ตอนที่ 9 หึงหวงครอบครอง

นัชชาอยากจะหุบปาก แต่เมื่อฟันแตะไปถึงนิ้วของ เขา เธอก็ตกใจและอ้าปากใหม่อีกครั้ง ดวงตาโตๆ ใสๆของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม สภาพที่ เกือบจะร้องไห้ทำให้เตชิตหวั่นไหวไปกว่าเดิม

ในที่สุด เขาก็เล่นจนพอใจแล้วจึงถอนนิ้วออก

บนโต๊ะมีผ้าขนหนูที่เปียกวางอยู่ เตชิตหยิบมันมา เช็ดนิ้วตัวเอง กลับมองเห็นนัชชานั่งนิ่งอยู่นั่นแววตา เต็มไปด้วยความงุนงง

เรื่องที่เขาทำในเมื่อกี้ เธอเหมือนยังไม่เข้าใจเลย ความบริสุทธิ์อย่างนี้แทบจะทำให้เตชิตมีการตอบ สนองขึ้นมา

แต่เมื่อกี้เพิ่งทำในห้องครัว ถ้าบ่อยเกินไป เธอคง รับไม่ไหว

“ดวิ ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับเธอ คงจะเป็นเขา ไม่เคยได้เห็นสภาพของคุณในตอนนี้” เตชิตนึกถึงผู้หญิงที่นัชชาให้เขาดูในวิดีโอ เขาเยาะเย้ย “มีอาหารที่สําค่าอยู่ตรงหน้าไม่กิน ชอบกินอาหารที่ เสียไปแล้ว ”

คําพูดของเตชิตบางทีก็อาจจะไม่ได้หมายถึงความ ดูถูก แต่เมื่อนัชชาได้ยินกลับไม่ใช่อย่างนั้น เธอรู้สึก ละอายใจจนอยากจะมันตัวเข้าไปในรู เธอรีบเอา เสื้อผ้ามาห่อที่ตัวแล้ววิ่งออกไปทันที

เตชิตมองดูเธอที่วิ่งออกประตูไป ดวงตาค่อยๆมี รอยยิ้มเล็กๆขึ้นมา ไม่ใช่แค่ดอกเดซี่ดอกเล็กๆ แต่ ยังเป็นเจ้าตัวหัวโบราณ

นัชชาวิ่งมาถึงห้องที่เตชิตจัดไว้ให้ และล็อคประตู ห้องทันที แล้วก็พุ่งตัวลงบนเตียง เอาผ้าห่มปิดหน้า ไว้แล้วร้องไห้ฮือๆขึ้นมา

คิดถึงเรื่องนี้ที่เมื่อกี้ นัชชาก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา เธอ วิ่งไปที่ห้องนํ้าเปิดก๊อกน้ำล้างปาก น้ำเย็นกับน้ำตา ผสมกันอยู่ในอ่าง เธอมองดูผู้หญิงที่ปากทั้งบวมทั้ง แดงในกระจก แม้เธอตนเองก็รังเกียจจนไม่อยาก มอง

เธอในตอนนี้ จะมีอะไรแตกต่างกับดวิษอีก ?
ถึงแม้เธอต้องการหย่าร้าง แต่ยังไงเธอก็ยังไม่ได้ หย่า ตอนนี้เธอมายุ่งกับเตชิตแล้ว นอกจากผู้ขาย คนนั้นไม่ยอมปล่อยเธอไป แล้ว เธอยังมีความคิด ส่วนหนึ่งที่ไม่อยากไปอยู่รึเปล่า

นัชชาถามตัวเอง แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า

เธออยากให้เตชิตช่วยยึดสิ่งที่เป็นเธอกลับมา

อยากให้เตชิตช่วยให้เธอชนะคดีนี้

และสิ่งที่อีกฝ่ายจะเอาก็คือร่างกายนี้

นัชชามองเห็นรอยสีแดงเข้มบนหน้าตัวเอง ตรงนั้น ยังมีสีของยาติดอยู่ เธองงงันสักครู่ นึกถึงตอนที่อยู่ ในห้องสมุด สภาพที่เขาก้มหน้าทำแผลให้เธอ……

นัชชารีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้ตนเองตก อยู่ในภวังค์

‘ปัง ปัง ปัง

เสียงเคาะประตูทำให้เธอหลุดพ้นจากความคิดนั่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

เธอเช็ดหน้าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตู สิ่ง ที่โผล่เข้าในสายตาคือใบหน้าไม่พอใจของเตชิต “ล็อคประตู ?”

นัชชาเม้มริมฝีปาก “ฉันจะนอนแล้ว “

ชายคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มนั้นแฝงด้วย ความโกรธ “ใครบอกเธอว่าเราจะแยกเตียงนอน กัน ?”

นัชชาตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมานอนกับเธอ ?

เธอหันหลังกลับไปดู ก็พบว่าที่นี่เหมือนเป็นห้อง

นอนหลก…..

