ตอน159ไม่มีทางเชื่อเขาอีกแล้ว

ตอนที่ 159 ไม่มีทางเชื่อเขาอีกแล้ว

นัชชารีบยกมือขึ้นปิดปาก กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา เรี่ยวแรงของเธอเหมือนถูกดูดหายไป เธอหันหลังพิงผนังเพื่อ ประคองร่างให้ยืนอยู่ได้

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ทำให้เตชิตชะงักหันกลับไปดูทีนาร์ที่ กำลังเดินมา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “อากาศหนาวขนาดนี้ คุณออกมาทำไม

“เตชา วันนี้คุณไม่ไปไม่ได้เหรอคะ” ทนาพูดสายตาเป็น ประกาย เพราะเธอเห็นนัชชาที่ซ่อนตัวอยู่ เมื่อครูปณิตาก็มา

รายงานเธอแล้วเช่นกัน นัชชามาแล้วจริงๆ

เตชิตหันหลังให้นัชชาที่ซ่อนตัวอยู่ โดยไม่เห็นถึงความ ผิดปกติใดๆ กำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับที่นา แต่ยังไม่ทันได้ พูดหญิงสาวก็ล้มลง เขารีบเข้าไปพยุง “เป็นอะไรไปครับ

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนี้ชอบเวียนหัวไม่รู้เป็นอะไร” หญิงสาว ปากบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่โน้มร่างเข้าหาเตชิต “ดึกขนาดนี้ แล้ว คุณก็พักที่นี่ซะเลยสิคะ”

ทีนาร์ดเสียง ให้ต่ำลง นัชชาถึงแม้จะฟังไม่ชัดว่าทั้งสองพูดอะไรกัน แต่จากมุมที่เธอซ่อนตัวอยู่มองเห็นเงาทั้งสองกอด อยู่ด้วยกัน

น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ทำให้ภาพเบื้องหน้าเลือนลาง เล็กน้อย เห็นเตชิตออกมาจากคฤหาสน์ ได้ยินเสียงหญิงสาว เรียกเขาอย่างสนิทสนม แม้เธอจะอยากหนีไปให้ไกล อยาก ซ่อนตัวมากแค่ไหน พอเห็นเงาของทั้งสองประคองกอดกัน ขา ของเธอเหมือนมีรากงอกออกมา จะขยับยังไงก็ไม่ได้

ถึงแม้ว่าเขาจะผลักเธอออก แม้ว่าเขาจะพยายามหมุนตัว หนี แต่ก็ไม่สามารถทำให้จิตใจที่ถูกเผาไหม้ของเธอกลับมา เป็นเหมือนเดิม

นัชชามองดูเขาขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องยนต์ ไฟหน้ารถถูก เปิดขึ้น เขาเปิดหน้าต่างโบกมือให้หญิงสาว ท่าทางเหมือนจะ หมดความอดทน

หญิงสาวหลับตาลง พยายามบีบให้น้ำตาไหลออกมาให้ หมด ค่อยๆเกาะผนังพยุงตัวเดินมาหน้าประตูคฤหาสน์

แสงไฟหน้ารถสาดส่องมา แต่นัชชากลับทำเหมือนไม่เห็น เดินตรงมาเรื่อยจนถึงตรงกลาง

“เอียด” เสียงของล้อที่เสียดสีกับพื้น รถที่วิ่งมาด้วย ความเร็วสูง จึงทิ้งร่องรอยล้อรถสีดำไว้หนึ่งเส้น เสมือนความ โกรธเคืองที่พวยพุ่งออกมาในคืนอันหนาวเหน็บ

เตชิตหยุดรถเพื่อจะดูว่าใคร ช่วงที่เขาเงยหน้าขึ้นมองภาพใบหน้าเล็กชุดของหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา โผล่ขึ้น มา เขาชะงักงันไปทั้งตัว ลืมลงจากรถ นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความตกใจ

นัชชาที่ใบหน้านองน้ำตากำลังมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถ ยังต้องอะไรอีก จะพูดอะไรได้อีก ผู้ชายที่แม้ภูเขาไท่ซานถล่ม ลงต่อหน้าสีหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนแต่เวลานี้เขากำลังตกใจ มากที่เห็นเธอ นี่คงจะสามารถอธิบายได้ทุกสิ่ง

ทีนาร์ค่อยๆวิ่งมา สถานการณ์ตรงหน้าทำให้เธอต้องซ่อน นัยตาเปล่งประกายนั้น มีหน้าที่ประหนึ่งเธอสงสารนัชชามาก ที่ต้องมายืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง

นัชชาสายศีรษะอย่างแรง แรงจนยืนเกือบไม่อยู่เซถลาไป ด้านหลังหลายก้าว ผู้ชายที่เคยบอกเธอให้เชื่อมั่นในตัวเขา ผู้ชายที่บอกว่าจะไม่มีทางทำเรื่องที่ผิดต่อเธอ ตอนนี้เวลานี้เขา กลับวิ่งออกมาจากห้องนอนของผู้หญิง

งานเลี้ยงสังสรรค์เหรอ

นัชชายิ้มทั้งน้ำตา ร้องไปหัวเราะไป ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่อง โกหกหลอกลวงที่เขาสร้างขึ้น

เลือดภายในกายเหมือนจะระเหยไปหมด ร่างกายทั้ง หนาวทั้งชา จะก้าวขาออกมาสักก้าวเหมือนจะต้องใช้แรง มหาศาล เธอไม่อยากจะอยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว เหมือนจะ หายใจไม่ออก
นัชชาหมุนตัวเดินไปข้างหน้า ส่ายไปส่ายมา เห็นแล้วน่า เจ็บปวดเวทนายิ่งนัก

