ตอน 164นัชชาผมผิดไปแล้ว

ตอนที่ 164 นัชชาผมผิดไปแล้ว

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากออฟฟิศได้ยังไง เธอรู้เพียง

ว่าใจของเธอถูกปรับดขยี้เป็นเสี่ยงๆ คำพูดทุกคำของเขา กลับกลายเป็นฉากเหตุการณ์ที่แวบผ่านตรงหน้าเธอไป กระทั่ง เห็นถึงเหตุการณ์หลายปีก่อนที่เตชิตยังตกอยู่ในสถานการณ์ รําบากยากจน

ทั้งๆที่เธอเป็นคนถูกเขาโกหก แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกทุกข์ ใจ ไม่สบายใจขนาดนี้

นัชชาเดินไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งเธอหยุด เดินจึงพบว่า ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่เดินมาถึงประตูหน้าห้องพักผู้ ป่วยแล้ว

ประตูที่หนาและหนักกั้นไว้อยู่ ทั้งๆที่มองไม่เห็นอะไรทั้ง นั้น แต่เธอกลับเห็นผู้ชายที่ดูอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บน เตียงคนไข้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

คำว่า “อ่อนแอ” ไม่เคยดูเหมาะกับเขาเลย จนกระทั่ง วันหนึ่งที่มีแสงสะท้อนส่องมา มองดูแล้วทำให้กระวนกระวาย ใจจนทุกข์ระทมไปหมด

นัชชายกมือทั้งสองข้างขึ้นมา และวางลง ทำซ้ำไปมาอยู่ห้ารอบ สูดหายใจเข้าแล้วเข้าอีก จึงค่อยๆผลักประตูออกไป

แสงจากในห้องสาดส่องออกมาผ่านช่องประตู จุดที่ยืนอยู่ ตรงประตูเห็นเพียงแค่ปลายเตียงเท่านั้น ใต้ผ้าห่มสีขาวมอง เห็นขาสองข้างที่นูนขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอเดินเข้าไปเงียบๆ ค่อยๆ ใกล้เข้าไปทีละนิด ขาทั้งสองข้าง เอว หน้าอก…สุดท้าย สายตาเธอหยุดชะงักไปที่ใบหน้าอันขาวซีดของชายผู้นั้น

เปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยสีน้ำเงินของโรงพยาบาล ก้าวเข้าไป ในห้องยังได้กลิ่นเหล้าลอยมาเตะจมูกเล็กน้อย ผ่านไปหนึ่งคืน กลิ่นยังคงออกไปไม่หมด พอที่จะทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเมื่อคืน เขาดื่มไปมากเท่าไหร่

กระเพาะของเขาไม่ค่อยดีมาโดยตลอด ไม่ค่อยทาน อาหารที่มีรสเผ็ดจัดจ้าน แต่วันนี้กลับถึงขั้นเลือดออกภายใน

นัชชามองใบหน้าอันสงบของเขา ในใจทั้งโกรธทั้งกังวล สับสนไปหมดตอนแรกตั้งใจแค่จะมาดูห่างๆ แล้วกลับไป เวลา ผ่านไปอดใจไม่ได้ที่จะใจอ่อน ไม่เข้มแข็งพอที่จะอยากเข้าใกล้ เขาอีกสักนิด

ระยะทางห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว นัชชาเดินไปหยุดอยู่ตรง หัวเตียง เขาหายใจแรงมาก หน้าอกเขาเสมือนมีของหนักมา กดทับอยู่ คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ท่าที่เหมือน กำลังฝันร้ายและเป็นทุกข์อย่างมาก เห็นดังนั้นทำให้ใจอันเข้ม

แข็งของเธอค่อยๆอ่อนลง เพื่อเธอเขาจึงกลายเป็นแบบนี้ เธอจะทำเป็นไม่สนใจได้อย่างไร?

