ตอน76คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน

ตอนที่ 76 คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน

นภันต์ไม่อยากปล่อยแค่ไหนก็ต้องหักห้ามใจและยอม ปล่อยจากมือเธอ อันที่จริงเขาเข้าใจตั้งแต่ที่เธอบอกแล้ว แต่ ในใจเขาก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆว่าเขาอาจจะยังมีโอกาส

“ทนายนภันต์ ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงกับฉัน แต่สำหรับ ฉันคุณเป็นทนายรุ่นพี่ที่เก่งและมากประสบการณ์ เป็นแบบ อย่างของฉัน ฉันนับถือและเคารพคุณมาก แต่ฉันไม่เคยคิด อะไรที่มากหรือนอกเหนือจากนี้ ถ้าเกิดฉันทำอะไรไปทำให้คุณ เข้าใจผิดไปจากนี้ ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ”

คำพูดพวกนี้ นัชชาพูดตรงๆ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำลาย ความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่น ให้เธอ นอกจากวิธีนี้ เธอไม่อยากให้ความหวังเขา

นภันต์กำมือแน่น สายตาจริงจังมากขึ้น “นัชชา ผมรู้ว่า คุณกำลังเตรียมตัวจะหย่า ผมไม่แคร์ตอนนี้หรือหลังจากนี้ก็จะ ไม่แคร์ ผมชอบการทำงานและสปิริตของคุณ และชอบนิสัยคุณ มาก ผมรู้ว่าตอนนี้คุณไม่รู้สึกอะไรกับผม แต่ช่วยเปิดเปิด โอกาสให้ผมได้ทำความรู้จักซึ่งกันและกันได้มั้ย

ตั้งแรกจนถึงตอนนี้ นัชชาให้ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่เข้าถึงตัวเธอไม่ได้ ไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอหยิ่ง ความห่างเห็น นี้เป็นธรรมชาติมาก เป็นความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่ควรมี เธอไม่ได้จงใจหลบเลี่ยง ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็สามารถจัดการ กับมันได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นความแข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้ หน้าตาที่อ่อนหวาน

ยิ่งสนิทกัน เขายิ่งถูกเธอดึงดูด ไม่รู้ว่าเริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาจำมันไม่ได้ แต่เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เขาแน่ใจ ความรู้สึกของตัวเอง

เมื่อไหร่ที่เราเริ่มมั่นใจกับความรู้สึก มันก็อยากที่จะเก็บไว้ เธอไม่นึกว่าเขาจะมุ่งมั่นขนาดนี้ เธอตื่นตระหนกมาก ไม่ กล้าที่จะแสดงออก “ทนายนภันต์ ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะ เริ่มใหม่กับใคร ฉันหวังว่าเรายังเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกัน

เขาแปลกใจ เขาเคยคิดว่านัชชาไม่ยอมรับง่ายๆ แต่เลว ร้ายที่สุดก็คงจะแค่ขอคิดดูก่อน เธอไม่มีทางปฏิเสธ นอกเสีย

เขาคิดได้ “คุณมีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่มั้ย

นัชชา ใจเต้นแรงเมื่อนึกถึงเตชิต พยักหน้ารับ “อืม

จากที่มีความหวังถูกแทนที่ด้วยความผิดหวัง เขาละ สายตาออกจากเธอ เงียบไปนานมาก แล้วพูดขึ้นด้วยความเสียใจ “คุณไปเถอะ”

นัชชาเปิดประตูลงจากรถ รู้สึกหายใจได้โล่งมาก สถานการณ์แบบนี้ทำให้เธอไม่สามารถเปลี่ยนได้ ทำได้แค่เดิน ออกจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด

คำสารภาพของเขากลายเป็นปมในใจของเธอ หลังกิน ข้าวเย็นเสร็จ เธออุ้มโน้ตบุ๊กลงมานั่งเหม่ออยู่ที่โซฟา เตชิต เดินลงมาจากชั้นสองเธอก็ไม่รู้สึก

เขาในน้ำ ซึ่งอยู่ข้างผนังมองผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังนั่งเหม่อ “คิดอะไรอยู่”

นัชชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเขา เตชิตยกคิ้ว ยกน้ำดื่มแล้วเดินลงไปนั่งข้างเธอ

