ตอนที่19 ผู้หญิงในรูปคนนั้น

“หะ” นัชชามองไปทางเขา “ฉันไปได้”

“ดูสภาพตอนนี้สิ เธอจะไปยังไง”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ฉันไปได้”

ถึงต้องคลานไปเธอก็ต้องไปให้ได้

ถ้าเธอพลาดโอกาสครั้งนี้ ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อ ไหร่ ถึงแม้ว่าเตชิตแค่เอ่ยปากพูดเธอก็สามารถ เข้าไปทำงานได้แล้ว แต่หลังจากที่เธอใช้ชีวิตอยู่ ร่วมกับเขามาหลายวันเขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะใช้เส้น สายเพื่อเปิดโอกาสให้ใครง่ายๆ

เพราะฉะนั้นเธอจะพลาดโอกาสครั้งนี้ไปไม่ได้

เตชิตนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ร้องไห้โวยวายเมื่อครู่ วินาทีต่อมาจะกลายเป็นผู้หญิงที่จริงจังกับงานได้ ขนาดนี้ ตอนแรกเขากะจะหาเวลาให้เธอไปสอบ ทีหลังแต่ตอนนี้คงไม่จําเป็นแล้ว เต ตมองด้วยสายตาที่แอบชื่นชม ยืนขึ้นแล้วพูด ขึ้นด้วยเสียง ราบเรียบ “ถ้าไปได้อย่าสายหละ

น้ าใจมาก 10โมงเช้าเธอมายืนอยู่ที่หน้าประตู สํานักงานกฎหมาย

เธอเดินมาถึงห้องประชุมB-201 พร้อมกับมีผู้หญิง ประมาณ7-8คนนั่งอยู่ในแถว แต่ละคนดูเหมือนจะ อายุแค่25-26ต้นๆถ้าใหญ่หน่อยก็ไม่น่าจะเกิน28-29

นัชซาก้มมองชุดของตัวเอง เป็นชุดที่เตชิตเลือกให้ เมื่อคืน วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อนๆและตั้งใจมัดผมขึ้นให้ ดูเรียบร้อย

“ได้ยินมาว่า เจ้าของบริษัทคุณเตชิตหล่อมาก แถมยังดูดีมีระดับ วันนี้เขาจะทำการสัมภาษณ์เอง เปล่า” มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งคุยเล่นกับเพื่อน

“คงไม่หรอกมั้ง คุณเตชิตคงจะไม่มีเวลาว่างขนาด นั้น แต่ถ้าเกิดเป็นเขาแค่ได้เข้ามาก็คุ้มค่ามากแล้ว” นัชชาหันกลับไปมองที่ต้นเสียง ในใจคิด เขาไป ได้ใจดีขนาดนั้น พวกเธอไม่รู้ใบหน้าจริงๆที่ซ่อนอยู่ ภายใต้หน้ากากนั้นหรอก

การสัมภาษณ์เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เตชิต กับHRอีก3คนนั่งพร้อมกันในห้อง

สุดท้ายเหลือนัชชา ผู้ชายและผู้หญิงอีกอย่างละ

คน

“เดี๋ยวจะเริ่มการสัมภาษณ์เดี่ยว เตรียมตัวให้ พร้อม” หัวหน้าHRพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องที่ใช้ใน การสอบสัมภาษณ์เดี่ยว

เธออธิษฐานขอให้ไม่ใช่เธอที่โดนเรียกสัมภาษณ์ คนแรก แต่คนเรากลัวอะไรมักจะได้อย่าง

นั้น..

“นัชชา เข้ามา”

” นัชชาเปิดประตูดูเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตรง กลาง เงยหน้าขึ้นเพื่อทำการแนะนำตัว “สวัสดีค่ะ ฉัน อนัชชา เป็น……. เธอพูดได้แค่นี้ก็ตกใจ งกับภาพตรงหน้า มีผู้ชาย ในเสื้อสีขาวกับสูทนอกสีดำนั่งอยู่ตรงกลาง เป็นเต ชิต เขาเป็นคนสัมภาษณ์งานจริงๆด้วย

“คุณนัชชา” HRเรียกเตือนเพราะเห็นเธอนิ่งเงียบ ไป

นัชชาติงสติตัวเองกลับมา แต่ทุกครั้งที่สบตาเตชิต เธอก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น

“ฉันเห็นคุณจบจากมหาวิทยาลัยเมื่อปีที่แล้ว แต่ก็ ไม่เคยทํางานมาโดย1ปีตลอด เป็นเพราะอะไรหรอ คะ”

นัชชารู้สึกอายกับคำถามนี้ “เพราะตอนนั้นมัวแต่รีบ

แต่งงาน เลยทำให้เสียโอกาสในการทำงานไป

“เห็นว่าคุณกำลังจะหย่า อยากรู้ว่าเป็นเพราะแบบนี้ คุณถึงอยากกลับมาทำงานเกี่ยวกับกฎหมายรึเปล่า

HR ถามขึ้นมาแบบกะทันหันทำให้เธอตื่นเต้น ไม่รู้ ว่าคำถามที่ถามมาต้องการจะสื่อหรืออยากรู้อะไร กันแน่ เธอเลยพยักหน้าตอบรับไป “ใช่ค่ะ” ถามคำถามต่อมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ เตชิตที่นั่ง เงียบไม่เคยเปิดปากพูดอะไรเลยก็ถามขึ้น “คุณ นัชชา 1 ไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน 2ไม่เคย มีประสบการณ์ในการทำงานโดยตรงมาก่อน ใน ฐานะที่มือใหม่ คุณคิดว่าคุณมีจุดเด่นด้านไหนที่ทาง บริษัทต้องรับคุณเข้าทำงาน”

