ตอน205เซอร์ไพรสที่เขาเตรียมไว้

ตอนที่ 205 เซอร์ไพรสที่เขาเตรียมไว้

จินต์เดินกลับขึ้นไปในห้องนอนของตัวเอง เธอรอแล้วรอ อีก หวังให้เตชิตกลับมา ทำไมถึงรอเพราะเธอมั่นใจว่าเขาต้อง กลับมา เมื่อก่อนเธอทำแบบนี้เขาก็จะกลับมาเธอทุกครั้ง และครั้งนี้ก็จะเป็นแบบนั้น

นั่งรออยู่บนเตียงมานานเท่าไหร่ไม่รู้ พอได้ยินเสียงมา จากส่วน จินต์รีบใส่รองเท้าวิ่งไป

วิ่งลมาถึงทางบันไดชั้นสอง ประตูก็ถูกเปิดออกพอดีทำให้

เห็นเงาดำาเดินเข้ามาจากหน้าประตู เธอกำลังดีใจแต่ก็ต้องผิด

หวัง

ทําไมถึงเป็นปวีณ

จินต์ผิดหวัง อาการดีใจเมื่อครู่หายไปเปลี่ยนเป็นความ

เจ็บปวด

“นายมาได้ยังไง”

ปวีณมองตามเสียง ก้าวเดินขึ้นบันไดพร้อมกันหลายๆชั้น มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขามองดูเธอหลายรอบ พอรู้ว่าเธอไม่ได้ เป็นอะไร เขาก็โล่งอก “คุณเตชิต ให้ผมมา
จินต์อึ้ง เธอกลัวว่าจะฟังผิดเลยย้อนถามเขา “เต….ชิต

ปวีณพยักหน้า “ครับ”

จินต์มองดูตัวเองเมื่อกี้ที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอหัวเราะ เยาะตัวเอง ไม่นึกว่าเขาจะไว้ใจทิ้งให้คนอื่นมาดูเธอแทนตัว เอง

จินต์กัดปากตัวเองแน่น รู้สึกโกรธแค้น ไม่สนใจความ เป็นห่วงของปวีณ เดินกลับหลังเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตู เสียงดัง

“ปัง เสียงปิดประตู เกือบจะโดนจมูกของเขาเพราะเขา เดินตามเธอมาติดๆ

เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว จินต์ครับเปิดประตู”

ยกมือเคาะประตู “จิ…..คุณ

“ไสหัวไปไกลๆ” จินต์ตะคอกกลับมา และตามมาด้วย

เสียงของอะไรบางอย่างกระทบกับประตู

ความอดทนที่พยายามอดกลั้นของเธอขาด เธอเกลียด เก ลียดนัชชา รวมถึงเตชิตด้วยเธอเกลียดที่เขาไม่เห็นความ สําคัญของเธอ

ปวีณได้ยินคำนี้ ทำให้เขาเจ็บปวด ตอนแรกนึกว่าที่ผ่าน มาที่คอยเป็นห่วงและทำทุกอย่าเพื่อเธอจะทำให้เธอเริ่มเปิดใจ ให้เขา แต่ที่ไหนได้มันไม่พอและเขาไม่ได้เป็นอะไรในสายตาของเธอเลย

น้ารินรู้สึกไม่สบายใจ เลยถามขึ้น “เราคงต้องโทรบอก คุณเตแล้วล่ะคะ”

“ไม่ต้อง” ปวีณรู้ว่าจินต์คงไม่อยากให้เตชิตเห็นสภาพเธอ ตอนนี้ เขารู้ตัวว่าใส่อารมณ์มากไปหน่อย เลยพูดเสริม “คุณเต กำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวผมจะคอยเฝ้าไว้เอง

น้าในพยักหน้า “ก็คงต้องแบบนั้น

อีกฝั่ง เตชิตจัดการทุกอย่างเสร็จขึ้นไปบนห้อง ก็ผ่านไป แล้วประมาณสี่สิบนาที ตรัณแจงงานสุดท้ายกับเขา เตชิตรับ ร้อนจะ กลับห้องพอถึงห้องเล็กกลับยังไม่นอน

ในมือนัชชาถือโทรศัพท์ เธอกำลังเล่นเกมส์อยู่ เธอติดอยู่ ที่ด้านห้าสิบกว่าๆไม่ว่าจะเล่นยังไม่ผ่าน นัชชาเห็นเตชิตเธอก็ ขอให้เขาช่วยเธอเล่นให้ผ่านด่าน

เตชิตยอมแพ้ เขาปลดเสื้อถอดหูกระต่ายออก ดึงเอามือ ถือของเธอมาเล่นให้ และไม่นานเขาก็มันผ่าน

“ว้าว คุณเก่งมากเลย” นัชชาชื่นชมเขา “ฉันนั่งเล่นมาตั้ง สองวันไม่ผ่าน แต่คุณเล่นแค่เดียวก็ผ่านแล้ว

เตชิตฟังดูเขาชมเธอ ทั้งรู้สึกตลกและไม่พอใจในเวลา เดียวกัน ปกติเขาพูดและแนะนำเกี่ยวกับงานตั้งมากมาย ไม่ เห็นเธอจะชมว่าเขาเก่ง แต่กลับชมและตื่นเต้นเพียงแค่เขาเล่นเกมส์ผ่านด่าน

