ตอน155มีฉันอยู่ฉันจะไม่ให้ใครกลั่น แกล้งเธอได้

ตอนที่ 155 มีฉันอยู่ ฉันจะไม่ให้ใครกลั่นแกล้งเธอได้

จิตใจอันบอบช้ำของนัชชาไม่สามารถบรรยายออกมาเป็น ค่าพูดได้ น้ำตาเธอไหลพรากอย่างหยุดไม่อยู่

เตชิตยังไม่ทันเช็ดน้ำตาให้เธอเสร็จน้ำตาระลอกใหม่ก็

เริ่มพรั่งพรูออกมาอีก

เตชิตได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเธอ หัวใจของเขา แตกเป็นเสี่ยง ๆ “ พวกเขาว่าคุณเหรอ?”

นัชชาส่ายหัว ไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาว่าอย่างไร พูดเยอะไปก็ กลัวว่าเขาจะทะเลาะกับผู้ใหญ่ ช่วยไม่ได้ต้องทำเป็นคนให้ โดนเขาด่าว่าก็พูดออกมาไม่ได้

อย่างไรก็ตามนัชชาไม่พูดเตชิตก็พอเดาเหตุผลที่เธอ ร้องไห้ออก วันนี้คุณตาคุณยายของเขามาก็เพื่อจุดประสงค์ อยากทําให้นัชชาลำบากใจ แต่ไม่คิดว่าเตชิตจะรีบกลับมาที่ บ้าน

โชคดีที่ฉันกลับมาบ้าน ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเธอต้องร้องไห้

ขนาดไหน
“ผู้ใหญ่หัวโบราณ ยังยึดติดกับค่านิยมเก่าๆ เพราะเขา ถูกเลี้ยงมาแบบนั้น มองคนก็เอามาตรฐานค่านิยมเก่ามาวัด เธอไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ รอให้พวกเขาเข้าใจในตัวเธอแล้ว พวกเขาก็จะว่าเธอไม่ได้อีก” เตชิตยกมือขึ้นลูบผมของเธอขึ้น ไปเหน็บหูมองดวงตาคู่นั้นที่แดงก่ำไปด้วยน้ำตา เขาก็เอนกาย ลงจูบเธอ

รสขมของน้ำตาไหลผ่านริมฝีปากเข้าไปในปาก รับรู้ได้ถึง ความขมขื่นที่เธอกำลังเป็นอยู่

“ฉัน ฉันไม่โทษพวกเขาที่มีอคติกับฉันแบบนั้น ฉันแค่รู้สึก หมดหนทางเท่านั้นเอง” หลังจากทั้งสองทำสงครามเย็นกัน อยู่นาน เต็มไปด้วยความคลาดแคลงใจ รวมกับความไม่ พอใจในตัวเธอของผู้ใหญ่ มันมากเกินไปที่เธอจะสามารถรับ ได้ และตอนนี้ดูเหมือนตัวเธอกำลังจะพังทลายลง

เตชิต โอบกอดเธอเข้ามาอีกครั้ง พร้อมลูบหัวที่สั่นเทา เพราะร้องไห้สะอึกสะอื้น พรางพูดปลอบ “เธอมั่นใจได้ ฉันจะ ไม่ปล่อยให้เธอเผชิญหน้าเพียงลำพัง ฉันจะหาวิธีที่จะให้ตา ขายยอมรับในตัวเธอ ดีไหม?

“มันช่างยากเหลือเกิน” นัชชาหลับตาด้วยความเศร้า “ทำไมมันช่างยากขนาดนี้…”

สิ่งที่ง่ายสำหรับคนอื่น ส่วนตัวเธอต้องใช้ความพยายาม อย่างหนักหนาสาหัสกว่าจะข้ามผ่านพ้นมันไปได้ ข้ามผ่านเรื่อง เลวร้ายต่าง ๆ นาๆ แต่เหมือนมันไม่มีจุดสิ้นสุดสักที
“อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวตาบวมหมดหรอก จริงมั้ย? ” เต ชิตพาเธอไปนั่งที่ขอบเตียง ส่วนตัวเองก็คุกเข่าอยู่ที่พื้นจ้องตา กับเธอ

นัชชารู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือเตชิต ขนตาของเธอ ยังคงชุ่มไปด้วยน้ำตา “ฉันต้องการอยู่คนเดียวสักพัก

