ตอน81 ตีกันจนเข้าคุก

ตอนที่ 81 กันจนเข้าคุก

เสร็จจากเลือกของขวัญวันเกิด นัชชากับจินตนัดกันไป ทานข้าวที่ร้านอาหารถัดจากห้างสรรพสินค้า เวลาพอดีสําหรับมื้อเย็น พอเดินเข้าห้องโถงในร้านอาหาร ณ เวลานี้ ก็ได้ยินเสียงเอะอะของผู้คนในร้านมากมาย พวกเธอทั้ง สองคนเลยเลือกที่จะนั่งแถวๆมุมห้อง ซึ่งมันจะดีกว่าและไม่ ค่อยวุ่นวายนัก

ความบังเอิญเกิดขึ้น เมื่อดวิษกับปณิตาก็มาทานข้าวด้วย กันที่ร้านนี้ พวกเขานั่งถัดไปจากพวกเธอทั้งสองไป ประมาณ 2 โต๊ะ ซึ่งอยู่ในระยะห่างเพียงแค่หันหน้าไปก็จะสังเกตเห็น พวกเขาได้

นัชชาลุกขึ้นทันทีทันใด ถือกระเป๋าขึ้นแล้วถามบริกรที่ ค่อยยืนบริการอยู่ข้างๆพวกเธอ “ยังมีที่นั่งตรงจุดอื่นอีกไหม คะ?”

“มีครับ แต่ไม่ใช่ที่มุมแบบนี้นะครับ กว่านี้นิดหน่อยนะครับ

“ไม่เป็นไรค่ะ ได้เห็นคู่นั่นอยู่ด้วยกัน

มันก็จะวุ่นวาย

” ถึงจะวุ่นวายไปหน่อยแต่ก็ดีกว่าการ
เมื่อบริกรกำลังช่วยมองหาที่นั่งที่ว่างให้ ปณิตาที่เห็นนั เธออึ้งไปหนึ่ง และหันมาเยาะเย้ยด้วยการเอนลง ไปตรงตัวของคาษ ทำตัวออดอ้อนอย่างเขินอาย

จินต์ การกระทํานี้ด้วยความหัวร้อน อดไม่ได้ที่จะอุทาน คำหยาบ 1 XX แกยัยนั่นสิ! ออดอ้อนปานจะกลืนกินใจ อย่างงั้น? ทำไมไม่ไปเปิดห้องสะเลยล่ะ!”

นัขชาไม่อยากก่อเรื่อง

“ช่างมันเถอะ ปล่อยเขาไป

เธอเลยดึงแขนเสื้อจินต์เบาๆ

จินต์พยายามระงับอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง แต่ปณิตาจงใจ ทำให้จินต์เห็นรูปปากของเธอ กับสิ่งที่เธอจะสื่อถึง ค่าดูถูกดู หมิ่น ยั่วโมโหและพูดว่าพูด “ไสหัวไปสะ

“บอกเราไสหัวหรอ?!” จินตหัวเราะ” ยัยนั่นคิดว่าตัวเอง เป็นมือที่สามแล้วมันน่าภูมิใจมากนักใช่ไหม?ฉันจะสั่งสอนภัย นั่นแทนพ่อแม่มันเอง!

นัชชาพยายามดึงแบะห้ามอีกครั้ง แต่มันก็สายเกินไป

จินต์เดินไปถึงที่หน้าโต๊ะของปณิตาโดยไม่กี่ก้าวและชี้ไปที่ หน้าของเธอโดยไม่เกรงใจ “นี่เมื่อกี้แกหมายความว่าอะไร

ทันใดที่ดวิษได้ยินเสียงนั่น เขาก็ละสายตาไปจากเมนู อาหารที่เขากำลังจะเลือกและหันไปตามเสียง “คุณจินต์” เธอคือเพื่อนรักของนัชชาไม่ใช่หรอ?

ถ้างั้น
ดวินมองไปด้านหลังและแล้วก็เห็นว่านัชชากำลังเดิน มายังพวกเขาเช่นกันตัวเขาเองไม่ได้เจอกับนัชชามาพักหนึ่ง แล้ว

ในขณะนี้เธอสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำสไตล์เสื้อคลุม และ กางเกงขาสั้นสีดำ สวมใส่รองเท้าบูททรงยางเลยเข่า เผยให้ เห็นส่วนเล็กๆของต้นขาขาว หุ่นดีเรียวผอม

