ตอน223ไม่ต้องคิดว่าจะจากฉันไป

ตอนที่ 223 ไม่ต้องคิดว่าจะจากฉันไป

ร่างกายของเมทนีฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว สัปดาห์แรกหลัง

จากการผ่าตัดก็สามารถเอาหลอดอาหารออกได้ เขาสามารถ นั่งตัวตรง และเดิน โดยมีคนประคองได้ ทำให้ความรู้สึกกังวล ใจของณัชชนม์เบาบางลง

นัชชาเชิญผู้ดูแลมาช่วยอีกคนหนึ่ง ส่วนตัวเองก็ใช้เวลา ส่วนใหญ่คอยดูแลพ่อของเธอ ณัชชนม์อายุมากแล้วดูแลได้ไม่ นานต้องดูแลสลับกันสองคนอาจจะลำบากไปสักหน่อย แต่เขา ก็ไม่เหนื่อยเหมือนก่อนหน้านี้

เตชิตมาเป็นครั้งคราว เขาจะมาส่งของใช้ประจำวันและ ไปพบแพทย์สอบถามอาการของพ่อนัชชา ความสัมพันธ์ของ เขาและเธอไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาดูแลเธอมากขึ้นกว่าเดิมแต่ ใจเธอกลับว่างเปล่า การได้รับการดูแลแบบนี้เธอกลับไม่รู้สึก ยินดีเลยสักนิดอย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึง

ในสายตาของเธอ ทุกสิ่งที่เตชิตทำ ทุกอย่างก็เพื่อทีนาร์ เท่านั้น ตอนนี้เธอไม่สามารถก้าวข้ามผ่านจุดนี้ไปได้

นัชชาเป็นไข้หวัดแบบไม่ได้ตั้งตัว เธอดูแลพ่อได้ประมาณ สิบกว่าวันก็ไม่ได้ไปโรงพยาบาลอีก กลัวว่าไข้หวัดจะไปติดเมทนี้เหลือแต่ณัชชนม์เฝ้าไข้อยู่โรงพยาบาลคนเดียว

นัชชานบัญชีไปที่ธนาคาร นำเงินส่วนหนึ่งที่ได้ตอนหย่า ร้างกับดวิษมาเป็นค่าผ่าตัด

หลังจากนั้น เธอนั่งแท็กซี่ไปเตนทลอว์เฟิร์ม เธอไม่ได้แจ้ง ให้ใครทราบก่อนว่าเธอจะมา ดังนั้นเมื่อนวียาเห็นนัชชาถือ จดหมายลาออกยืนอยู่ในออฟฟิศของเธอ เธอยังไม่ได้สติ

เธอกำลังจะทําอะไรนี่ ?

นัชชาวางจดหมายลาออกไว้บนโต๊ะ เสียงแหบพล่าพูด ออกมาว่า ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการนวียา ในที่สุดฉันก็ ต้องทำให้คุณผิดหวัง ช่วงนี้มีปัญหาถาโถมมามากมายหลาย เรื่อง ตอนแรกฉันคิดว่าทนๆไปไม่นานปัญหาทั้งหมดก็จะผ่าน พ้นไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอหยุดไปพักหนึ่ง แล้วยิ้มกับตัวเอง ดูเหมือนว่าฉันไม่สามารถจัดการกับมันได้

นวียามองไปที่จดหมายลาออก เธอไม่รับพลางพูดว่า

นัชชา ฉันรู้ว่าคุณพ่อของเธอไม่สบาย ฉันอนุญาตให้เธอลากิจ ไปดูแลครอบครัวได้ ส่วนเรื่องการลาออกมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เธอเป็นคนมีความสามารถ การทำงานก็ยอดเยี่ยม เป็นเรื่อง น่าเสียดายที่เธอจะยอมแพ้แบบนี้

นัชชาหลบตาลงมองพื้นมือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังกำแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ ครึ่งอึดใจเธอจึงเปิดปากพูด ” ผู้อำนวยการนวียา ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ

นวียาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง 11 นัชชา ลากิจ ของเธอยังไม่ครบกำหนด เธอกลับไปคิดใหม่ๆ ฉันไม่รีบ

”

ไม่ต้องคิดแล้วแหล่ะค่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว

สีหน้าของนวียาค่อนข้างลำบากใจ ” เธอก็รู้ว่าการ อนุมัติลาออกจะต้องส่งเรื่องไปที่ขั้นจนถึงผู้บริหาร ความ สัมพันธ์ของเธอกับท่านประธานเตชิต ฉันไม่อยากจะ

“ฉันรู้คะ” นัชชาพูดต่อจบประโยค แล้วยิ้ม “คุณบอก

เขาก็พอ”

นวียาชะงักไปชั่วครู่ สงสัยว่าระหว่างคนทั้งสองจะต้องเกิด ปัญหาอะไรขึ้นแน่ ๆ แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอค่อนข้างชื่นชมในตัว ของนัชชา หว่านล้อมเธอสักพัก มองดูเธอตัดสินใจอย่างแน่ว แน่หันหลังกลับ เธอจำใจหยิบหูโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา อย่างช่วยไม่ได้

