ตอน38ตกดึกทําตัวเป็นอันธพาล

ตอนที่ 38 ตกดึกทําตัวเป็นอันธพาล

คนส่งคนสืบเรื่องเธอ เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วแต่ไม่อยาก บอกเธอ ตอนนี้ก็ใช่

เขาไม่ได้ตอบ แต่ดูดบุหรี่ “คืนนี้ไปเก็บของให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว”

นัชชามองด้วยสายตั้งสงสัย “ข้อมูลที่คัดลอกให้วันนั้น แค่นั้นก็พอเป็นหลักฐานได้แล้วหรอ

“พอแล้ว”

เธอยื่นหน้าไปใกล้กว่าเดิม แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แน่ใจหรอ”

การที่เธอเดินจากมาครั้งนี้แสดงว่าเธอพลิกไฟให้ดาษแล้ว

ถ้าอยากกลับมาอีกรอบไม่ใช่เรื่องง่าย

เตชิตดูดบุหรี่ครั้งสุดท้ายแล้วโยนออกนอกหน้าต่าง แล้ว ยื่นมือมายกคางเธอขึ้น “ทำไม ไม่อยากไปหรอ

นัชชากัดปาก “คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทางที่ฉันไม่อยากไป

ตอนนั้นเขารักดาษมากขนาดไหนตอนนี้เธอก็เกลียดเขา มากเท่านั้น ไม่งั้นคงไม่ทำทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้นเขาหรอก
แสงไฟอ่อนๆ ที่ส่องมา ทำให้เห็นหน้าเนียนขาวของเธอ หน้าเธอเล็กมาก เล็กเท่าฝ่ามือของเขา แต่กลับมีดวงตาที่กลม โต ตาที่ซ่อนความดื้อรั้นไว้ไม่สามารถให้คนสังเกตได้ง่ายๆ

มือของเขาสัมผัสผ่านริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอตกใจ มองผู้ชายตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก

เตชิตไม่อยากพูดอ้อมค้อม “หลักฐานพอหรือไม่พอก็มีค่า เท่ากัน ที่ให้เธอกลับมาเพราะไม่อยากเห็นตวิษมันมายืนกอด เธอต่อหน้าฉันอีก”

เธอเม้มริมฝีปากบาง นัชชาเข้าใจ หูเธอแดง “ขอโทษ” นอกจากคำขอโทษเธอไม่รู้จะพูดอะไร

เตชิตจ้องมองริมฝีปากบาง “ค่าขอโทษของเธอ ง่ายไป

นัชชาไม่เข้าใจ จังหวะที่เงยถ้าถูกเขาจูบอย่างแรง

จูบนี้มาแบบกะทันหัน นัชชาไม่ทันตั้งตัวไม่ได้จูบตอบ เห็นได้ชัดว่าเตชิตไม่ได้ใจเย็น เขาเปิดปากเธอ เข้ามาอย่าง ดูดเลือด

เหมือนประกาศว่าทุกส่วนในตัวเธอเป็นของฉัน

นัชชาเปิดตากว้าง สัมผัสดุเดือดที่เขามอบให้ จนลืม หายใจ เธอทุบตีเขาเพราะเธอรู้สึกหายใจไม่ออก

เตชิตยอมละจากเธอ ไม่ได้ทำอะไรต่อ ก้มมองริมฝีปากที่แดงจากความร้อนที่เขามอบให้

เธอนึกว่าที่เขามาหาเธอถึงนี้ เพื่อที่จะบอกเรื่องที่หลักฐาน เพียงพอแล้ว

ความจริงคือเขานึกถึงภาพที่ดวิษโอบเธอทำให้เขาไม่

พอใจ ให้อารมณ์เสียเลยขับรถมาถึงนี้

แต่จูบเธอ มันไม่ได้อยู่ในแผน

นัชชายกมือจับฝีปากตัวเอง ทั้งสองทำทุกอย่างที่ลึกซึ้ง กันมาหมดแล้ว เว้นแต่เตชิตไม่เคยจูบเธอ

เหตุผลเธอไม่รู้แน่ชัด แต่รู้สึกได้ว่าจูบสำหรับเขาเป็นอะไร ที่พิเศษ แต่ทำไมอยู่ดีๆเขา …………….

บรรยากาศในรถเริ่มแปลกๆ ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ยอม

พูดอะไร นัชชาตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูก กำลังพยายามเปลี่ยน

เรื่องคุย แต่ถูกสายที่เข้าดักไว้

เป็นเสียง โทรศัพท์ของเตชิต

เขาก้มมองชื่อที่แสดง ลังเลล้าเปิดประตูลงจากรถ “ฮัล

โหล จินต์”

เขาเดินออกมาไกลๆๆ ไกลจนนัชชาไม่ได้ยิน แต่เธอก็จับ ได้ “จินต์” เป็นชื่อที่ฟังแล้วน่าจะสนิทกันมาก

นัชชามองดูผู้ชายที่ยืนพิงอยู่ใต้ต้นไม้ ข้างหูมีแต่เสียงของ ชื่อที่เขาเรียกอย่างนุ่มนวล เธอไม่เคยได้ยินเขาเรียกใครได้นุ่มนวลขนาดนี้ รวมถึงท่าที่เขาจับโทรศัพท์ด้วยมือข้างเดียวตอน นี้ เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

ทำให้คนเย็นชาอย่างเขากลายเป็นผู้ชายอ่อนโยนแบบนี้

คงเป็นคนสำคัญมากแน่ๆ นัชชาละสายตา ยกมือเกี่ยวผมมาทัดไว้ที่หู เธอกำลังหวัง

อะไรอยู่….