เมื่อตอนแต่งงาน ผมไม่เห็นความงามของเธอเลย แต่ ตอนนี้ดูแล้วรู้สึกว่า แค่เธอยืนอยู่กับตรงนั้น เธอก็ดูเด่นกว่า ใครๆ แต่มันก็น่าเสียดายที่เสน่ห์เหล่านี้ได้เป็นของผู้ชายอีกคน ไปแล้ว

ปณิตาสังเกตถึงดวงตาของดวกำลังจ้องมองนัชชาเป็น ตามัน กัดฟันเบาๆ และดึงแขนของเขาเข้ามาในตัวเอง พูด ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ดาษคะ” ดูนังสิ ฉันกลัว

” จินต์ยิ้มเยาะเย้ย “ตอนที่คุณเป็นเมียน้อยของเขา เธอก็ไม่กลัว ตอนนี้คุณกลัวแล้วหรอ?อย่ามาตอแหลเลย ยัยผู้ หญิงไร้ยางอายแบบเธอ อย่ามาแสสร้างทำตัวเหมือนกระต่าย น้อยเลย

คำพูดของจินต์พูดแทงใจดำ การแสดงออกที่อ่อนโยนบน ใบหน้าของปณิตากำลังจะพัง “ดวิษคุณพูดอะไรบ้างสิคะ

ดาษรู้สึกลำบากใจ แต่ก็ได้แค่ “นี่เป็นเขตพื้นที่สาธารณะ ท่าอะไรพอประมาณก็พอ
เจอะๆๆ ฉันชื่นชมสิ่งที่คุณพูดมากนะทำไมคุณไม่เกิดมา ในยุคที่เป็นขันทีนะ

นี้คุณยังเป็นผู้ขายอยู่ไหม?”

“ฉันทำไม? เรื่องมันเพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน คุณกล้าถึง

ขนาดพาเมียน้อยออกมากินข้าวนอกบ้านเลยหรอ ออกมาแล้ว ก็ไม่ว่าอะไรแล้ว แต่อย่าเป็นจุดเด่นได้ปะ?พวกเราไม่ได้จะดี คุณนะ แต่เป็นคุณต่างหากที่ยืนหน้ามาให้ฉันเล่น ” จินต์มอง หน้าพวกเขาสองคนด้วยแววตาโกรธมาก “นัชชามันชื่อ แกล้งง่าย แต่ไม่ใช่ฉัน ปณิตา ฉันเตือนคุณนะ ถ้าคุณเห็นเธอ ที่ไหน รบกวนเดินห่างเธอ 100เมตรเดินอ้อมเพื่อหลีกเลี่ยงเธอ เข้าใจไหม?”

คนรอบข้างพูดเสียงกระซิบ นัชชาไม่อยากให้เรื่องมัน วุ่นวายไปกว่านี้ เลยเกลี้ยกล่อมจินต์ “เอาล่ะจินต์ พวกเราไป กันเถอะ เราเปลี่ยนร้านอื่นกัน

จริงๆแล้ว จินต์ก็แค่หัวร้อนแทนเพื่อน เลยเผลอด่าพวก เขาไปแบบนั้น แต่เธอไม่คิดว่า ปณิตาจะกล้าสาดน้ำใส่เธอ แบบนี้

น้ำร้อน เดือดๆไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ถึงแม้เสื้อผ้าที่ ใส่จะหนาแค่ไหน มันก็ไม่สามารถช่วยยับยั้งความร้อนนี้ไป กระทบกับร่างกายได้
นัชชามองไปจินต์ที่กำลังถูกน้ำร้อนลวก ความโกรธ

ทั้งหมดที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจได้ระเบิดจนในที่สุด ดวงตา โกรธจัดแล้วหันไปทางปณิตา “คุณทําอะไร

“พวกคุณทำจนเกินไปแล้วนะ!” ปณิตาลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง ไม่พูดอะไรเธอเอาแต่ร้องไห้ราวกับว่าเธอเป็นคนที่ถูกน้ำร้อน ลาด

จินต์ถอดเสื้อโค้ทไม่พูดอะไรเลย เธอรีบวิ่งไปคว้าดึงผม ของปณิตา นัชชาอึ้งไปชั่วครู่ พอตั้งสติได้เธอก็รีบไปเข้าร่วม

สองรุ่มหนึ่ง ปณิตาไม่สามารถต้านทานแรงของสองคน นี้ได้ ดษเป็นผู้ชาย มีผู้คนหลากหลายกำลังดูกันอยู่เขาจะ เข้าไปช่วยก็ดูจะไม่ดี จะห้ามแต่ก็ห้ามพวกเขาไม่ได้ ในที่สุด ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแจ้งความ ตำรวจรีบเข้ามาห้ามปราม แต่ก็ นับว่าเป็นเรื่องดี ไม่งั้นคงไม่มีใครยอมปล่อยมือยอมแพ้แน่ๆ

