ตอนที่28 ถูกเพื่อนร่วมงานต่อต้าน

เช้าวันที่สอง นัชชาพลาดรถไฟใต้ดินเที่ยวที่เข้า ที่สุด ขึ้นแย่งไม่ทัน ถ้าไปช้ากว่านี้อีกแค่นาทีเดียว จะถือว่าสายแล้ว

ระหว่างทางเธอเอาแต่คิดเรื่องเอกสาร ในหัวคิดถึง

ภาพที่โดนเวทิดาค่า พอไปถึงไม่เพียงแต่เธอจะไ

ะไป

โดนด่าแต่เขายังท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นัชชาคิดว่าเธอรอดเพราะโชคช่วย แต่หลังๆเธอ เพิ่งมารู้ว่าเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด

ห้องเครื่องดื่มพนักงาน นัชชากำลังชงกาแฟ ก็ได้

ยินเสียงพูดคุยของพนักงานจากข้างห้อง

“เธอรู้จักเด็กมาใหม่ในแผนกเราที่ชื่อนัชชามั้ย

“รู้จักสิ ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนดีเด่น”

วันนี้…………ในนั้นกดเสียงให้เบากว่าเดิม “ตอน ประชุมหัวหน้าเวทิตาจงใจพูดเรื่องที่มีคนหนุนหลัง คิดว่ามันจะหมายถึงเธอรึเปล่า”

“น่าจะใช่มั้ง เวทิดาพูดเจาะจงขนาดนั้น

“แต่เท่าที่ดูแล้ว นัชชาก็ดูสวยเหมือนดาราเลย แล ดูอ่อนโยนดูก็รู้ว่าเป็นแบบที่ผู้ชายชอบ ไม่แน่อาจ จะมีความสัมพันธ์อะไรกับหัวหน้าคนใดคนหนึ่งก็ได้ อย่าไปมีปัญหาด้วยเลย

“ก็ว่างั้นแหละ แต่มันก็ถือว่าเป็นคราวซวยของเราที่ เป็นเพื่อนร่วมงานเธอ หลังจากนี้พวกเราคงไม่อะไร ให้ทําแล้วแหละ เธอคงรับหน้าไปคนเดียวหมด

ทั้งสองคนชงเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียง นัชชาอยู่ในห้องคนเดียว นัชชากุมแก้วกาแฟไว้แน่น สติที่กำลังหลุดลอยทำให้น้ำร้อนลวกหลังมือจนแดง

เธอรีบปิดน้ำ ไม่สนใจมือที่โดนลวก เอาแต่คิดเกี่ยว

กับเรื่องเมื่อกี้การประชุมเช้านี้ เหตุผลที่ให้บางคนอยู่ต่อเพราะ แบบนี้เองหรอ

นัชชาขมวดคิ้ว คิดย้อนกลับไปเมื่อเช้า ไม่แปลกใจ ทําไมเทวิดาไม่ต่อว่าเธอเรื่องเอกสาร พอมาคิดๆดู แล้วสายตาที่เขามองเธอก็เปลี่ยนไปจากเดิม

หรือว่าเตชิตไปพูดอะไรกับเวทิดาไว้

พอคิดได้แบบนี้นัชชายิ่งรู้สึกร้อนรนไม่สบายใจ เธอไม่ได้ต้องการที่จะได้รับการดูแลแบบพิเศษ และ ไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอ กับเตชิต อย่าเอาเธอออกไปพูด แบบนี้ก็จะทำให้เต ชิตดูไม่ดี

นัชชาเดินหลบไปทางบันได แล้วกดโทรหาเตชิต แต่คนรับสายคือตรัณ “ขอโทษนะครับคุณนัชชา คุณเตชิตกำลังประชุมอยู่ มีอะไรฝากผมไว้ได้นะ ครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ รอเขาประชุมเสร็จช่วยบอกเขา หน่อยนะคะว่าฉันต้องการพบเขา”

กดวางสาย นัชาเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทุกคนกำลังคิดเตา เธอรู้สึกได้ว่าพวก เขามองเธอด้วยสายตาไม่พอใจแปลกๆ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้สิ่งที่นัชชาคิดมันถูก เพื่อน ร่วมงานที่ช่วยเหลือเธอเมื่อวาน พอมาวันนี้กลับไม่ ช่วยเหลือเธอ ยิ่งไปกว่านั้นบางคนแถบจะไม่สนใจ เธอเลย เธอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังไม่มีคนคบ

“นัชชาตารางตรงนี้มันผิดแล้ว” แก่ที่นั่งอยู่โต๊ะ ข้างๆยื่นมือมาชี้หน้าจอคอม

น้มซาบอกขอบคุณด้วยความดีใจ “ขอบคุณนะ ฉัน ไม่รู้ว่ามันคิดยังไง”

แก่ไม่ได้ใส่ใจ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันส่งต้นฉบับให้ เธอตรวจตาม

ทั้งวันนัชชามัวแต่ยุ่งจนลืมว่าเธออยากเจอเตชิต จนกระทั่งเตชิตโทรกลับมา “เธออยากเจอฉันหรอ”

นัชชาเดินไปหลบคุยในมุม “อืม ฉันอยากถามอะไร คุณหน่อย”

“ขึ้นมาพูดข้างบน”
“ไม่เป็นไร ฉันกำลังจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนร่วม งาน หลังกินเสร็จ” นัชชากระซิบบอกเสียงเบา เจอ กันลานจอดรถใต้ดิน”

เตชิตยังไม่ทันได้ตอบตกลง เธอก็วางสายทิ้งไป

เลย

ครั้งแรกที่มีคนกล้าตัดสายทิ้ง เขาโกรธ ตรัณถาม แบบกล้าๆกลัวๆ “คุณเตชิต ข้าวกลางวันที่คุณจะสั่ง สองชุด…..หรือชุดเดียว”

เตชิตมองด้วยสายตาเยือกเย็น “ฉันเคยสั่งสองชุด

ด้วยหรอ”

ตรัณบอก “แต่เมื่อกี้คุณ…..…

“ว่าไงนะ” เตชิตถามด้วยน้ำเสียงกดดัน

“ไม่มีอะไร ผมฟังผิดไปเอง ฟังผิด..

