ตอน102ช่วงเวลาที่หวานแหวว

ตอนที่ 102 ช่วงเวลาที่หวานแหวว

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ชอบปวิมล แต่น้ำฝนก็รู้สึกดีขึ้นเพ

ราะนัชชา เธอไม่นึกว่าข่าวก็จะทำให้คนรู้สึกดีขึ้นมาได้

ถ้าคิดดีๆมันก็มีเหตุผลอยู่ เพราะจริงๆ ความสัมพันธ์ ระหว่างเธอกับเตชิตไม่แน่ชัดเจน ทำให้คนเอาไปพูดเดาลับ หลัง ตอนนี้ออกมายอมรับกลายเป็นเรื่องที่ไม่ต้องคอยเอา ทำให้ไม่ค่อยมีการพูดถึง

หลังเลิกงานนัชชาก็มาที่ห้องทำงานของเตชิต เตชิตที่ กำลังเตรียมเอกสารการประชุม นัชชานั่งอยู่บนโซฟาชวนเขา คุย นึกถึงตรัณ “ตรัณอายุเท่าไหร่ เขาตอบทั้งๆที่ไม่เงยหน้า 27

แก่25 เหมาะกันพอดี

นัชชาพยักหน้า แล้วถามต่อ “เขาจบมาจากไหน มี ตำแหน่งเป็นเลขาของคุณอย่างเดียวหรือ

เตชิตยุดชงักปลายปากกา แต่ก็ตอบเธอ “จบ

วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่อเมริกา นอกจากเลขาเขาก็ยัง

เป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทด้วย
นัชชา ง “เก่งขนาดนี้เลยหรอ เขาก็ถือว่าตำแหน่งไม่น้อย ฉันนึกว่าเขาเป็นแค่พนักงานธรรมดา อายุแค่27 ไม่ธรรม ดาๆ”

เธอยิ่งนึกยิ่งรู้สึกเหมาะกับแก่ พูดเองเออเอง

เตชิตขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“เออใช่ เขายังไม่มีแฟนใช่มั้ย” ถามโน้นถามนี้ สิ่งสำคัญ สุดคือข้อนี้

เขาหรี่ตา อยากทําเป็นไม่รู้สึก ใจกว้างแต่ตอนนี้คงทนไม่ ไหวแล้ว วางปากกาลงบนโต๊ะเสียงดัง จ้องมองไปทางเธอ พูด ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หมายความว่ายังไง

ผู้หญิงของตัวเองถามเรื่องส่วนตัวของเลขา ไม่ใช่แค่นั้น ยังถามว่ามีแฟนรึยัง

เขาทำหน้าบูด พูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “มีหรือไม่มี แฟน เธอก็ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงแบบ

เธอ” คำพูดของเขาทำให้เธอลง เขาคิดไปถึงไหนแล้ว หรือเขา

นัชชาเข้าใจขึ้นมาแล้ว เธอกลั้นขำ เห็นหน้าของเขา เธอ ก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ “อ่อ เขาไม่ชอบคนอย่างฉัน แล้วฉัน เป็นยังไงหรอ”

เตชิตเห็นเธอกำลังเส้น ก็พูดอย่างไม่เกรงใจ “หน้าอกเล็ก กันแบน แถมเตี้ยด้วย ไม่ตรงกับสเปคของเขา

ความโกรธขึ้นมาแบบกะทันหัน นัชชาสูดหายใจ แต่ก็ทน

ไม่ได้ เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ยื่นมือไป

ค้ำโต๊ะไว้ แล้วจ้องเข

“หน้าอกเล็ก ก้นแบน แถมเตี้ยด้วย เขาใจหาย แต่ก็ทําเป็นนิ่ง ตอนนี้ท่าทางนิ่งๆของเขายิ่งทำให้เธอโกรธ

นัชชากำลังจะระเบิดตัวเอง “ถึงหน้าอกไม่ใหญ่แต่ก็ไม่ถือ ว่าเล็กมั้ง …………อันนี้ข้ามไปก่อน ฉันสูง 167 ยังถือว่าเตี้ย อยู่หรอ”

“เธอสูง 167หรอ” เตชิตยกคิ้ว ทุกครั้งที่เธอยืนอยู่หน้าเขา เหมือนแครอท อุ้มเธอได้แบบสบายๆ เขามองเห็นหัวเธอได้ แบบง่ายๆ

“ที่รู้สึกว่าฉันเตี้ยเพราะคุณสูง แต่ฉันก็ถือว่าปกติไม่ได้

เตีย”

เขาแอนตัวพิงเก้าอี้ ไม่เถียงตอบเธอ “ตอนนี้เธอกำลังไม่ พอใจอะไร ไม่พอใจที่ฉันบอกว่าเธอไม่ใช่สเปคตรัณหรอ

นัชชาไม่มีอารมณ์แกล้งเขาต่อ “ฉันจะแนะนำเขาให้เพื่อน
ได้ยินดังนี้ เตชิตยกยิ้ม แต่ก็ทำเป็นนิ่งเหมือนเดิมอย่าง รวดเร็ว เพื่อนคนไหน

“แก่ คนที่คุณเห็นเมื่อกลางวัน นัชชาตอบเขาด้วยน้ำ เสียงไม่ดีนัก ยังโกรธที่เขาว่าเธอเมื่อ

