ไม่มีร่องรอยอะไรเลย ?” ปรัณก็ยังไม่อยากเชื่อ

ถ้าไม่ใช่นัชชาจริงๆ แล้วจะมีใครที่จะทำถึงขนาดนี้ ต้อง

เป็นคนในโรงพยาบาลแน่เลย ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครที่จะรู้

ว่าจุดไหนที่กล้องตับไม่ถึง

แต่ว่าโรงพยาบาลของบ้านปรัณ ใหญ่ขนาดนั้น หลักฐานก็คงจะยาก

ความรู้สึกของเตชิตตอนนี้

เขาเข้าใจดี

เป็นเพราะว่าเข้าใจเขาเลยไม่รู้ว่าจะพูดปลอบยังไง

บนโลกใบนี้มันไม่มีหรอกที่จะรู้สึกเหมือนกัน แทงลงบนตัวของคุณ คุณไม่มีทางรู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน

“ปรัณ ชั้นอยากไปดูเธอ อยากพาเธอกลับบ้าน ชั้น รู้ว่าไม่ใช่เธอ ชั้นเชื่อเธอ แต่ก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้

เขาถึงปมของตัวเอง ดูโทรมมาก เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคย เกิดขึ้นในชีวิตของเตชิตเลย

เขาช่วยคนมาเยอะมากขนาดไหน ขึ้นศาลสู้คดีมาตั้ง เท่าไหร่ แต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้กับเรื่องของนัชชาเลย

“อย่าใจร้อน

มันต้องมีทางแก้

ต้องมีแน” นอกจาก

คำนี้แล้ว แรณก็ไม่รู้แล้วว่าเขาควรพูดอะไรอีก

ผู้ชาสที่แน่วแน่และหนักแน่นมากในบนโลกแบบเขาคนนี้ เขาร้องไห้ เพราะปงผู้หญิงที่เขารัก

ชั้นไม่มีทางมอบตัวเธอ ไม่มีทาง

คำนี้ปรัณก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เรื่องนี้เกินมาจนพวกเขา บังคับอะไรไม่ได้แล้ว แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าเตชิตจะมาถึงจุดนี้

ผ่านไปอีกสองวัน พอเตชิตจัดการเรื่องในบริษัทเสร็จก็

ตรงไปสถานีตำรวจเลย เขาไม่ได้ไปเจอนัชชา

ที่ทำการของสถานีตำรวจเลย

คุณเตชิต

คุณดู

นี่คือความคืบหน้าของช่วงนี้

แต่ไป

ทางคุณนัชชาเราได้ติดต่อไว้แล้ว เธอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา มี ความเกี่ยวเนื่องกับผู้ต้องหา และที่สำคัญกว่านั่นคือทุกอย่าง ตอนนี้ชี้ไปทางเธอ ตอนนี้พวกเราก็ลำบากใจ…” ท่านจริมไม่ ได้ดูซิวเหมือนตอนที่มาเอาคน

คำตอบที่คิดไว้ เตชิตสีหน้าไม่เปลี่ยน “ขอแคท่านจริม

ไม่ทําอะไรเธอ ผมก็ไม่ทำอะไรพวกคุณ

“แน่นอนอยู่แล้ว ทางศาลยังไม่ได้ตัดสิน พวกผมก็ ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรคุณนัชชาอยู่แล้ว

“วันนี้มีเรื่องจะบอกกับท่านจริม” “ ถึงแม้ตอยนี้หลักฐาน ยังไม่แน่น แต่ยังไงผมก็เป็นทนายความของทางด้านนัชชา

คำนี้ก็คงจะดูเหมือนข่มขู่ ท่านจริมดูเหมือนตกใจ ถึง แม้จะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตและนัชชา แต่เรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เกี่ยวับเรื่องคดีศาล และตอนนี้สถานดา รณ์ก็ดูไม่ดี เตซียคงจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ แต่กลับคิดไม่

ถึงว่า………

ท่านจริมยังดูแปลกใจ หรือว่าเรื่องนี้จะผลิกแพลงได้? แต่ไม่ว่ายังไง ก็ต้องดูแลคุณนัชชาเป็นอย่างดี

ทั้งสองคุยกันสักพัก ท่านจริมรู้ว่าเขามาเพื่ออะไร พอ ไม่นาน ก็พาเข้าไปในห้องสอบสวนของนัชชา

เปิดประตูออก นัชชากำลังเฝ้มหน้าเหม่อลอย ได้

เสียงคนเข้ามาแต่ก็ไม่ตอบสนองอะไร เตชิตยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองดูผู้หญิงคนนี้

