ตอน105ค้นโทรศัพท์ของเขา

ตอนที่ 105 คัน โทรศัพท์ของเขา

หน้าจอสว่าง นัชชากัดฟันเปิดดูรายการบันทึกสายเรียก เข้า เห็นสายเรียกเข้าสองสายล่าสุด “บ้านเก่า” เป็นเวลาที่เขา จะกลับบ้านพอดี

นับซากดเข้าไป เป็นเลขโทรศัพท์เบอร์บ้าน

บ้านเก่า

หรือจะเป็นสายจากคนในบ้าน

พอคิดไปคิดมาทั้งสองก็คบกันมานานแล้ว ไม่เคยได้ยิน เขาพูดถึงคนในครอบครัวของตัวเองให้เธอฟัง เรื่องเดียวคือ เรื่องที่ธนัทเคยเล่าให้เธอฟัง

นอกเหนือจากนั้นก็ไม่รู้อะไรเลย

คนเราจะมีความคิดที่ไม่สามารถห้ามใจได้ โดยเฉพาะกับ คนที่เราให้ความสนใจ มันจะต้องมีความคิดที่ไม่ดีโผล่ขึ้นมา นัชชามัวแต่คิดอย่างใจจดใจจ่อ เธอไม่รู้ว่าประตูถูกเปิดออก มาเมื่อไหร่ จนกระทั่งมือถือที่เธอถืออยู่โดนดึงออกไปจากมือ เธอยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

เธอไม่ทันที่จะได้กดปิดหน้าจอ
เตชิตเห็นเธอเปิดรายการสายเรียกเข้า คิ้วขมวด น้ำเสียง คาดเดาไม่ได้ เขาถามเธอ ต้องการจะหาอะไร หม

นัชชากัดริมฝีปากล่างแน่นไม่ตอบ รู้สึกตกใจที่โดนจับได้ จนถึงตอนนี้ที่โกรธและน้อยใจ หลายอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาใน ระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ สุดท้ายเธอก็พูดอะไรไม่ออก

เต ตกดล็อคหน้าจอแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง “ว่ามา

น้ำเสียงธรรมดาแต่ปนไปด้วยการคั้นเอาคำตอบ เธอ

ฟังออก

นัชชาสูดหายใจ หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเขา “ฉัน……….อยากรู้ว่าใครโทรเรียกคุณออกไป เพราะคุณไม่ บอกละเหมือนเรื่องมันจะใหญ่ด้วย ฉันเป็นห่วง…………

“เธอก็เลยค้น โทรศัพท์ฉันหรอ” เตชิตพูดขัดขึ้น เอียงตัว ไปข้างหลัง เอามือวางอันไว้ที่เตียง ยกขานั่งไขว่ห้าง

นัชชาตากระตุก เหมือนสียงหายพูดไม่ออก

“รู้มั้ยการกระทำแบบนี้เรียกว่าอะไร” เขาถามต่อ ถึงแม้จะ เห็นว่าตาเธอเริ่มแดงแล้ว

นัชชารู้ว่าเธอทำแบบนี้มันผิด แต่ทำไมเขาไม่ยอมบอก

เธอล่ะ

เพราะฉันเป็นห่วงคุณมากก็เลยทำแบบนี้ ไม่ได้มีเจตนา
“เธอห่วงอะไร” เตชิตกัดฟัน ความจริงเขาก็กลัว กลัวว่า เธอจะรู้เรื่องปัญหาคนในบ้านไม่พอใจ เขาก้าวขาออกมาได เพียงหนึ่งก้าวก็ตัดสินใจถอยหลังกลับไป

เขาโลภ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แก้ปัญหาความสัมพันธ์ต่างๆ นานาให้เสร็จสมก่อน แต่ก็ยังอยากขอเธอไว้ อยู่เคียงข้างกาย เขาต่อไป

นัชชา มือแน่น ใช้แรงบีบและปล่อยออก “เตชิต คุณ เคยบอกไม่ให้ฉันโกหกคุณ

เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองตาเขา “แล้วคุณล่ะ เตชิต โดนเธอพูดแทงใจดำ เขาสบตาเธอ ไม่มีใครพูด

อะไรออกมา

สักพัก เขาเปิดปากพูด “เรื่องบางเรื่องฉันไม่สะดวกที่จะ

บอกเธอ”

“เรื่องไหนบ้าง” นัชชาชี้โทรศัพท์ที่อยู่บนเตียง “เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องเกี่ยวกับคนในครอบครัวละ

เขาหรี่ตามอง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “เรื่องคนในครอบครัว

“ฉันเข้าใจแล้ว” นัชชาพยักหน้ายิ้มให้เขา ไม่ได้ถามอะไร

ต่อ หันหลังเดินออกจากห้องไป

เสียงปิดประตู หยุดเสียงทุกอย่าง

เตชิตหลับตาลง คิดถึงสิ่งที่ท่านทั้งสองพูด เขาไม่สบายใจ รูปถ่ายซ่อนไว้บนรถได้ แล้วคนละ

มันคงจะมีวันที่เขาซ่อนเอาไว้ไม่ได้

แยกกันนอนไปคืนหนึ่ง เช้าวันรุ่งขึ้นตื่นมาก็ไม่เจอนัชชา แล้ว เขามองดูเวลามันยังไม่หกโมงเช้า ครั้งแรกที่เขาไม่ออก กําลังกายแล้วรับตรงออกจากบ้าน

พอถึงบริษัท เตชิตหยิบของเอกสารในรถให้ทนายกรณ์ เขาเห็นรูปก็หยุดอึ้งไปสักพัก แต่เพราะเขามีจรรยาบรรณการ เป็นทนายที่ดีดูก็รู้ว่ามันเป็นการตัดต่อ

