ตอน184 ใครคือคนนอก

ตอนที่ 184 ใครคือคนนอก

นัชชากวาดสายตาไป มองที่ผ้าพันคอในมือของเธอ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่คลื่นความแคลงใจเกิดขึ้นแล้ว

หรือว่าเธอจะคิดมากไปเอง

เพิ่งมาวันแรก ก็แนะนำตัวเองเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบ หยก แล้วยังให้ผ้าพันคอกันอีก ตกลงนี่มันหมายความว่า ยัง ไงกัน

ถ้าคิดกับเตชิตแค่พี่ชายจริง แล้วเหตุไฉนถึงไม่สนใจ ไม่ ถามพี่สะใภ้คนนี้สักคำ

หลายสิ่งหลายๆอย่างถูกนัชชาซ่อนความสับสนไว้ในใจ คำพูดหลายคำทำให้เธอต้องฉุกคิด แต่เธอก็ยังมองที นาร์ไม่ ออก เลยรู้สึกวุ่นวายใจ

เตชิตดูเหมือนว่าจะสัมผัสความวุ่นวายใจของนัชชาได้ เขาจึงแค่รับไว้ไม่ได้นำไปพันคอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียง เรียบๆว่า “ขอบคุณ แต่ร่างกายคุณยังไม่แข็งแรงดี ไม่ต้องทำ อะไรหรอก ไปพักผ่อนเถอะ”

นัชชาที่เมื่อสักครู่เหมือนตาชั่งที่ค่อยๆเริ่มเอียง เพราะ ประโยคที่เขาเพิ่งพูดจบ ตอนนี้ตาชั่งเลยกลับมาตรงแล้ว
นัชชาปรายตาไปมอง อืม นับว่าเขายังรู้จักสงวนท่าที่อยู่

บ้างว

ทีนาร์รู้สึกประดักประเด็ดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เข้าเขา เธอรู้ตัวว่าเธอเพิ่งมา ไม่ควรทำให้เขารู้สึกอึดอัด จึงต้อง ยอม อดทนไว้ ยังมีเวลาอีกนานเธอไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

หลังจากจัดห้องเรียบร้อย ก็ดึกมากแล้ว เตชิตกับนัชชา

กลับห้องนอนพักผ่อน

นัชชาเตรียมชุดนอนผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ส่วนเต

ซิตดูเอกสารบางอย่างอยู่บนหน้าจอมือถือ ทีนาร์ย้ายเข้า มา อยู่ในบ้านแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่บ้านตลอดเวลา หลีก เลี่ยงเรื่องวุ่นวายที่อาจจะเกิดขึ้น ปากก็ปลอบใจ นัชชาแบบนี้ แต่ในใจรู้ดีว่าที่นาร์รู้สึกกับเขาแบบไหน

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว หลีกเลี่ยงได้ก็ควรหลีกเลี่ยง

ขณะนั้นเอง อยู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก เต ชิตเก็บโทรศัพท์ แล้วรีบออกมาดูด้านนอกห้อง

น้ารินเองก็ได้ยินเสียงเช่นเดียวกัน จึงรีบขึ้นมาบนชั้นสอง

แล้วเคาะประตูห้อง “คุณทีนาร์เป็นอะไรรึเปล่าคะ

ไม่มีเสียงตอบกลับจากในห้อง เตชิตกลัวจะเกิดอะไรขึ้นเลยรีบเดินมาดู “ทีนาร์”

ก็ยังคงไม่มีเสียงใดๆออกมาจากด้านใน แม้แต่เสียงขยับเล็กน้อยก็ไม่มี

เตชิตรู้สึกตกใจ รีบหมุนลูกบิดประตูจะเข้าไปในห้อง แต่ น้าในมือไวรีบจับต้นแขนเขาไว้ แล้วพูดเบาๆว่า” คุณเต ชิตตะ คุณทีนาร์เป็นผู้หญิงยังไงให้ป้าเข้าไปดูก่อนจะดีกว่าค่ะ”

ในใจของนาริน อาจจะเป็นเพราะนัชชามาก่อน หรืออาจ จะเพราะชอบนัชชามากกว่า เธอจึงไม่ค่อยชอบทนานัก

เรื่องนี้เธอไม่ควรพูดมาก แต่เพราะนัชชาเธอจึงต้องทำ เตชิตชะงัก รีบพยักหน้าตอบ”ครับ”

