ในออฟฟิศ แก่กำลังกังวลโทรไม่ติดสาย จู่ๆ เห็นนัชชาโทรเข้ามา เธอเดินไปประตูบันได รับ สาย “ฮาโหล นัชชา”

คู่สายอีกข้างหนึ่งไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียง ฝีเท้าเสียงดัง อีกสักพักได้ยินเสียงของผู้ชาย

“พวกทนายก็เหมือนกันไปหมด ไม่มีคนดี เงินที่ได้เป็นเงินสกปรก ผมตายก็ต้องให้เธอตาย

“พี่ ใจเย็นๆก่อน คุณแจ้งมาสิ เป็นทนายคน ไหน ฉันจะไปคุยกับเขา เรื่องนี้ต้องมีวิธีแก้ไข

“เป็นไปไม่ได้”ผู้ชายคนนั้นโมโหมาก “ผม ไม่เชื่อพวกแกอีกแล้ว พวกแกเป็นคนเช่นกัน”

“อ้า คุณปล่อยฉัน นี่เป็นที่บนชั้นดาดฟ้า ถ้าตกลงไปจะตายแล้วนะ แล้วครอบครัวของคุณ จะเอาไงดี คุณเคยคิดไหม”ไม่รู้ว่าคนนั้นทำอะไร ต่อนัชชา แค่ได้ยินเสียงของเธอตื่นตระหนกมาก แก่ฟังแล้วรู้สึกน่ากลัวมาก ใบหน้าซีดไป

หมด ตอนที่เธอกังวลมาก เขาไม่รู้ว่าจะหาใครมา

ช่วยได้ พอดีได้พบเจอนภันต์กำลังเดินมาทางนี้

เธอวิ่งไปเร็วเหมือนลมผ่านไป ยังไม่ทันได้ หายใจ “คุณนภันต์ แย่แล้ว นัชชาตอนนี้กำลัง อันตรายมาก”
ในความทรงจำของนภันต์ไม่เคยมีคนที่ เรียกว่านัชชา คุณเป็นใคร

แก่ไม่มีเวลาจะอธิบายต่อ ยกมือถือถึงหู

ของนภันต์ “คุณฟัง เสียงโทรศัพท์ออกทยอย ยังมีหลายเสียง

อยู่ ไม่สามารถแบ่งเสียงของนัชชา

“คุณไม่ต้องตื่นเต้น ถ้ากระโดดลงไปก็ไม่ สามารถแก้ปัญหาได้หรอก คุณแบบนี้ไม่มีความ หมายอะไรเลย”

“ผมไม่ต้องการมีความหมาย ผมแค่อยาก ได้ความยุติธรรม แต่พวกท่าแค่ผิวหนังอย่างเดียว ถึงกูตายกูก็ไม่ยอมปล่อยพวกแกเฉยๆ

เสียงทะเลาะเข้าหู สีหน้าของนภันต์เปลี่ยน ไปกันใหญ่ มือถือให้กลับแก่แล้วแจ้งแก่ว่า “คุณ ไปหาผู้จัดการฝ่ายดูแลความปลอดภัย บอกเขา ว่าแจ้งความและหาคนมาช่วย

แก่ไม่กล้าพูดอะไร นภันต์วิ่งไปไกลจนมอง ไม่เห็นเงาตอนที่แก่อยากจะพูดอะไรอีก เธอตะลึง สักนิด แล้วก็รีบวิ่งไปหายามตามคำสั่งของนภันต์

ในฐานะเป็นทนาย มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะ ในทุกปี การคดีความมีชนะมีแพ้ เตน์ทลอว์เฟิร์ม เป็นสำนักงานที่มีชื่อเสียงในประเทศ ถ้าแพ้การ คดีความมันก็ทำให้คนรู้สึกว่าไม่ยอมรับ เสียใจ มาก เหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีวันจะแพ้การคดีความในความคิดของทุกคน

แล้วเรื่องพิพาทก็จะทยอยจะเกิดขึ้น แต่ว่า พนักงานถูกจับมาเป็นตัวประกันเรื่องวันนี้เป็นครั้ง แรก

เรื่องพนักงานเกิดอุบัติเหตุเป็นอันดับแรก ของเรื่องความปลอดภัย ต้องการแจ้งให้คนรับผิด ชอบของบริษัท นั่นก็คือ เตชัต นอกจากนี้ คนนั้น ย้งอยู่บนอาคารชั้นสูงสุดของบริษัท

ผู้จัดการแจ้งไม่มีสิทธิ์โทรหาออฟฟิศท่าน ประธาน ต้องติดต่อกับตรัณก่อน ตรัณได้รับสาย แล้วตกใจ เห็นประตูของห้องประชุมบิดอย่างแน่ๆ อยู่ เคาะประตูไม่ทันแล้วเดินเข้าไปตรงๆ

เตชิตกําลังอยากดูว่าคนไหนไม่มีมารยาท แต่ว่าเห็นเป็นผู้ช่วยส่วนตัวเดินเข้ามา

“ท่านประธาน ผมอยากจะรายงานเรื่องที่ สำคัญ ท่านสามารถออกมาได้ไหมครับ”หน้าสี ของตรัณเครียดมาก เตชิตยังไม่เคยเห็นหน้าเขา เป็นแบบนี้เลย หลายปีที่ผ่านมา เตชิตไม่เคยเห็น เลยว่าเขาตกใจขนาดนี้

