ตอนที่20 คุณได้งานนี้แล้ว

เท่าที่รู้จักกันมาในสายตาเธอเตชิตไม่ได้เป็นคนที่ ชอบยิ้ม แต่ในรูปถ่ายเขากลับยิ้มอย่างสดใสเป็นยิ้ม ที่มาจากความรู้สึกก้นลึกของหัวใจ

เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สามารถทำให้น้ำแข็งละลาย ได้

นัชชายกรูปขึ้นมาดูอย่างลืมตัว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง เขาสวยมาก ผมยาว ตาโต หน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ยิ่งพอ ยืนข้างกันดูเหมาะสมกันมาก

ตอนแรกนัชชาก็แค่อยากดูรูปเฉยๆแต่พอดูไปดูมา ในใจเธอกลับมีความรู้สึกจุกแบบพูดไม่ออก

“คุณทําอะไรอยู่”

มีเสียงทุ้มถามขึ้นจากข้างหลัง

เธอตกใจมือสั่นทำให้รูปถ่ายร่วงลงบนโต๊ะ “ไม่ ไม่ ได้ทําอะไร
เขาก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หยิบ รูปขึ้นมาตั้งวางไว้ที่เดิม หันกลับมามองหน้าเธอด้วย สายตา งๆ “ใครอนุญาตให้เธอแตะต้อง

นัชชาเกลืนน้ำลายลงคอ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เห็นมันวาง อยู่บนโต๊ะ,

เตชิตไม่ได้ตั้งใจจะเอาเรื่อง แต่พอเห็นเธอตื่นเต้น “ถ้ามีคนวางกระเป๋าเงินไว้คุณก็จะหยิบมาดูหรอ

“ขอโทษ” นัชซาก้มหน้านึกว่าเขาโกรธที่เธอทำรูป ตก ยิ่งทำให้รู้ได้ว่าผู้หญิงในรูปคงจะมีความสำคัญ กับเขามากน่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาชอบ แต่ถ้าเป็น แบบนี้ทำไมเขายังมายุ่งกับเธอหละ

เตชิตมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เขาเดินอ้อมไปนั่งที่ เก้าอี้แล้ววางเอกสารสอบสัมภาษณ์ไว้ที่โต๊ะ “ขาเธอ เป็นยังไงบ้าง”

นัชชากำลังเสียใจแต่พอเขาเอ่ยปากถามเธอทำให้ เธอกํามือแล้วหันมาถามเขา เตชิต คุณมีแฟนแล้ว ใช่มั้ย”

เตชิตชะงักมือที่กำลังเปิดเอกสาร เงยหน้าขึ้นจ้องไปที่เธอจนหน้าเธอเริ่มแดง

เตชิตไม่รู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร มีอะไรก็พูด มาตรงๆ

นัชชาถอดหายใจ “ถ้าเกิดว่าคุณมีแฟนอยู่แล้ว เรา ก็ไม่ควรอยู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากเป็นคนประเภทเดีย วกับปณิตา”

ได้ยินเธอเอ่ยถึงปณิตา เขาขมวดคิ้วถาม “แฟน ที่ไหน”

เขาอยู่มา32ปียังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหน มาก่อน ทุกครั้งมักจะจบลงก่อนที่จะได้เริ่มเพราะ ไม่ได้รู้สึกดีด้วย อย่าว่าแต่ แฟนแทบจะไม่มีผู้หญิง ที่ไหนกล้าเข้าใกล้เขา

นัชชาใช้คางชี้ไปยังรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ “ก็คนนั้น

ทําให้เตชิตเข้าใจขึ้นมา ยิ้มตอบ “นั่นมันน้องสาว

ฉัน”นัชชา ง น้องสาวหรอ

“น้องสาวแท้ๆหรอ”

“ไม่ใช่ แต่เราสนิทกันมาก

เมื่อกี้เธอเข้าใจผิดไปเองหรอ

เธอก้มหน้าแต่สายตาเตชิตที่มองมาทำให้หูเธอเริ่ม แดง “คุณมีน้องสาว ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเธอเลย ห้าๆๆ

“เธอหึงฉันหรอ”

“ปะ เปล่า”

การที่เธอปฏิเสธเร็วยิ่งทำให้เธอดูเหมือนโกหก

นัชชาตั้งสติพยายามพูดเสียงนิ่ง “ไม่ได้หึง”

เตชิตยกมือทำให้หน้าปัดนาฬิกาสุดหรูตรงข้อมือ เกิดแสงระยิบระยับ แล้วชี้ไปที่หูของนัชชา “มันแดง แล้ว”
ก็รู้ว่าเห็นแล้วจะพูดออกมาทำไม

นัชชาเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วคะแนนสอบสัมภาษณ์ ของฉันเป็นยังไงบ้าง”

เตชิตมองไปยังเอกสารที่กางอยู่บนโต๊ะ “อยากรู้ หรอ”

“อืมๆ”

เขาโบกมือเรียกเธอ “ยืนไกลขนาดนั้นมองเห็นหรอ มานี่”

ด้วยความที่อยากรู้เธอเลยเดินเข้าไปหาเขาอย่าง

ว่าง่าย

เธอเดินเข้าไปทีละก้าว เธอหยุดเว้นระยะห่างไว้ พอควรแต่กลับถูกมือหนาดึงล้มเข้าไปอยู่ในอ้อม กอดอันแข็งแรง

นัชชารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างใต้ เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ถูกกดไหลให้นั่งลง “อยากรู้ คะแนนไม่ใจหรอ”

“แต่ แต่ฉันนั่งไม่ค่อยถนัต”

เตชิตยิ้ม แล้วเปลี่ยนท่า “ถนัดท่าไหน ท่านี้หรอ”

นัชชาขยับดิ้นด้วยความเขินอาย ดิ้นแล้วดิ้นอีก ทําให้เตชิตเริ่มมีอารมณ์

“หยุดดิ้นได้แล้ว” เตชิตพยายามกดเสียงให้ต่ำ พร้อมกับกดไหลเธอค้างไว้

เป็นน้ำเสียงที่นัชชาคุ้นเคย เพราะทุกครั้งที่นอนนิ่ง อยู่บนเตียงเสียงเขามักจะต่ำและแหม…

แต่นี่มันห้องทำงาน

นัชชาไม่รู้ตัวการที่เธอใส่ชุดกระโปรงดิ้นไปดิ้นมา ทั้งที่นั่งอยู่บนตักเขา ทำให้เขาต้องอดกลั้นห้ามใจตัว เองขนาดไหน

หลังจากที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปทําให้เธอไม่กล้า นอีกเลย แต่ทุกอย่างเหมือนจะ สายไปแล้ว

นัชชาพูดเตือนด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง “เต ชิต นี่มันห้องทํางานนะ”

“ฉันรู้” เตชิตเอื้อมมือข้างหนึ่งมาหยิบเอาผลคะแนน แล้วยื่นให้เธอ “เอาไป

ทั้งที่ตอนแรกเธอก็แค่ขอดูคะแนนตามปกติแต่ ทําไมกลับกลายเป็นมาอยู่ในสภาพนี้

นัชชาหูแดงหน้าแดง ก้มมองดูคะแนนด้วยความ ตั้งใจ สิ่งที่คาดไม่ถึงคือหัวหน้าHRให้คะแนนเธอสูง มากแต่ต่างกับผู้ชายอีกคนที่ให้คะแนนเธอไม่มาก นัก ส่วนของเตชิต….ให้ระดับกลาง

นัชชาเอาคะแนนทุกช่องมาบวกกัน สายตาก็แอบ มองคะแนนของอีกสองคนที่เหลือ เธอขยับขึ้นหน้า เรื่อยๆ เรื่อยๆ อีกนิดเดียวก็จะเห็นแล้ว………

นัชชาร้องออกมาอย่างลืมตัวแล้วรีบเอามือปิดปาก ตัวเองไว้ เพราะตอนเธอเห็นคะแนน ผู้ชายที่อยู่ข้าง หลังก็เสียบเข้าแบบกะทันหันทั้งๆที่เธอไม่ทันตั้งตัว นัชชายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปากตัวเองไว้ส่วนอีก ข้างยันโต๊ะไว้ แต่เขากลับไม่พอใจอยากแกล้งเธอ มากกว่านี้ ” บอกมาว่าคุณได้คะแนนเท่าไหร่

นัชชาสายหัว แต่เตชิตไม่ยอมแพ้ “บอกมาเร็ว อย่า

นัชชาปิดปากเงียบไม่ยอมเอ่ยปากพูด กลางวัน แสกแถมยังเป็นห้องทํางาน เธอเอ่ยปากด่า “เตชิต คุณรู้จักอายบ้าง”

ตามคาด เตชิตหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเธอว่าเขา ในเวลาแบบเขามักจะอยากแกล้งเธอ

นัชชารู้สึกบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เจ็บมากแต่เธอก็ยัง ต้องการเขา

เตชิตกระซิบข้างหูเธอ “บอกคะแนนของคุณมา

นัชชาทนไม่ไหวยอมเปิดปากด้วยความเขินอาย “9.5คะแนน 9คะแนน……

ใบหน้าของเตชิตท่วมไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากการ อดกลั้นเอาไว้ “รวมกันทั้งหมดเท่าไหร่”