ใช้วิธีนี้เพื่อลงโทษตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากพูด เธอ

ก็เข้าใจ

นัชชาหลับตาลง ละสายตาออกจากผู้ชายที่อยู่บนเตียง สองความคิดที่อยู่ในใจดีกันไปมา ใช้เวลาครุ่นคิดพิจารณาอยู่ นาน สุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี

ถ้าเธอยอมไปดูเขา ก็ช่วยเขาเช็ดหัว เช็ดมือ ตัวเขาจะได้ เย็นไวขึ้น

คำพูดของปรัณแวบเข้ามาในหัว นัชชาเดินกลับไปยัง ห้องน้ำบิดผ้าขนหนูหมาดๆ ค่อยโน้มตัวลงกลัวว่าจะไปโดนตัว เขา ค่อยๆบรรจงเช็ดเหงื่อที่หยุดไหลบนหน้าผากอย่าง ระมัดระวัง จากนั้นก็ลงมาที่ลำคอ และฝ่ามือ

เธอซักผ้าขนหนูอยู่หลายรอบ และคอยเช็ดตัวให้เขาครั้ง แล้วครั้งเล่า เดินไปเดินมาอยู่สามรอบจนเหงื่อของเธอไหล ย้อยไปทั่วทั้งหลัง

เมื่อหาทั้งหมดเสร็จ เธอก็วัดอุณหภูมิให้เขา 38องศา ยัง ดีที่อุณหภูมิไม่เพิ่มขึ้น หมอปรัณเคยบอกไว้ว่าเป็นอาการปกติ หลังดื่มเหล้าอย่างหนัก

นัชชาถอนหายใจโล่ง กำลังจะเอาที่วัดไข้กลับไปวางที่

เดิม ขณะก้มหัวลงคาดไม่ถึงว่าจะไปปะทะกับนัยน์ตาสีดำคู่นั้น สายตาทั้งสี่ต้องเข้าหากัน ในห้องผู้ป่วยช่างเงียบสงัดบรรยากาศโดยรอบนิ่งราวกับหลอมตัวกันเป็นน้ำแข็ง ทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว

จน

ยืนตัวแข็งอยู่พักหนึ่ง ปฏิกริยาแรกของนัชชาคือหนี ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันวางที่วัดใช้ภายในมือ เธอก็รีบหันหลังไป เพิ่งจะก้าว ออกไปหนึ่งก้าว มือของเธอก็ถูกคนด้านหลังรั้งไว้

แรงของเตชิตมีไม่มากนัก อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งตื่น ถ้า เธอคิดจะขัดขืนก็สามารถทําได้ แต่…..

นัชชาเห็นเข็มสายน้ำเกลือที่เจาะอยู่บนหลังมือเขา แรงที่ ใส่ไปอย่างเต็มที่เมื่อครู่กลับปล่อยเบาลงทันที เหลือไว้เพียงคำ พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแข็ง “คุณปล่อยฉัน

“ไม่ปล่อย” เสียงของเขาแทบตั้งแต่ต้นจนปลาย ทำให้คน ฟังรู้สึกเหนื่อยไปด้วย

ใจของนัชชาเต้นอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้หันกลับมา ก็ทน อยู่ในท่าทางแปลกๆแบบนี้ขัดข้อกับเขา

เตชิตรู้สึกถึงชีพจรที่ข้อมือเธอเต้นอย่างรุนแรง เบิกตาก อ้างจ้องไปที่ด้านหลังของเธอ “ผมรู้ว่าคุณช่วยเช็ดตัวให้ผม

เสียงพูดก็หายไป นัชชากัดปากตัวเองอย่างสุดแรง หน้า

ของเธอทั้งร้อนทั้งบวม รู้สึกอึดอัดใจเหมือนทำเรื่องอะไรผิด แล้วโดนจับได้ ถามเขาด้วยอารมณ์หงุดหงิด “นี่เมื่อครู่คุณ ตื่นอยู่ตลอดเลยหรอ?”

“เปล่า” ใจของเดช หลอมรวมอย่างอ่อนโยนเข้าด้วยกัน ตอนกลางๆคุณมือหนักไปหน่อย ผมก็เลยตื่นขึ้นมา

นัชชานิ่งไปไม่พูดอะไรออกมา ไม่รู้จะหาวิธีไหนตอบกลับ

เซาติ

บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปแปลกๆ ขณะที่นัชชากำลังจะบีบ มือต่อไปไม่ไหว ทันใดนั้นเสียงผู้ชายด้านหลังพูดออกมา “นับ ชา ผมผิดไปแล้ว”

น้ำตาของนัชชาที่กลั้นไว้ปล่อยโฮออกมาท่ามกลางคำพูด ห้าคำนี้ เธอก้มหน้ามองพื้น น้ำตาหยดใหญ่กระทบลงบนพื้น ทิ้งรอยคราบสีเข้มไว้

เธอสูดหายใจเข้าไป นึกถึงเรื่องที่เขาทรมานตัวเองจน ต้องเข้าโรงพยาบาล อดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา “คุณผิดตรงไหน คุณทำตัวคุณเองจนกลายเป็นแบบนี้เพื่อที่จะให้ฉันดูเป็นคนผิด มากขึ้นนั้นใช่มั้ย!