โซฟานุ่มลง ตัวเธอขยับตามไปด้วย นัชชาเพิ่งรู้สึกไม่รู้ว่า เขาลงมาตอนไหน

“คุณทำงานเสร็จแล้วหรอ

เตชิตไม่ตอบแต่กลับอุ้มเธอขึ้นมานั่งอยู่บนตักเขา มือข้าง หนึ่งจับเอวเธอไว้อีกข้างวางไว้บนตักเธอ “คิดอะไรอยู่ ถึงได้ เหม่อขนาดนั้น”

“เปล่า คิดเรื่องงาน เธอไม่กล้ามองเขา น้ำเสียงเบา เตชิดฟังก็รู้ว่าเธอกำลังโกหก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ตอนนี้การกระทำของเธอทำให้เขาเริ่มสงสัย

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก

เธอรู้ แต่….เรื่องแบบนี้จะบอกเขาจริงหรือ

นัชชาลังเล กัดปาก เธอไม่รู้ว่ายิ่งเขาเห็นการกระทำของ เธอทำให้ยิ่งไม่พอใจ เธอไม่ใช่คนที่ชอบโกหก ทำให้เธอเลือก ที่จะโกหกต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่นอน

สําคัญหรอ

เขาไม่พอใจอย่างมาก

นอกจากเขา ยังมีอะไรที่สำคัญกว่าหรอ

นัชชาที่กำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงกับเขาดี แต่ก็ต้องถูกขัด แล้วมีมือใหญ่กำลังลูบชุดนอนเธอลง

ไม่นานเธอก็หายใจติดขัด “คุณ คุณอย่า……..

เตชิตไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอขัดขืน เขาหยิบโน้ตบุ๊กออก

ให้พ้นทาง แล้วทับอยู่บนตัวเธอ

ไม่ยอมพูดความจริงใช่มั้ย

ง่ายนิดเดียว จัดการรอบเดียว เธอไม่กล้าที่จะไม่พูด

ปกติเขาทับเธอ เขาจะใช้มือช่วยพยุงไว้แต่ครั้งนี้เขาทับ

มาเต็มแรง นัชชารู้ได้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ก็ห้ามการกระทำเขา

ไม่ได้
ชุดถูกถอดออก อากาศในห้องรับแขกหนาวเย็น นัชชาตัว สั้น วันนี้เขาทนไม่ได้ ไม่นานเขาก็เอามันเข้าไป

นัชชารับไม่ไหวเผลอร้องออกมา เขาถามเธอ “มันเรื่อง อะไรกันแน่

เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นัชชาไม่ชอบที่เขาทําเรื่อง แบบนี้โดยไม่บอกเธอ ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เธอจงใจไม่

อ้าปากพูด

เตชิตที่ไม่ได้โกรธอะไรมาก แต่เป็นเพราะเธอไม่ยอมเปิด ปากพูดเขาโมโหขึ้นมาจริงๆ

สถานการณ์ที่ตอนนี้กลายเป็นแปลกๆ หลังเสร็จสิ้น นัชชา หยิบชุดขึ้นมาใส่ เธอรู้สึกไม่สบายตัว เจ็บนิดหน่อย เขาไม่ได้ เบาแรง ที่มันเป็นแบบนี้มันก็พอจะเดาออก

เธอลุกแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง เตชิตอยากเดินมาอุ้มเธอ แต่นัชชาหน้านิ่งหลบหนี “คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน

เขาขมวดคิ้ว กำลังจะโมโห แต่เห็นตาของเธอเริ่มแดง ยื่นมือออกไปค้างกลางอากาศ วางก็ไม่ใช่จะไม่วางก็ไม่ได้

นัชชาถอนหายใจ เสียใจเงยหน้ามองเขา “คุณรู้สึก

พูดได้แค่นี้ เธอก็หยุด ส่ายหน้า “ช่างมันเถอะ ฉันขอตัว

ไปนอนก่อน”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่หันมามองเขาอีก
เลย

เสียงเปิดประตูและถูกปิดลง

เตชิตเหมือนถูกมัดไว้อยู่กับที่ ผ่านไปนานมากเขายกมือ ขยี้หัวตัวเอง ในหัวมีแต่คำพูดเมื่อกี้ของเธอ เธออยากจะพูด อะไรกันแน่

เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้

เขาอายุ 32 ปี ครั้งแรกที่เครียดเพราะเรื่องผู้หญิง ไม่เคยมี ความรัก และไม่เคยง้อผู้หญิง ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านัชชา โกรธเขาเรื่องอะไร

ทํายังไงดี