ถึงแม้เธอจะไม่ใช่สาวสวย แต่ตั้งแต่เด็กจนโตก็มีคนตาม จีบเธอไม่น้อย ตั้งแต่ม.ต้นจนถึงมหาลัยได้รับจดหมายรัก มากมาย แต่เสียดายที่เขาตาบอดไปหลงรักคนเลวอย่างตวิษ

เตชิตเห็นหน้าเธอก็รู้ได้เลยว่าเธอโกรธจริงๆ ดันเก้าอี้ ออกแล้วตบหน้าขาตัวเอง “มานี่มา

“ไปทำมั้ย หน้าอกเล็กดูดแบนตัวก็เตี้ย ไม่กลัวตัวเองเสีย

สายตาหรอ”

“จริงจังหรอ” เตชิตแกล้งเธอ “หน้าอกเธอแบนหรือไม่ แบนทำไมฉันจะไม่รู้

นัชชาก็ยังไม่พอใจอยู่ “คุณว่าฉันหลายรอบแล้ว คุณคิด ว่าฉันไม่สวยใช่มั้ยล่ะ

“ฉันไปว่าเธอตอนไหน

“ก่อนหน้านั้นตั้งหลายครั้ง บอกว่าฉันขี้เหร่ แล้วครั้งนี้ยัง มาว่าว่าฉันหุ่นไม่ดี” ปกตินัชชามีความมั่นใจ แต่จุดเด่นทุก อย่างของเธอพออยู่ในสายตาของเตชิตก็ไม่ถือว่ามันเด่น
เขาเพอร์เฟคขนาดนั้น แล้วยังมาบอกว่าเธอไม่สวยอย่าง โน้นอย่างนี้ เธอก็ต้องเสียความมั่นใจเป็นธรรมดา

เตชิตเพิ่งเข้าใจว่าอะไรคือการหาเหาใส่หัว แกล้งจนเธอ

โกรธตอนนี้ก็ต้องง้อเอง

เขายกมือดูเวลา ยังเหลืออีกสิบกว่านาทีจะเข้าประชุม ยืน ขึ้นไปจับค้างเธอ ตอนฉันชมทำไมเธอถึงจำไม่ได้ล่ะ

คุณเคยชมฉันด้วยหรอ

เตชิตนึกคิด “ส่วนมากจะเป็นตอนอยู่บนเตียง

นัชชาผลักเขาออก ไปไกลๆเลยไป

“ไม่หรอ” เขาไม่ออกแต่ยังเข้าไปใกล้กว่าเดิม “เธอลอง

พูดอีกครั้ง”

นัชชาหลบสายตา เธอไม่กล้า

“กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ

“ครั้งนี้ไม่นับ”

เตชิตยิ้ม “กล้าขึ้นมากเลยนะ

นัชชาหน้าร้อน ปัดมือเขาออก คางแดงเล็กน้อย เตชิต

เห็นก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับ ผิวเธอบอบบาง ออกแรงแค่นิด หน่อยก็แดงแล้ว

“ฉันอยากแนะนำตนให้แก่รู้จัก
“แล้วแต่เธอ” ขอเพียงไม่ใช่เธอเองที่สนใจ

ใครเขาไม่มีปัญหา

มาะๆ

จะแนะนำให้

นัชชาตาเป็นประกาย “นช่วยนักหน่อย หาเวลาเห

“อืม แต่ครั้งนี้ครั้งเดียว ไม่มีครั้งหน้า” เขายกมือลง ยื่น มือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง รักกันในที่ทำงาน ฉันได้ห้ามแต่ก็ ไม่สนับสนุน

นัชชาพยักหน้า “รู้แล้วๆ

พูดจบตรัณก็เดินเข้ามาเตือนเรื่องประชุมพอดี ก่อนไปเต ชิตหันมาบอกเธอ “คืนนี้ฉันจองโต๊ะไว้ นั่งรอฉันเลิกงานอย่าไป

ไหน”

นัชชาหัวใจเต้นแรง โบกมือไล่เขา “รู้แล้วๆ คุณรีบไป เขาจัดเสื้อ แล้วเดินออกไปด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยอันมี

เถอะ”

เสน่ห์

นัชชานั่งอยู่ในห้องคนเดียว เดินไปหยิบหนังสือที่ชั้นวาง มาอ่าน อ่านไปอ่านมาก็เผลอหลับไปบนโซฟา

เตชิตดินออกมาจากห้องประชุม ไม่ว่าจะพยายามรีบมาก แค่หนก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เขาเปิดประตูออกก็เห็นเธอ นอนอยู่บนโซฟา

เขายกยิ้ม หันหลังบังไว้ไม่ให้ตรัณเข้า ไม่ต้องสรุปให้ฉันฟังแล้ว เรียงเอกสารให้เรียบร้อยแล้วส่งมาที่เมลฉัน

“ได้ครับคุณเตชิต” ตรัณรู้ดีว่าเขาหมายความว่ายังไง รับ หอบเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไป

เตชิตยื่นมือไปปิดประตู นำเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะแล้ว เดินกลับมาหาเธอที่โซฟา เธอนอนอยู่บนโซฟาเหมือนกำลัง หลับฝันดี เธอยกยิ้มมุมปาก

เขามองดูเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าเข้าไปจูบเธอ ช้าๆ เบาๆอย่างระมัดระวัง