ตอน124 ให้เธอได้รู้ถึงการชดใช้ในโทษ ฐานที่เธอหนีไป

ตอนที่ 124 ให้เธอได้รู้ถึงการชดใช้ในโทษฐานที่เธอหนีไป

แต่นัชชาก็ไม่อาจรู้เลย ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเพื่ออกตามหา เธอ เขาทั้งกังวลและเป็นห่วงจนแทบจะจบชีวิตตนเอง ความ หวาดกลัวจากเหตุการณ์ของชนุดม วันถัดมาเธอเดินทางออก จากเกาะกลางทะเลนั่น มุ่งไปยังเกาะที่อยู่ข้างๆ

หากให้เทียบกับเกาะนี้ อีกเกาะหนึ่งถือว่าเป็นสถานที่ท่อง เที่ยวอันโด่งดัง ไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัว ทุกวันมีผู้คนมา เยือนจำนวนมาก ตอนแรกเธอกลัวว่าจะวุ่นวายจึงไม่กล้ามา แต่ตอนนี้เธอกลับกลัวในที่ที่คนน้อยมากกว่า

การมีอยู่ของชนุดมนั้นก็เหมือนมีแก๊สพิษลอยอยู่ใน อากาศ ที่ไหนมีอากาศที่นั่นก็มีเขาอยู่

แม้ว่าจินต์จะดื่มหนักมาก แต่เขายังจำความได้อยู่บ้าง จึง ตามใจเขาไป

ทั้งสองจัดเก็บสัมภาระ นั่งเรือมุ่งหน้าไปยังอีกเกาะหนึ่ง ในเมื่อไม่มีโรงแรมให้เลือก จึงต้องอาศัยที่โรงแรมอันแสน หรูหราแห่งหนึ่ง

เมื่อถึงเกาะที่หมายแล้ว สองคนก็เข้าพักที่โรงแรมอันหรูหรา จินต์รู้สึกเป็นกังวลมาก อดไม่ได้ที่จะถาม “นัชชา เธอหายตัวมาแบบนี้ เตชิตจะกระวนกระวายใจจนสติไม่อยู่กับ เนื้อกับตัวแล้วหรือเปล่านะ?

เขาไม่ถามก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อถามขึ้นมาแล้วเหมือนไป สะกดจิตใต้สํานึกของนัชชา

เธอปิดตาลง กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา ไม่รู้สึ

ไม่รู้?

จินต์ขมวดคิ้ว มองเธอทุกข์ใจ เดินไปข้างหน้าจับมือ น้อยๆที่แสนเย็นเฉียบขึ้นมา “ตกลงระหว่างเธอกับเตชิต เกิด อะไรขึ้นงั้นหรอ?”

สิ่งที่ทนเก็บไว้มาหลายวัน ไม่มีใครสักคนให้พูดคุยด้วย ทั้งหัวสมองตอนนี้เต็มไปด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน ไม่มีแนวโน้ม ไปทางที่ดีเลย ในเวลานี้ เธอไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว โผ กอดไหลของจินต์พลางระบายทุกอย่างออกมา

“ว่าไงนะ?” เมื่อได้ยินเรื่องเตชิตกับปณิตาคบกัน จินต์ถึง กับช็อกจนอ้าปากค้างจนสามารถนำไข่ไก่ไปวางได้เลย “นี่เต ซิตตาบอดหรือสมองไม่ปกติไปแล้วหรอ กับปณิตา…….

จินต์ไม่อยากจะเชื่อ เงยหน้ามองดูแววตาที่แสนสิ้นหวัง ของนัชชา ช่างเจ็บใจจริงๆ พยายามที่จะบอกตัวเองให้ใจเย็น เข้าไว้ จะไม่หัวร้อน หรือมีการเข้าใจผิดกันรึเปล่า?”

