ตอน199ความขัดแย้งอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 199 ความขัดแย้งอย่างต่อเนื่อง

วันที่สองนัชชาไปทำงานกับเตชิตตามปกติ ใกล้จะถึงสิ้นปี ช่วงที่ยุ่งที่สุดก็ใกล้จะผ่านไปแล้ว งานในมือของเขาใกล้จะ เสร็จแล้ว ทุกคนในบริษัทเริ่มเข้าสู่เวลาชิลๆกันแล้วต่อด้วย วางแผนการท่องเที่ยวกันต่อ

เพื่อนร่วมงานในบริษัทส่วนใหญ่เป็นคนต่างจังหวัด มีแต่ นัชชากับธอเป็นคนถิ่น เธอก็เลยอาสาทำงานต่อ

“วันที่ห้าถึงแปดฉันว่าง สามวันนี้เป็นวันที่ไม่อยากทำโอที

มากที่สุด

พอนัชชาพูดแบบนี้ทุกคนก็โล่งอกไป จะได้เล่นตรุษจีน อย่างสงบสักที ไม่ต้องไปกลับเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ทุกคนเริ่มขอบคุณนัชชา อยู่บริษัทมานานขนาดนี้นี่เป็น ครั้งแรกที่เธอรับรู้ถึงความอบอุ่น

ที่จริงก็แค่มีมามีกลับ เรื่องที่เธอทำได้ก็เลยทำผ่านไป นานๆทุกคนก็เปลี่ยนความคิดในตัวเธอไปเอง

“อ๋อ เธอได้ของรางวัลปีนี้อะรู้ยัง? มีคนพูดเบาๆ “พวกเธอ จะได้ประมาณเท่าไหร่?
“ปีนี้น่าจะเยอะมาก ครั้งที่แล้วที่ประชุมพื้นยาก็เคยพูด

อ้อมๆไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ของรางวัลของบริษัทเราไม่เคยน้อย ฉันได้ยินฝ่าย ซื้อพูดกันว่า ครั้งนี้เตรียมของพวกเทคโนโลยีมาก ถึงเวลาจะ ใต้ทุกคนนะ

“ใช่เหรอ…….

นัชชาได้ยินเสียงพูดคุยกันดังขึ้นในใจของเธอก็เริ่ม เดือดขึ้นมาตาม เมื่อก่อนไม่ชอบการรวมตัวกันพูดคุยกัน ตอน นี้รู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่อยู่ด้วยกัน ครึ่งปีที่อยู่ด้วย กันมา จากเดิมที่เคยต่อต้านไม่ชอบ นี่คือครั้งแรกที่นัชชารู้สึก อบอุ่น

กลางคืนเพื่อนร่วมงานจัดงานเลี้ยงท้ายปี นวียากไป นัช ชาก็บอกเตชิตแล้ว เธอไปกินข้าวกับเพื่อนๆร้านอาหารข้าง บริษัท

นวียาจองห้องล่วงหน้า สิบสองคนวงรอบนั่งโต๊ะเดียวกัน พอดีไม่เกินไม่ขาด

พวกเขาหนึ่งคนเลือกหนึ่งเมนู ทั้งหมดสิบสองอย่าง พอ สั่งเสร็จ นวียาก็ถามทุกคนว่า “นี่เป็นการกินข้าวครั้งสุดท้าย ของปีนี้แล้ว พวกเราจะดื่มกันหน่อยไหม?

ชนัตพูดต่อคนแรก “เอาๆๆๆ ของฟรีต้องเอา เบียร์ พอแล้ว!”
“ได้ ฉันจะดื่มเป็นเพื่อน

มีคนพูดคนอื่นก็พูดต่อๆกัน เบียร์เบาๆของผู้หญิงมา

มีผู้หญิงหลายคนก็เริ่มสั่ง

ข้าวมื้อนี้ก็กินอย่าสงบ สุดท้ายทุกคนก็ชงแก้วกับนวียา ทุกคนต่างพูดคำที่น่าฟังแต่พอถึงนัชชาเธอก็พูดอย่างจริงใจ “คุณนวียา ขอบคุณมากๆที่คุณเชื่อใจฉันให้งานกับฉัน มากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันอาจทนไม่ถึงตอนนี้ก็ได้

ถ้าเวทิดาเป็นหัวหน้าของเธอ เธอคงจะลาออกตั้งนานแล้ว

นวียาที่ออกจากที่ทำงานก็ไม่เหมือนตอนที่ทำงานแล้ว พอ ได้ยินนัชชาพูดแบบนี้ก็หัวเราะเหมือนเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ “ฉัน โดนเธอชมจนเขินเลย

มีที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นมองไปทางนัชชา “แต่นัชชา ฉันไม่ คิดว่าเธอจะทำงานเก่งขนาดนี้ พูดความจริงเลยนะเมื่อก่อนฉัน ก็มีความเห็นกับเธอไม่น้อยนะ คิดว่าเธอแค่แจกันที่สวยๆ แต่ ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอคือแจกันที่สวยและมีความสามารถจริงๆ

ดื่มไปสักแป๊บ ทุกคนก็ไม่เกรงใจกันแล้ว นัชชาก็เป็นคน ธรรมดา ไม่ว่าเขาที่จะพูดแบบนั้น “คำชมนั้นฉันรับไว้ละนะ

“ปีนี้จบอย่างสวยงาม พรุ่งนี้พวกเราจะสู้ไปพร้อมกัน เมื่อ ก่อนมีที่ไหนที่ทำอะไรไม่ดีก็ช่วยๆกันหน่อย คำพูดของนวียา เหมือนเป็นกุญแจที่เปิดล็อคหัวใจที่เกร็งๆของทุกคน

ในใจของนัชชาก็ดีใจก็เลยดื่มมากไปหน่อย แต่เธอก็กะปริมาณเอาไม่ได้ดื่มเยอะ

ตอนที่แยกย้ายกันก็แปดโมงกว่าแล้ว พรุ่งนี้จะต้องทำงาน ต่อทุกคนก็เลิกรากัน นัชชาไม่ได้ให้เตชิตหาคนมารับตัวเอง กลัวว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจทำงานก็เลยกลับเอง

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง รถจอดอยู่หน้าวิลล่า นัชชาลง

จากรถเปิดน้ำที่อยู่ในมือแล้วดื่มจากนั้นก็คายออก

ทำแบบนี้ซ้ำๆเธอถึงจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน

นิ้วสะแกน ติดๆแล้วเปิดออก

ในบ้านเงียบๆไม่ได้ยินอะไร มีแต่น้าในคนเดียวที่กำลัง ทำความสะอาดอยู่ เห็นเธอกลับมาก็รีบเดินมาหา “คุณนัชชา กลับมาแล้ว”

นัชชาพยักหน้าแล้วเปลี่ยนรองเท้า “นารินเตชิตหละ?”

“คุณเตชิตกับคุณปรัณอยู่บนห้อง

นัชชาประหลาดใจ ยังไม่เสร็จ?”

“ใช่ค่ะ จะได้หนึ่งชั่วโมงแล้ว อาจจะเป็นเพราะยุ่งยากกว่า เดิมมั้ง” จมูกที่ดีของน้ารินได้กลิ่นเบียร์จากตัวเธอ “คุณนัช ชาดื่มเบียร์มาหรอคะ? จะให้ไปตุ๋นยาแก้เมาให้ไหมคะ?

นัชชาส่ายมือ “ไม่ต้องค่ะน้าใน ฉันไม่ได้ดื่มมากไม่ต้อง

ทำให้ยุ่งยาก

เธอถือกระเป๋าแล้วเดินขึ้นไป ขาไม่ได้นิ่งนักเดินเซไปเซมา
กว่าเธอจะเดินขึ้นไปถึงชั้นบนกำลังจะเดินไปทางห้องนอน มือกำลังจะเปิดก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องรับแขก

มือของเธอชะงัก ในใจคิดอยู่วว่าเป็นใคร ขมวดคิ้วแน่นๆ และเท้าก็เดินไปทางนั้น

เธอยิ่งเดินใกล้เสียงก็ยิ่งฟังแล้วน่าสงสาร เจ็บปวด

ทรมานเหมือนจะร้องให้ด้วยแค่ฟังก็ขนลุกเต็มตัวแล้ว

ประตูห้องไม่ได้ปิดมิด นัชชาไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มมากเกิน ไปหรือเพราะอะไรจึงเปิดประตูเลย

ในห้องมีเครื่องกำลังเปล่งแสงสีขาวออกมาอยู่ และแสง พวกนี้ก็ส่งไปที่ตัวของทีนาร์หมด เธอใส่เสื้อกันแสงแดดไว้แต่ก็ ยังทรมานอยู่ดี

สีหน้าของเธอดูทรมานมือจับแขนของเตชิตแน่นๆ เตชิต คงจะสงสารเธอก็เลยเอามือไปลูบหลังให้ซ้ำๆ

ตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง มือที่กำลังสั่นอยู่บ่ง บอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเธอมากๆ

ถึงแม้รู้ว่าต้องการรักษา แต่เห็นภาพแบบนี้หัวใจของนัก ชาก็เหมือนจะถูกแทงแรงๆ ไม่มีใครชอบให้ผู้ชายของตัวเอง สนิทสนม กับผู้หญิงอื่น และเธอก็พูดอะไรไม่ได้

นิชายืนอยู่ที่ประตูเกือบห้านาที สุดท้ายปรัณก็เจอเธอ

“นัชชาเธอมาแล้วเหรอ?”

เตชิตมองตาม เมื่อกี้มัวแต่เป็นห่วงอาการที่นางไม่รู้เลยว่าเธอมาตอนไหน

มือที่อยู่หลังทีนาร์ลดลงมา แต่แขนยังโดนจับไว้อยู่เดินไป ไม่ได้ทำได้เพียง ใช้สายตาสื่อสาร

นัชชาพูดความรู้สึกในใจไม่ออก เห็นปรัณก็ยังอยู่ เธอยิ้ม แข็งๆแล้วออกจากห้องหันหลังเดินไป

ปิดประตู ปิดทุกกอย่างที่เกิดขึ้น นัชชาหลับตาลงเหมือน แบบนี้จะลดคามเครียดของเธอได้ เธอแอบพูดในใจ ชีวิตแบบ นี้อีกไม่ นานหรอก