“ผมเปล่านะ” ฝ่ายชายใช้แรงบีบมือเธอแรงขึ้น คำพูด ทั้งหมดรวมเป็นสามคำเปล่งออกมาจากปากเขา ขอโทษ”

“ผม

แรงที่เพิ่มขึ้นของเขาทำให้นัชชากลัวสุดขีด กลัวว่าเข็มที่ เจาะอยู่จะทะลุเข้าเนื้อของเขา

ยกมืออีกข้างขึ้นมาปาดน้ำตา หลักกลับมาเผชิญหน้ากับชายคนนี้ ยิ้มอย่างเจ็บปวดใจ “คุณ อยากให้ฉันพูดอะไร ไม่เป็นไร? หรือว่า ฉันให้อภัยคุณนะ? ”

นัชชาสูดหายใจลึกหัน
เตชิตขมวดคิ้วมองเธอตลอดเวลา เสมือนระคายเคือง อะไรอบางอย่าง ไอเสียงดังขึ้นมาทันที หายใจฟิตฟัดจนสีหน้า แดง ยังไอไม่ทันเสร็จ เขารีบปริปากพูดต่อ “คุณไม่ต้องให้ อภัยผมก็ได้ ขอเพียงแค่คุณไม่ไปจากผมก็พอ

สิ่งที่เขากลัวที่สุดไม่ใช่คำด่าทอของเธอ ไม่ใช่การว่า โทษใส่ แต่เป็นการสูญเสีย มองไม่ให้เธอต่างหาก

ใจของนัชชาเหมือนถูกบางอย่างที่มแทงอย่างเต็มแรง หยุดชะงักไปครู่หนึ่งและโดดขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองดูชาย ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เห็นคนรูปร่างสูง ใหญ่อย่างเขาอ่อนแอและอ่อนโยน

ที่จริงแล้ว เขาก็กลัว กลัวว่าเธอจะจากไป กลัวว่าจะสูญ เสีย และที่จริงแล้ว ไม่เพียงแค่ตัวเธอเองที่ทรมานขนาดนี้

ข้างหูของนัชชาจู่ๆก็มีเสียงสะท้อนจากประโยคที่ปรัณพูด กับเธอในออฟฟิศเมื่อครู่ดังขึ้นมา

คุณยอมที่จะให้โอกาสเขาหรือไม่?

ทําไมจะยอมไม่ได้ละ แม้ว่าเธอจะพยายามหลอกตัวเอง มากเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหลีกหนีความจริงที่รักผู้ชายคนนี้เข้า แล้วได้พ้น หลังจากฟังคำพูดเหล่านั้น รับรู้เหตุผลของเรื่องราว ทั้งหมด คำถามมากมายที่สงสัยอยู่ภายในใจกลับเหลือเพียง ความเห็นใจที่มีต่อเขา

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้ผ่านเหตุการณ์ที่เกือบถึงแก่ชีวิตความเป็นความตาย แบกรับภาระที่หนักหนาปานนี้ เขาเหนื่อย กว่าคนอื่นหลายต่อหลายเท่า

บนทางเดินของความสัมพันธ์นี้ เขาเปรียบเหมือนชายชรา ที่เหลือเพียงช่วงชีวิตสุดท้าย เดินเหินไม่มีเรี่ยวแรง แต่ยัง จำเป็นต้องก้มหน้าเดินต่อไปข้างหน้า

นาทีนี้ นัชชา ใจลอยจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเข้าใจ ความรู้สึกของตัวเองอย่างถ่องแท้แล้ว และเข้าใจเจตนาความ รู้สึกของเขาเช่นกัน

ทั้งสองเงียบ ไม่มีใครพูดจา มองตากันอยู่เป็นเวลานาน นัยน์ตาของกันและกันคือภาพสะท้อนใบหน้าของคนที่อยู่ตรง ข้าม นัชชามองดูสายตาที่ดูกังวลของเขา เป็นสีแดง “ถ้าคุณ ยังจะโกหกฉันอีกครั้ง ฉันจะไปจากคุณและจะไม่กลับมาอีก

เมื่อพูดจบ ตาของเตชิตร้อนจนแทบจะหลับตาลง แรงที่ บีบอยู่ในมือไม่มีท่าทีจะเบาลง หน้าอกของเขาพองขึ้นมาก อย่างมาก ตื่นเต้นดีใจจนเสียงเพี้ยนขึ้นมา “นัชชา นัชชา