ตอนที่ 10 สัตว์เลี้ยงใหม่

เหมือนผ่านไปเป็นศตวรรษหนึ่ง เตชิตจึงหยุด

ทรมานเธอ

นัชชาอดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา น้ำตาไหลลงบน ใบหน้าซีดเซียวเล็กๆของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียง นุ่มๆ ร่างกายยังสั่นไปเล็กน้อย

ปากของเธอซาจนเหมือนไม่มีความรู้สึก และแก้ม ทั้งสองของเธอก็มีอาการเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ สงสารเธอแม้แต่นิดเดียว

เตชิตมองผู้หญิงที่ล้มอยู่บนเตียง ริมฝีปากที่สีชมพู บวมอยู่ ทรงผมที่ยุ่งหยิง สีหน้าที่ไร้เดียงสาดูเป็นสิ่ง เซ็กซี่ที่หาจากผู้หญิงคนอื่นไม่ได้

เขาจับคางของเธอไว้ และดึงผมที่ติดอยู่บนหน้า เธอออกอย่างเผด็จการ “นัชชา ในเมื่อเธออยู่กับ ผมแล้ว ก็อย่าไปคิดผู้ชายคนอื่นอีก ไม่ว่าจะสามีเก่า หรือว่าใครคนอื่น ผมไม่อนุญาตสิ่งของของเขา มันเป็นเฉพาะของเขาเท่านั้น

น้อขาพูดไม่ออก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ยังทำให้ เธอรู้สึกกลัวอยู่ ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้ความรู้สึก ที่เธอมีต่อเขาคือหวั่นเกรง งั้นความรู้สึกในตอนนี้ ของเธอก็คือหวาดกลัว

นัชชาเหมือนเข้าใจแล้ว เมื่ออยู่หน้าเตชิต เธอห้าม พูดถึง นึกถึง ผู้ชายคนอื่น

เมื่อกี้นั้นก็เป็นการลงโทษที่เขาทำกับเธอ เขามอง เธอเหมือนเครื่องมือระบายอารมณ์โดยไม่สนใจ ความรู้สึกเธอเลยแม้แต่น้อย

นัชชาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ฉากในวันนี้ก็แวบเข้าใน สมองของเธอ มันช่างอัปยศจริงๆ

เตชิตมองเห็นเธอเหมือนจะสูญเสียความรู้สึกไป เลยขมวดคิ้วขึ้น ฝ่ามือใหญ่ๆบีบแก้มของเธอ “พูด ล!”

นัชชาตอบด้วยเสียงแหบๆ “ฉันรู้แล้ว”
คืนนี้ นัชชานอนหันหลังให้กับชายคนนั้น ตอนแรก เธอไม่กล้านอน กลัวว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัว เองได้และพุ่งเข้ามาอีก หลังจากมีประสบการณ์ที่ไม่ เต็มใจหลายครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวกับเรื่องนี้มาก

ผ่านไปได้ครึ่งคืน นัชชาก็ผล็อยหลับไปเพราะรู้สึก ปวดหัว

เช้าวันที่สอง เตชิตตื่นนอนเป็นปกติ หกโมงครึ่งเขา จะตื่นนอนตรงเวลา เมื่อลืมตาก็มองหันรูปร่างเปราะ บางของนัชชาที่นอนห่มผ้าห่มอยู่

ผู้ชายแปลกใจไปเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังคุ้น หาความจําอยู่ว่าทำไมถึงมีผู้หญิงนอนอยู่บนเตียง ของเขา แต่ไม่นานเขาก็จำได้แล้ว

ยังไม่ตื่น ?

เขามีนิสัยออกกำลังกายตอนเช้า และเขาอยากให้ นัชชาออกกําลังกายตอนเช้าด้วยกัน เลยใช้มือผลัก ไปที่ร่างกายของผู้หญิงตัวเล็กๆ “ตื่นได้แล้ว”

เห็นเธอไม่มีการตอบสนอง เขาใช้แรงผลักเธออีก สองครั้ง “นัชชา ตื่นมาออกกำลังกายตอนเช้า

เธอยังคงหลับอยู่และลมหายใจหนักหนาขึ้น

มือของเตชิตที่จะผลักไปอีกก็หยุดลง และเอื้อมไป แตะที่หน้าผากของเธอ เพิ่งสัมผัสไป ความร้อนที่บน หน้าผากของเธอทำให้มือของเขาชบไปทันที

อุณหภูมินี้น่าจะประมาณไม่น้อยกว่า 39องศาแล้ว

เตชิตขมวดคิ้ว ดึงร่างกายของเธอมายังฝ่ายเขา

เห็นหน้าของเธอแดงเหมือนโดนเผาไหม้

“ตายละ !” เขาสบถออกมา รีบไปเอากล่องยาออก มา แล้วเอาแผ่นแปะลดไข้แปะไว้ที่หน้าผากของเธอ และหยิบยาลดไข้ออกมาชงให้เรียบร้อย วางแก้วยา อยู่โต๊ะข้างๆหัวเตียง แล้วเรียกเธอ “ลุกมากินยา

นัชชาหลับเป็นตาย เธอไม่ชอบที่ถูกรบกวน จมูกก็ รู้สึกหนักจนหายใจไม่ค่อยสะดวก “ออกไป ..

