ตอน183ฉันและเพื่อนในวัยเด็กของเขา

ตอนที่ 183 ฉันและเพื่อนในวัยเด็กของเขา

ทีนาร์ท่าทีไม่ได้รู้สึกขะเขินแต่อย่างใด เธอทำเหมือนจูบ ขอบคุณเพื่อนเก่า หรือญาติกัน “ขอบคุณสำหรับการดูแลฉัน ในช่วงที่ ผ่านมา อาจจะมีเรื่องให้คุณช่วยเหลือในอนาคต ฉัน ไม่มีอะไรจะให้คุณ จูบนี้เป็นเสมือนคำขอบคุณของฉัน ใน อเมริกาการจูบ เพื่อนกัน หรือญาติเป็นธรรมเนียมอย่างหนึ่ง

เธอกล่าวเหมือนว่าพฤติกรรมแบบนี้เป็นเรื่องปกติ เธอทำ ไปเพื่อเป็นการขอบคุณเขาเท่านั้น ไม่มีเจตนาอื่น

ปวีณรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนเหมือนถูกไฟไหม้ เขา ก็ไม่สามารถสงบได้

ละอายใจอยู่ครู่หนึ่งที่เขาคิดมากไป แต่ถึงกระนั้นใจของเขา

เขามีความประทับใจต่อนาร์ เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่อ่อนแอ คนนี้ที่สนามบินเป็นครั้งแรก เขาก็มีความต้องการที่อยากจะ ปกป้องเธอขึ้นมา บวกกับทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น ความเป็น ห่วงของเขาที่มีต่อเธอมันทวีมากขึ้น จูบเมื่อสักครู่ของเธอ ทำให้หัวใจของเขาแทบแล่นออกมาจากลำคอ …

ปวีณไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ

วิลล่าพร้อมกระเป๋าเดินทางของเธอ
ตลอดทางไม่มีอุปสรรคอะไร เตชิตได้แจ้งล่วงหน้ากับผู้ ดูแลความปลอดภัยของวิลล่าไว้ รถเข้ามาอย่างราบรื่นและ จอดอยู่ด้านหน้าของวิลล่า

มีหญิงสูงวัยคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูของวิลล่า ทีนาร์รู้สึก ประหลาดใจ เพราะเธอไม่เคยได้ยินเตชิตบอกว่ามีคนอื่นอยู่ที่ บ้านอีก นี่คือ …

“ที … คุณทนาร์ถึงแล้วครับ ปวีณเกือบเรียกชื่อเธอ เปล่าๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่รู้ว่ามันไม่เหมาะสมจึงเปลี่ยนคำพูด ทันที

ทีนาร์ชอบที่ปวีณรู้กาลเทศะ เธอลงรถ ทันใดนั้นท้องฟ้า มืดครึ้ม มีฝนตกลงมาปรอยๆ

น้ารินรีบหาร่มมากางให้ทีนาร์ทันที

ใช่ไหมคะ? ”

“คุณคือ คุณทีนาร์

ทีนาร์มองตรวจสอบครู่หนึ่ง แน่ใจว่าเธอไม่เคยเห็นมา ก่อน เธอไม่รีบแนะนำตัว แต่กลับถามกลับ “คุณเป็นใคร? ”

น้าในหยุดชะงักไปพักหนึ่ง พร้อมอธิบายว่า “ฉันคือภูริ นทร์ เป็นแม่บ้านของคุณเตชิตคะ”

“อ๋อเป็นคนใช้ ” ทีนาร์พยักหน้า

คำพูดที่เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่มันทำให้น้าในหน้าเสีย เรียก คนใช้ได้อย่างไร ตอนนี้ยังมีใครเขาเรียกกันแบบนี้ อย่างไรก็ดี ควรเรียกคุณน้าจะมีมารยาทซะกว่า
อย่างไรก็ตามเธอไม่กล้าที่จะแสดงออกมาทางสีหน้า ถึง อย่างไรก็ทำงานให้กับบ้านหลังนี้ เจ้านายกับคนรับใช้ชนชั้น ต่างกัน

