ตอน33ทรมานซึ่งกันและกันไปจนแก่

ตอนที่ 33 ทรมานซึ่งกันและกันไปจนแก่

วันที่สองตื่นมา นัชชาหลับไม่ค่อยสนิททั้งคืน แม้ตอนที่เต ชิตลุกออกจากห้อง เธอก็ได้ยินเสียงเบาๆจากการปิดประตู เธอไม่ลืมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น รวมถึงดาษด้วย

เธอลุกนั่งพิงบนเตียง การปวดเมื่อยไปทั้งกายเป็นเครื่อง เตือนว่าเมื่อคืนพวกเขาเร้าร้อนแค่ไหน บนพื้นกระจัดกระจาย ไปด้วยเสื้อผ้าของเธอ นัชชาปิดตา ผิดหวังเล็กน้อย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีสายที่ไม่ได้รับเละข้อความ มากมาย ถึงแม้จะไม่อยากเผชิญหน้าแต่ยังไงก็ต้องเผชิญ ทุก ปัญหามันต้องแก้

นัชชาหาสายที่ไม่ได้รับจากณัชชนม์แล้วกดโทรกลับ

“นัชลูกอยู่ไหนตอนนี้ โทรหาทั้งคืนก็ไม่รับ ฉันกับพ่อเธอ เป็นห่วงแทบแย่

นัชชายกมือจับคิ้ว แม่ หนูไม่เป็นไร

ณัชชนม์กดเสียงต่ำแล้วถาม “เรื่องดวิษ ลูกเป็นคนที่ใช่

“ใช่ค่ะ”
“ลูก……….ชนม์พูดไม่ออก “บ้าไปแล้วหรอ “แม่ ตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวหนูไปหา

“ฉันกับพ่อเธอและคนบ้านตระกูลถังอยู่โรงพยาบาล ถ้า มาถึงโทรมาเดี๋ยวแม่ออกไปรับ

สี่สิบนาทีต่อมา นัชชาต่อรถมาถึงโรงพยาบาล ณัชชนม์ มารับเธอขึ้นไปพร้อมกัน เพิ่งออกจากลิฟท์ก็เจอจรรยา

ใบหน้าที่ถูกดูแลอย่างดี พอเห็นเธอสีหน้าก็เปลี่ยนเป็น เคียดแค้น

“นัชชา ทำร้ายลูกฉันขนาดนี้ ยังมีหน้ากล้ามาที่นี่หรอ

“เขาฟื้นรึยังคะ” ถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนมาเธอก็คิด ทุกอย่างไว้แล้ว รวมถึงอาการขาดสติขอจรรยา

“ยัง” ทยาวีร์ชี้หน้าแบบไม่เกรงใจ “ถ้าเกิดลูกชายฉันเป็น อะไรขึ้นมา เธอหลุดไม่พ้นแน่

นัชชาไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้อง หน้า ก็ซีดหลังจากได้ยินเรื่องที่ดวิษยังไม่ฟื้น “สบายใจได้ หนูไม่ได้ จะหนี

ณัชชนม์กับเมทนี้เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกไม่ดี มีคำพูด มากมายที่อยากจะพูดแต่ก็พูดออกมาไม่ได้

คอขาดบาดตาย ตอนนี้ก็ต้องรอลุ้นว่าดวิษจะฟื้นขึ้นมามั้ยถ้าฟันทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง พยาบาลออกจากห้องมาบอกว่า คนไข้ฟันแล้ว

จรรยาเดินเข้าห้องไปด้วยน้ำตา พอเห็นหัวที่ถูกพันเต็มไป ด้วยผ้ากอซแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม เนทเห็นภาพความรู้สึกก็ แย่ลงไปกว่าเดิม