เดช รีบปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูลงมา รีบตามไปคว้า ข้อมือของเธอไว้ ” นัชชา ฟังผมอธิบายก่อน

“ปล่อยฉัน ปล่อย นัชชาตะโกนออกมาเหมือนเสียสติ น้ำตาไหลพรั่งพรู ลมพัดผมยุ่งเหยิง ดูแล้วเหมือนผู้หญิงเสีย สติคนหนึ่ง

เตชิตยึดข้อมือทั้งสองของเธอไว้ อยากจะรวบตัวเข้ามา ในอ้อมกอดเหมือนเคย แต่ครั้งนี้เธอต้องการจะหนี และ ออกแรงต่อสู้ขัดขืนเต็มที่

“ไปให้พ้น ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน

เตชิตหัวใจแตกสลายเมื่อได้ยินเธอตะคอกออกมา มองเธอร้องไห้ ในใจของเขาก็เจ็บปวดไม่ต่างจากเธอ “เรื่อง มันไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด พวกเราไม่ได้มีอะไร

“คุณจะโกหก ฉันไปถึงเมื่อไหร่ ” นัยตาของหญิงสาวแดง

กล่ำจ้องชายหนุ่มตรงหน้า เหมือนจะมองให้ทะลุทะลวงเข้าไป ให้เห็นถึงภายใน “นานขนาดไหนแล้ว ตั้งแต่ที่เริ่มคุณเริ่มมี การเลี้ยงสังสรรค์บ่อยๆ หรือก่อนหน้านั้นอีก เตชิต ในสายตา ของคุณฉันมันก็แค่นั่งหน้าโง่คนนึง คุณคงจะคิดว่าคำพูดของ คุณประโยคเดียวก็ทำให้เชื่อคุณโดยไร้เงื่อนไขใดๆ ใช่มั้ย ใช่ คุณทําสำเร็จแล้ว ทำให้ฉันดูน่าสมเพชน่าสงสารสำเร็จแล้ว
“นัชชา” เตชิตชัดขึ้น ในดวงตาลึกๆถูกฉาบไปด้วยเส้นสี แดง เขาไม่ได้สนใจทนาร์ที่อยู่ด้านหลังแม้แต่น้อย จิตใจที่ วุ่นวายและความสนใจทั้งหมดอยู่ที่เธอคนเดียว “ผมไม่ อนุญาตให้คุณพูดถึงตัวเองแบบนั้น

นัชชาเหมือนได้ยินเรื่องตลกขำขัน น้ำเสียงอ่อนลงทันที แล้วเสียดสีเขาว่า”คุณไม่อนุญาตให้ฉันพูด แต่คุณกลับทำแบบ

“ผมไม่ได้ทำ” มองหญิงสาวที่เจ็บปวดตรงหน้า เตชิต ได้ยินเสียงใจที่แตกสลายอยู่ข้างในชัดเจน เขาต้องใช้พละ กำลังมหาศาลเพื่อที่จะยึดตัวเธอไว้ เขาไม่สามารถผ่อนมือได้ เขากลัวว่าถ้าเขาปล่อยมือ เขาอาจจะไม่มีโอกาสจะยึดเธอไว้ อีก “ผมกับเขาไม่เคยมีอะไรกัน เราบริสุทธิ์ใจต่อกัน ถ้าคุณไม่ เชื่อ ก็ให้เธออธิบายให้คุณฟังเองก็ได้ สำหรับผมเธอก็เหมือน น้องสาวคนนึง”

เมื่อเอ่ยถึงคำว่า น้องสาว ทำให้นัชชาคิดขึ้นมาได้ว่า มี ครั้งนึงที่เธอแอบเข้าไปในห้องทํางานของเขาบนโต๊ะทำงานก็มี รูปถ่ายคู่กับหญิงสาวคนเดียวกันนี้ ตอนนั้นเขาก็บอกว่า คือ น้องสาวของเขา

น้องสาว

นัชชามองไปยังหญิงสาวด้านหลัง คือใบหน้าของคนที่ ป่วยเป็นโรค ใบหน้าซูบตอบ จนกระดูกโผล่ออกมา น่า เสียดายความสวยของเธอ นัยตาของเธอแฝงความน่ารักแบบทนัชชาไม่ชอบ เพราะมันเต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ เหมือนเธอเป็นผู้พ่ายแพ้

ความเจ็บปวดนี้ใกล้จะทำให้เธอจมดิ่ง ยังจะมีอะไรที่เจ็บ ปวดไปกว่าเหตุการณ์ตรงหน้าอีก

นัชชาถอนหายใจออกมาหนึ่งที ค่อยๆบังคับให้ตัวเอง เย็นลง ดูเหมือนจะสงบลงบ้างแล้ว มือทั้งสองก็ไม่ขัดขืนต่อ ต้านแล้ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เตชิต ปล่อยฉัน

ได้ยินเธอเรียกชื่อตัวเอง โดยไม่มีอารมณ์บ้าคลั่งแบบเมื่อ สักครู่ จึงยอมปล่อยมือจากเธอ

หลังจากเป็นอิสระแล้ว นัชชาค่อยๆเดินไปหาที่นาร์ ระยะ สั้นๆเพียงสิบกว่าเมตร แต่เธอต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ใบหน้าของเธอใกล้เข้ามา ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่ในใจนัช ขาก็กลัวมากยิ่งขึ้น

ในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนี้ นัชชามอง ใบหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอ ปากของเธอขยับหลายครั้งกว่าจะ มีเสียงออกมา” คุณ …ตกลงมีความสัมพันธ์ยังไงกับเตชิต

ทีนาร์คาดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามนี้ออกมา ถามออก มาตรงๆแบบนี้ นัยย์ตาของเธอมีความสับสน พอได้สติ เธอจึง หันไปมองเตชิต