เตชิตรู้สึกว่ามีเรื่องใหญ่ที่จะเกิดขึ้นแน่ เขา

พูดกับรองท่านประธานอย่างง่ายๆแล้ว กลับตัว

เดินจากไปห้องประชุม

ตรั มองไปทางเตชิตในออฟฟิศ เขาอยาก จะพูดอะไรอีกแต่ก็ไม่ได้อ้าปากพูด “ท่านประธาน เดี่ยวท่านต้องใจเย็นหน่อย” เดช ขมวดคิ้ว “เรื่องอะไร”

ตรัณหายใจเข้าอย่างหนัก ทุกค่าเขาพูด ชัดเจนมาก “คุณเตชิต เมื่อกี้ผู้จัดการดูแลความ ปลอดภัยโทรมาแจ้งว่า คุณนัชชาถูกคนฟ้องร้อง จ็บขึ้นบนชั้นดาดฟ้าแล้ว”

“อะไรวะ”

ตร์ มองตาของเตช์ต “ห้านาทีที่แล้ว ผู้ จัดการดูแลความปลอยภัยแจ้งอุบัติเหตุความ ปลอดภัยอันดับแรก ตอนนี้คุณนัชชา อันตราย มาก ทางเราแจ้งความไปแล้ว ให้คนไปบนชั้น ดาดฟ้าแล้ว แต่ว่าสถานการณ์ทรายละเอียดยัง ไม่ทราบครับ”

ใบหน้าเงียบๆของเตชิตรับกลายเป็น

เปลี่ยนสี ดวงตาของเขาไม่เคยปรากฏสายตาที่ ไม่รู้จะทําไงดี เสียงครืดๆดังขึ้นในสมองแล้ว เต ชิตจับเสื้อคอของตรัณ “นายพูดอะไร”

ตรัณไม่เคยเห็นเตชิตไร้ควบคุมแบบนี้เลย หายใจไม่ไว้ “คุณนัชชาเกิดอุบัติเหตุแล้ว อยู่ที่บน ชั้นดาดฟ้า…..

เขาพูดยังไม่จบ เขารู้สึกว่ามือที่จับแน่ๆเสื้อ คอปล่อยแล้ว เขาถูกผลักออก พอเขายืนนิ่งแล้ว เตชิตหายตัวไป
บนชั้นดาดฟ้า ร่างกายของนัชชาถูกผลัก

ครึ่งออกรั้ว ถ้าหากว่าเธอกลัวความสูง ตอนนี้เธอ ก็คงจะเวียนหัวตกลงไปแล้ว

ผู้ชายคนนั้นทั้งบ้าทั้งหมั่น ไม่ฟังเหตุผลไม่ ว่าเป็นใคร เต็มหัวเขาไปด้วยความไม่พอใจ

ลมแรงมาก สองคนนั้นตัวเล็กๆ ดูเหมือนกับ ว่าจะถูกลมเป่าตกลงไปอย่างง่ายๆ

นัชชากลัวมาก เวลาที่เธอพูดกับผู้ชายนั้น ไม่รู้จะพูดนานแค่ไหน ประตูของบนชั้นดาดฟ้า ถูกผลัก

นัชชามองไปทางประตู เห็นว่าเป็นนภันต์ ผู้ชายที่จับเธอไว้ตื่นเต้นมากจนเสียสติไป อีกครั้ง “บอกมาสิ เธอบอกคนอื่นรู้แล้วใช่ไหม”

นัชชาโลกล้จะหายใจไม่ออก เธอพยายาม รักษาความสมดุลของร่างกาย

ในขนาดเดียวกัน ภันต์เห็นความอันตราย ของตอนนี้ แถมยังตกใจมาก เขาพยายามรักษา ความสงบเงียบ คุณ คุณจะทำอะไร”

ผู้ชายนั้นเขย่าแขน “แกรู้จักเธอใช่ไหม”

นภันต์ทําท่าทางเหมือนกับว่าสงสัยอยู่

มองไปทางนัชชา แล้วรีบมองกลับ สายหัว “ผม ไม่รู้จักเธอ พวกเธอเกิดอะไรขึ้น ผมว่านะคุณอย่า เรื่องโง่ๆแบบนี้”
นัชชาเข้าใจความหมายของเขา พูดตาม “เมื่อกี้ฉันคุยกับคุณอยู่ตลอด จะมีเวลาโทรหา ใครได้ จะแจ้งคนอื่นได้ยังไง”

ผู้ชายคนนั้นเหมือนว่าเชื่อคำพูดของเธอ แล้วไม่ได้ผลักเธอออกรั้วไปอีก

นภันต์โล่งใจแอบ “มีอะไรสามารถปรึกษา ได้ คุณกลับมาที่นี่ก่อน ยืนอยู่ตรงนั้นอันตราย มาก”

“ไม่ต้องมาพูดอะไรอีก”ผู้ชายคนนี้เรียกร้อง เสียงดัง “ผมมาวันนี้ ไม่คิดว่าจะกลับไปอีก ไอ ทนายชั่วๆ ได้รับเงินแล้วไม่ทำการ ทำให้ผมเสีย ครอบครัวเสียเงินไป ผมต้องการให้พวกนั้น ชดเชย”