น้าในตอนรับทนาร์เข้ามาในบ้าน นัชชาและเตชิตได้ยินจึง เดินลงมาจากชั้นสอง ทั้งสองสวมชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม ดูไปก็ เหมือนชุดนอนคู่รัก

แม้ว่าเธอจะทำใจมาแล้ว แต่เมื่อนาร์เห็นฉากแบบนั้น เธอก็ควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้

พวกเขาอยู่ด้วยกัน อะไรควรเกิดก็คงเกิดขึ้นหมดแล้ว เมื่อคิดถึงเตชิตมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงอื่น โดยเฉพาะทำในสิ่ง ที่เขาไม่เคยทำกับเธอมาก่อน เธอรู้สึกเหมือนมีมดนับร้อยตัว กำลังคลานอยู่บนหัวใจ ……

ทีนาร์รวบรวมสมาธิควบคุมอารมณ์ของตนเอง เธอจะต้อง ไม่เปิดเผยอารมณ์ที่แท้จริงออกมาให้ใครรู้

“คุณเตชิตครับ กระเป๋าเดินทางของคุณทีนาร์อยู่ที่นี่หมด แล้ว” ปวีณขนย้ายกระเป๋าของเธอเข้ามาในบ้านเรียบร้อย สายตาของเขาไม่ได้มองไปที่ทีนาร์

เตชิตพยักหน้า “ลำบากเธอแล้ว กลับไปก่อนเถอะ”

ปวีณกำกุญแจรถแน่น ก้าวไปข้างหน้า “คุณเตชิตครับ ผมจะต้องมาอีกเมื่อไหร่ครับ? –

“แล้วฉันจะแจ้งให้เธอทราบ
“ครับ ” ปวีณหันหลังกลับ สายตาเหลียวไปมองทีนาร์ แต่ เขาก็หละสายตาอย่างรวดเร็ว เขาเดินจากไปอย่างรวดเร็วออก จากประตูวิลล่าไป

ในไม่ช้า เสียงรถสตาร์ทที่ลานจอด เมื่อรู้ว่าเขาจากไป แล้ว ทีนาร์ก็โล่งใจอย่างเงียบๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาหา ตื่นเต้นที่ ในที่สุดเธอก็เข้ามาอยู่ที่นี้จนได้ เธอยิ้มสะพรั่งพรางเรียกชื่อ เขา”เตชิต!

“มาแล้วหรอ” เตชิตส่งหน้ากากให้ “เธอใส่หน้ากากก่อน แสงไฟที่บ้านอาจจะมีผลต่อร่างกายเธอ พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมา เปลี่ยนให้

เข้ามาในบ้านไม่ถึงห้านาที แก้มของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็น

สีแดง

ทีนาร์รับหน้ากากไปใส่ มองเห็นแต่ลูกตาอยู่ด้านนอก แต่ ไม่ยากที่จะเห็นว่าเธอรู้สึกดีมากๆ แม้แต่ตาของเธอก็ยิ้มอย่าง มีความสุข “เตชิต ต่อไปต้องรบกวนคุณแล้วนะ แต่อย่าเบื่อ ฉันนะ”

น้ำเสียงของเธอสนิทสนมมากเหมือนเป็นสมาชิกใน ครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมานาน บอกว่าเป็นคนครอบครัว แต่ เธอก็ไม่กล้าเรียกเตชิตว่าพี่ชาย

นัชชายืนอยู่ด้านข้างมองอยู่ ทีนาร์ไม่คิดที่จะทักทายเธอหากเธอแทรกพูดขึ้นก็กลัวว่าจะขัดจังหวะ เธอเหมือนเป็น คนนอกที่ถูกทิ้งไว้

สายตาเธอเหลียวไปเห็นน้าใน เขากำลังจะแบกกระเป๋า ใบใหญ่เดินขึ้นไปเก็บแต่เขาอายุมากแล้วน่าจะลำบากมาก นัก ซาก้าวไปข้างหน้าและหยิบกระเป๋าจากมือนาใน “น้าในถือ กระเป๋าใบเล็กขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวใบนี้ฉันถือไปให้