นัชชายิ้มเจื่อน “หากจะเป็นแบบนั้น วันถัดมาเขาก็ควรมาอธิบายเหตุผลให้ฉันฟัง

“เขาไม่อธิบายอะไรเลยหรอ?” จินต์ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ

นัชชาไม่พูดอะไร ดูเหมือนเธอยอมรับ

“ให้ตายเหอะ บ้าไปแล้ว เตชิตชอบปณิตา มีตาหามีแวว ไม่?!” จินต์บ่นพึมพา ย้อนถามต่อ “แต่เธอแน่ใจจริงๆหรอว่า ไม่มีการเข้าใจผิดเกิดขึ้นในเรื่องนี้

นัชชาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี เพราะตั้งแต่เกิด เรื่องจนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับเตชิตเลยสักครั้ง แม้ กระทั่งยกหูโทรศัพท์ก็ไม่มีเลย แต่ก็เพราะแบบนี้ ความหวัง ลึกๆ ในใจของเธอกำลังเปลี่ยนเป็นความหมดหวังอย่างช้าๆ

จินต์เห็นเธอไม่พูดอะไร ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ย้อน คิดถึงเวลาที่เคยเจอเตชิต ยังคงมีความทรงจำบางอย่างที่จำ ได้ “นัชชา แม้ว่าฉันจะเคยเจอเตชิตเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ฉันรู้สึก ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายชั่วๆแบบดวิษนะ คงไม่ถึงกับต้องไปมีความ สัมพันธ์ลึกซึ้งกับปณิตาหรอก”

สิ่งที่จินต์พูดมาทั้งหมดนี้ ทำไมนัชชาจึงคิดไม่ถึงอีกนะ

เพียงแต่…….

“ปณิตารับโทรศัพท์ของเขา ถ้าเพียงแค่เรื่องนี้ ฉันยังพอ รับได้ แต่เขาส่งรูปคู่สองคนนอนเปลือยกันบนเตียง แถมเขาไม่ อธิบายอะไรทั้งนั้น นัชชาเงยหน้าถาม “จินต์ๆ เธอจะให้ฉันคิด ยังไงล่ะ ฉันจะคิดอะไรได้อีก?”
จินต์ นอกจากถอนหายใจก็ยังถอนหายใจ นั่นสิ เรื่องนี้ แม้ว่าเธออยากที่จะเลือกเชื่อใจเตชิต หรือจะเชื่อจุดยืนตัวเอง แต่ถึงแม้จะเป็นข้อแก้ตัวก็ยังเชื่อไม่ได้เลย

ปลอบเขา ไหม?

เหมือนเธอจะไม่ต้องการ การปลอบแบบนี้จะยิ่งทำให้เธอ ยิ่งปวดใจ

“ช่วงนี้เธอก็ผ่อนคลายหน่อย รอให้หัวใจเธอกลับมามี ชีวิตชีวาอีกครั้ง เรื่องนี้ค่อยกลับไปว่ากัน” จินต์ได้แต่โน้มนาว ใจเธอแบบนี้ แม้ว่าคำพูดจะดูเรียบง่ายเฉยเลยก็ตาม

คนที่ผูกปมขึ้นมา ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้ปมด้วยตัวเอง ทุก

อย่างขึ้นอยู่กับเตชิต

เวลา 19.30 น. ณ ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดใน โรงแรมpeninsulaบนเกาะเมือง

พวกคนที่ใส่ชุดเหมือนผู้รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ตรง หน้าที่ควบคุมวงจรปิด กำลังตรวจเช็คเวลาและภาพในกล้อง วงจรปิด ในห้องนั้นมีกลิ่นบุหรี่อันคละคลุ้งโชยมาเข้าจมูก กลิ่นทั้งหมดนี้มาจากชายคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานนั่น

“ขออภัยครับท่าน วันนี้ตอนเก้าโมงเช้า ลูกค้าได้ทำการ เช็คเอ้าท์ไปแล้วครับ และตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในบริเวณโรงแรม แล้วครับ”
“นี่เป็นภาพกล้องวงจรปิดบริเวณประตูหลักของโรงแรม ครับ จะเห็นได้ว่าช่วงเวลา 9.10 น.คุณผู้หญิงทั้งสองท่าน ได้ นั่งรถออกไปจากโรงแรมครับ

เสียงของผู้จัดการโรงแรมยังคงก้องอยู่ในหู เตชิตนั่งบน เก้าอี้ค่อยๆปิดตาลง จิตใจของเขาตอนนี้ย่ำแย่สุดๆ เปิดตาขึ้น มากระทบกับอากาศทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด สูบบุหรี่มากเกินไป ทุกครั้งที่สูดเข้าไปรู้สึกแสบไปหมด ช่างสะเทือนใจเหลือเกิน แต่มันก็กระตุ้นให้เขาลุกขึ้นกัดฟันกลับมามีกำลังอีกครั้ง