ตอนนี้ภายในหัวของเธอว้าวุ่นจนเธอไม่สามารถจัดการ กับความคิด และอารมณ์ในตอนนี้ได้ เธอต้องการเพียงขอ เวลานั่งอยู่คนเดียวสักพัก

เตชิตกำลังจะอ้าปากพูด คำพูดยังไม่ทันหลุดออกจาก ปาก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก เสียงพร่าๆของ ชายชราดังขึ้น “เตชิต อยู่ดีๆทีวีก็เปิดไม่ได้ แกช่วยลงมาดูให้ ฉันหน่อยสิ”

นัชชายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ผลักเขาพรางพูดว่า “คุณรีบไปเถอะ”

เตชิตมองร่างแบบบางที่อยู่ตรงขอบเตียง ดวงใจเจ็บ เหมือนถูกบิด เสียงเคาะประตูยังคงดำเนินต่อไป เขาเอามือ เท้าเอว ถอนหายใจลากยาวก่อนที่จะหันไปที่ประตู

ประตูเปิดออก เตชิตเดินออกมา และเขาก็ปิดประตู ไม่ให้ ชายชราทันมองเข้าไปในห้อง

ชายชราชะงักชั่วครู่ ไม่เห็นมีใครเดินตามออกมา เขาก็ ก้าวลงบันไดอย่างช้า ๆ เตชิตมองดูชายชราเดินอย่างเก้ๆกังๆก็ช่วยพยุงเขาเดินลงบันไดไปชั้นล่าง

“เตชิต มาดูทีวีกันเถอะ…

“มันสมควรพอได้แล้วแหละ เตชิตไม่ได้ดูทีวี ควอันคม เข้มของเขาขมวดลงต่ำ เห็นได้ชัดว่าไฟโทสะกำลังจะปะทุ และ เขากำลังจะหมดความอดทน

สังเกตเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี คุณยายเดินออกมาจาก ครัว ยืนอยู่ระหว่างสองคนนั้น แล้วมองเตชิตด้วยความผิดหวัง “เตชิต ทำไมถึงพูดกับคุณตาแบบนั้น

“ผมรู้ว่าพวกคุณไม่พอใจในตัวนัชชา คิดว่าเธอไม่ดีพอ สำหรับผม วันนี้ตั้งแต่แรกก็กลั่นแกล้งเธอสารพัด ถึงแม้ว่าผม ไม่พูดออกมาก็ไม่ได้หมายความว่าพวกคุณจะทำแบบนั้นกับ เธอได้ ตอนแรกผมคิดว่าพวกคุณจะมีขอบเขต แต่ตอนนี้ดู เหมือนว่าจะไม่มีขอบเขตแล้ว “ทุกคำพูดของเขาน้ำเสียงค่อน ข้างตึงเครียด นึกถึงท่าทีของนัชชาร้องไห้ขนาดนั้นยังไม่กล้า พูดอกมา ทำให้ความอดทนของเขาขาดสะบั้นลง

“พวกฉันไปกลั่นแกล้งอะไรเธอ ลองพูดมา พวกเธอยัง

ไม่ทันได้แต่งงานกัน ก็มาอยู่ด้วยกันก่อนแล้ว ถ้าเป็นเรื่องปกติ ผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาทำกัน!” หญิงชราพูดไปก็รู้สึกระอาใจ เตชิตเบ้ปาก “เธอเองก็ไม่ยอมหรอก ผมบังคับเธอให้มา

เอง

ในตอนแรก เขาบีบบังคับให้นัชชาย้ายเข้ามาอยู่ในไวโรจน์วิลล่าจริง แต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่าคนอื่นมองเธอเป็นผู้ หญิง ไม่มียางอาย

และ’ ข้อเสีย ‘

เห็นได้ชัดว่าหญิงชราไม่เชื่อที่เขาพูด คำพูดแฝงไปด้วย น้ำเสียงประชดประชัน”ฉันไม่เห็นว่าเธอไม่เต็มใจตรงไหน ท่าที เธอออกจะเต็มใจสะขนาดนั้น!