อาการหนัก ร้ายแรงกว่าที่พวกเขาคิดไว้

“ดาษ เป็นยังไงบ้าง” ทยาวีร์เดินเข้าไปถามด้วยความ

เป็นห่วง

“ไม่เป็นไร” ตอบด้วยน้ำเสียงแหบๆ สายตากวาดไปใน ห้องแล้วหยุดอยู่ที่นัชชา สายตาเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น “เหอะ นัชชา ยังกล้ามาอีกหรอ

นัชชาเดินเข้าไปถามอาการจากหมอที่ยืนอยู่ รู้ว่าอาการ ของเขาไม่น่าเป็นห่วงแล้วเธอค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมา “ดาษ ขอ คุยเป็นการส่วนตัวหน่อย

“ยังจะคุยอะไรอีก เธออยากทำร้ายลูกชายฉันอีกใช่มั้ย จรรยาผลักนัชชาด้วยความแรง

นัชชาเกือบล้มลง แต่เนทจับไว้ทัน “คุณ มีอะไรก็พูดกัน ดีๆ อย่าใช้กำลังเลย

“ใช้กำลังหรอ ลูกสาวคุณทำกับลูกชายฉัน ยังกล้ามาบ อกให้ฉันอย่าใช้กำลัง กคุณไม่รู้ เลยทำให้ลูกกลายเป็นคนแบบนี้

นัชชามองด้วยสายตาจริงจัง เรื่องนี้ฉันเป็นคนทำผิดเอง มีอะไรมาลงที่ฉัน อย่ายุ่งกับพวกเขา

จรรยาจะว่าเธอยังไงก็ได้ แต่เนทมีกับณัชชนม์ไม่ควรมา

โดนว่าด้วย

“เธอ…..

“แม่ หยุดได้แล้ว” ดาษหยุดเขา มองไปที่นัชชา “เรามา คุยกันหน่อย

“ไม่ได้ ตอนนี้ลูกไม่สบายอยู่ ถ้าอยากจะทำร้ายลูกขึ้นมา อีกจะทํายังไง

“แม่” ควิษพูดด้วยเสียงหนัก “พวกคุณก็อยู่ตรงนี้ เธอไม่ กล้าทําอะไรหรอก สบายใจได้

สุดท้ายจรรยาก็แพ้ให้กับค่าของคน

คนอื่นๆออกไปกันหมดแล้ว เหลือแค่เธอกับดวิษสองคน นัชชามองผู้ชายที่ถูกพันเต็มไปด้วยผ้ากอซ เดินเข้าไปยืนอยู่ ปลายเตียง “ดาษ เมื่อก่อนทำไมฉันถึงเคยหลงรักคุณ

ดวิษคิดไม่ถึงคำพูดแรกของเธอจะเป็นคำนี้ ไม่ใช่ความ เป็นห่วง “ทำไม เสียใจหรอ

“ใช่ เสียใจ” นัชชาตอบแบบไม่ลังเล “เสียดายที่ได้รู้จัก คุณ เสียใจที่ชอบคุณ ยิ่งเสียใจที่ไม่ฟังคำเตือนของคนรอบข้างแล้วแต่งงานกับคุณ

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธออยากเลือกที่จะไม่เคยรู้จักกับ คนคนนี้

เรื่องมาจนถึงวันนี้ ปณิตาก็เป็นเหมือนผ้าอัปยศของเขา สองคน ผ้านี้ถูกถอดเปิดออกเมื่อไหร่ความเกลียดชังของทั้ง สองคนก็จะเผยออกมาให้เห็นซึ่งกันและกัน ความรักครั้งนี้เขา ทำเรื่องเลวร้าย แต่เธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่

เห็นได้ชัดว่าดวิษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดแบบนี้ เขาถึง กับอึ้งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองเธออย่างนิ่งๆ

เขาไม่เคยเห็นนัชชาที่เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนสายตาที่เต็มไป ด้วยความรัก ตอนนี้กลับมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ดวิษได้สติกลับมา “อยากอย่าหรอ เธอทำร้ายร่างกายฉัน เธอคิดว่าจะรอดพ้นทุกอย่างหรอ