ภายในห้องทีนาร์ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ไม่ได้ยินเสียงพูดคุย กันด้านนอก ตามองประตูที่กำลังถูกเปิดเข้ามา จากนั้น รีบหัน กลับมาดูเงาตัวเองในกระจกที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันไว้รอบ กายตั้งแต่รักแร้ไปจนถึงต้นขา ผมที่เพิ่งสระ ยังมีน้ำเกาะอยู่บน หัวไหล่ ผอมจนจะเหลือแต่กระดูก แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้ หญิง เห็นแบบนี้แล้วจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยก็คงแปลก

หากเตชิตเห็นเธอในสภาพนี้แล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก ตื่นเต้นเขินอาย

ด้านหลังมีลมเย็นพัดเข้ามา ประตูเปิดออก รู้สึกได้ว่ามีคน เดินเข้ามา ทีนาร์หมุนตัวกลับมาดูอย่างมีความหวัง แต่ กลับ ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา

น้ารินเองเห็นสภาพของเธอก็ชะงักเช่นเดียวกัน ในใจก็ คิดว่า โชคดีนะที่คนที่เขามาเป็นเธอ ไม่เช่นนั้นแล้วอาจจะ เป็นเรื่องก็ได้

“คุณทีนาร์คะ เกิดอะไรขึ้นคะ” น้าในถามโดยไม่เปิดตาดู เธอเพื่อรักษามารยาท แต่กลับยิ่งทำให้ทีนาร์รู้สึกเหมือน ตัว เองเป็นพวกปัญญาอ่อน คิดเอาเองฝ่ายเดียว

ทีนาร์เม้มปากมองไปทางด้านหลังของน้าใน เธอรู้ว่าเต ชิตอยู่ด้านนอก แต่กลับไม่ยอมเข้ามา

ทีนาร์รีบยกมือขึ้น แกล้งทำท่าตื่นตกใจไปในห้องน้ำ “เมื่อกี้ฉันกำลังจะอาบน้ำ แต่อยู่ๆก็เย็นมาก ฉันเลย ตกใจ”

น้าใน พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันช่วยคุณดูให้นะคะ

พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้ มองทีนาร์เลยแม้แต่น้อย จังหวะที่เธอกำลังเดินผ่านตัว ของที นาร์ จึงพูดเตือนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “คุณที่นาร์ไปใส่เสื้อผ้า ก่อนเถอะค่ะ อากาศเย็นเดี๋ยวจะเป็นหวัด

ประโยคนี้เธอตั้งใจพูดให้เสียงดังขึ้น เพื่อให้เตชิตที่อยู่ ด้านนอกได้ยิน จะได้ไม่เผลอเดินเข้ามา

ตอนแรกทีนาร์คิดจะถ่วงเวลาอยู่ก่อน แต่พอได้ยินนาริน พูดแบบนี้แล้วหล่องจึงหยิบชุดนอนในตู้มาสวมอย่างไม่เต็มใจ นัก

บนพื้นห้องน้ำมีน้ำจำนวนมาก แต่ก็กระเด็นอยู่บนพื้นหน้า ประตูไม่น้อย น้ากินเองก็มีประสบการณ์มากทีเดียว พอ เห็นก็ รู้ทันทีว่าสาเหตุเกิดจากอะไร วาวล์น้ำร้อนถูกปิดนั่นเอง ถึงได้มีแต่น้ำเย็นไหลออกมา

แต่ว่า…

สีหน้าของในแปลกใจเล็กน้อย หลังจากเปิดวาวล์น้ำร้อน แล้ว จึงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถามที่นาร์ว่า “คุณที นางไม่ ต้องตกใจนะคะ เป็นเพราะวาวล์น้ำร้อนถูกปิด ตอนนี้ฉันเปิด ให้แล้วค่ะ”

หลังจากพูดจบ น้าในก็ยังคงบ่นพึมพำกับตัวเอง “แปลก จัง จำได้ว่าวาวล์น้ำร้อนเปิดอยู่นะ…”

ทีนารขมวดคิ้ว แล้วยกมือขึ้นเช็ดผมที่เปียกปอนข้างหู

“อ๋อ อาจจะเป็นเพราะฉันเผลอไปปิดมันเอง ฉันก็จำไม่ได้ เหมือนกัน”