นอกจากจะสงสารก็ยังสงสาร

ก่อนหน้านี้ผิวของเธอที่ขาว ตอนนี้ตาที่ไม่ได้พักผ่อนก็ดู มองคล้ำลงขอบตาดำ ปากที่ดูอวบอิ่มก็เริ่มแห้ง แค่สีวัน เท่านั้นก็ดูโทรมลงไปขนาดนี้

นัชชาคิดว่าเป็นผู้สอบสวนเข้ามาจะสอบปากคำอะไร ค่อยเงยหน้าขึ้นมอง

แต่พอผ่านไปนานก็ไม่เห็นจะนั่งลง เธอเลยรู้สึกแปลกๆ

ใบหน้าที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ในสมองเป็นร้อยเป็นพันรอบ ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ ยังไงเขาก็นั่งดูดีเหมือนเดิม

ยืนด้านใน ทุกอย่างก็กลายเป็นพื้นหลัง

เธอมองดูเขาไม่ยอมแม้แค่จะกระพริบตา ต่อไปเขาจะหายไป ผ่านไปหลายวัน วัน

ในใจของนัชชาคิด แต่น้ำยากลับไหลลงมาแล้ว

ปากแต่ยังสะอื้นอยู่ ทำไมนายถึงพึ่งมา…..

ผ่านไปแค่วันแต่เหมือนเป็นปี

ในใจของเตชิตเหมือนโดนชก

“ขอโทษนะ ที่ยังพาเธอกลับไม่ได้

นัชชาส่ายหน้า

น้ำตาด้วย

สายตาไม่ได้

เหมือนเป็นบ้า

รอไปรอมา

มา

ทำไมถึงพึ่ง

เจ็บจนรอบตาเริ่มแดง

ร้องไห้ไปด้วยยิ้มไปด้วยและยังเช็ด

ทั้งๆที่ไม่สวยเลยแต่กลับละ

กลัวว่าวินาที
“นายมาก็ดีแล้ว” แค่ให้เธอรู้ว่า เขาอยู่ข้างๆ เธอก็วางใจแล้ว เตชิตหายใจเข้าลึกๆ

ลากเก้าอี้ด้านหน้ามานั่ง

หน้าเธอ

“ไม่ต้องกลัว” เตชิตยื่นมือไปจับมือของเธอ “ไม่ว่าจะเกิ เอะไรขึ้น ผมก็อยู่ข้างๆเธอเสมอไม่ว่าจะดีหรือไม่ ผมก็จะ รับมันไปพร้อมคุณ

ในคําพูด ราบรื่นหรอ?”

เธอลองถามดู

สงสาร

ในใจของนัชชาดูตกใจ เรื่องคดี…..ไม่

ในแววตาเห็นถึงความระมัดระวังดูน่า

เตชิตละจากสายตาแบบนั้น สถานการณ์ความเป็นจริง “วางใจได้ มีผมอยู่

ตอนนี้เลาพูดไม่ออก ได้แค่เอาคําโกหกมามาหลอก

นัชชาเชื่อในคำพูดของเขามาก

และก็ยิ้มออกมา “ดีแล้ว

เธอก็คิดถึงเรื่องที่ชนุดมมากะทันหัน

ไม่เอะใจเลยสักนิด

“เตชิต…..

“หม?” เขามองมาหาเธอ “เป็นอะไร?”

นัชชาลังเล ชั่งเถอะ เขาเหนื่อยขนาดนี้แล้ว ก็ไม่ อยากจะเพิ่มความกดดันให้เขาอีกแล้ว เพราะชนุดมก็บอกแล้วว่าจะไม่มาอีก

สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

“ไม่มีอะไร

เตชิตคิดว่าเธอคงจะคิดมาก ยื่นมือไม่ถึงเธอมากอดไว้

มือจับบนใบหน้าเล็กๆของเธอ “ผมจะอยู่กับเธอเอง ?

นัชชมองไปที่เขา “ชั้นรู้

พอผ่านไปหลายวันที่ไม่ได้เจอ ทั้งสองก็คิดถึงกันมาก ถึงแม้สถานที่จะไม่เอื้ออำนวย แต่เตชิตก็บังคับตัวเองไม่ได้

จูบลงบนปากที่แห้งของเธอ จูบแบบนุ่มนวล

นัชชาไม่เคยคิดที่จะอยากได้ใครคนนึงเลย ดึงผู้ชายเข้ามาเอง ยึดเท้าขึ้นเข้าไปใกล้เขา กังวลทั้งหมดใส่ลงไปในจูบนี้

เธอเป็นคน

เอาเอากลัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