ไฟข้างทางอ่อน ในสายเตชิตมีเสียงอ่อนนุ่มของผู้หญิง แต่สายตาก็เผลอมองมาผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังก้มหน้า เขาไม่ได้ ตั้งใจฟังที่เธอพูด

“เต คุณฟังฉันอยู่รึเปล่า ไม่มีการตอบรับ เธอเลยอดถาม เขาไม่ได้

เตชิตได้สติ เขาเลยตอบไปส่งๆ สายตากวาดเห็นผู้หญิง

ในรถกำลังปลดเข็มขัดออก เลยรีบหันมาบอกคนโทรศัพท์ “จินต์ นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมยังมีงานที่ต้องทำต่อ คุณไปผักได้ แล้ว”

เธอเงียบแล้วพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง “งั้นคุณไปทำงาน ต่อเถอะ รอคุณว่างแล้วค่อยโทรหาใหม่ ดูแลตัวเองด้วย อย่า มัวแต่ทํางาน”

“อืม ราตรีสวัสดิ์” พูดจบเขาก็รีบตัดสายทิ้ง

ในเวลาเดียวกัน นัชชาลงจากรถกำลังจะเดินกลับ ถูกเขา ลากแขนไว้ เธอหันมาเจอสีหน้าไม่ค่อยพอใจของเขา “ฉันอนุญาตให้เธอไปแล้วหรอ

นัชชาปิดอารมณ์เอาไว้ “เมื่อกี้คุณยังจูบไม่พอหรอ

พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

เตชิตถามกลับ “ฉันให้เธออยู่เพื่อที่จะจูบเธอหรอ เธอคิด ว่าตัวเองเป็นสมบัติหายากหรอ

นัชชาเปา ………..ล่า ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้มีค่ามากขนาด

เธอจะเป็นสมบัติหายากได้ยังไง คนในสายที่เป็น

เตชิตนึกว่าเธอจะตอบโต้ แต่เธอก็ยอมรับอย่างง่ายดาย จนเขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

ใกล้เข้าฤดูใบไม้ร่วง อุณหภูมิไม่ได้สูงมาก สิบกว่า องศา นัชชารีบออกมาใส่เพียงเสื้อแขนสั้น เตชิตเห็นเธอยกมือ จับกุมไหล่ตัวเอง เขาก้มไปหยิบเสื้อที่อยู่ในมาห่มให้เธอ

นัชชาขยับหนี ไม่ต้อง ฉันไม่หนาว

ยังไม่ทันพูดจบเขาก็ออกแรงกดในเวลานี้ก็ดึงเธอเข้ามา ในอ้อมกอด “ถ้าไม่อยากให้ฉันจับเธอแก้ผ้าก็ใส่มันดีๆซะ

นัชชาหน้าแดง มองเขาแบบนิ่งๆ เชื่อฟังไม่ซื้อไม่อือ ยอม ให้เขารูดซิปขึ้นอย่างว่าง่าย

หลังจากใส่เสื้อเสร็จเรียบร้อย เห็นเธอกำลังก้าวขาจะไปความอดทนของเตชิตขาด ขายาวก้าวไปถึงเธอไว้ แล้วดันชิด

กับรถ

ถามด้วยน้ำเสียงดๆ “จงใจจะกวนฉันหรอ

นัชชาเห็นสายตาดุๆของเขา ไม่กล้าพูดอะไรต่อกลัวว่าถ้า พูดอะไรไปเขาอาจทำรุนแรงกับเธอ เลยก้มลงส่ายหน้า “ไม่ กล้า

2

ไม่….กล้าหรอ……

นี่มันค่าตอบบ้าบออะไร เขาทำอะไรเธอ ทำไมเธอกลัวเขาขนาดนี้ หน้าทำหน้านิ่งอีกครั้ง “กล้านักไม่ใช่หรอ ทำไมมาตอนนี้ ถึงกลัวหัวหดขนาดนี้

นัชชาตั้งใจพูดว่าเขา “คุณเป็นเจ้าชีวิตฉัน ฉันจะกล้าได้ยัง

ไง”

“เจ้าชีวิตหรอ” เตชิตยิ้มเยาะ ทำให้เธอกลัว เอามือไปยก คางเธอขึ้น “คุณพูดจริงหรอ

นัชชาต้องมองเผชิญหน้ากับเขา เธอรู้สึกกลัว ปากก็ไม่ หยุดพูด ก็คุณพูดเอง

เคซิตยกยิ้ม ดีนี่ กล้ายกเอาคำพูดของเขามาพูดดักเขา
เตชิตพยักหน้ายิ้ม “รู้มั้ยเจ้าชีวิตจริงๆเขาปฏิบัติต่อกันยัง

นัชชางง เธอยังไม่ได้ตอบอะไร ก็ถูกเขาถอดเสื้อที่เขาเพิ่ง ใส่ให้ออก แขนยังไม่ทันได้ถอดออกสุด ก็โดนเขาจับซื้อไปข้าง หลัง

เสื้อยืดสีขาวตัวบาง ถูกดึงออกให้เห็นไหลบางและสาย เสื้อในสีดำของเธอ

นัชชาตกใจอึ้ง ดิ้นสุดแรง “คุณ คุณคิดจะทำอะไร