คุณมาถึง แต่เธอกลับไปแล้ว

ราวกับมีสัมผัสพิเศษ คลาดกับเขาเพียงแค่ไม่ถึงสิบ ชั่วโมงเท่านั้น

ควรจะพูดว่ารู้ใจกันหรือเราสื่อสารทางจิตกันได้นะ

ฝ่ายชายยืนจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กที่ปรากฏอยู่ในจอ ริมฝีปากบางๆที่ดูเซ็กซี่ช่างยั่วยวนใจความผูกพันที่อยู่ใน จิตใต้สำนึกของเขาค่อยๆบังเกิดเป็นความคับแค้นในใจ

กี่วันมานี้เป็นห่วงเธอแค่ไหน กังวลว่าเธอจะเจอกับคนไม่ดี แต่มันกลับเปล่าประโยชน์ เธอไปเที่ยวกับเพื่อน อีกทั้งใส่ กระโปรงที่พริ้วสวย และ ไม่เห็นว่าเธอจะทุกข์ใจเลยสักนิด

หลบหน้า?

เขาอยากจะรู้นัก ถ้าเธอเก่งจริง จะหลบซ่อนไปถึงไหนกัน! หลังจากเช็คภาพจากกล้องวงจรปิด ตรขอความเห็นจากเขา “ท่านครับ เราจะทําอย่างไรกันต่อครับ

ฝ่ายชายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตามหา ถ้าเธอยังอยู่ใน เมืองหนีไปไหนไม่รอด ใช้วิธีที่เร็วที่สุดสืบหาข้อมูลการเข้า พักของจินต์พวกเราไปกันเดี๋ยวนี้

ตร ตกใจกลัวในน้ำเสียงของเขา ขณะที่เขาออกคำสั่ง พลางปาดเหงื่อ

รัศมีความเป็นซีอีโอแผ่ซ่านไปทั่ว ในใจคิดทำเพื่อคุณนัชชา

ท่านเตชิตดีกับคุณนัชชามาโดยตลอด แต่ก็เพราะความดี นี่แหละทำให้ผู้ชายคนนี้ถูกกดดันจนเป็นแบบนี้ แค่คิดถึงฉากที่ หาคุณนัชชาเจอ ใจของตรัณรู้สึกกังวลใจแปลกๆ

หวังว่าทั้งสองจะไม่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นอีก หากจะให้ ขยายความขึ้นอีก ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ที่ทำร้ายความ รู้สึกของทั้งสองฝ่ายแบบนี้อีกเลย

หลังจากนั้น 15นาที ข้อความจากสถานีตำรวจเมือง คือ ที่อยู่ของโรงแรมที่จินต์พักอยู่ตอนนี้ ในข้อความนั้นมีไปจนถึง หมายเลขห้องที่เธอพักอยู่

หลังจากได้รับข่าว เตชิตไม่แม้แต่จะหยุดคิด รีบเดินไปที่ ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด ท่าทางเยือกเย็นดุร้ายของเขา ทําให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้จะเอ่ยปากพูดสักค้ายังไม่กล้า

เพิ่งเดินออกจากประตูใหญ่ของโรงแรม ลมทะเลอันแสน อบอุ่นพัดเข้ามาปะทะหน้าเขา แต่ใจของเขาไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเท่าไหร่ จะพูดว่าเขาโหดเหี้ยม หรือ วิตกจริตก็ดี แต่จะ ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาได้หาสาวน้อยที่สมควรตายคนนั้นให้เจอ เขาจะต้องให้เธอได้รับรู้ถึงโทษฐานที่หลบหนีเขาไป จะต้อง

ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง รถเบนท์ลีย์คันสีดำจอดอยู่ที่ ด้านนอกของโรงแรมบนเกาะอีกแห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มรับจอดรถกำลังเตรียมที่จะรับกุญแจ ชายขายาว ไม่แม้แต่จะหยุด เดินตรงไปที่เลาจน์ ไม่พูดจาสักคำ ไม่แสดง สีหน้าอารมณ์อะไรทั้งนั้น ด้านหลังเขาตามมาด้วยตำรวจที่โชว์ เอกสารสำคัญทางราชการไว้ตลอดเวลา

เมื่อได้รับแล้วเปิดออก สแกนขึ้นลิฟต์ ผู้ติดตามด้านหลัง จะเดินตามเขา แต่กลับถูกเตชิตกันไว้

นัยน์ตาสีดำทั้งสองของชายผู้นี้แทบจะไม่เหลือร่องรอย ของแววตา “ไม่ต้องตามแล้ว ผมขึ้นไปเอง