ตอนที่32 ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน

แต่ก็เหมือนโดนอะไรทุบลงมาที่หัวกะทันหัน เขา มองไปทางผู้หญิง ที่ตอนนี้กำลังหน้าซีด มือที่กำลัง ถือโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียง

เลือดอุ่นๆที่ไหลลงหน้า ดวิษยกมือไปจับที่หัวก็เห็น เลือดสีแดง

นัชชาเห็นเลือดที่ไหลลงมาอาบไปเกือบครึ่งหน้า เธอตกใจรีบโยนโคมไฟทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง เธอยังตกใจกับภาพตรงหน้า ดวิษก็ร้องครวญคราง ขึ้นมา

“อ้า”

นัชชาเปิดประตูวิ่งออกไปพร้อมกับกุญแจสํารอง เธอรีบล็อกประตูจาดด้านนอก โทรหา120 บอกที่อยู่ เธอวิ่งไปหยิบแฟลชไดร์ฟที่ห้องหนังสือ แล้ววิ่งออก จากวิลล่าไปเลย

ลมหนาว เกือบเที่ยงคืนที่พัดมาโดนหน้าเธอที่มีน้ำตาไหล ลมเหมือนใบมีด กรีดลงบนหนังเธอ นัช ชาวิ่งตามทางถนนเล็กๆของวิลล่าไปเรื่อยๆจนถึง ถนนใหญ่

หลังออกแรงวิ่งมากไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บปอดขึ้นมา เธอนั่งอยู่ข้างถนน มีรถขับผ่านบ้างบางที เธอรู้สึก สับสนทําอะไรไม่ถูก

ภาพเมื่อครู่ยังคงติดตา หัวดาษมีเลือดไหลเยอะมา

เขาคงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ถ้าเกิดตายล่ะ เธอจะต้อง

โดนโทษประหารชีวิตใช่มั้ย

รู้แบบนี้เธอไม่น่ารุนแรงเลย แค่ผลักเขาออกก็พอ

เธอไม่ได้คิดอยากให้เขาตาย..

นัชชารู้สึกสับสน ในหัวมีความคิดมากมาย ทั้งคิด ในแง่ร้าย คิดลบไปเอง เธอเหมือนโดนกุมมัดแน่นไป ทั้งตัว เธอเริ่มหายใจลำบาก

เมื่อกี้รีบวิ่งออกมาไม่ได้เอามือถือมาด้วย ทางที่ มืดมนเธอไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน

เวลาผ่านไปทุกๆนาที เธอได้ยินเสียงรถพยาบาลที่ ขับผ่านเธอตรงเข้าไปในวิลล่า ไม่ถึงสิบนาทีรถพยาบาล ขับออกมา

มารับดวิษแน่ๆเลย ไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นยังไง

นัชชายืนขึ้นแบบเซๆ เตรียมจะไปจากที่นี่ ทันใดนั้น ก็มีรถSUVมาจอดใกล้เธอพร้อมกับแสงไฟที่ส่องมา ที่เธอ

เธอยกมือขึ้นมาบังแสง ไม่ทันที่เธอจะได้เห็นหน้า ก็ถูกดึงลากขึ้นรถ ไม่มีแสงไฟส่องหน้าเธอก็เห็น ใบหน้าชัดขึ้น ใบหน้าที่ดูโกรธและคุ้นเคย

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ตกใจ เสียงที่เบาและสั่น

เตชิตขมวดคิ้วมองด้วยสายตาจริงจัง จ้องเสื้อผ้าที่ ยุ่งเหยิงของเธอ กำลังจะอ้าปากก็มองเห็นรอยเลือด ที่ช่องท้องของเธอ เธอบาดเจ็บหรอ

นัชชามองลงตามสายตาของเขา น้ำตาเธอไหลลง อีกครั้ง เธอยกมือปิดหน้าเอาไว้ เสียงร้องไห้ที่กลั้น ไม่อยู่ “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดวิษ
เต ตถามต่อ “เธอหาอะไรเขา”

“ฉันตีเขา ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าจะตาย เปล่า……. ” นัชชาพูดแบบไม่เรียงคำ”รถโรง พยาบาลเพิ่งพาเขาออกไป ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตลอด ฉัน เห็นกับตา……

“นัชชา” เขากุมยกหน้าเธอขึ้น เรียกชื่อเธอได้จ้อง ตาเธอเพิ่งรู้ว่าสายตาของเธอล่องลอยมองไม่นิ่ง “มองหน้าฉัน”

นัชชาหลับตา นํ้าตาร่วงลงมา “เตชิต ดา เขาไม่มี ทางปล่อยฉันไว้แน่….