น้ารินเองก็ไม่เข้าใจว่าแค่น้ำเย็นมากนี่ต้องร้องดังขนาด

ทำให้คนทั้งบ้านแตกตื่นเลยเหรอ

แต่เธอป่วยอยู่ อาจจะประสาทสัมผัสไวกว่าคนปกติก็เป็น

ได้

เตชิตที่ยืนรออยู่หน้าประตู กำลังลังเลอยู่ว่าจะเข้าไป หรือไม่ อยู่ๆมือข้างซ้ายก็มีมือนุ่มๆอุ่นมาจับไว้

ร่างของชายหนุ่มผงะเล็กน้อย มองไปด้านข้าง เห็น

ใบหน้าของหญิงสาวที่แดงเพราะเพิ่งอาบน้ำร้อนมา ขาวแบบ มีเลือดฝาด ไม่มีรูขุมขนเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าจะเรื่อง แสงได้ บนศรีษะถูกห่อด้วยผ้าขนหนู เหลือเพียง ใบหน้าที่ใหญ่เท่าฝ่ามือ ให้เห็น บวกกับความสวยที่ไม่เหมือนใคร “อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” เขาถามพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ด น้ำที่ไหลมาตรงหน้าผากของเธอ

“อืม นัชชาพยักหน้าสายตามองไปยังรอยต่อประตู “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

เหมือนกับได้ยินเสียงของเธอ น้าในเดินออกมาพอดี เห็นทั้งเตชิตและนัชชาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา จึงทำให้ยิ้ม ออก มา “คุณเตชิต คุณนัชชา ไม่มีอะไรค่ะ แค่วาวล์น้ำร้อนถูกปิด พอดีคุณทีนาร์อาบน้ำเลยตกใจที่น้ำมันเย็น

ตอนนั้นนัชชากำลังอาบน้ำอยู่พอดี เลยไม่ได้ยินเสียงกรีด ร้อง เธอจึงจึงคิดว่าแค่เรื่องวาวล์น้ำ ไม่มีอะไรจึงเตรียม จะดึง เตชิตกลับห้อง ทีนาร์ก็เดินออกมาจากห้องพอดี

“เตคะ” เธอเรียกสายตาจับจ้องอยู่แต่ที่เตชิต แต่ก็มี เหลือบไปมองนัชชากับน้าริน ประหนึ่งต้องการบอกเป็นนัยว่า มีคนนอกอยู่ด้วยเธอไม่สะดวกคุย

นัชชารู้สึกตลก จึงพูดออกมาโดยไม่ต้องรอให้โตชิตพูด “ฉันว่าเธอมีเรื่องจะพูดกับคุณ ฉันไม่อยู่รบกวนพวกคุณ แล้ว รอคุณที่ห้องนอนแล้วกันค่ะ”

พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินกลับห้อง ไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่ น้อย เธอต้องการจะสั่งสอนที่นาร์ให้เห็นว่า ใครกันแน่ที่….

คิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันอยู่สักพัก มองนัชชาเดินกลับไปยังห้องนอนแล้วจึงละสายตามาหาหญิงสาว อีกคน ตรงหน้าแล้วถามว่า “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ

“เตคะ ทำไมคุณถึงเย็นชากับฉันจึงล่ะคะ” นัยตาเริ่มแดง มองเขาด้วยสายตาที่รู้สึกเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ เห็น “หรือว่าคุณไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันก็ได้ ฉันจะได้ไม่ต้องมา ท่าทางคุณนัชชาก็ดูจะไม่ ค่อยยินดีต้อนรับ ฉันสักเท่าไหร่ พวกคุณ…”

“ทีนาร์” เตชิตรีบขัดเธอ นัยตาทั้งคู่พยายามจ้องมองให้ ลึกลงไปในแววตาคู่นั้น เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเธอคิดอะไร อยู่ “คุณคิดมากไปแล้ว ไม่มีใครไม่อยากให้คุณมาอยู่ที่นี่หรอก”

ฉันก็ไม่อยากเป็นภาระให้ทุกคน ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ วันแรก ก็อาจจะมีบางเรื่องที่ไม่คุ้นชินบ้าง ฉัน….” เธอพูดถึงตรงนี้ก็ชะงัก เสมือนว่าไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี