ตอนที่30 ความช่วยเหลือของเขา

นัชชามองดูรอบๆ เธอรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครอยู่ “คุณลงมาได้ยังไง”

เตชิตไม่ได้ตอบ แต่ตาไปมองอยู่ที่เอกสารที่อยู่บน

โต๊ะ “ไม่ใช่เพิ่งนําไปหรอ” นัชชาอึ้ง ไล่ตามสายตาของเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขา

มองไปแค่แวปเดียวแต่เขากลับจําทุกอย่างได้หมด

“หัวหน้าบอกว่ามันผิด ให้มาทําใหม่

“มันผิดตรงไหน”

นัชชานําหน้าเศร้า “ไม่รู้”

“ไม่รู้หรอ” เตชิตยกคิ้ว มือเรียวทาบลงบนเอกสาร กระดิกนิ้วสองที “ไม่ได้ทําเครื่องหมายไว้หรอ

“ไม่” นัชชาเงยหน้ามองเขา “ให้ฉันเปิดหาเอง”
เตชิตเห็นตากลมโตของเธอที่มองเขา เตชิตเดิน อ้อมไปหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเธอ “ดูถึงไหนแล้ว”

“หะ” นัชชางง ที่เขาถาม

“ถามว่าดูถึงไหนแล้ว”

นัชชาเอื้อมมือเปิดไปสองหน้าแล้วชี้ “ตรงนี้”

เตชิตอ่านเอกสารต่อ ห้องทํางานที่เงียบสนิท มี เพียงแต่เสียงหายใจเบาๆของเธอที่อยู่ข้างหูเขา นัช ชาอดไม่ได้ที่จะแอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาใส่ เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว สูทไม่รู้ว่าเอาไปถอดไว้ไหน มือซ้ายที่ใส่นาฬิกายิ่งทำให้เขาดูแพง ผมที่ถูกเซต ขึ้นเป็นระเบียบทําให้เห็นหน้าผาก แสงที่ส่องทำให้ เห็นความหล่อของเขามากขึ้นกว่าเดิม

เซ็กซี่

นี่เป็นคำแรกที่โผล่เข้ามาในหัวของนัชชา ต่างกับ คนที่อยู่บนเตียง เตชิตที่ตั้งใจทำงานทำให้คนมี ความรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้แต่ก็อดที่จะไม่โลกไม่ได้

นัชชามองไปมองมาก็อดไม่ได้ที่จะหันหัวไปมองตรงๆ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ สายตาที่มองทำให้เตชิต รู้สึกไม่มีสมาธิ

“ดูเอกสาร”

เสียงเตือนของผู้ชายพูดอยู่ข้างหู นัชชาเพิ่งรู้ตัวว่า ตัวเองสติล่องลอย เธออายจนหน้าแดงไปถึงคอ รีบ เปลี่ยนที่มอง

หลงเพราะหน้าตา

ตอนแรกนัชชานึกว่าเตชิตจะดูนานกว่านี้ แต่เขา ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หาจุดผิดทั้งสองที่ได้แล้ว แถมยังทําเครื่องหมายไว้ให้อีกด้วย

เธอถอนหายใจ เตชิตที่อยู่ในใจเขาคือปีศาจในร่าง มนุษย์ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในด้านกฎหมายเขาเป็น คนที่มีความสามารถเก่งเกินคนปกติ

เก่งมาก เก่งจนนัชชาคิดว่านี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งใน สมองของเขา จะเอามาใช้เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็น ต้องมีเอกสารประกอบช่วย

“เป็นจุดง่ายๆที่ผิด คราวหลังอย่าให้ผิดอีก” เตชิตยื่นเอกสารคืนเธอ

“รู้แล้ว ขอบคุณนะ” นัชชาไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอาย ถ้า เกิดให้เวทิดารู้ว่าเตชิตเป็นคนช่วยท่า คงจะเกลียด จนอยากจะถลกหนังเธอทิ้ง

ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอว่า ที่เวทิดาไม่ชอบ ขนาดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับความรู้สึกที่มีต่อเตชิต

“เก็บของให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันไปส่ง”

นัชชาเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป เลยดึงแขน เสื้อเขาไว้ “ไม่ได้ เมื่อคืนที่คุณส่งฉันกลับดวิษแอบ เห็น วันนี้ฉันกลับเองดีกว่า เดี๋ยวจะทำให้เขาสงสัย เปล่าๆ”

“ฉันส่งถึงแค่ประตูหน้าวิลล่า”

มันห่างกับบ้านพักไกลหน่อย

นัชชาไม่กล้าเสี่ยง “ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ นี่ก็ดึก มากแล้ว ลำบากเปล่าๆ…”ไปที่รถแล้วค่อยว่ากัน

นัชชางงไปสักพัก ตอนนี้เธอกำลังปฏิเสธไปไปที่ รถไม่ใช่หรอ

ช่วยไม่ได้ เธอก็ได้แต่เดินตามไปที่รถ พอเธอขึ้น รถเธอก็รู้สึกเสียใจที่ตามเขามา

เตชิตแทบจะไม่พูดอะไร ก็ดึงเธอไปนั่งบนตักเขา ปรับบ่อนั่งเอนไปข้างหลังสุดๆให้มีพื้นที่กว้างมาก ที่สุด สองร่างแนบชิดกันมาก