“ยังเวียนหัวอยู่มั้ย

นัชชาส่ายหน้า “ดีขึ้นมากแล้ว

ระหว่างนั้นเธอเข้าห้องน้ำไปหลายรอบและดูเหมือนจะ ช่วยได้เยอะ

“อาบน้ำแล้วไปนอนที่เตียงดีมั้ย” เขายกมือจับหน้าผาก เธอ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เหมือนใช้กับเธอแค่คนเดียว

นัชชามองดูเขา ด้วยสายตาร้อนแรง “เตชิต เรารู้จักกัน

มาหกเดือนกว่าๆแล้ว

เขายกคิ้ว “แค่หกเดือนเองหรอ

นัชชาพูดแก้ “อะไรคือแค่

“ฉันรู้สึกเหมือนรู้จักเธอมานาน” เขารู้สึกว่าอยู่กับเธอมา นานแล้ว เหมือนว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขามานานแล้ว แต่ พอคิด ย้อนดีๆมันเพิ่งจะแค่หกเดือนจริงๆ เขาหัวเราะ “อาจ เป็นเพราะว่าเราเริ่มกันเร็วไปหน่อย เลยทำให้มีความรู้สึกแบบ นั้น”

นัชชากำจัดทุบเขา “คุณยังกล้าพูดอยู่ เป็น เพราะคุณนั่นแหละบังคับฉัน

“ถ้าฉันไม่บังคับเธอ ก็คงไม่มีวันนี้ พอคิดไปคิดมา โชค ชะตาก็เป็นอะไรที่แปลกประหลาด คนที่ไม่แสดงออกเก็บตัวเงียบๆทั้งสองคน ตอนเจอกันแรกก็ทำให้มีเรื่องร้อนแรงเกิดขึ้น

“หลังจากนี้ คุณห้ามหาเรื่องแกล้งฉันกลางผู้คน” นัชชา นึกถึงเธอก็ไม่พอใจ ตอนมอบรางวัลการกระทำของเขาเธอ เกือบจะรับมือไม่ไหว

เขาตอบรับง่ายๆ “ได้ ฉันรับปาก

นัชชาก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เธอยกมือมาที่ชุดบนตัวเธอ ยก ยิ้ม “สวยมั้ย ฉันใส่ชุดนี้มีคนมากมายชมฉัน

“สวย” เตชิตมองดูเธอ และหยุดอยู่ที่ต้นคอของเธอมีรอย บางอย่างอยู่ตรงนั้น “ที่พวกเขามองดูเธออาจจะเพราะอีก เหตุผลหนึ่ง

นัชชาไม่เข้าใจที่เขาพูด “ว่าไงนะ

“ตรงนี้” เขาสัมผัสมัน “รอยที่ฉันทำไว้เมื่อคืน

ได้ยินดังนี้ นัชชาตกใจตื่น เธอรีบกลิ้งลุกจากโซฟาวิ่งเขา ไปในห้องน้ำ เธอหันหลังให้กระจก เห็นมีรอยแดงๆอยู่ตรง หลังต้นคอของเธอจริงๆด้วย

ไม่แปลกที่ใครก็มองเธอ จริงๆ แล้ว…และไม่แปลกที่ไม่มี ใครเตือนเธอ ตรงจุดนี้ ไม่เล็กไม่ใหญ่…แวบเดียวก็รู้ว่า มันคือรอยดูด

นัชชาถอยหลังไปพิงพนัง พนังที่หนาวเย็นแต่ตัวเธอกับรู้สึกร้อน “จบกันๆ น่าอายมาก ฉันกลับขึ้นไปรับรางวัลแบบ

นัชชานั่งลงบนพื้น เธอโกรธอยากจะบีบคอตัวเอง ทำไงดี ทุกคนคงคิดมากันไปแล้ว…….

“โตๆกันแล้ว ………………..ไม่ทันได้พูดออกมา

นัชชาหันไปมองแรงเขา “คุณเห็นรอยเมื่อไหร่

เตชิตตอบไปตามตรง “ตอนมอบรางวัลให้เธอ

“แล้วทำไมคุณไม่บอกฉัน

“จะบอกยังไง ให้บอกต่อหน้าทุกคนหรอ” เตชิตนั่งลง ข้างๆมองดูเธอ “คืนนี้เธอมัวแต่หลบๆซ่อนๆ ฉันอยากบอก ไม่มีโอกาส”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง. นัชชากุมเข่าขึ้นบังหน้าตัวเอง เธอไม่กล้าพบหน้าใคร ความอายของเธอทําให้เธออยากตาย

เตชิตเห็นท่าทางของเธอ มันน่ารักจนทำให้ใจเขาละลาย เขาเอื้อมมือไปอุ้มเธอขึ้นมา

นัชชาตกใจ ร้องออกมา “เฮ้ย คุณจะทำอะไร

“ไม่ได้ทำไร” เขาก้าวเดิน วางเธอลงบนเตียงเบาๆ เขา ทับอยู่บนตัวเธอ ทั้งสองสบตากันเธอหนีไปไหนไม่ได้

นัชชาได้ยินแต่เสียงเต้นของหัวใจตัวเอง เธอกลืนน้ำลาย

“คุ คุณ…….
เธอพูดอะไรไม่ออกนอกจากนี้ เห็นเขาเอื้อมมือไปหยิบ กล่องบางอย่างออกมาจากเสื้อ นัชชาเห็นไม่ชัด ได้ยินเขา กระซิบข้างหูเธอ หลับตา