ตอน142อดีตพ่อผัวแม่ผัวมาเยี่ยม

ตอนที่ 142 อดีตพ่อผัวแม่ผัวมาเยี่ยม

อารมณ์ที่หงุดหงิดของนัชชาหายไปเพราะคำพูดสั้นๆ ของเตชิต นายเป็นคนพูดนะห้ามกลับคำ

น้ำเสียงของเธอสบายๆก็ฟังก็ทำให้คนอยากเห็นหน้าตา ของเธอในตอนนี้แล้ว ความเยือกเย็นในตาของผู้หายไปเกือบ หมดน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ไม่กลับคำ ถึงเวลาให้ เธอตรวจร่างกายเองเลย

นัชชากอดเข่าตัวเอง หน้าแดงไปหมด “ไอ้บ้า..……

เริ่มตั้งแต่เมื่อคืนยันตอนนี้เตชิตได้ยิ้มอย่างเต็มใจแค่ครั้ง เดียวคือตอนนี้ “รีบตื่นเร็ว ฉันจะรอเธออยู่ที่บริษัทนะ

ฟังเสียงของเขาแล้วความโกรธของนัชชาหายไปหมดแล้ว น้ำสียงของเธอก็อ่อนเหมือนสำลีที่ไร้น้ำหนัก ได้

พอคุยกันอีกสักแป๊บก็วางสายเลยจากนั้นเตชิตก็โทรไป หาปรัณ น้ำเสียงที่อ่อนโยนก็หายไปอย่างไร้วี่แวว “นายหา พยาบาลสองคนไปที่วิลลาเขตเหนือ เมื่อคืนที่นาร์บอกว่ามึนหัว ฉันกลัวว่าร่างกายของเธอจะมีปัญหา

อีกด้านของโทรศัพท์ ปรัณจึงเข้าไปที่ห้องทำงานกระเป๋า ทำงานก็ยังไม่ทันวางลงไป “มึนหัว มีอาการอย่างอื่นอีกไหมก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้หน

“ตอนนี้ยังไม่มี เตชิตก็ยังเป็นห่วงอยู่ เป็นเพราะนั่งเครื่อง นานเกินไปไหม?

“ก็อาจจะเป็นไปได้ ปรัณนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน บนโต๊ะมี ชาร้อนๆหนึ่งแก้วเขาหยิบมาจิบคำนึง กลิ่นมะลิหอมเต็มปาก “ตอนเย็นฉันสั่งให้คนไป นายวางใจได้ถ้าไม่มีอาการอื่นก็ไม่ เป็นไรเพราะโรคของทนาก็ไม่ได้มีมาวันสองวัน นายอย่า หลอกตัวเองเยอะ

“อิ่ม รบกวนหน่อยละ

“เฮ้ย ปรัณถอนหายใจ “เกรงใจกับฉันทำไม?

ทั้งสองพูดคุยเรื่องสำคัญเสร็จก็ต้องถามเรื่องราวซึ่งกัน และกันบ้าง ปรัณพูดมาเบาๆว่า “ทนาร์กลับมาแล้ว นัชชาไม่รู้ เหรอ”

“เมื่อคืนฉันพักอยู่ที่วิลลาเขตเหนือ เธอก็ต้องไม่พอใจ

นิดๆอยู่ก็ตอนนี้อ้อนเสร็จแล้ว

“อ้อนเสร็จแล้ว?”

“อืม”

“เฮ้ย เอาฉันว่านะนัชชาเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ ไม่กลับทั้งคืน อ้อนก็หายแล้ว พูดความจริงเลยนะในใจนายคงจะรู้สึกผิดมาก เลยสินะ?”ปรัณเป็นเพื่อนที่ดีของเขามานานหลายปีจริงๆ และ ยังรู้จักนิสัยเขาดีมาก
เตชิตไม่เพียงแต่รู้สึกผิดแถมยังรู้สึกผิดหวังกับตัวเองด้วย

“ฉันจะไม่มีทางทำเรื่องที่ไม่ดีกับนัชชา เขาพูดคำนี้ออกมา ด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มๆเหมือนกำลังพูดให้ปรัณและตัวเองฟัง

นี่คือข้ออ้างอันเดียวที่เขาสามารถแก้ตัวให้ตัวเองได้

คำพูดของเตชิดไปปิดกั้นคำพูดทุกอย่างที่ปรัณอยากพูด ไป ปรัณก็เลยด่าเขาไป ทำไมแค่รักคนๆนึงมันยากแบบนี้?”