“ออกไป

“ครับ”
อีกฝ่ายหนึ่ง นัชชา กําลังไปกินข้าวกลางวันกับแก่ ที่โรงอาหารของบริษัท โรงอาหารของแวดล้อมค่อนข้างดี อาหารก็ถือว่ามีระดับเป็น แบบบุฟเฟ่ มีทั้งแบบจีนและแบบยุโรป

แก่แนะนำเมนูอาหารให้นัชชา เธอรู้สึกว่าค่อนข้าง ใช้ได้ อาหารอารมณ์ของเธอเริ่มเปลี่ยนจาก ความเครียดกลายเป็นความสบายใจ

“นัชชา คนในห้องงานว่าเธอ เธอรู้มั้ยแก่เป็น คนตรงๆ ไม่พูดอ้อมค้อม

แล้วพยักหน้ารับ “รู้”

งใจจะ เธอไปทําอะไรให้เวทิดาโกรธเขาตั้งใ หาเองเธออย่างเห็นได้ชัด

ขนาดแก่ยังรู้สึกได้ ทำไมนัชชาจะไม่รู้

“มันช่วยไม่ได้ ก็เขาเป็นหัวหน้า” แต่เรื่องนี้นัชชา ไม่ได้ถูกหมด ถึงแม้ว่าเตชิตจะแยกงานกับเรื่องส่วน ตัวแต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอสองคนมันเป็น เรื่องจริง
“เธอไม่ต้องคิดมาก แผนกเราใหญ่ขนาดนี้ มันจะ ไม่ได้มีแค่กลุ่มนี้กลุ่มเดียว หลังจากนี้เธออาจจะต้อง เจอหัวหน้าอีกหลายแผนก เธอก็คอยหลบเวทีดา พอ เขาไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงได้ง่ายๆ

นัชชายิ้มอย่างจริงใจ “อืม ขอบใจเธอมากนะแก่

กินข้าวเสร็จ นัชชาก็อ้างว่าจะไปซื้อของเลยออก มาคนเดียว นั่งลิฟท์ลงไปใต้ดินชั้นสอง นัชชาหารถ ของเตชิตเจอก็แอบเปิดประตูขึ้นไปบนรถ

ข้างหลังมีผู้ชายที่นั่งรอเธอก่อนอยู่แล้ว พอเธอขึ้น มาบนรถ เตชิตก็กดล็อคประตู

เสียง แกรีก ทําให้นัชชาตื่นเต้นไปด้วย

เตชิตมองไปทางเธอแล้วถาม “มีเรื่องจะถามไม่ใช่

หรอ”

นัชชาเพิ่งนึกออก “เรื่องเอกสารเมื่อวาน คุณไปหา หัวหน้ามาใช่มั้ย”

เตชิตตอบหน้านิ่ง “เปล่า”แค่หัวหน้าแผนก เขาไม่จำเป็นต้องจำ

นัชชากำลังจะรู้สึกโล่งอก เตชิตก็พูดต่อ “ตรัณเป็น

คนเตือน”

ไปพูดจริงๆด้วย

สีหน้านัชชาเริ่มเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก “ให้เลขา ตรัณไปพูดได้ยังไง แบบนี้ก็ยิ่งดูเหมือนว่าฉันมี อภิสิทธิ์เหนือคนอื่น..

“มีคนว่าอะไรเธอหรอ”

นัชชาตอบนิ่งๆ “เปล่า”

ตอนนี้ทุกคนกำลังเลี่ยงเธอไม่มีใครกล้ามาพูด อะไรกับเธอต่อหน้าด้วยซ้ำ

เตชิตไม่รู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจอะไร เขาเอื้อมมือไป ดึงเธอแล้วก้มลงจูบตามซอกคอของเธอ
นัชชาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หันคอหนี “คุณอย่าทำ แบบนี้ เดี๋ยวจะมีคน…………………

“ถ้าเธอไม่ดื้อก็จะไม่มีใครจับได้

เขาก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อเธอ นัชชายกมือไปกุมมือ เขาไว้ หายใจไม่ทั่วท้อง “เตชิต อยู่ในบริษัทคุณช่วย ระงับอารมณ์หน่อย ”

ท่าทีของเตชิตหยุดแปบนึง แต่ตาของเขา แสดงออกถึงความต้องการอย่างมาก “นี่มันเวลาพัก เที่ยง

“แต่ตอนเย็นฉันจะทำงานดีๆยังไง”

“นั่นมันปัญหาของเธอ”

นัชชาปฎิเสธไม่หยุดไม่ให้ความร่วมมือ เตชิตก็ หมดความอดทนเลนดึงเน็คไทมัดมือเธอไว้ข้างหลัง มือหนาเอื้อมไปเปิดกระโปรงเธอขึ้นแล้วดันเข้าไป

เธออยู่บน เขาอยู่ล่างนัชชากัดปากเงียบ เสียงที่ออกจากปากกลายเป็น

เสียงคราง