เธอเอากระเป๋าเดินทางมาสามใบ สองใบใหญ่ กับหนึ่ง

ใบเล็ก

“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?” คุณป้าไม่ปล่อยมือ “ฉัน ทำงานจนชินแล้ว ไม่เป็นไรหรอกคะ คุณนัชชาไม่ต้องช่วย หรอกคะ เอากระเป๋ามาเถอะคะ

ทั้งสองไม่ยอมกัน ทันใดนั้นมีเงาดำปรากฏขึ้น มืออื่นๆ นั้นแบกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นอย่างง่ายดาย กระเป๋าใหญ่ใบ หนักๆก็เหมือนไม่หนักอะไรเลย

มือใหญ่นั้นกำลังถือกระเป๋าเดินทาง กระเป๋าทั้งหนักทั้ง ใหญ่ กลายเป็นเบาเหมือนขนนก

นัชชาถอนใจอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่เสียแรงที่ตื่นมาตอนหก

โมงเช้าเพื่อออกกำลังกายทุกวัน!!

พูดจบ ยกนิ้วให้

น้าในหัวเราะจบต้องเอามือปิดปาก เตชิตเลิกคิ้ว เพื่อ พิสูจน์คำชมของเธอ มือที่ว่างอีกมือก็ยกกระเป๋าใบเล็กกระเป๋าทั้งสองใบถูกยกขึ้นไปข้างบน สายตานัชชาสบกับน้าในอดไม่ได้จนขาออกมา

ทีนาร์มองเตชิตเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ราวกับว่าคิดได้ที่มีน้ ชชาอยู่ เธอเข้ามาทักทายเธอ “สวัสดีคุณนัชชา ฉันชื่อนาร์ เป็นเพื่อนของเตชิตตั้งแต่เด็ก เราเคยพบกันก่อนหน้านี้

เพื่อนของเตชิตตั้งแต่เด็ก?

นัชชากัดฟัน ยิ้ม “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแฟนของเตชิต”

..………นาไม่คิดว่าเธอจะพูดตรงไปตรงขนาดนั้น จนเธอ มองตาปริบๆ เธอยกมือเอาลูกผมขึ้นเหน็บหู “ไม่รู้ว่าความ สัมพันธ์ของคุณกับเตชิตจะดีขนาดนี้ ฉันไม่เคยได้ยินเขาเล่าให้ ฟังมาก่อน หวังว่าคุณจะไม่คิดมากนะ”

“ฉันไม่คิดมากหรอก นัชชารีบชี้แจงอย่างรวดเร็ว “ฉันก็ แค่แนะนำตัวเองเท่านั้น”

หากเธอไม่คิดมากกับคำพูดของเธอ แต่ก็อดพูดไม่ได้ว่า น้องสาวชื่อคุณที่น่าคิดเยอะไปแล้ว

ทีนาร์ยิ้มๆ ไม่พูดอะไรอีก พอดีที่เตชิตลงมาจากชั้นสอง เธอทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก

หลังจากขนกระเป๋าขึ้นไปบนห้อง ห้องที่จัดให้ทีนาร์เป็น ห้องขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงปลายทางเดิน เงียบสงบเหมาะสำหรับ

ผู้ป่วย
แม้ว่าทนา จะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร แต่เธอก็ไม่สามารถ พูดอะไรได้ คงต้องพักอยู่ที่นั่นก่อน

น้าร้นทําความสะอาดห้องเรียบร้อย เฟอร์นิเจอร์เป็นของ ใหม่ทั้งหมด แม้แต่เสื้อผ้าก็เป็นของใหม่ พอที่เธอจะสวมใส่ อย่างไม่ขัดสน

ตอนที่กำลังเก็บของจากกระเป๋าสัมภาระ ทีนาร์หยิบสิ่ง เทาเข้มออกมาจากชั้นซิปของกระเป๋าออกมามันคือผ้าพันคอ ถัก

เธอส่งเตชิต พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตอนฉันอยู่ที่ วิลล่าเขตเหนือว่างๆ ก็เลยถักโครเชต์ฆ่าเวลา ปีนี้วันเกิดของ คุณฉันไม่ได้ เข้าร่วมด้วย ฉันถักผ้าพันคอให้คุณ แต่มันไม่ ค่อยสวยสักเท่าไรนะ”