“กินยาซะ เดี๋ยวผมจะออกไป ” เตชิตพยายาม เกลี้ยกล่อมอย่างอดทน”ฉันไม่อยากกิน”

“ต้องกิน” เตชิตไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อน เขา เกาห้วอย่างหงุดหงิด “นัชชา ความอดทนผมมีขีด จํากัดนะ”

ถ้าเป็นปกติ นัชชาคงกินไปนานแล้ว แต่ตอนนี้เธอมี ไข้สูงและเวียนหัวเลยไม่รู้สึกกลัวอะไร ใช้มือสะบัด ไป “ก็บอกว่าไม่กิน

เตชิตหมดความอดทน เขายิ้มเยาะ และพยักหน้า “งั้นก็ไม่ต้องกิน”

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องนอน ทิ้งยาแก้ว วาที่ยังมีกลิ่นไอร้อนๆและผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นอนขด อยู่บนเตียงไว้ในห้อง

หลัง15 นาที ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอีกครั้ง เต ชิตเข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนใส่เสื้อกาวน์สีขาวหนึ่ง คน ผู้ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลา ผิวขาวเนียม ตัว เตี้ยกว่าเตชิตนิดหน่อย ดูแล้วทำให้นึกถึงคำว่า มอง มุมไหนก็ดูดี

เขาชื่อว่า ปรัณ เป็นหนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดของเตชิต หางานในโรงพยาบาลเอกชน และยังพัฒนา สูตรยาใหม่ๆและอุปกรณ์การแพทย์ใหม่ๆ อย่างลับๆ เรียกได้ว่าเป็นคนมีฐานะคนหนึ่ง

แค่มีไข้นิดหน่อย แกถึงให้ผมที่อยู่ไกลมานี้หรอ ” ” ปรัณมองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เขาพูด อย่างแกล้งหยอก

“หยุดพูดไร้สาระได้ละ ไปดูเธอส” เตชิตสีหน้าไม่ เปลี่ยน เขาเดินมาข้างเตียง

ปรัณวัดไข้ให้กับนัชชา 39.8 องศา ไข้สูง ให้ยา น้ำเกลือกับเธอทันที หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อย เขาเหลือบไปถึงขวดยาที่อยู่ใกล้หัวเตียง อดหัวเราะ ไม่ได้ “ชาตินี้ได้เห็นแกดูเลยคนอื่นมันไม่ง่ายเลย

เตชิตเขม็งไปที่เขา “ไม่มีเรื่องแล้วแกก็ไสหัวไปเลย

“อย่าสิ ใช้ผมเสร็จก็จะเตะผมออกมา มันโหดร้าย จริงๆ ปรัณมองไปทางนัชชา “นี่ใครอ่ะ ถึงทำให้คน อย่างประธานเตชิตมาดูแลเธอ
เตชิตเห็นเขายังถามไม่หยุด ก็พูดขึ้น “อยากรู้มาก

หรอ ?”

“อยากรู้มาก

“สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของผม

..….……… อึ้งไป เมื่อเขาเห็นสายตาที่มืดมนของเต ชิตราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว จึงพูดอย่าง ๆ “สัตว์เลี้ยงตัวนี้ของแกดูไม่เลวนะ รอแกเบื่อเมื่อไหร่ ให้ผมเอาไปที่บ้านเลี้ยงสักสองวัน โอเคไหม

อย่างที่เขาคิดจริงๆ หลังได้ที่เขาพูด สีหน้าของ เตชิตมืดครึ้มลงทันที แม้บรรยากาศรอบๆก็เย็นลง ราวกับลมหนาวที่พัดมาจากไซบีเรีย ทำให้คนรู้สึก กลัวจนตัวสั่น

ปรัณรีบอธิบาย “ก็แกพูดเองว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยง ในเมื่อเป็นสัตว์เลี้ยง ใครจะเลี้ยงไม่ได้ล่ะ .

ปรัณตั้งใจจะแกล้งเตชิต เตชิตก็รู้อยู่ แต่เมื่อคึดถึง จุดนี้ เขาก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวดขึ้นมา “ผมจำ ได้ว่าโรงพยาบาลของแกยังไม่เสร็จคดีเมื่อเดือนที่แล้ว …..

“ผมผิดไปแล้ว ! ” ปรัณรีบยอมแพ้ทันที “คนเราก็ พูดกันอยู่ว่าในชีวิตสัตว์เลี้ยงมันจะมีแค่เจ้าของคน เดียว ถึงผมจะอยากเลี้ยง แต่สัตว์เลี้ยงของแกคงไม่ พอใจให้ผมมาเลี้ยงมั้ง ”

เตชิตส่งเสียงหีออกมา มองไปที่ประตู “แกกลับไป

ได้แล้ว”

ปรัญส่งเสียง “ขอรับ”

เมื่อเขาจะกลับไป เตชิตก็ยังไปส่งเขาที่หน้าประตู วิลล่า ปรัณตัวใส่เสื้อกาวน์สีขาว มือถือกล่องยาอยู่ เขาพูดกับเตชิตด้วยเสียงต่ำๆ “ยานั้นผมได้ให้คนไป พัฒนาสูตรยามาใหม่ เป็นส่วนผสมที่มีประสิทธิภาพ ดีจากการทดลองทางคลินิก…”

เตชิตจุดบุหรี่สูบไป “ฉันไม่ต้องใช้มันแล้ว ”

ปรัณร้องด้วยความตกใจ “แกฟังฉันพูดให้เสร็จ ก่อนสิ ยาตัวนี้ปลอดภัยแน่นอนไม่มีผลข้างเคียง ราคาทุนสูง เลยไม่ได้ผลิตออกมามาก หาซื้อตาม ตลาดไม่ได้นะวุ้ย!”