ตอน222จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

ตอนที่ 222 จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

เสียงนี้ …

สุวีราเงยหน้าขึ้นมองดูคนที่อยู่ด้านหลังเมื่อสายตาจับไปที่ ใบหน้าหล่อเหล่านั้น เธอก็ตกตะลึงเล็กน้อย เขา เขามาอยู่ที่นี่ ได้ อย่างไร?

หลังจากคิดได้ว่านัชชาเป็นแฟนของเตชิต ตอนนี้พ่อของ เธอรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เขาต้องใส่ใจเป็นพิเศษ หากเขาจะมาตรวจคนไข้หลังจากการผ่าตัดก็ไม่น่าแปลกอะไร

แค่เพียงว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปที่ทั้งสองคนจะพบกัน

ที่นี่

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เกิดเรื่องขึ้นที่วิลล่าเขตเหนือไม่ว่าจะ เป็นเรื่องการทำงานหรือชีวิตส่วนตัวสุวีราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร กับเขาอีกในเวลานี้เธอรู้สึกว่ามีฝ่ามือของเขาสัมผัสที่แผ่นหลัง ของเธอทําให้เธอคอแห้งผาก

ปรัณมองเห็นสายตาตกใจของเธอ ถึงรู้ตัวว่าการกระทำ ของเขามันดูใกล้ชิดเกินไปจึงรีบดึงฝ่ามือออก แม้ว่าใจของเขา จะรู้สึก เต้นไม่เป็นจังหวะก็ตาม แต่สีหน้าของเขายังคงเป็น ปกติเหมือนเดิม หลังจากเก็บอารมณ์ได้แล้ว เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อสักครู่ เขากำลังจะพูดกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าหญิง ต่อหน้าเขาไม่ต้องการรับฟังอะไรกำลังจะเดินหลีกเขาไปด้าน ข้าง

ตอนนี้มีร่องรอยความเจ็บปวดบนใบหน้าที่อ่อนโยนของ ผู้ชายคนนี้ เขาขมวดคิ้ว ขมวดคิ้วอย่างหนัก เขาดึงข้อมือของ เธออย่างแร เหวี่ยงเธอกลับมายืนที่เดิมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียง ไม่พอใจ ผมบอกให้คุณไปได้แล้วหรือ?

สุวีราเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง เธอสะบัดแขนกลับแต่ ไม่ว่าเธอจะใช้แรงขนาดไหนก็สะบัดไม่หลุดจากมือของชายผู้นี้ มือของเขาแข็งแรงพอๆกับ โซ่เหล็กที่ล็อคเธอไว้แน่น

* ผู้อำนวยการปรัณ คุณทำอะไรนะ? ” เพราะความโกรธ เสียงเธอสั่น

ปรัณฟังเธอพูดจบเขาก็สงบลงมองดวงตากลมโตของเธอ ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ส่วนตัว แล้วพูดน้ำเสียงถากถาง พนักงานที่ กล้าสั่งสอนฝ่ายบริหารคุณคิดว่ามันปกติดีหรือ คุณคิดว่าผมทำอะไร หม? หรือคุณคิดว่าการที่ผมให้คุณอยู่ ตรงนี้เป็นเพราะความรู้สึกส่วนตัว?

สุวีราคิดอย่างนั้นจริงๆ ดังนั้นเมื่อปรัณพูดเช่นนั้น ใบหน้า ขาวใสของเธอ ก็แดงขึ้นมาทันที

เธอทั้งโกรธทั้งเป็นรอคนที่อยู่ข้างหน้าพูด เมื่อคิดถึงตอน ที่เขาวิจารณ์อย่างไม่ใยดีอดไม่ได้ที่จะโต้กลับ ผู้อำนวย การปรัณฉัน ไม่รู้ว่าคุณต้องการหมอที่ไม่มีความเป็นมืออาชีพมาทําอะไร!

อันที่จริงประโยคนี้เป็นประโยคที่ทำให้เธอเจ็บมากที่สุด

ปรัชะงักไปชั่วครู่ระลึกถึงความไม่พอใจในวันที่เกิดเรื่อง เขาหรี่ตาลงครั้งแรกที่สายตาอันสดใสของเขาปรากฏความ หม่นหมองหลังจากได้ยินเธอพูด ดังนั้นแล้วเขาก็อารมณ์ดีขึ้น หน่อยเธอยังนึกถึงเรื่องนี้ก็แสดงว่าเธอใส่ใจ