เมื่อก่อนคือไม่มี ตอนนี้คนๆนั้นมาแล้วแต่กลับมีที่นามา ขวางไง

ถ้าเป็นเขาคงไม่มีความอดทนมาก คงจะไปคิดทบทวน

ตั้งนานแล้ว

เตชิดยิ้มสุขุม “เรื่องความรักถ้าไม่กล้าก็อย่าไปยุ่ง ฉันรัก นัชชาไปแล้วพูดคำพวกนี้ก็เสียเปล่าทั้งนั้น

ปรัถอนหายใจยาวๆไม่รู้จะพูดกับเพื่อนสนิทยังไง

อีกที่นึง คนขับรถไปรับนัชชาที่ไวโรจน์วิลล่าอย่างตรง เวลาแล้วส่งเธอไปที่บริษัท ระหว่างทางนัชชากำลังดูเมล์ของ บริษัทก็ได้รับสายจากณัชชนม์

“ฮัลโหล แม่?”

“นัชชา เธออยู่ไหน?”
นัชชามองไปทางนอกหน้าต่าง “ฉันอยู่ระหว่างทางที่ไป ทำงานไง

“คือแบบนี้ เช้านี้ทยาวีร์โทรมาหาฉันกระทันหัน ฉันจำได้ ว่าเธอเคยบอกฉันกับพ่อเธอว่าอย่าอยู่ใกล้คนในตระกูลฤทธิ์ เดชฉันก็เลยไม่ได้รับสาย แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะมาที่บ้าน เลย เธอว่าให้เขายืนอยู่ด้านนอกก็ไม่ดี ฉันกับพ่อเธอก็เลยให้ เข้ามา……

พอฟังถึงนี้หัวใจของนัชชาจะเต้นทะลุออกมาแล้ว “อะไร นะ? ให้เข้าไปแล้ว?

ณัชชนม์รู้ว่านัชชาเริ่มใจร้อนก็เลยรีบอธิบาย “พวกเขามา เคาะประตู แถมมียังคนรอบข้างอีกฉันคงจะทนเห็นพวกเขามา โวยวายไม่ได้……

พอได้ยินแบบนี้เสียงของนัชชาก็สูงขึ้นกว่าเดิม “พวกเขา มาโวยวาย?”

“ไม่ใช่ๆ ทยาวีร์บอกว่าที่มาวันนี้อยากจะคุยเรื่องทุกอย่าง ให้ชัดเซน ฉันบอกไปแล้วว่าเธอกับดวิบหย่ากันแล้วไม่มีอะไรที่ ต้องคุยแล้ว..….

“แม่” นัชชาพูดแทรก เธอทนฟังไม่ได้แล้วกลัวว่าพวก คนในบ้านจรรยาจะทำอะไรไม่ดีไม่ร้าย

เธอสั่งให้คนขับรถกลับหัวรถแล้วพูดกับณัชชนม์ว่า “แม่ กับพ่อดูแลพวกเขาก่อนฉันจะกลับไปทันที
“เธอจะกลับมาทำไม เธอจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ….

“พวกเขาไปหาถึงบ้านแล้วฉันยังจะไปทำงานอะไร! นัชชา ทนไม่ไหวก็เลยพูดไปพอพูดก็รู้สึกว่าในใจยังอึดอัดอยู่ “พอแล้วแม่ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันลาได้ง่ายมาก แม่บอกกับ จรรยาว่าให้รอฉันกลับไปถึงบ้าน

“งั้น งั้นก็ได้… ณัชชนม์เห็นว่าเธอจะกลับมา รู้ว่าตัวเอง จะพูดอีกไม่ได้ก็เลยเงียบไป

พอวางสายเสร็จ นัชชาก็รีบลางานกับยาเลย เธอไม่ได้ ลานานลาแค่ครึ่งวันเองหลังจากที่พูดสาเหตุเสร็จยากให้เธอ ลาเลย

คนขับรถมองไปทางกระจกเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดี เลยเปิดแอร์เย็นให้ถึงที่สุด “คุณนัชชาอย่าใจร้อน จากตรงนี้ไป ทาง หมู่บ้านมีสุข ใช้เวลาประมาณ15นาทีก็ถึงแล้วครับ

ในใจของนัชชาวุ่นวายจะตายอยู่แล้ว เธอถอนหายใจ ยาวๆ “ขอบคุณค่ะ รบกวนขับไวหน่อยนะคะ

เป็นช่วงเวลาทํางานพอดี แต่คนขับรถก็พยายามเบียด ถนนไปทางหมู่บ้านมีสุข รถพึ่งจอดไม่ถึงสามสี่สิบวินัชชาก็รีบ เอากระเป๋าแล้ววิ่งไปทางประตูทางเข้า

วันนี้เธอใส่ส้นสูงจากชั้นหนึ่งขึ้นไปชั้นสี่หนึ่งก้าวสองชั้น บันไดระหว่างทางขาพลิก เธอเจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆไม่ได้ สนใจนัก
เสียงกริ่งปนกับเสียงตบประตู พูดอย่างเร่งรีบ “แม่ เปิด

ประตูให้ฉัน

ในห้อง มือของณัชชนม์ยังเปียกน้ำอยู่ไม่ทันเซ็ตแล้ววิ่งมา เปิดประตูให้ “เธอรีบอะไร ฉันกับพ่อแกไม่ได้เป็นอะไรสัก หน่อย”

ณัชชาพูดเบาๆ นัชชาเห็นสีหน้าแม่ไม่ผิดปกติก็โล่งใจไป แล้วมองเข้าไปในบ้าน

ในบ้าน จรรยากับทยาวีร์นั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเมนที่นั่งอยู่ บนเก้าอี้ ทั้งสามคนไม่มีการสนทนาใดๆเลย ถึงแม้ความ สัมพันธ์ของทั้งสองจะแย่มากที่สุดแล้ว ณัชชนม์ก็ยังยกชาให้ ทั้งสอง

นัชชามองไปทางไอที่ลอยขึ้นมาจากน้ำชา เธอรู้สึกอึดอัด ใจมากเห็นหน้าสองคนนี้แล้วเธอไม่รู้จะทิ้งความอึดอัดของตัว เองยัง ไงมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดีกับความเครียด

เมทนีเห็นนัชชาเดินมาก็ลุกขึ้นมาเรียกเธอ “กลับมาแล้วเห

รอ”

“พ่อ” นัชชาเรียกเขาแล้วหันไปมองทางสองคนที่ลุกขึ้น จากโซฟา น้ำเสียงของนัชชาแข็งๆ “มาทำไม?”

ทยาวีร์หน้าแข็งตึงหมดเลย จรรยายังพยายามยิ้มอยู่ “วัน นี้มาเพราะมีเรื่องจะคุยกับเธอ
นัชชาพยักหน้าไม่ได้รีบตอบแต่กลับไปคุยกับเมทนีและ ณัชชนม์ “พ่อแม่ พวกฉันมีเรื่องจะคุยพ่อกับแม่เข้าไปในห้อง ก่อนเลย

“นี่… ชชนม์ไม่ไว้ใจเธออยู่คนเดียวกำลังจะอ้าปากพูด ถูกนัชชาพูดแทรกก่อน

“แม่ นี่คือบ้านของเราแม่วางใจได้ เดี๋ยวคุยเสร็จฉันจะ

เรียกพ่อกับแม่เอง

ณัชชนม์อยากจะพูดอะไรต่อแต่เมทนียกมือห้ามเธอไว้ ได้ พวกเธอคุย ฉันกับแม่เธอเข้าไปในห้องก่อน

ทั้งสอนเดินเข้าห้องทีละคน ณัชชนม์เดินหนึ่งก้าวหันหลัง มองหลายรอบ หลังจากที่ปิดประตูห้องนอน นัชชาถึงจะไปนั่ง โซฟาตรงหน้าของยาทวีร์

ขาสองข้างทับกัน ลักษณะการนั่งเต็มไปด้วยความมั่นใจ “พวกเธออยากจะคุยอะไรว่ามาเลย