ตอน 143แผลแตก

ตอนที่ 143แผลแตก

ทยาวีร์มองไปทางนัชชาที่อยู่ตรงหน้า ไม่เจอกันแค่ช่วงนึง ตอนนี้ไม่ค่อยกล้าที่จะเชื่อเลย เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอกล้าใช้ น้ำเสียงคำพูดพวกนี้มาคุยกับฉัน

จรรยาก็ตกใจเช่นกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่กับเตชิตนาน เกินไปหรือเปล่าก็เลยทำให้การพูดการจาและความมั่นใจของ เธอนั้นคล้ายกับเตชิตอยู่นิดๆ

“คือแบบนี้ วันนี้พวกเรามาหาเธอก็ไม่ได้มีความหมายอื่น ก่อนหน้านี้ที่เธอหย่ากับดวิษ ตอนนี้ทางศาลก็อนุมัติแล้วสิ่ง ที่ต้องทำก็ทำเรียบร้อยแล้ว ฉันหวังให้เธอไปคุยกับคุณเตชิต หน่อย น้ำสียงของทยาวีร์เต็มไปด้วยความท้อแท้ จากใบหน้า ที่เต็มไปด้วยความสดใสก็โทรมๆ

ใช่สิ ช่วงนี้ดวิษทั้งหย่าทั้งต้องขึ้นศาล คงมีเรื่องต้องเป็น

ห่วงเยอะแน่เลย

แต่เขาพูดอะไรนะ? ให้ตัวเองไปคุยกับเตชิต

นัชชาขมวดคิ้ว “คุณทยาวีร์หมายความว่าไงนะคะ?”

เธอไม่ได้เรียกพ่อหย่ากันแล้วก็ไม่ต้องเรียก แม้กระทั่งลุง ก็เรียกคุณไปเลย แบ่งให้ชัดเจนๆไปเลย
*หมายความว่าอะไรในใจเธอรู้ดีทยาวีร์รู้ว่าตัวเองพูดไม่ ก็เลยรีบพูดต่อว่า “ไหนๆเธอก็เลือกที่จะหย่ากับตา แล้วก็ไม่ จำเป็นที่จะต้องให้เตชิตมาโจมตีบริษัทบ้านฉันแล้ว บริษัทนี้คือ ดวงใจของฉัน ไม่ว่าพวกเราจะมีความแค้นอะไรต่อกันฉันก็หวัง ว่าพวกเธอจะใจกว้างอย่ามาแตะต้องบริษัทอีก

คำพูดนี้นัชชาฟังเข้าใจแล้ว แต่ก็รู้สึกตกใจ เตชิตไม่เคย หยุดที่จะโจมตีเหรอ หลังจากที่หย่าเสร็จก็ไม่เคย

ในใจของเธอเข้าใจทันที พูดแล้วก็บังเอิญจริงๆเตชิตโทร

มาพอดี

นัชชาหยิบโทรศัพท์มาดูเดินไปอีกที่นึงแล้วรับสาย “ฮัล

โหล?

“ทำไมไม่มาที่บริษัท?” เสียงของผู้ชายส่งผ่านโทรศัพท์ เสียงไม่ได้ยินนักคงจะเป็นเพราะว่าพึงถึงเหมือนกันแต่พอไม่ เห็นเธออยู่ก็เลยโทรถาม

นัชชาหันหลังให้สองคนนั้นแล้วพูดเบาๆ “ทยาวีร์กับ จรรยามาที่บ้านฉันแล้ว ฉันลางานครึ่งวันเดี๋ยวก็กลับ

พวกเขาไปหาเธอเสียงของเตชิตฟังแล้วรู้สึกเครียดขึ้น มาทันที “ฉันจะไปทันที

“ไม่ต้องนัชชาห้ามเขาไว้ รู้ว่าเขาเป็นห่วงตัวเองในใจก็ รู้สึกอบอุ่นมาก “ฉันจัดการเองได้