“คดีของดษ เพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งข้อหา” เตชิตเคาะโต๊ะไป สองที่ “ช่วยเร่งหน่อย เปิดสู้คดีให้เร็วที่สุด ต้องสู้ยังไง คงไม่ ต้องให้ฉันอีกรอบใช่มั้ย

ดรณ์ส่ายหน้า “ไม่ต้องครับ ผมรู้ว่าคุณหมายความว่ายัง

ทำให้ดวิล้มละลาย ไม่เหลือชื่อเสียง ถ้าทำให้เขาอยู่ใน วงการนี้ไม่ได้อีกต่อไป ไปถึงไหนก็มีแต่คนรังเกลียด ด่าทอ

ดรณ์มองดูเตชิตเดินออกจากห้องไป มองดูเอกสารในมือ แอบรู้สึกกลัวแทน

ดาษ ตอนแรกก็เป็นแค่คดีฟ้องหย่ากันธรรมดา แต่มาถึง ตอนนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น การตัดสินที่เบาที่สุดก็คือล้ม ละลาย ตอนนี้ก็อาจจะเพิ่มอีกหนึ่งโทษคือจำคุกสองปี……
ตรณ์ถอนหายใจ ถ้าจะโทษก็คงจะโทษความซวยของเขา ที่ดินเล่นผิดคน

คดีที่เริ่มดำเนินตามขั้นตอนศาล ดรณ์ก็รีบแจ้งให้นัชชา

ทิ้งไว้นานเกินไป

จนมัชชาไม่รู้สึกอะไรแล้วตอนได้ยินข่าว ยิ่งไปกว่านั้นเธอ รู้สึกว่าโล่ง ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที

“ทนายดรณ์ คดีครั้งนี้ ฉันมีโอกาสที่จะชนะสูงมั้ย”

ดรณ์เงยหน้ามอง “คุณนัช สบายใจได้ชนะร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อยู่ที่ว่าเขาจะได้รับโทษหนักแค่ไหน

นัชชาหยุดชะงัก แล้วถามต่อ “โดนโทษหนักเลยหรอคะ”

ดรณ์พยักหน้า “อาจจะ”

นัชชารู้ดีแก่ใจ ครั้งนี้ดวิษไม่มีทางหลุดพ้นไปได้ และเธอก็ ไม่ได้อยากอภัยให้เขา เพราะเขาทำเรื่องเลวไว้มากมาย เขา ทำให้เธอใจสลาย ทำลายมิตรภาพ สุดท้ายเขาทำลายโอกาส รับผิดที่ยื่นให้ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเขาอีกต่อไป

กลับถึงห้องทํางาน นัชชาสติล่องลอย เธอทำงานผิด พลาดเล็กน้องหลายจุด แก้กระซิบถามเธอ “ทำไม ทะเลาะกับ คุณเตหรอ”

นัชชาแปลกใจ “หน้าฉันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ

“เออ…ก็พอดูออก” เรื่องของเขาสองคน แก่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่เพียงพูด ให้กำลังใจเธอ

นัชชาติดไปคิดมา เธอสับสนมาก คิดทบทวนตัวเองไป ด้วยโทษเตชิตไปด้วย จนสติจะแตกอยู่แล้ว เธอส่งข้อความไป ปรึกษาจินต์ เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง

จินต์แนะนำ “ฉันว่าผู้ชายทุกคนก็คงไม่ชอบที่ผู้หญิงต้น โทรศัพท์ของตัวเอง ทุกคนมีโซนส่วนตัว การกระทำแบบนี้มัน เกินไปจริงๆ แต่เขาก็มีส่วนผิด มีอะไรก็พูดกันตรงๆไปเลย คอยหลบหน้าไม่พูดไม่จา เป็นใครก็คงจะสงสัย

นัชชาตอบ “มันก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจหนี

“แต่ก็นะ มันอาจจะเป็นไปได้ว่าเรื่องในครอบครัวของเขา อาจจะซับซ้อนคงยากที่จะอธิบาย แกก็ให้เวลาเขาหน่อย มัน ไม่ใช่ปัญหาเรื่องผู้หญิงก็พอแล้ว”

พูดตามความจริง คำพูดที่จินต์พูดเหมือนแทงใจเธอ แต่ ถ้าคิดไปคิดดีก็ทำให้สับสนมากกว่าเดิม เรื่องนี้เธอไม่มีส่วนผิด และเตชิตเองก็ไม่ผิดเหมือนกัน แต่เธอไม่ชอบที่เขาปิดบังทุก เรื่องทําเหมือนเธอเป็นคนนอก

เธอสับสนจนถึงเวลาเลิกงาน นัชชายังตัดสินใจไม่ได้ แต่ กลับโดนเรียกไปต่อว่าเรื่องทำงานผิดพลาด

หลังเลิกงาน นัชชาไม่ได้รอเตชิต เธอเดินไปขึ้นรถไฟ ใต้ดิน ต้องเปลี่ยนถึงสองสาย กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสอง ทุ่มแล้ว
นัชชาเปลี่ยนรองเท้าหน้าประตู เธอรู้สึกไม่สบาย เวียน หัวหน้ามืด

เธอนอนฟังอยู่บนโซฟา ไม่นานเดซิดก็เดินลงมาจากชั้น สาม แต่ไม่ได้มาหาเธอ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกาแฟ

นัชชามองดูเขาเดินลงมาแล้วเดินกลับขึ้นไป ระหว่างนั้น เขาไม่แม้แต่มองมาทางเธอ เธอโกรธมัดแน่น ได้ ไม่สนใจ เธอใช่มั้ย มารอดูกันว่าใครจะดื้อด้านมากกว่ากัน