“พวกคุณตามผมกลับไป สน เพื่อทำการลงบันทึก ประจำวัน อายุเท่าไหร่กันแล้วยังจะตบตีกันอีก”

จินต์ยังคงไม่หายโกรธ”สำหรับพวกเมียน้อยแล้วจำเป็น ต้องใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหาคะ มิฉะนั้นเธอคงคิดว่า ทุกคนในสังคมนี้ล้วนเป็นแม่ อะไรๆก็ต้องตามใจเธอตลอด

“คุณ”

“พอละๆ ยังอีกๆ ถ้ายังไม่หยุดทะเลาะกันอีก จับขังสัก

สองวันเลย ไปกับผม!!
พวกเขาทั้งสี่คนถูกนำตัวไปในสถานีตำรวจ ไม่ได้รับการ ดูแลเป็นพิเศษหรืออย่างได้ ทำได้แค่นั่งรออย่างเดียว เจ้า หน้าที่ตำรวจที่ประจำการอยู่ในช่วงพักเที่ยง คาดคงต้องรอ นานสักพักใหญ่

ทั้งสี่คนอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัด เป็นเหมือนดั่งนั่งอยู่บน พรมเข็ม คนที่คาดว่ารู้สึกดีกว่าก็คงจะเป็นตวิษ

นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะสามารถอยู่ร่วมกับนัชชาอย่าง

สงบสุข

รอเกือบยี่สิบนาทีได้ ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเลย จินต์เริ่มนั่งไม่ติดที่แล้ว เธอเดินไปถามตำรวจประจำหน้าที่ “พวกเราต้องรอจนถึงเมื่อไรกันคะ คืนนี้ฉันยังมีธุระด้วยนะคะ”

“เดี๋ยวก็มาแล้ว รอไปก่อน รู้ว่าจะมีปัญหาแล้วยังจะ

ทะเลาะกันทําไม!”

“ฉัน ”

จินต์ ” นัชชาดึงมือของเธอแล้วส่ายหัวให้เธอ” อย่า

เลย”

จินต์ก็ไม่โง่พอที่จะทะเลาะกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอเลยไม่ ได้พูดอะไรต่อและกลับมานั่งที่เดิม

อีกด้านนึง ปณิตาแอบมองไปที่ชุดของเธออย่างเงียบ ๆ เสื้อโค้ตรุ่นล่าสุดของร้าน รองเท้าของร้าน และ กระเป๋ารุ่นลิมิเต็ด ตัวยรวมๆแล้วได้ตัวเลขประมาณเจ็ดตัวหลัก เลขจำนวนนี้พอได้รถขนาดกลางของเธอเลย อยากรู้ว่าเธอเอา เงินมาจากไหนกัน

ปณิตารู้สึกไม่พอใจมาก เธอย้อนมองดูรองเท้าของเธอ มันยังคงเป็นรุ่นของปีที่แล้วอยู่ เธอหดตัวลงและเริ่มที่จะพูด เลี้ยงมาละ”

ดูถูกเหยียดหยาม “ว่าให้แต่คนอื่น ตัวเองโดนเสียที่ไหน

เสียงเธอเบามาก ได้ยินไม่ชัดเจน ได้ยินแต่เสียงในลำคอ นัชชาเหลียวมองเธอชั่วครู่ แต่เพราะไม่อยากหาเรื่อง เธอ อะไรเลยไม่สนใจเธอ

หลังจากนั้นอีกสิบนาที ตำรวจที่ทำการถอดความกลับมา พวกเขาทั้งสี่คนเข้าไปในห้องทีละคน จะไม่มีใครได้กลับก่อน ทั้งนั้น จนจะเสร็จการสืบสวนสอบสวน หลังเสร็จออกมาท้องฟ้า มืดสนิท นัชชาเหนื่อยจนอ่อนล้า ระหว่างที่เธอจะหยิบ กระเป๋าแล้วออกไปนั่น เธอเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังผลัก

ประตูเข้ามา

เสียงฝีเท้าของนัชชาหยุดชะงัก

ปรากฏขึ้น “คุณมาได้ไง”

สิ่งที่เธอไม่คาดคิด

เตชิตมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและจากล่างถึงบนอย่าง ละเอียด เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ได้บาดเจ็บอะไร พอแน่ใจ แล้วว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ เขาดึงเธอเข้ามากอด “เป็นห่วง คุณ”