นัชชาหอบหายใจ “คุณ จะทําอะไร”

สายตามีดดาของผู้ชาย เหมือนไม่ได้เจอแสงสว่าง มานาน ทดแทนรอบเมื่อคืน

เขาเอื้อมมือไปปลดกระดุมของนัชชา เธอกดมือ เขาเอาไว้ ในน้ำเสียงก็เริ่มปนไปด้วยอารมณ์ความ ต้องการ เตชิต……………..
“อืม”

“เมื่อกลางวัน ณ เพิ่งเอา….. อย่างว่า นัชชาก็รู้สึกละอาย

* พูดเรื่อง

มือผู้ชายไม่หยุดนิ่ง “เมื่อวานไม่ได้เอา”

” นัชชาหน้าแดง “แต่นี่มันดึกมากแล้ว”

“เพราะงั้นเธอก็ช่วยหน่อย ถ้ามีปัญญาก็ทำให้ผม เสร็จเร็วหน่อยแต่ถ้าไม่ก็อยู่รับไป

นัชชายอมแพ้ ก็ได้ เพราะเธอไม่มีปัญญานั้น

เสื้อก็ถูกเขาถอดออกอย่างรวดเร็ว หน้าอกที่ถูกชุด ชั้นในสีดำปิดเอาไว้ ยังมีรอยที่เขาทำทิ้งไว้เมื่อกลาง วัน ตัดกับเนื้อที่ขาวเนียนทำให้รู้สึกตื่นตัวอย่างบอก ไม่ถูก

ผู้ชายประกบจูบลงมา นัชชาอดไม่ได้ที่จะเอียงหัว ไปข้างหลัง คอที่เอียงได้องศาเหมือนหงส์

เขาทํามันด้วยความใจเย็น ค่อยๆ หลอกล่อค่อยๆทํา ให้นัชชาค่อยๆตกอยู่ในความต้องการ พอ ถึงจุดที่ความต้องการสูงสุดก็แกล้งทรมานเธอ

ร่างกายว่างเปล่า เธอรู้สึกทรมานจนจิกเสื้อตรงอก ของเขา “เต ต เต ต…….

เธอเรียกด้วยเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล ผู้ชายคนไหน ได้ก็ต้องยอมแพ้

เตชิตอดกลั้นอารมณ์ไว้ เขาตั้งใจแกล้งทรมานเธอ “เด็กดี บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร

นัชชาถูกเขาหลอกล่อ ปากชมพูก็ขยับบอก

“ฉันเป็นใคร”

“เตชิต ………..

เหงื่อไหลลงบนตัวเธอ เตชิตมองจนตาลุกวาว

พอได้ยินคําตอบที่อยากได้ยิน เขาก็ตรงเข้าไปหา เธออย่างไม่ลังเล
หลังการออกกำลังกายวันละสองครั้ง นัชชาหมด แรงหลังแต่งตัวอะไรเรียบร้อย เธอนั่งนิ่งอยู่บนบ่อ มาตลอดทาง จนกระทั่งรถจอดอยู่หน้าประตูวิลล่า

นัชชาปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วโบกมือลาเขา “ฉันไป ละ”

เขายกนิ้วมากพวงมาลัย “รีบๆหาหลักฐาน ฉันรอ นานมากไม่ไหว”

‘รอไม่ไหว’ เธอรู้เขาหมายถึงอะไร เธอหน้าแดง รีบ ปิดประตูแล้วตอบรับไปมั่วๆ

กลับถึงบ้าน ก็ไม่เห็นดวิษอยู่ ในบ้านเงียบสนิท นัช ชาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง ก็ยังคงไม่มี ใครหรือว่าไม่อยู่บ้าน

นัชชาลองเรียกชื่อเขา “ดวิ
ไม่มีใครขานรับเธอเดินไปแบบเงียบๆ สายตาจ้อง มองไปที่ห้องหนังสือที่อยู่มุมสุดของชั้นสอง ปกติด วิษจะทำงานที่ห้องหนังสือ ข้างในจะมีเอกสารสําคัญ อยู่

นัชชากัดปากเดินไปถึงหน้าห้อง ประตูล็อกเอาไว้ เธอเดินไปหยิบกุญแจสำรองที่ลิ้นชักตู้เสื้อผ้า

เปิดประตูได้อย่างราบรื่น มีเอกสารมากมายวางอยู่ บนโต๊ะ นัซซารีบเดินเข้าไปเปิดดู มีแต่เอกสารที่ไม่มี ประโยชน์

เธอไม่อยากเสียเวลา เปิดดูของในลิ้นชักทีละชั้น แต่ก็ไม่กล้าค้นเยอะกลัวว่า

ดวิษจะรู้ว่าถูกคนค้น ได้แต่ค้นอย่างระมัดระวัง ไม่ นานก็มีเหงื่อขึ้นตามหน้าผาก