อีกอย่างในสภาพแบบนี้เขามาแล้วคงจะวุ่นวายกว่าเดิมผู้ชายคนนี้เย็นชากับคนนอกมาตลอด แต่มีค่ไหนที่ไม่ถูกใจก็ คงจะกินจนไม่เหลือซาก

เตชิตเงียบไปสักแบบไม่ได้พูดอะไร นัชชากลัวว่าเขาจะ คิดมากก็เลยปลอบใจว่า “ฉันไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว อีกอย่างฉัน กับตาษ หย่ากันแล้ว พวกเขาไม่ทำอะไรหรอก

ถึงแม้อยากจะทำอะไรก็ไม่ทันแล้ว เธอก็เลยไม่กลัวว่า พวกเขาจะทําเรื่องขึ้นมา

ที่เธอรีบมาขนาดนี้เพราะกลัวว่าเมทนีกับณัชชนม์จะ ใจร้อนทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้เธอมาถึงแล้วก็ไม่มีอะไรที่ ต้องเป็นห่วง

เตชดฟังออกว่าเสียงเธอไม่ผิดปกติถึงจะโล่งอก “ได้ เธอ จัดการเอง ถ้าพวกเขาทำให้เธอลำบากเธอก็บอกฉันนะ”

“บอกให้นาย? นัชชาแกล้งเขา “งั้นนายไม่ถอดหนังของ พวกเขาออกมาให้หมดเหรอ?

“ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เตชิดหัวเราะ “พวกเขากล้ามาแตะ ต้องผมของเธอหนึ่งเส้นฉันจะให้พวกเขาเดินออกจากประตู หมู่บ้าน

นัชชาได้ยินคำพูดของเขาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ เธอหัน หัวไปดูทางห้องโถงก็ได้สบตากับทยาวีร์จากนั้นเธอก็หันตัว กลับหลัง “ฉันไปคุยกับพวกเขาก่อนเดี๋ยวมาคุยกับนาย

“อืม ระวังหน่อยนะ
“วางใจได้

ไม่ได้พูดอะไรมากมาย นัชชา วางสายจับโทรศัพท์แล้ว เดินไปทางห้องโถง ยังไม่ทันนั่งลงก็ได้ยินเสียงที่แหลมๆของ จรรยาดังขึ้น “คุยกับคุณเตชิตใช่ไหม?

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนัชชาจะตอบว่าไม่ใช่แน่นอน แต่ตอน

เธอนั่งลงแล้วเอาโทรศัพท์วางบนโต๊ะแล้วพยักหน้า “ใช่ พูดถูกแล้ว”

แค่คําพูดสั้นๆ แต่เธอรู้สึกสะใจมากเลย สะใจจนจรรยา รู้สึกว่าเป็นการประชดประชันตัวเอง น้ำเสียงนั้นเหมือนกำลัง พูดว่า ใช่แบบนั้นแล้วทำไม

พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น อย่างน้อยนัชชาใน

วันนี้ก็ไม่ใช่คนที่กลัวในวันนั้นแล้ว

เห็นได้ชันเจนว่าทยาวีร์มีสติมากกว่าพูดวนรอบจุด ประสงค์วันนี้ไม่หยุด “เรื่องที่ฉันพูดเมื่อเธอว่าไง?

นัชชามองไปทางทยาวีร์ ผู้ชายที่เขาเคยเรียกว่าพ่อ ถึงแม้ ชีวิตในบ้านตระกูลนี้จะไม่ดีแต่ทยาวีร์ก็ดีกับตัวเองมากกว่า จรรยานิดนึง

แต่ตอนนี้สำหรับเธอพวกเขานั้นเป็นแค่คนแปลกหน้า เทียบกันแล้วเตชิดยังใกล้ชิดกับตัวเองมากกว่า ถึงแม้ในใจ ของเธอจะมีคำตอบแล้วแต่ตอนที่พูดก็ยังไม่พูดออกมาให้หมด
“คุณบอกให้ฉันไปบอกคุณเผชิดว่าหยุด อย่างแรกฉันไม่รู้ ว่าคุณเตชิตเจาะจงไปที่บอยเทศจริงไหม อย่างที่สองถึงแม้ฉัน จะรู้แล้ว เขาก็อาจจะไม่ฟังฉัน สิ่งที่ฉันทำได้เพียงบอกให้เขา อย่าทำต่อ เขาจะหยุดหรือหรือไม่หยุด ขอโทษฉันไม่มีสิทธิ์ยิ่ง