เดิมทีเตชิตวางแผนไว้ว่าอีกไม่กี่วันเมทนีหายดีแล้ว ทุกวัน เขาจะให้แพทย์รายงานสภาพร่างกายของเขา หวังว่าเมื่อเขา ออกจากโรงพยาบาล เตชิตก็จะได้ใจเย็นๆคุยกับนัชชา

รอแล้วรอเล่า รอมาตั้งนาน ในที่สุดยังไม่ทันรอถึงเมทนี หายดี แต่กลับได้รับข่าวว่านัชชายื่นใบลาออก

ในเวลานั้นเอง เขากำลังเดินทางจากโรงพยาบาลไปที่บริษัท หลังจากเขารู้ว่านัชชาตัดสินใจลาออก เขาก็หันหัวรถไป ที่ไวโรจน์วิลล่าทันที

เขาร้อนรนดั่งไฟเผา กลัวว่าหากไปช้าเพียงก้าวเดียวแล้ว จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น เขาเหยียบคันเร่งจนมิดไม่รู้ว่าละเมิดกฎ จราจรไปเท่าไร หากไปเร็วหน่อยก็จะได้ไปถึงก่อนหน้านัชชา เล็กน้อย

เมื่อถึงบ้านเขายังไม่ลงรถ นั่งอยู่ในรถนิ่ง มองเห็นเธอ ค่อยๆเดินเข้าประตูวิลล่ามา สีหน้าของเธอสงบราบเรียบทำให้ เขารู้สึกใจลงไปที่ตาตุ่ม

เตชิตดับก้นบุหรี่ด้วยปลายนิ้ว เปิดประตูรถ ลมหนาวพัด มา เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตกับชุดสูทบาง ๆ เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่า เขาไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวสักนิด เขารีบเดินไปที่ผู้หญิงร่าง บอบบางนั้นทันที

เห็นได้ชัดว่านัชชา สังเกตเห็นสถานการณ์ที่เป็นอยู่ แต่ก็ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเป็นพิเศษ เธอยังคงเดินไปที่ประตูวิลล่า อย่างช้า ๆ

เตชิตคว้าตัวเธอเมื่อเธอกำลังจะกดรหัสผ่านเปิดประตู โทสะถูกกดไว้บนสีหน้า ความคิดเพียงชั่วครู่ว่าจะพูดคุยกันดี ๆหรือจะระเบิดความโกรธออกมาเลย

ทั้งคู่มีอารมณ์ที่ตึงกันอยู่แล้ว ต้องการเลือกทางที่ร้ายที่สุด น่าจะเป็นเตชิต
นัชชามองฝ่ามือของเขา การสัมผัสเพียงเล็กน้อย อุณหภูมิร่างกายของเขาแผ่ซ่านมาถึงเธอๆ สะดุ้งไปชั่วครู่ระงับ อารมณ์ความรู้สึกที่มี และพูดอย่างเฉยเมยว่า อย่ามา แตะต้องตัวฉัน

ใช่ อย่าแตะต้องตัวเธอ ทันทีที่เขาเข้าใกล้ เธอจะนึกถึง เขาหันหลังอุ้มทีนาร์เดินจากไป

ความรู้สึกดี ๆ ของเธอและเขาทั้งหมด หลังจากเหตุการณ์ สระน้ำวันนั้นทำพังทลายไม่เหลือชิ้นดี

“เธอจะลาออก?” เขาหายใจจนหน้าอกกระเพื่อม ดูออก ว่าตอนนี้เขาค่อนข้างตื่นเต้น “ฉันเคยพูดไม่ใช่หรอว่า หาก ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เธอห้ามไปไหนเด็ดขาด”

“เคยพูด” นัชชาหยุดไปวินาทีหนึ่ง และตอบเขาในไม่

ช้า เมื่อเธอพูดจบเธอก็หัวเราะออกมา เหมือนว่าเธอกำลัง เผชิญหน้ากับเรื่องตลก เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย้อหยัน แล้ว พูดว่า “คุณคงไม่คิดว่าเพราะประโยคนี้เพียงประโยคเดียว แล้วฉันต้องถูกคุณล็อคไว้อยู่ข้างตัวตลอดหรอกนะ? คุณคิดผิด แล้วหล่ะ นั้นเพราะฉันเต็มใจ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันไม่ เต็มใจแล้ว

ดังนั้นแม้ว่าการที่เธอจะออกไปจากที่นี่ เธอต้องหัวร้างข้าง แตก หรือบิดร่างกายของเธอจนหงิกงอ ไม่ว่าต้องแลกด้วย อะไร เธอต้องจากไปอยู่ดี