นัชชาถาม “คุณหมายความว่ายังไง

“ถ้าเธอไม่หย่าฉันจะทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่ถ้ายังยืนยันที่จะหย่า ฉันจะฟ้องเธอข้อหาเจตนาทำร้าย ร่างกายฉัน” เขาพูดต่อ “นัชชา คิดถึงพ่อแม่เธอสิ คิดว่าทิ้งทุก อย่างไปแล้วหย่าแบบนี้มันคุ้มหรอ

นัชชากมือแน่น “ฉันจะไม่เอาอะไรเลยจะไปแต่ตัว พอใจ รึยัง”

“ไม่ได้” ดร มองไปทางเธอ “ฉันตัดสินใหม่ จะไม่หย่าแล้ว”

นัชชาแสยะยิ้มแห้ง “คุณไม่ได้รักฉัน แล้วทำแบบนี้ทำไม

ถ้ายังคอยทรมานซึ่งกันและกัน ยอมตัดกันแล้วต่างคน ต่างไป ไม่ต้องมาพบเจอกันอีกเลยดีกว่า

“ไปจากฉันเร็วๆ เพื่อที่จะได้ไปมีความสุขกับชู้หรอ” ตวิษ มองด้วยสายตาเยือกเย็น “ถึงฉันจะไม่ได้ตัวเธอ ฉันก็จะยอม ปล่อยให้คนอื่นได้เธอเหมือนกัน”

นัชชากัดปาก “คุณมันบ้า ตวิษยิ้มเยาะ เสียดาย แต่เธอตกอยู่ในกำมือฉันแล้ว

นัชชามองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง กังวลเพราะว่าคำพูด ของเขา คนคนหนึ่งท่าไมถึงทำได้ขนาดนี้

“ในโลกนี้ไม่มียาแก้ความเสียใจ หลังจากที่ตัดสินใจทุบ หัวฉันเธอก็ควรคิดได้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้” ดาษชี้ไปที่หัวตัว เอง

“ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันจะทุบให้คุณตายไปเลย

“งั้นเราก็อยู่ทรมานซึ่งกันและกัน ดูว่าใครจะล่มสลายไป

นัชชาไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก เธอเดินออกจากห้องไป

ทุกคนรออยู่ตรงระเบียง เห็นเธอเดินออกมา จรรยาก็จ้อง เธอและรีบเดินเข้าห้องไป กลัวว่านัชชาจะทำอะไรค

ก่อน
เนทมถาม “เป็นยังไงบ้าง

นัชชาเก็บอารมณ์ไว้ “ไม่มีอะไร พ่อกับแม่กลับไปก่อน เดี๋ยวหนูจัดการทางนี้เอง

ณัชชนม์กังวล “ลูกจะจัดการยังไง อยู่คนเดียวไม่มีใคร

คอยให้ปรึกษา

นัชชาถอนหายใจ “เขาไม่ยอมหย่า ทำได้แต่รอ

“นัช ปกติลูกก็เป็นคนฉลาด แต่ทำไมมาทำพลาดเอาตอน สำคัญ ไม่ว่ายังไงลูกก็ไม่ควรทำร้ายร่างกายเขา” ณัชชนม์ ตาแดง เห็นได้ชัดว่าตกใจมาก

นัชชาไม่มีทางเลือกไม่กล้าบอกว่าดวิษจะขืนใจเธอ ได้แต่ พูดให้เขาสบายใจ รู้แล้วแม่ วางใจได้หนูรู้ตัวเองดี

ในห้อง ดาษฟังที่จรรยาพูดไปด้วยมือก็กดพิมพ์ข้อความ ไปด้วยตรวจสอบให้หน่อยว่าตอนนี้นัชชาทำอะไรอยู่ รวมถึง คบหาใครบ้าง ถ้าได้เรื่องยังบอกฉันด่วน