ตอน178ชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย

ตอนที่ 178 ชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย

นัชชารู้สึกได้ถึงความเหนื่อบล้าของเขา เธอกอดเขาแน่น กว่าเดิม “ฉันรู้ อดทนอีกหน่อย เดี๋ยวปัญหาทุกอย่างก็จะผ่าน ไป”

เธอพูดด้วยความไม่มั่นใจ อดทน คำง่ายๆ แต่เตชิต อดทนมาหลายปี แค่อดทนแล้วทุกอย่างจะผ่านไปจริงๆหรอ มันยากมาก

ทั้งสองกอดกันเงียบๆ ไม่ต้องพูดอะไรมากก็รู้สึกได้ถึง ความเป็นห่วงของกันและกัน ผู้หญิงที่นอนอยู่ในห้อง เธอไม่ เห็นว่าเตชิตกำลังเจ็บปวดและเสียใจแค่ไหน ทำทุกอย่าง ทุก วิถีทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องกา

ตอนห้าโมงเย็น ผลตรวจของจินต์ออกมา ปรับถ่ายออก มาสองชุด ยื่นให้เตชิตชุดหนึ่ง “อาการไม่ค่อยดี เพราะครั้งนี้ เสียเลือดไปมาก ทำให้ระบบภูมิคุ้มกันต่ำ และภูมิคุ้มกัน ร่างกายเธอทำงานไม่เต็มระบบอยู่แล้วเลยทำให้เกล็ดเลือดต่ำ ถ้ายังต่ำลงอยู่แบบนี้ จะไม่ค่อยปลอดภัย

เตชิตมองดูผลตรวจ ในนั้นมันมีหลายอย่างที่เขาคุ้นตา เพราะเขาเห็นมันมาหลายปีแล้ว เขาเงียบแล้วถามขึ้น “จะเป็นอันตรายถึงชีวิตมั้ย

ทั้งห้องเงียบ นัชชาหายใจติดขัด ไม่มีใครตอบได้แน่ชัด

รวมถึงปรับด้วย

ปรับเอาผลตรวจกลับมาวางไว้บนโต๊ะ “มีหรือไม่มีต้องรอ ดูการฟื้นฟูของร่างกายเธอเอง แต่ถ้าดูจากตอนนี้ มันก็เป็น เรื่องที่ค่อนข้างร้ายแรง

ทุกคนเครียด นัชชากำลังจะออกไปสูดอากาศข้างนอก แต่เสียงเรียกก็ดังขึ้น

ปรับลุกขึ้นยืน “เธอตื่นแล้ว เข้าไปดูซิ

นัชชาลุกขึ้นยืน แต่เดินไปถึงแค่เพียงหน้าประตูก็ถูกปรัณ ห้ามไว้ “นัชชา เธออย่าเพิ่งเข้าไป เธอเพิ่งตื่น ฉันกลัวว่าจินต์ จะทําใจยอมรับไม่ได้

เจอเธอแล้วจะทำใจไม่ได้หรอ

นัชชาขมวดคิ้ว เธอแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะ คนป่วยสําคัญที่สุด

เตชิตพยักหน้าให้เธอ แล้วเดินจากไป

ดีที่ในห้องมีกล้องวงจร เธอสามารถมองเห็นทุกอย่างใน

ห้องได้

ทั้งสามคนเปลี่ยนชุดแล้วเดินเข้าไป เตชิตอยู่หน้าสุด ต่อ ด้วยปรัณ แล้วสุวีราอยู่หลังสุด หลังจากที่พวกเขาเข้ามา จินต์ยกยิ้มอย่างอ่อนแรง “ขอโทษนะ”

ปรัณมองดูเครื่องวัดที่อยู่ข้างๆ “รู้สึกแปลกๆ หรือไม่สบาย ตรงไหนมั้ย”

“เจ็บ” จินต์เสียงอ่อน ถ้าไม่ฟังดีๆ ก็คงจะไม่ได้ยิน

“เพราะเสียเลือดมาก ร่างกายเลยปรับตัวไม่ทัน จะเจ็บ เป็นปกติ ถ้าทนไม่ได้ให้บอกเดี๋ยวจะฉีดยาแก้ปวดให้” ปรัณ พูดอย่างใจเย็น เพราะเขาเป็นหมอต้องใจเย็นกับคนไข้ทุกคน

จินต์พยักหน้า เธอเปลี่ยนสายตาไปทางเตชิต เธอเห็น สายตาเอาเรื่องของขา เธอรู้สึกเสียวสันหลัง “เต เตชิตดึงเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างเธอ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขาถามออกไปตรงๆ แต่เธอเตรียมไว้แล้วตั้งแต่แรก เธอ หันไปมองปรัณและสุวีรา ตอบด้วยเสียงเบาๆ “ฉัน………..เป็น ความผิดของฉันคนเดียว วันนั้นเห็นคุณทะเลาะกับนัชชา แล้ว คุณก็เงียบหายไปเลย ฉันคิดว่าพวกคุณทะเลาะกันเพราะฉัน เป็นเหตุ ฉันไม่อยากให้คุณเสียใจเพราะฉัน คุณดูแลทำเพื่อฉัน มามาก ฉันอยู่คนเดียวมาเกือบอาทิตย์ คิดไปคิดมาแล้วรู้สึก ไม่สบายใจ เลย เลยอยาก………..