เธอ เธอใส่ใจเรื่องของตัวเอง

ความรู้สึกนึกคิดพุ่งออกมาจากสมอง ปรัณ ใจเต้นไม่เป็น จังหวะในช่วงหลายปีที่ผ่านมาชีวิตของเขาเกี่ยวข้องกับความ เกิด แก่ เจ็บตาย จนทำให้ใจของเขาชาชน อย่าว่าแต่ความ รู้สึกของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิงเลย แต่ในขณะนี้ใจเต้นแบบนี้ ทำให้เขาไม่คุ้นเคยเอาซะเลย

วินาทีต่อมา ตอนที่เธอไม่ทันระวังตัวเขาก็ปล่อยมือเธอ ร่างชายที่สวมเสื้อคลุมสีขาวเดินไปข้างหน้า มาที่ออฟฟิศ ของผม

พูดจบ เขาไม่มองกลับเดินตรงผ่านหน้าเธอไป

สุวีรายังคงยืนอยู่กับที่มองร่างสูงโปร่งขายาวๆย่างก้าว เหมือนเต๊ะท่าทำให้รู้สึกน่าหมั่นไส้

“ถ้าคุณยังไม่ตามมา พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานที่โรง พยาบาลนี้อีก ”

สุวีราดวงตาเบิกกว้าง ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งปรัณจะใช้เรื่องงานแก้แค้นเรื่องส่วนตัว เธอกัดฟันกรอด แม้ว่าเธอจะไม่ เต็มใจนัก แต่ก็ต้องรีบเดินตามไปทันที

หลังจากเข้ามาในออฟฟิศ ปรัณไม่รีบที่จะนั่งลงแต่ยืนอยู่ ที่ทางเข้าประตูรอเธออยู่ สุวีราเกือบจะชนอกของเขาทันทีที่เข้า ประตูมา

ทําไมต้องอยู่ใกล้ๆประตูด้วยเนี่ย เขาตั้งใจเธออดทนกดความไม่สบอารมณ์ไว้ อ่านวยการปรัณ หลบไปหน่อยได้ไหมคะ

สุวีรากัดฟันรู้ว่า

รบกวนผู้

ปรัณเหลือบมองเธอ สายตาที่เหมือนเลเซอร์สอดส่อง อารมณ์บนสีหน้าของเธอ เมื่อสุวีราเกือบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาก็ค่อยๆขยับเท้าถอยออกมา และให้เธอมีที่ว่างเดินเข้าห้อง

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะขยับตัวแล้ว แต่ระยะห่างของทั้ง สองฝ่ายก็ยังใกล้มากอยู่ดี ในขณะที่เธอเดินผ่านเขา ไหล่ของ เธอชนอีกฝ่ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอไม่กล้าแม้แต่จะดูว่าเธอชนเขาตรงไหน เธอหน้าแดง เดินเข้าไปในออฟฟิศของเขา

” ถึง ” เสียงประตูปิดลง เข้ามาในห้องนี้นับครั้งไม่ ถ้วน แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกลำบากใจเป็นที่สุด

สุวีรายืนอยู่ในออฟฟิศเหมือนทหารที่รอการสอบสวน แม้แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้กระวนกระวายใจมากขนาดนี้เธอแค่รู้สึกว่าวันนี้ทุกอย่างดูผิดปกติไปหมด บรรยากาศ ระหว่างเขาและเธอก็รู้สึกไม่ชัดเจนเลย

นอกจากความเงียบ ก็ยังคงเงียบ

ในที่สุดสุวีราก็ทนไม่ไหวที่ถูกมองด้วยดวงตาขุ่นๆ คู่นั้น เธอรู้สึกว่าหากเธอยังไม่พูดอะไร เธอคงโดนสายตาคู่นั้นเผา คุณเรียกฉันมามีเรื่องอะไรคะ?

สุกแน่ ๆ เธอพูดเสียงสั่นๆเบาๆว่า ผู้อำนวยการปรับ

เขาเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ล้อเลื่อนที่ทำด้วยหนังด้านหน้าของ เธอ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ท่าทีมีเลศนัย คุณคิดว่ายังไง หล่ะ?

ให้เธอคิด?

เธอคิดว่าอะไรได้อีก?

สุวีราสูดลมหายใจลึก พยายามสงบจิตสงบใจ อำนวยการปรัณ คุณให้ฉันมาที่นี่ ฉันไม่ได้มาหาคุณ คำถามนี้ คุณไม่ควรถามฉัน?