“ไม่หรอก” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งและทุกคำก็แน่วแน่ “เขาไม่มีทางตาย

พอได้ยินคํานี้ นัชชาก็ลืมตาขึ้น ขนตายาวที่เปียก เธอรู้สึกเหมือนโดนช่วยออกมาจากในน้ำ “จริงหรอ”

“เชื่อฉันสิ” เตชิตถอดเสื้อไปคลุมให้เธอ ถ้าไม่ใช่ เพราะก่อนนอนเห็นว่าตำแหน่งที่ของเธอมันแปลกๆ เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
ดึกๆดื่นๆมานั่งอยู่หน้าถนน ดษไม่ทันตาย อาจจะ เกิดเรื่องขึ้นกับเธอก่อน

เตชิตพาเธอกลับมาที่ไวโรจน์วิลล่า กลับมาที่นี่อีก ครั้ง ความรู้สึกนัชชาไม่เหมือนครั้งก่อนๆ

เห็นเธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตู เขาก็ก้มหยิบรองเท้า แตะวางไว้หน้าเท้าเธอ “ขึ้นไปอาบน้ำ”

นัชชาจับเสื้อไว้แน่น พอนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิด ขึ้น ยังตั้งสติไม่ค่อยได้ แต่ก็ถามตามที่เขาบอก เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินขึ้นชั้นสองอย่างว่าง่าย

เตชิตเห็นร่างเล็กที่ทรงตัวไม่ค่อยมั่นคง คิ้วเขาก็ เริ่มขมวดเข้าหากัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เตชิตเปลี่ยนชุด ตอนแรกก็ยังมีงานที่ทำค้างไว้ ได้ยินเสียงน้ำที่ไหลจากห้องน้ำ สุดท้ายก็กลับไปที่ ห้องนอน

เขานั่งฟังที่หัวเตียง ก็มีเสียงดังมาจากห้องน้ำ เพล้ งเสียงของตก เตชิตเดินไปหน้าห้องน้ำ เคาะประตู เรียก “นัชชา”
ยังคงได้ยินเสียงน้ำที่ไหล่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

เตชิตกังวล เปิดประตูเข้าไป

ในไอน้ำ เห็นร่างนั่งยองๆ ผม ที่เปียกน้ำที่อยู่

กลางหลัง กำลังยื่นมือไปเก็บเศษแก้วที่ทำตกแตก

เตชิตเดินเข้าไปดึงเธอขึ้น แต่ก็ไม่ทัน มือเธอโดน เศษแก้วบาดมีเลือดไหล นัชชาไม่รู้สึกเจ็บ “ขอโทษ”

ความโกรธที่พยายามเก็บไว้ เขาจับแขนบีบเธอ แรงๆ “ขอโทษเรื่องอะไร”

นัชชาตาแดง “หาของคุณแตก”

“แล้วอะไรอีก”

เห็นเธอก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไร เขาบีบคางเธอให้ เงยหน้ามองเขา “จะให้ฉันช่วยพูดมั้ย ขอโทษเรื่อง ที่หาของแตก หรือขอโทษเรื่องที่ให้ดวิษมันแตะต้อง ตัวเธอ
นัชชากุกเขาบบ เริ่มได้สติ มือเล็กจับหลังมือเขา หางตาที่มีน้ำไหลไม่รู้เป็นน้ำหรือน้ำตา “เตชิต ฉัน

“กลัวใช่มั้ย” เขายกยิ้มร้าย “งั้นก็ทำ ท่าจนกว่าเธอ จะไม่กลัว”

เขาถอดเสื้อตัวเอง จับเธอกดไปที่กำแพง เธอรับรู้ ได้ของเขาที่เข้ามาในตัวเธอ

ทำไมกับเตชิต เธอไม่รู้สึกรังเกียจ

นัชชาสับสนหาทางออกไม่เจอ เธอรู้สึกได้ถึงเขาที่ อยู่ในตัวเธอ ลึกซึ้งมาก เหมือนจะฝังไว้ที่ร่างเธอ

จากห้องนํ้าถึงโซฟา จนถึงเตียง พวกเขาพัวพัน กันนานมากๆ นานจนนัชชาไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรอ ความฝัน

ความสัมพันธ์ครั้งนี้เขาเป็นคนเริ่ม แต่เธอกลับ ค่อยๆตกเข้าไปในนั้น นัชชาเงยมองร่างที่ทับเขาอยู่ “เตชิต ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน”