ตอน47เธอจะใจร้ายให้เด็กไม่มีพ่อได้ลงคอจริงๆหรอ

ตอนที่ 47 เธอจะใจร้าย ให้เด็กไม่มีพ่อได้ลงคอจริงๆหรอ

เตชิตไม่สนใจว่าจรรยาจะรู้สึกยังไง ยกมองดูนาฬิกาใน มือ “ใกล้ถึงเวลาแล้ว เชิญคุณกลับไปเถอะ ผมไม่ไปส่งนะ ครับ”

เขาพูดจาดีมาโดยตลอดตั้งแต่ต้น เพราะการที่เขาวางตัว ดีมันยิ่งทำให้จรรยารู้สึกเกรงกลัว

เธอล้วงมือถือขึ้นมากด ไม่รู้ว่ากดอะไรไม่รู้ ไม่นานเธอก็ เงยหน้าพูดต่อ “คุณเตชิต ฉันว่า70% มันมากไป ฉันยกให้นัก

ซาได้แค่ทั้งหมด30%”

เตชิตไม่ได้ตั้งใจจะต่อรองกับเธอ พูดตัดบทเป็นนัยๆ พูด

จบแล้วใช่มั้ย”

จรรยาเห็นเขากำลังจะเดินออกไป เลยรีบลุกขึ้นยืน “คุณ ช่วยนัชชาขนาดนี้ คุณได้ประโยชน์อะไรจากเธอ

เตชิตชงักฝีเท้า นิ่งไปสักพัก ในใจก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วตอบนิ่งๆ เพราะฉัน…………… ”

ยังไม่ทันพูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก มัชชาที่หอบเหนื่อยยืนอยู่ในห้อง ตรัณดินตามหลัง “คุณเตชิตคุยอยู่กับ แขก คุณเข้าไปไม่ได้…

นัชชาเห็นทั้งสองยืนอยู่ในห้อง ขมวดคิ้วถามจรรยาด้วย

น้ำเสียงไม่พอใจ “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตรักเห็นนัชชาเดินเข้าไปในห้อง เขากำลังจะไปห้าม แต่ เตชิตส่งสายตาห้าม แล้วให้ออกไปก่อน

ในห้องเหลือเพียงสามคน เตชิตหันหลัง มองไปที่ โทรศัพท์ในมือจรรยา “คุณส่งข้อความบอกเธอหรอ

จรรยาตื่นกลัว ในมือออกเหงื่อมากมาย ถ้าอยู่นานกว่านี้ ต้องโดนแรงกดดันมากมายจากเตชิตแน่ๆ

เธอเลยเปลี่ยนไปคุยกับนัชชา “นัช ฉันมาวันนี้เพื่อจะคุย กับคุณเตชิตเรื่องเธอกับดวิษ เรื่องในคลับคืนนั้นตวิษเขาไม่ได้ ตั้งใจ เขาก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ เธออย่าถือสา เอาความเขาเลยนะ

“อย่าถือสาหรอ” นัชชาอึ้ง ถ้าจรรยาไม่ใช่ผู้ใหญ่ เธอไม่รู้ จริงว่าเธอจะพูดอะไรออกมา “มีเรื่องอะไร ไปคุยกันเป็นการ ส่วนตัว ที่นี่เป็นบริษัทมันดูไม่ค่อยเหมาะสม

จรรยาเห็นนัชชาเปลี่ยนไป ไม่เหมือนนัชชาคนเก่า คิด ว่าที่เธอกล้าขนาดนี้เพราะเตชิตคอยหนุนหลัง ในใจไม่พอใจ จนอยากตบเธอ แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ “นัช ฉันรู้ว่าเธอเกลียดด วิษ แต่เห็นแก่การเคยเป็นสามีภรรยากัน เรื่องเป็นแบบนี้ถือว่าไม่มีบุญวาสนาต่อกัน ถึงแม้ว่าจะแยกทางกันแล้ว แต่ความ รู้สึกครั้งนั้นมันจริง เธอไม่จำเป็นต้องทำให้เดวิษถึงกับหมด ทางเดินต่อในชีวิต

“คนที่ไม่สำนึกคือเขา ไม่ใช่ฉัน

“ดาษก็มีความผิด แต่ จรรยาหยุดพูดแล้วมองไป ที่เตชิต “แต่ถ้าคลิปนั้นหลุดออกไป ดาษแย่แน่ๆ

นัชชาไม่เข้าใจที่เธอพูด ขมวดคิ้วถาม “คลิปอะไร

“เธอไม่รู้หรอ” จรรยาอึ้ง เหล่มองไปที่เตชิต เขาหน้านิ่ง แต่สายตาที่มองมาสามารถฆ่าคนตายได้

จรรยา มนุษย์ป้ารู้ขึ้นมาทันที ก้าวเข้าไปจนเกือบจะสิงร่าง นัชชาแล้ว “นัช ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น วันก่อนที่ เธอถูกคนรังแก คุณเตชิตมีหลักฐาน และยังจะเอาไปปล่อย ถ้า หลุดไปจริงๆ ควิษจบแน่ๆ ฉันมีเขาเป็นลูกชายฉันแค่คนเดียว ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะมีชีวิตอยู่ยังไง

นัชชาไม่รู้เรื่องนี้ เรื่องที่คลับก็ผ่านไปเป็นครึ่งเดือนแล้ว นัชชาไม่อยากไปนึกถึงเรื่องในคืนนั้น ที่แท้เตชิตก็มีหลักฐาน ถ้าเป็นจริงอย่างที่จรรยาพูด หลักฐานชิ้นนี้สำคัญมาก แต่เธอรู้ว่าหลักฐานที่สำคัญแค่ไหน ไม่ใช่แค่เรื่องหย่า ต คงต้องได้รับโทษหนัก เธอตั้งใจจะแก้แค้นบ้านนี้ แต่ไม่ได้จะถึงขั้นจะส่งคนเข้า
เตชิตยังไม่ยอมเปิดปากพูด ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เยงแต่ มองหน้านัชชา เหมือนกำลังรอคำตอบจากเธอ

จรรยาเห็นว่าเธอเงียบไป เลยรู้ว่าเธอกำลังลังเลอยู่ พอ นึกถึงอนาคตของดาษ เธอเลยกัดกรามยอมคุกเข่าลง

นัชชาตกใจก้าวขาถอยหลัง จรรยาจับมือนัชชา “นัช ฉันรู้ ว่าคนทำไม่ดีกับเธอ แต่ในฐานะที่เราเคยเป็นคนบ้านเดียวกัน เธอทำมันได้ลงคอหรอ ฉันให้สัญญาว่าจะให้ดวินยอมหย่าดีๆ หลังหย่าจะไม่ให้ไปยุ่งกับเธออีก เธอช่วยปล่อยเขาไปสักครั้ง

นัชชา “ลุกขึ้นยืนก่อน”

“ฉันขอร้องนัช เห็นแก่ที่เธอเคยเรียกฉันว่าแม่

จรรยายังไม่ทันได้พูดจบ เตชิตก็เดินไปโอบนัชชาจากข้าง

หลัง ทำให้มือที่จรรยาจับอยู่หลุดออก

จรรยาเงยหน้ามองทั้งคู่

ดูเหมาะสมกันมาก

น้ำตา

แกล้งบีบ

เตชิตรำคาญ เดินไปโทรศัพท์ “เรียกรปภ.มาลากเธอออก

จรรยาได้ยินดังนั้น ก็เริ่มตื่นตระหนก เลยรีบคลานเข้าไป จับมือนัชชาไว้ “นัช ช่วยคนสักครั้ง เธอคงไม่ใจร้ายถึงกับจะ พรากพ่อไปจากเด็กหรอกใช่มั้ย

นัชชาถูกจรรยาพูดให้ใครเลว เธอไม่อยากให้คนมีชีวิตที่สุขสงบ เขาทำเรื่องไม่ดีกับเธอมากมาย เธอไม่ใช่เทวดาที่จะ อภัยได้ง่ายๆ โดยไม่รู้สึกอะไร ยิ่งไปกว่านั้น เตชิตก็ทุ่มเทเพื่อ คดีครั้งนี้ไปตั้งมากมาย ถ้าเธอให้อภัยไปง่ายๆ มันก็ไม่ ยุติธรรมกับเตชิต

เมื่อเธอว่าไงนะ

เด็กหรอ พ่อหรอ

ในหัวมีเสียงมากมายตีกัน เธอนึกถึงคำพูดของควิน ป ตาท้อง

เธอเซ คำพูดนี้ใจเธอ ถึงเธอจะเกลียดดวิษกับปณิตา มากแค่ไหน แต่ลูกในท้องไม่ผิด มันไม่ใช่ความผิดของ เด็ก…

เมื่อปีนั้น ตอนที่เมทนีถูกจับ เธอรู้ความรู้สึกนั้นดี ถ้าเกิด เด็กไม่มีพ่อตั้งแต่เล็กๆ เธอก็จะเป็นคนที่พรากพ่อไป กลายเป็น คนแบบนั้นแบบที่เธอเกลียด

ภายในห้องเงียบสนิท เตชิตมองหน้าที่ขาวซีดของเธอ

หันหลังจะไปหยิบโทรศัพท์ แต่ถูดมือเล็กซื้อไว้

เขาชงักเท้า อากาศในห้องเหมือนถูกแช่แข็ง สายตาคม มองมาทางเธอ ไม่รอให้เธอได้พูด เขาก็พูดเตือนเธอไว้ก่อน “คิดให้ดีก่อนที่จะพูดมันออกมา

นัชชา ใจเต้น แต่เธอก็ไม่ได้ปล่อยมือออกจากแขนเสื้อเขา ลูกตาอยู่ไม่นิ่ง เธอหลับตาลง แล้วพูดออกไป “คุณเอาคลิป…………ให้เขาไปเถอะ