ตอนที่31 การถูกขืนใจ

ตุบตับ ตุบตับ

ในห้องหนังสือที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้น แรงและดังของนัชชา แม้แต่มือที่หาของก็เบาต้อง เบามือ ในที่สุดนัชชาก็เจอเอกสารของบริษัทบอยู เทคโนโลยีจํากัดเกี่ยวกับการเงินหนึ่งเล่ม

บริษัทบอยูเป็นบริษัทของดวิ

เธอไม่ทันได้อ่านดูดีๆ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป เก็บเอาไว้

การที่รู้การเงินของเขา ทำให้เธอรู้อะไรมากขึ้นแต่ ก็ยังหาอะไรไม่เจอทั้งๆที่เธอก็ค้นเอกสารทุกอย่าง ในห้องแล้ว

นัชชาอารมณ์เสีย มองไปรอบๆห้อง พอเห็นคอม เธอก็ตัดสินใจที่จะเสี่ยงดูสักครั้ง

กดปุ่มเปิด
แต่ที่เธอคาดไม่ถึงคือคอมไม่ได้ถูกตั้งรหัสผ่านเอา ไว้ เปิดได้แบบง่ายดาย

เธอรู้ว่าดวิ ไม่ใช่คนที่รอบคอบ ดูจากการกระทำ และการทำงานก็รู้สึกได้ แต่ไม่นึกว่าเขาจะสะเพร่า ขนาดนี้

เป็นเพราะเขาเชื่อใจเธอหรือเพราะเขาดูถูกเธอ

เธอต้องขอบคุณนัชชาโง่คนเดิมเป็นเพราะว่าเธอ ไม่เคยเข้ามายุ่งอะไรในห้องหนังสือ เลยทำให้เขา วางใจจนถึงขั้นไม่ตั้งรหัสคอมเอาไว้

ห้องอันเงียบสนิทดีแต่เสียงกดเมาส์ นัชชามองดู ไฟล์เอกสารทุกอ้นอย่างละเอียด วิชาคอมพิวเตอร์ เธอเคยเรียนตอนปีสอง ถ้าอยากไฟล์ที่ถูกซ่อนไว้ มันไม่เรื่องยากสําหรับเธอ ยี่สิบนาทีต่อมา เธอก็หา เจอเอกสารที่เกี่ยวข้อง เธอกลับไปเอาแฟลชไดร์ฟ ในกระเป๋ามาคัดลอกข้อมูลทุกอย่างลงไป

กําลังคัดลอก10%……

กําลังคัดลอก 50%……
กําลังดัดลอก 80%……

เห็นเพิ่มทีละนิดๆ นัซซาเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา ฝามือเริ่ม มีเหงื่อออกอีกนิดก็จะคัดลอกเสร็จแล้วแต่กลับมีเสีย จอดรถมาจากข้างล่าง

เธอไม่ได้เปิดไฟในห้อง ถ้าดูจากข้างนอกดูไม่ออก

แต่ตอนนี้นัชชายืนอึ้งตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก

มีคนกลับมาแล้ว

กําลังคัดลอก 89%…..

เสียงเปิดประตู มีคนเดินเข้ามา

กําลังคัดลอก 976……

ชั้นล่างเธอได้ยินเสียงเปิดตู้รองเท้า

เหลืออีกนิดเดียว นัชชาก๋ามือแน่น จะยอมแพ้พอ แค่นี้หรอ

ถ้าเกิดยอมแพ้ตอนนี้ คราวหน้าไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ และทางดา เธอไม่รู้ว่าจะปิดเขาได้อีกนาน

แค่ไหน

นัชชาตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดู ได้ยินเสียงใกล้เข้า มาเรื่อยๆ เธอกัดปากแน่น ดูไปทางหน้าจอคอม รีบ

เปิดประตูเดินออกจากห้อง

ทันใดนั้น คลาดกันแค่เสี้ยววินาที ดาษก็เดินบันได ขึ้นมาอยู่บนชั้นสอง เห็นนัชชาอยู่ตรงระเบียงทาง เดิน เขายืนนิ่ง ก้าวขาเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ เขายื่น มือไปยกคางเธอขึ้น “มายืนรอรับกูหรอ”

นัชชาด้นมือเขาออก ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ “คุณดื่ม มาหรอ”

ดวิษขยับเข้าใกล้กว่าเดิม “วันนี้ไปเจอลูกค้ามา หลังกินข้าวกันเสร็จ ผู้อำนวยการก็ชวนไปต่อ กูก็ เลยกลับมาก่อน ผู้หญิงน่าสนใจตรงไหน กลับมาเอา เมียที่บ้านไม่ดีกว่าหรอ เมียฉันยังบริสุทธิ์

*นัชชาเกือบจะทนไม่ไหว นมือไปตบเขา แต่ ก็ยังเป็นห่วงเอกสารที่อยู่ในห้องหนังสือ เธอได้แต่ อดทนและเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณดื่มเยอะแล้วเดี๋ยวฉันพาคุณไปพัก