เตชิตเห็นแววตาเย้อหยันของเธอ เหมือนถูกใครเอามีดแทงที่หัวใจ แล้วเลือดไหลเข้าสู่อวัยวะภายในของเขา มีสิ่งใด กำลังเปลี่ยนแปลง กำลังจะสูญเสียไป เขาอดไม่ได้ที่จะบีบมือที่ กำไว้ สะกดอารมณ์โทสะที่กำลังจะควบคุมไม่ได้ เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกัน ” พวก

เขาพูดซ้ำอีกครั้ง นัชชา พวกเรามีเรื่องที่จะต้องคุย กัน ”

“มีอะไรจะต้องคุยกันอีก? “ นัชชาเงยหน้าขึ้น มี

ของเหลวใส ๆ คลออยู่ที่หางตา จะคุยเรื่องที่ฉันผลักดีนาร์ ลงไปได้อย่างไร หรือว่าจะคุยเรื่องที่เธอทำยังไงให้พ่อของฉัน โมโหจนล้มป่วย หรือว่าจะคุยว่าความสัมพันธ์ประหลาดๆของ เราทั้งสามคน ?

11 เตชิต คุณอย่าเล่นตลกกับฉันอีกเลย ตอนนี้ฉันรับ อะไรไม่ไหวอีกแล้ว ฉันทำผิดเอง ทุกๆอย่างฉันผิดเองได้ ไหม? ฉันเองที่อยู่ระหว่างคุณสองคน ฉันไม่ควรใกล้ชิดกับคุณ ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน ปล่อยฉันไปเถอะทุกอย่างจะได้ยุติสักที ได้ไหม? ในที่สุดนัชชาก็อดกลั้นไม่อยู่ น้ำตาไหลพราก จากดวงตาคู่นั้นสายแล้วสายเหล่า จนกระทั่งใบหน้าอันโรยรา เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

เสียงสะอึกสะอื้นไห้ออกมาจากเธอ เหมือนความโศก เศร้าออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อเตชิตได้ยินเสียงเธอ ร้องไห้เจ็บเหมือนโดนใครมากระชากใจ แต่เขาก็ไม่สามารถลืมคำพูดเมื่อสักครู่ของเธอได้

เธอต้องการที่จะจากไป จะทำแบบนั้นได้อย่างไร

เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขาไปเสียแล้ว หากเธอจากไป เขาจะไม่สมบูรณ์อีกต่อไป ดังนั้นไม่ได้ ตราบใดที่เขายังมีชีวิต อยู่ เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป

เขายกมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แต่หนักมือไป หน่อยทำให้ผิวหน้าของเธอแดง แต่เสียงของเขากลับนุ่มนวล มาก “นัชชา ตราบใดที่เธอไม่จากฉันไป เธอต้องการอะไร ฉันจะให้ทุกอย่าง ดีไหม?”นัชชาไม่ลังเลเลยสักนิดไม่ดี

เมื่อก่อนถ้าเธอได้ยินประโยคนี้ เธอคงจะซาบซึ้งจนทำ อะไรไม่ถูก แต่ตอนนี้เธอได้ยินประโยคเดียวกันนี้ กลับรู้สึก หนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจ จนตัวสั่น

เธอกลัวจริงๆต้องการยุติความสัมพันธ์นี้ อย่างน้อยก็ตอนนี้

เพราะทุกครั้งที่เธอหลับตา เธอจะนึกถึงภาพที่เมทนีล้มลง นึกถึงภาพของณัชชนม์ตะโกนร่ำไห้ นึกถึงภาพสีหน้าสะใจเมื่อ แผนการสําเร็จของทีนาร์ นึกถึงภาพเตชิตไม่ไว้ใจเธอ

เธอกลัว การจะลบล้างเงาร้ายเหล่านี้ออกไปจากความ ทรงจําไม่ง่ายเลย
เป็นเพราะประโยคนั้น คำตอบที่ไร้เยื่อใยของเธอ ทําลาย ความอ่อนโยนเส้นสุดท้ายในแววตาของเขา ดวงตาดำขลับ มองไม่เห็นก้นบึ้งคู่นั่น เกิดพายุโหมกระหน่ำในแววตาของเขา

เตชิตยิ้มเยาะ มองเธอด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก อยาก ไป อยากจากฉัน มันก็ขึ้นอยู่ว่าเธอมีความสามารถขนาดไหน!

นัชชายังไม่ทันได้เข้าใจความหมายของประโยคที่เขาพูด จบ ชายผู้นี้ก็ถึงลากกิ่งผลักเธอเข้าไปในบ้าน นารินได้ยินเสียง จาก หน้าประตูแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เห็นเตชิต โมโหถึงขนาด นั้น กลัวว่านัชชาจะได้รับบาดเจ็บเลยจะเข้าไปขวางไว้ แต่กลับ โดน สายตาอันคมกริบเย็นชาของเขาสกัดไว้หยุดกึกอยู่กับที่ “อย่ามาขวางทาง

นัชชากลัวว่าน้าในจะโดนลูกหลง เธอมองไปที่น้าในสาย หัวทั้งน้ำตา ” นาริน อย่าสนใจเลยค่ะ อย่าสนใจเลยค่ะ…”