คำก็ผู้อำนวยการปรัณ สองคำก็ผู้อำนวยการปรัณเรียกซะ คล่องปาก ปรัณฟังแล้วรู้สึกเหมือนโดนเหน็บแนม คิดว่าเธอ ตั้งใจขีดเส้นแบ่งเขตของตนไว้อย่างชัดเจน

ปรัณหัวเราะ เสียงหัวเราะทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกขนลุก เขา นั่งลงที่เก้าอี้แม้ว่าตัวเขาจะดูเตี้ยลง แต่บรรยากาศก็ยังคง ทำให้รู้สึกตัวสั่น ผมได้ยินมาว่า คุณกำลังหาข่าวเกี่ยวกับ ผม?
เมื่อเขาพูดจบลง สุวีราอึ้งไปพักใหญ่ เมื่อเร็วๆนี้เธอหา ข่าวเกี่ยวกับเขาจริง ๆ แต่เนื่องจากเป็นห่วงความสัมพันธ์ ระหว่างทีนาร์และนัชชา แต่ก็ไม่กล้าถามนัชชาโดยตรง เธอ รู้สึกไม่สบายใจจึงอยากรู้เรื่องพวกนี้ แต่เขาจะรู้ได้อย่างไร …

อยากรู้ผมรู้ได้อย่างไร? ปรัณมองปราดเดียวก็รู้ สิ่งที่เธอคิดอยู่สายตาแฝงไปด้วยทีเล่นทีจริง ” ที่นี่เป็นโรง พยาบาลของผม

กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า เขาต้องการรู้อะไร ก็ต้องมีคนมา รายงานให้เขาฟัง

สุวีรารู้สึกเหมือนถูกถอดเสื้อผ้าหมดแล้วโดนตรวจสอบ เธออยากจะอธิบายตะกุกตะกักอยู่นานไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อน เธอรุกรนจนหน้าแดงไปถึงคอ

สุวีรา คุณต้องการรู้เรื่องของผมทำไม ? ” ปรัณ ตั้งใจถามซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนต้องการถามจนรู้คำตอบอะไร สักอย่าง

ฉัน … ฉัน สุวีรากัดริมฝีปาก แล้วเธอก็ พูดมาตามตรง” ฉันไม่ได้ตั้งใจอยากรู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับ คุณ ฉันแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนัชชาเท่านั้น ”

ดังนั้นคุณจึงหาข่าวคราวเรื่องของผม? ” ปรัณยืนขึ้น แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ คุณกำลังละลาบละล้วงเรื่อง ส่วนตัวของผู้บริหาร คุณเข้าใจไหม? ”
สุวรารู้ตัวว่าเธอทำผิด พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้เขา ไต่สวนตนเอง

ช่วงนี้ที่เธอรู้แก่ใจแต่ไม่พูดออกมา บางทีเผลอบ้างไม่ เผลอบ้างเธอก็แอบมองเขา ความรู้สึกที่ถูกฝังอยู่ในใจของเธอ ก็ระเบิดขึ้นในทันที เหมือนแมกม่าร้อนที่ระเบิดจากปล่อง ภูเขาไฟ ร้อนจนถึงหัวใจและดวงตา จมูกรู้สึกแสบๆ พูด ขอโทษอย่างเสียไม่ได้ ขอโทษค่ะ ฉันจะไม่ทำอีก

หลังจากพูดจบ เธอดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ ต่อได้ เธอหันหลังและเดินไปที่ประตูทันที ไม่ว่าชายคนนั้นจะ ตอบโต้อย่างไร

ปรัณตะลึงไปชั่วครู่ ตอนเธอหันกลับไปเขามองเห็นตา แดงๆของเธอแล้วจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร?

ขายาวๆสองก้าวก็เดินไปคว้าข้อมือเธอไว้ เขาเริ่ม กระวนกระวาย น้ำเสียงก่อนหน้าที่สบายๆก็เปลี่ยนไป ทำ อะไรผิดก็จะหนีอย่างเดียว เมื่อไรจะเผชิญหน้ากับตัวเอง?

” ฉันไม่สามารถเผชิญหน้าได้” สุวีราตอบในขณะที่หัน หลังให้เขา มองไม่เห็นแววตาที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่คล่องคอ นั้น เธอถึงมีความกล้าต่อล้อต่อเถียง “คุณอาวุโสกว่าฉัน เป็น ผู้บริหาร คุณพูดว่าอะไรฉัน ฉันต้องฟัง

เธอโกรธจนพูดประชด น้ำเสียงและคำพูดของเธอ แสดงออกถึงความไม่ยอมจํานน
ปรับเลิกคิ้ว เขาใช้แรงเหวี่ยงเธอหันหน้ามาหาเขา มอง ดูดวงตากลมโตที่น้ำตากำลังจะหลั่งพรูออกมา เธอแทบจะเซลงทือกเขา เขากระชากจน

” เผชิญหน้าไม่ได้? ที่ริมฝีปากชมพูอ่อนของเธอ ปรัณเชิดคางของเธอแล้วจูบไป ผมช่วยคุณ