พอได้ยิน ดาษก็มองเธออย่างจับผิด เดี๋ยวนี้นัชชา ไม่ค่อยถูกกับเขา เห็นเขาเธอก็ทําเป็นมองข้ามหรือ ไม่ก็มองด้วยสายตาเคียดแค้น ตอนนี้เธอพูดว่าไง นะ

จะพาไปพักหรอ

หรือต้องการที่ยืนของตัวเองคืน คิดให้ดีๆบ้านนี้

ต้องเชื่อฟังใคร ดวิษมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วเอื้อมมือไป

คล้องคอเธอ หรี่ตา รอยยิ้มอันตราย “นัชชา เธอหา

เรื่องอะไรไม่ดีต่อฉันใช่มั้ย

นัชชาตื่นเต้น แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง “คุณพูด อะไรของคุณ ถึงฉันจะทำเรื่องเลว มันก็คงไม่เลวเท่า เรื่องปณิตาหรอก”

ดวิ ขมวดคิ้ว “ตอนอยู่กับฉัน อย่าพูดถึงเขา”

นัชชาตอกกลับ “ทําไม พวกคุณทําก็ทำไปแล้ว ฉัน พูดถึงไม่ได้เลยหรอ”
ดา กัดฟัน มออกมาเล็กน้อย พูดข้างหูเธอ “เมื่อ

ก่อนฉันรู้ว่าเธอจะเป็นคนทันคน พูดเก่ง แต่ก็ดีฉัน ชอบผู้หญิงแบบนี้”

พูดจบเขาไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรน ก็อุ้มเธอขึ้นแล้ว เดินไปห้องนอนใหญ่

นัชชาตกใจ มือก็ทุบตีที่อกของเขาไม่หยุด แรงแค่ นี้ทําอะไรดวิษไม่ได้ เขาอุ้มเธอเดินมาจนถึงห้องนอน ก็ขึ้นค้อมร่างเธอไว้

รู้สึกได้ถึงมือผู้ชายที่อยู่บนร่างเธอ นัชชาตกใจ กลัว “ดาษ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉัน”

“ปล่อยหรอ ไม่มีทาง” ด เอื้อมมือไปจับตูดเธอ ในแววตามัวพร่า เขามองเธอจนเธอรู้สึกกลัว

“คุณกำลังขืนใจฉัน มันผิดกฎหมาย” นัชชาตะคอก เสียงดัง หวังจะให้เขามีสติ

“ทําไม อยากจะฟ้องร้องฉันหรอ” ดษไม่เกรงกลัว มือไม่ยอมหยุดนิ่งแถมยังบีบแรงขึ้นกว่าเดิม “แต่ก็ ต้องรอให้ฉันทำเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน
พูดจบเขาก็ก้มหน้าจูบเธอ นัซซาหันหน้าหลบ เขา มาทางซ้ายเธอหลบขวา หลายครั้งก็ยังจูบไม่โดน ด. วิษเริ่มอารมณ์เสีย ไม่อยากเสียเวลา รีบเอื้อมมือไป ดึงกางเกงในเธอออก โดนดึงออกอย่างง่ายดาย แค่ ออกแรงดึงอีกหน่อยก็ลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

นัซซาตาโตตกใจมาก เห็นดา เอาจริง เธอก็เริ่มตัว

สั่นกลัว สองขาก็ไม่หยุดที่จะเตะเขา ไม่กี่ทีเขาก็จับ

ยาเธอให้อ้ากว้างออก

ไฟที่ส่องมาทางหัวเตียงทําให้ดวิตาตั้ง แต่งงาน มาหนึ่งปีไม่นึกว่านัชชาจะมีของดี หุ่นดีกว่าปณิตา หลายเท่า

เขากลืนน้ำลาย นึกภาพถ้าเขาทับอยู่บนร่างเธอจะ

ดีขนาดไหน

“นัช คุณสวยมาก สวยจนฉันทนไม่ไหว.. วินมองเธอ

“ออกไป ใส่หัวออกไป” นัชชาดิ้นรนพร้อมกับตาที่ แดง ไม่มีแรงต่อต้าน เธอเหมือนปลาที่อยู่บนเชียง ทําอะไรไม่ได้นอกจากรอให้โดนฆ่า
เธอรู้สึกหมดหวัง เธอคิดถ้าหากวันนี้เธอแปะเปื้อน ยอมไปตายดีกว่า

ดวิษไม่ได้สนใจว่าเธอจะกลัวแค่ไหน เหมือนโดน ครอบงำา ไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนเขาก็ไม่คิด ที่จะหยุดมัน

เขายังข้อมือเธอไว้ ขยับให้ร่างชิดมากกว่าเดิม รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเธอ เขารีบเอาเข้าไปในตัว

เธอ