ตอน70หลังจากนี้เราก็เป็นคนบ้าน เดียวกันแล้ว

ตอนที่70 หลังจากนี้เราก็เป็นคนบ้านเดียวกันแล้ว

นัชชานึกถึงคำพูดของตัวเองเมื่อครู่ แล้วเขายังรอเธออยู่

“เตชิต ที่นี่มันบริษัท” เธอเรียกชื่อเต็มของเขา เธอกล้า

มาก

คนถูกเรียกชื่อเต็ม นิ่งอึ้งไป เขายกมือจับหัวเธอ เธอกล้า ดีนี่ ที่เรียกชื่อเต็มของประธาน

นี่เป็นคําชม ใช่มั้ย

นัชชาเอ่ยปาก “ฉันจะไปแล้ว คุณหลบไป

เตชิตเห็นว่าเธอไม่ยอมทำตาม เขาชอบความมุ่งมั่นของ เธอ แต่ก็เกลียดความมุ่งมั่นของเธอ เขาไม่พูดอะไรมาก จับ ท้ายทอยแล้วดึงเธอเข้ามาจูบ

เขาสูง ตอนนี้นัชชาก็กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาก้มตัวมือ ข้างหนึ่งยึดท้ายทอยเธอไว้ ส่วนอีกข้างก็ใส่ในกระเป๋ากางเกง ไว้ จูบเธออย่างตั้งใจ

นัชชาหัวใจเต้นแรง ความรู้สึกแบบนี้ไม่เกิดขึ้นนานแล้ว ถึงจะเป็นตอนที่ตกลงคบกับดวิษ ใจก็ไม่ได้เต้นแรงขนาดนี้
การกระทำของเขาเต็มไปด้วยแรงดึงดูด ทำให้คนคล้อย

ตาม

แต่ทุกครั้งเขาจะจู่โจมเธอ ครั้งนี้กับเป็นในห้อง ประชุม…เธอรู้สึกตื่นกลัวอย่างมาก

พอคิดดังนี้ นัชชาก็ไม่สบายใจ ทันใดนั้นก็มีความคิด ร้ายกาจเกิดขึ้น เธออ้าปากกัดริมฝีปากล่างของเขา ทำให้เต ชิดรู้สึกเจ็บจนผลักเธอออก

เขายืนตัวตรง ยกมือจับปากตัวเอง “กล้ามากนะเธอ”

นัชชามองดูปากที่ถูกเธอกัด เธอแอบรู้สึกสะใจ “ดูสิว่า เดี๋ยวคุณจะประชุมต่อยังไง

เธอจะโดนเอาเปรียบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเป็นเตชิตที่

โดน

สีหน้าของเขาไม่ค่อยพอใจ จับปากตัวเอง “ได้ กลางคืน เธอเจอดีแน่”

นัชชาสีหน้าเริ่มไม่ค่อยดี เธอไม่อยากให้กลางคืนมาถึง

เห็นสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดี เขาเอ่ยปากพูดต่อ “หลังเลิกงาน รอฉันด้วย มีงานรวมหนึ่งเธอไปกับฉัน

“งานรวมอะไร”

“เป็นคนสนิท พวกปรัณ” ทุกคนเป็นเพื่อนสนิทกัน เวลา ผ่านไปสักระยะก็จะมีการรวมตัวกันเป็นธรรมดา พอได้ยินเรื่องเขากับนัชชา ทุกคนก็เรียกร้องว่า ให้พาเธอมาด้วย

เตชิตเขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่………

“มีใครบ้าง ปรับแล้วใครอีก พี่นัทไปมั้ย แล้วคนที่เป็น เจ้าของคลับคุณชนัยเขาไปด้วยรึเปล่า พวกคุณจะดื่มกันมั้ย คงไม่ดื่มหนักใช่มั้ย…. เธอถามเขาอย่างรัว คนโดนถามไม่รู้ ว่าควรเริ่มตอบจากไหนก่อน

เตชิตยื่นมือไปจับมือเล็ก “เธอตื่นเต้นอะไร

“ก็ต้องตื่นเต้น…….. หน้าเล็กวิ่งตึง “ถ้าคุณบอกก่อน ฉัน คงใส่ชุดอื่นออกจากบ้าน

ชุดทำงานขาวดำ ถึงแม้ว่าชุดกระโปรงดำข้างใน แต่เมื่อ มันอยู่กับเสื้อคลุมยาวตัวนอกดูเข้ากันมาก

“ชุดนี้ก็ดีแล้ว” เตชิตมองดูชุดของเธอ ไม่ว่ายังไงใน สายตาเขาเธอสวยสุดตอนที่ไม่ใส่อะไรเลย

พอคิดดังนั้น สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป

นัชชาไม่รู้ตัว เธอมัวแต่ตื่นเต้น เธอกลับมาอยู่ในห้อง ทำงานได้ยังไงเธอก็ไม่รู้ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเจอพวกเขาแล้วก็ตาม แต่การที่ทุกคน