เตชิตจุกอกไปหมด ความโมโหแทบจะอดรนทนไม่ไหว แต่ด้วยว่าความเป็นผู้ใหญ่ เขาไม่สามารถพูดต่อว่าต่อหน้า พวกท่านได้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมนัชชาถึงได้รู้สึกหมด หนทาง ทำไมเธอถึงได้รู้สึกช่างยากลำบากเหลือเกิน

เมื่อคนๆ หนึ่งไม่ไว้ใจคุณ ทุกอย่างก็เป็นแค่ข้อแก้ตัว

“ไม่ว่าพวกคุณจะคิดอย่างไรตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ ไม่มีใคร ที่จะมากลั่นแกล้งเธอได้” คำอธิบายต่างๆ นั้นไร้ประโยชน์ เขา ต้องใช้ท่าทีเผด็จการ

ชายชราฟังจบ โมโหถลึงตาเท่าไข่ห่าน “อย่างนั้นก็ดี ตอนนี้เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว แกมาแสดงกิริยาใส่อารมณ์ กับยายของแกเหรอ?”

“ไม่ใช่ผมใส่อารมณ์ แต่เพราะถูกพวกคุณบังคับให้เป็น แบบ ”

“พวกฉันบังคับแกตรงไหน ให้แกหาผู้หญิงดี ๆ แต่งงาน ด้วยเป็นเรื่องยากมากใช่ไหม หาใครไม่หา ไปหาผู้หญิงมี“คุณตา!” เตชดฟังต่อไปไม่ไหว พูดตัดบท “ถ้าคุณตา ดูถูกเธอ ก็เท่ากับดูถูกผมด้วย

“ดี แทปกป้องเธอดีนัก ได้ เตชิตแกแน่มาก คุณตา ยกนิ้วขึ้นหน้าของเขา พรางกระแทกไม้เท้าในมือกับพื้นสอง ครั้ง แล้วหันไปพูดกับหญิงชรา “พวกเราไปกันเถอะ เมื่อแกพูด อย่างนั้น ฉันก็บอกแกตรงนี้เลยว่าตราบใดยังมีฉันและขาย ของแกอยู่ จะไม่อนุญาตให้แกเอาเธอก้าวเข้ามาในครอบครัว ของเราเป็นเด็ดขาด ถ้าแกยังดันหลัง ก็ตัดขาดกันไปเลย คิด ว่าไม่มีฉันกับยายของแกอีกต่อไป! “

ชายชราหันหลังกลับ เดินออกไปทันที หญิงชรายืนอยู่ที่ เดิม หันมามองเตชิต แล้วอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อ “ดูแกทํา แกน จริง ๆเลย!”

ในที่สุด หญิงชราถอดผ้ากันเปื้อนออก และเดินออกจาก วิลล่า เสียงปิดประตูดัง ปัง จนทำให้ตู้รองเท้าด้านข้างประตู สั่นสะเทือน

เตชิตหายใจเข้าลึก หยิบโทรศัพท์โทรหาชนัดคนขับ

รถ ให้เขาดูแลคนชราสองคนขึ้นรถ แล้วไปส่งพวกเขากลับไป ที่บ้าน ห้ามมีความผิดพลาดเกิดขึ้น

เมื่อเขาวางสาย หันหลังกลับเข้าไปในบ้านเห็นนัชชาน อยู่ข้างโซฟาในห้องรับแขก
“พวกเขา……กลับไปแล้วหรอ? “

เตชิต มือถือไว้แน่น เดินคอตกอย่างเร็วไปที่เธอ แล้ว วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เมื่อเขากำลังจะยกมือขึ้นสวมกอดเธอ ไม่คาดคิดเธอก้าวถอยหลังหลีกเขา

มือของเขาแข็งทื่ออยู่บนความว่างเปล่า เมื่อสักครู่ห้อง รับแขกที่เต็มไปด้วยเสียงทะเลาะ กลับเย็นยะเยือกเป็นน้ำแข็ง

ทันที นัชชากระพริบตา เธอถอนลมหายใจสั่นออกยาว “เป็น

เพราะฉันหรือเปล่า? ”

เมื่อสักครู่เสียงทะเลาะดังขึ้นไปจนถึงชั้นบน เธอห้ามใจไม่ อยากเดินลงมาเพิ่มความวุ่นวาย แต่พอได้ยินเสียงปิดประตู ก็ อดไม่ได้ที่จะเดินลงมาดู

เมื่อลงมา เหลือเพียงเตชิตคนเดียว เขากำลังหันหลังคุย โทรศัพท์กับคนขับรถ แผ่นหลังสูงสง่าของเขาปรากฏอยู่ด้าน หน้าของหน้าต่าง นอกหน้าต่างท้องฟ้ามืดขึ้นเรื่อย ๆ ภายใต้ แสงสว่างนั้น มันช่างดูเงียบเหงาเสียนี่กระไร