นัชชาได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนความสัมพันธ์ที่หลับๆ ถูกเปิดเผย ทั้งๆที่ไม่มีใครสามารถรู้ได้ แต่เธอรู้สึก อาย ร้อนตัวอย่างบอกไม่ถูก

โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่เตชิตถาม เธอจำเป็นต้อง มองหน้าและตอบเขาตาม มารยาท อยากหลบ สายตาก็ไม่สามารถหลบได้

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน โดยตรงมาก่อน แต่เนื่องจากที่ จบมาจาก มหาวิทยาลัยกฎหมายโดยตรง สอบเข้าไปในฐานะ ได้ทุนการศึกษานักเรียน ดีเด่น และจบด้วยเกรด เฉลี่ยอันดับต้นๆ งานวิจัยของฉันก็ถูกบันทึกไว้ ฉัน คิดว่าข้อดีของฉันคือการที่ฉันเป็นมืออาชีพและ เข้าใจกฎหมาย

“เข้าใจว่ายังไง” นัชชาตอบ “ทุกคนบอกว่ากฎหมายคือสิ่งตายตัว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ฉันคิดว่ามันสามารถ เปลี่ยนไปแปลงได้ โดยผ่านทนายที่ดีคนหนึ่ง มัน สามารถออกมาได้นับพันรูปแบบ

เตชิตยกมุมปาก “คุณนัชชา คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งที่ สําคัญที่สุดที่ทนายควรทำ”

นัชชาเริ่มรู้สึกไม่ค่อยตื่นเต้นแล้ว “ฉันคิดว่าต้องมี ความยุติธรรมและความสงบ ไม่ลำเอียง

“คุณมาทํางานที่นี่เพราะคุณหย่ากับสามี คุณคิด ว่าคุณจะทำสองข้อนั้นได้มั้ย” เตชิตถามต่อและมัน เหมือนจะเป็นคำถามที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามในตอน แรก

นัชชาถึงได้รู้จุดประสงค์ที่ชัดเจนที่หัวหน้าHRถาม เมื่อครู่เพราะกลัวว่าที่เธอมาทำงานเกี่ยวกับ กฎหมายเพราะหย่ากับสามี เป็นการตัดใจจาก อารมณ์ชั่ววูบพวกเขากลัวว่าเธอจะไม่จริงจังกับงาน

นัชชารับแก้ตัว “ทำได้ค่ะ ที่กลับมาทำงานด้านนี้ เป็นเพราะว่ามีเวลาและสามารถจดจ่อกับการทํางานมากพอ แต่ความจริงแล้วระหว่าง 1 ปี แต่งงานมาในใจก็คิดที่จะอยากกลับมาทำงานตลอด ค่ะ”

พอเธออธิบายแบบนี้มันทำให้คนฟังสบายใจขึ้น หลังจากนั้นเตชิตก็ไม่เอยปากถามอะไรอีกเลย แต่ กลับกันกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเขาถามคำถามเกี่ยวกับ การทํางานแบบเป็นมืออาชีพ นัชชาก็ตอบเขาไป ละคําถาม

หลังจากที่สัมภาษณ์จบ เธอลุกขึ้นทำให้ หัวหน้าHRสังเกตเห็นถึงความแปลกประหลาด เธอ จึงถาม “ขาคุณไปโดนอะไรมา”

นัชชา มตอบอย่างเขินอาย “ได้แผลมาจากการ ออกกำลังกาย ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ เดี๋ยวไม่กี่วันก็ หายค่ะ”

หัวหน้าHRพูดล้อหลังจากที่นัชชาเดินออกไปแล้ว “แค่ออกกำลังกายยังสามารถล้มจนได้แผล เก่ง ใช้ได้เลย”

เตชิตกำลังจะดูประวัติของคนต่อไปก็ต้องหยุด ชะงักหลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ แววตาเขากำลังแอบยิ้มเยาะเธอแต่ก็ต้องรีบหยุดเพราะกลัวว่าคนอื่นจะ เห็น

นัขขากำลังจะเตรียมตัวกลับหลังจากที่สัมภาษณ์ เสร็จ แต่ก็โดนผู้ชายใส่เสื้อขาวรั้งไว้ “คุณนัชชา ผม เป็นเลขาของคุณเตชิตชื่อตรครับ คุณเตชิตบอก ให้คุณไปรอเขาที่ห้อง

เขาพูดเสียงเบา เธอไม่ได้ถามอะไรเพราะเธอรู้ว่า อยู่ตรงนี้ไม่สะดวกที่จะพูด อะไรมากเลยเดินตาม เขาไป แต่ตรัณไม่ได้พาเขาเดินไปที่ประตูหน้ากลับ พาเธอเข้าไปในห้องทำงานแล้วรอดจากประตูบาน เล็กของเขาเข้าไปในห้องทํางานของเตชิต

นัชชาตกใจ “พวกคุณมีประตูลับแบบนี้ด้วยหรอ”

..” ตรัณยกมุมปาก “คุณก็แค่คิดว่ามันเป็น ประตูอีกบานที่เปิดเข้าทางข้างๆได้

ตรเทน้ำให้นัชชาเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทิ้ง ไว้ให้เธออยู่ในห้องเพียงลำพังคนเดียว นั่งรอไปได้ สักพักแต่ก็ยังไม่มีคนเข้ามา เธอเลยเดินไปดู