เธอพูดถึงนี้ น้ำตาเหมือนสั่งได้ อยู่ๆก็ไหลลงมา “ฉันไม่ได้ อยากสร้างปัญหาให้พวกคุณ ฉันเพียงแต่รู้สึกไม่

เธอพูดจนทำให้คนอื่นๆไม่รู้ว่าจะปลอบยังไง นัชชาที่ยืนดูอยู่หน้ากล้อง พูดจนรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของตัวเอง

เป็นเพราะเธออยู่ๆก็โผล่มา เป็นเพราะความเข้าใจผิด ของเธอ ทำให้เธอถึงกับอยากฆ่าตัวตายเลยหรอ

นัชชาไม่รู้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม แต่เธอยอมที่จะเชื่อ ว่ามันเป็นเรื่องจริง เพราะเตชิตมุ่งมั่นช่วยเธอขนาดนั้น เธอ คงจะไม่ตั้งใจทำร้ายร่างกายตัวเองหรอกใช่มั้ย

“จินต์ ร่างกายเธอไม่ได้แข็งแรงพอที่จะให้เธอทำแบบนี้ ทำอะไรหรือเป็นอะไรมากกว่านี้จะทำยังไง เธอไปอยู่ที่อเมริกา มาห้าปีแล้ว ฉันไม่อยากให้มีอีกห้าปี” เตชิตใช้น้ำเสียงจริงจัง ขนาดนี้ครั้งแรก เขายอมเธอมาตลอด แต่เรื่องนี้มันทำให้เขา หมดความอดทน

จินต์มองเขาอย่างอึ้งๆ เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เขาข่มขู่เธอหรอ

“เต คุณ คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง

“ฉันหวังว่าเธอจะเห็นค่าตัวเอง ร่างกายเธอเพิ่งดีขึ้น เธอ อยากกลับไปอยู่จุดๆนั้นหรอ” เขามองดูผู้หญิงที่นอนอยู่บน เตียงด้วยสายตาเป็นห่วงและหมดความอดทน

เป็นใครก็คงจะทนไม่ได้ ตั้งใจและทุ่มเทไปมากมายขนาด นั้น แต่สุดท้ายเหมือนไม่เหลืออะไร

แต่จินต์กลับคิดไม่ได้ “ฉันแค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้
“ถ้าเธอไม่อยากสร้างปัญหาให้คุณเต เธอก็ควรดูแล ร่างกายของตัวเองให้ดี เธอก็รู้ว่าคุณเตทำเพื่อเธอมามากแค่ ไหน สิ่งที่เธอควรทำคือรักษาตัวให้แข็งแรงเร็วๆ แต่ไม่ใช่ ทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้” สุวีราพูดแทรกขึ้น เธอเห็นจินต์ ไม่กี่ครั้ง ไม่เคยมีปัญหาอะไรกับเธอ และรู้สึกได้ว่าเธอเป็นผู้ หญิงที่อ่อนโยน แต่เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำ เธอเรียกร้อง ความสนใจ โดยการทำร้ายตัวเอง

จินต์นึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดแทรกขึ้น แถมยังใช้คำพูดที่ตรง ขนาดนี้ เธอถามไปเพียงเบาๆ “เธอจะไปเข้าใจอะไร…………

“ใช่ ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันเป็นหมอ ถ้าไม่อยากหายเธอ ยอมแพ้ได้ แต่เธออย่าทำร้ายตัวเอง ในขณะที่ยังเข้ารักษาตัว มันไม่ใช่แค่เป็นการทำร้ายตัวเอง แต่ยังเป็นการกระทำที่ไม่ ยุติธรรมกับคนอื่น” สุวีราพูดออกไปตามตรง และทุกคำพูด ของเธอแทงใจดำจินต์

เธออารมณ์ขึ้นใจเต้นแรงกะทันหัน ปรัณขมวดคิ้ว เขา ลากเธอออกมจากห้อง

“ทำอะไรของเธอ” เขาตะคอกใส่เธอ “ฉันเคยบอกไปแล้ว ไม่ใช่หรอว่าอย่าพูดจาตรงๆกับคนไข้ เมื่อเธอทำบ้าอะไรของ เธอ”

สุวีราไม่พอใจ ปกติเธอยอมเขามาตลอด แต่วันนี้เธอทน ไม่ไหวแล้ว “ฉันไม่คิดว่าจะพูดผิดตรงไหน