เตชิตท่าพวกนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้นัชชา ดังนั้นนัชชาไม่ควร จะทรยศเขา ถึงแม้ในสายตาของเตชิตตระกูลนี้จะใหญ่เท่ามด แต่ถ้าโดนคนแบบนี้ตามรังควานก็คงจะน่าเกลียดมากๆ ไม่มี ใครรู้ว่าตรงหน้ามีอุจระสุนัขแล้วยังจะไปเหยียบใส่ ผู้ชายคน นั้นทำทุกอย่างก็เพราะตัวเอง

ทยาวีร์ได้ยินเธอพูดแบบนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย รอยยิ้มที่ แข็งที่อเริ่มหายไป เธอยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก สิ่งที่ควรให้ พวกเราก็ให้ไปหมดๆแล้วเธอก็ควรจะหยุดได้

“หยุดได้แล้ว?” นัชชาหัวเราะแต่นัยน์ตาไม่มีรอยยิ้มเลย “คำนี้ฉันควรเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ?”

ไม่รอสองคนนั้นพูดต่อ นัชชาก็พูดต่อ “คุณเตชิตไป ทำงานที่ต่างจังหวัดแล้ว เรื่องที่คุณปณิตาวางแผนเขายังไม่รู้ เลยว่าพวกคุณได้เข้ารวมด้วยหรือไม่?

คุณปณิตา?

จรรยาชะงัก “เธอบอกว่าคุณปณิตา”

นัชชาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาบอกทุกอย่างแล้ว “ตอนที่ อยู่เมือง ปณิตาแกล้งทำเป็นบังเอิญเจอกับเตชิตแล้ววางยาสลบใส่เขา ทําให้ฉันกับคนเข้าใจผิดกันและปณิตาก็นั่งรับผล ประโยชน์ ตอนนี้ปณิตาเลือกที่จะอยู่กับดวิษอาจจะเป็นแผนที่ พวกคุณคุยไว้ล่วงหน้าแล้วก็ได้

ทีนาร์ไม่เคยพูดถึงตระกูลฤทธิเดชเพราะเธอยั่วยวนเตชิต ไม่สำเร็จก็ต้องกลับไปอยู่กับดวิษ ที่นัชชาพูดแบบนี้ก็แค่ใช้วิธี ที่ทนารใช้กลับคืนเท่านั้นเอง

ในโลกใบนี้ไม่มีเรื่องที่ดีขนาดนั้น เธอทำร้ายฉันแถมยัง จะให้ฉันช่วยเธอปกปิดอีก นัชชาอ่อนโยนเป็นเรื่องจริงแต่ไม่

ได้อ่อนแอ

เป็นไปอย่างที่คิด พอได้ยินนัชชาพูดแบบนี้สีหน้าของทยา วีร์กับจรรยาเปลี่ยนไปทันทีแล้วตอบโต้ไปว่า “ไม่มีทาง

นัชชายิ้มเหมือนเดิม ยิ้มที่ประชดประชันมาก “ฉันไม่

จำเป็นต้องหลอกลวงพวกเธอ ไม่เชื่อก็ไปถามปณิตาดูดีหรือไป ตรวจสอบ เวลาเดินทางก็ได้

ที่นัชชาพูดก็เป็นความจริง แค่ตรวจสอบดูก็รู้แล้ว

สองคนดูหน้ากันไปมาสักแป๊บนึงถึงจะพูดด้วยเสียงที่สั้นๆ ว่า “เรื่องที่เธอพูดนั้นคือเรื่องจริงเหรอ?