รวมตัวกัน เธอรู้สึกตื่นเต้น เธอไม่รู้เลย ว่าในสายตาพวกเขา จะมองเธอเป็นคนยังไง

เวทิตา โดนพักงาน เปลี่ยนเป็นนวียามารับตำแหน่งแทนถึงจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่นวียาเมื่อเทียบกับเวทตาเป็นคน ขยันมากกว่า เป็นคนที่สนใจแต่งานไม่ยุ่งกับข่าวซุบซิบ

นัชชาขอบหัวหน้าคนใหม่ อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกเวทิตาว่า หลับหลังอีกแล้ว ห้าโมงครึ่ง ทุกคนเลิกงานตรงเวลา แก่ที่ดีใจ แต่นัชชา

กลับไม่ดีใจ

“ทำไมแกหน้าตึงแบบนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะได้ เลิกงานตรงเวลา” แก่เห็นเธอซึมๆ

นัชชาถอนหายใจ “เฮ้อ แกกลับก่อนเลย ฉันมีงานที่ยังทำ

ไม่เสร็จ

“แกขยันเกินไปรึเปล่า ทำงานล่วงเวลาเอง” แก่ยกนิ้วให้

“งั้นตั้งใจนะ ฉันไม่อยู่เป็นเพื่อนแกละ ฉันกลับก่อน บายบาย

มองดูแก่และคนอื่นๆจากไป นัชชาก้มลงโต๊ะทำงาน เอา มือถือขึ้นมาส่งข้อความหาเตชิต ไม่นานเขาก็ตอบกลับมา เดียวสั้นๆ ขึ้นมา

สิบนาทีต่อมา นัชชาเดินมาจากประตูที่อยู่ข้างๆห้องตรัณ แล้วเดินเข้ามาในห้องของเตชิต

เตชิตที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะทำงาน คงจะกำลังประชุมผ่านวิดีโอ

ปากก็เอ่ยพูดไม่หยุด
เธอเดินเข้ามานั่งตรงโซฟาที่อยู่กลางห้อง รอแล้วรออีก ไม่เสร็จสักที เธอเลยหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นเกมส์

เธอเล่นไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง เตชิตที่ลุกออกจากเก้า นัชชากำลังเล่นอย่างตั้งใจ เธอเพิ่งรู้ตัวตอนมือถือถูกดึง

“คุณเสร็จงานแล้วหรอ

เตชิตก้มมองจอมือถือ “ตื่นเต้นแล้วหรอ เล่นเมามันส์ ขนาดนั้น

เขาเดินมาเธอยังไม่รู้สึก

นัชชาจับจมูกอย่างเขินอาย “ดีขึ้นแล้วมั้ง

ตื่นเต้นมาทั้งเย็น คงตื่นเต้นมากเกินไปจนนิ่งไปเลย

ทั้งสองออกจากบริษัทมาพร้อมกัน รถถูกขับมาจอดอยู่ หน้าร้านอาหารฝรั่งเศส

ฟ้าที่เริ่มมืดสนิท น้ำพุที่ตรงหน้าทางเข้า เปลี่ยนรูปร่างไป มาในไฟสีน้ำเงิน เสียงดนตรีที่ดังมาจากชั้นสอง บรรเลงด้วยเงินทอง

เหมือนถูก

รถที่จอดอยู่หน้าประตู ไม่นานก็ถูกคนมาขับไปจอดให้ ถูกนำโดยพนักงานที่ใส่ชุดขาวดำที่ผูกโบว์

ทั้งชั้นไม่มีกำแพง มีเพียงกระจกใสรอบด้าน มองออกไป ก็จะเห็นไฟที่อยู่ตรงตีนดอย ทางเดินถูกปูด้วยพรหมขนแกะ มี เพียงโต๊ะใหญ่โต๊ะเดียว ไม่มีลูกค้าท่านอื่น เหมือนโดนเหมาไว้แล้ว

นัชชาเห็นผู้ชายสามคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ตรงหัวมุมมีผู้หญิง ใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวนั่งอยู่ ถึงแม้ว่าชุดจะดูเรียบๆ แต่ก็ไม่ สามารถปกปิดความสวยของใบหน้ากลมได้

เห็นเตชิต พวกเขาก็อดยิ้มไม่ได้ มาแล้วหรอ

เตชิตพยักหน้า มือหนาเอื้อมไปดึงรั้งเอวเธอไว้ “นัชชา คงไม่ต้องแนะนำแล้วมั้ง

ชนัยยิ้มแซว “ไม่ต้องๆ ใช่ว่าไม่เคยเจอกัน สวัสดีครับ คุณนัชชา ฉันชื่อชนัย เจอกันอีกแล้วนะครับ นับตั้งแต่นี้เราคือ คนบ้านเดียวแล้วนะครับ

คนบ้านเดียวกัน…………..

นัชชายกคิ้ว คุณไม่คิดที่จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกจริงๆ

หรอ