ในช่วงเวลาที่กำลังมึนงง เตชิตก็ผลักประตูเดินเข้า มาแล้ว และหันหลังกลับไปปิดประตูลง แล้วอุ้มเธอ ไปไว้ที่เตียงทบลงไปทันที อย่าลองไปท้าทายขีด จํากัดของผม มันไม่ดี

นัชชามองไปสบสายตากับเขา ความเยาะเย้ยใน เมื่อกี้หายไปแล้ว ตอนนี้เหลือไว้เพียงความมืดมนที่เข้าใจได้ยาก เธอกลืนน้ำลาย และเพิ่งอยากจะ แก้ตัว โทรศัพท์มือถือที่อยู่บนหัวเตียงก็ดังขึ้นอย่าง กะทันหัน

นัชชารู้สึกโล่งใจขึ้นทันที “ฉัน ฉันขอไปรับ โทรศัพท์ก่อน”

เตชิตไม่ได้ห้ามเธอ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป แขน ยาวๆของเขาคว้าโทรศัพท์มา หลังจากได้เห็นสาย เรียกเข้าบนหน้าจอ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย รับ โทรศัพท์ไปแล้ววางข้างๆหูเธอ

“นัชชา คุณเก่งนัก ไม่กลับบ้านสองสามวัน แถม เอาหนังสือสำรองออกไปด้วย คุณอยากทำบ้าผมใช่ ไหม ?” เสียง ระคายเคืองของดวิษระเบิดออกมา อย่างรุนแรง

ใบหน้าที่สีแดงอ่อนของนัชชากลายเป็นซีดขาว “มี อะไรก็บอกมาเลย ฉันไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระ ของคุณ

“เหอะ นัชชา ผมคิดว่าคุณคงลืมฐานะของตัวเอง ไปแล้ว ผมจะบอกคุณให้ หากยังไม่ได้หย่าคุณก็ยัง เป็นภรรยาของผมที่ถูกต้องตามกฎหมาย ผมมีสิทธิ์ที่จะสั่งให้คุณกลับบ้าน ” พูดเสร็จ ดา พูดต่อ อย่างเลวร้าย “อย่าพูดว่ากลับบ้าน ถ้าฉันอยากทํา กับเธอ เธอก็ต้องนอนลงไปให้ดีๆ

นัชชากลืนความขมขื่นลงท้อง พูดอย่างสงบ จิต“คุณดวิษ ฉันทำกับหมายังดีกว่าทำกับคุณ

หลังจากพูดประโยคนี้เสร็จ ดษไม่ทันด่าว่าเธอ เตชิตที่กอดเธออยู่ก็หยิกไปที่ร่างกายของเธอ นัช ชาไม่ทันตั้งตัวเลยส่งเสียงร้องออกมา เมื่อมองเห็น สายตาอันไม่พอใจของผู้ชายเธอพึ่งรู้ตัวขึ้นมา

ทํากับหมา …

เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

นัชชายังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงตื่นเต้นของดวิษ ดังขึ้น “นัชชา อย่าให้กูรู้นะว่ามึงไปมั่วที่ไหน?

เสียงร้องอุทานของเธอในเมื่อกี้ ดวิ คุ้นเคยมาก ที่สุด แต่ตอนนี้มันเวลาค่ำคืน เมื่อได้ยินนัชชาส่ง เสียงคลุมเครือแบบนั้นออกมา เป็นผู้ชายก็ต้องทน ไม่ไหว อีกทั้งคนนั้นยังเป็นดวิษ
ฉันจะอยู่ที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ? คุณ อย่าถือตัวเลย วันที่ฉันกลับไปก็เป็นวันที่ฉันจะไป สัญญาใบหย่ากับคุณ

สายอีกฝ่ายนั้น ยังคงตะโกนอยู่ แต่ นัชชาไม่อยากฟังต่อไปแล้ว เธอรู้ดูว่าดวิษจะยอม แพ้ง่าย เธอเลยปิดโทรศัพท์ไป

แม้ว่าจะทำตัวเข้มแข็งไม่แยแส แต่หลังจาวางสาย แล้ว นัชชาก็ยังอดรู้สึกว่างเปล่าในใจไม่ได้ ยังไงเธอ ก็รักชายคนนั้นมานานหลายปี จะบอกวางลงก็วางลง เธอทําไม่ได้หรอก

เตชิตมองดูท่าทางหดหู่ของเธอ คิดถึงเรื่อง โทรศัพท์ที่พึ่งคุยไป เขาไม่ได้พูดอะไรใดๆ ลากเสื้อ โค้ทของนัชชาขึ้นมา มือใหญ่ๆของเขาก็ยื่นเขาไป

นัชชาอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เธอไม่อยากทำเลย แม้แต่น้อย เธอผลักเขาออก “ฉันไม่อยากทํา

ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเตชิตก็มืดครึ้มมากกว่า เดิม สายรัดชุดนอนออก แล้วผูกมือของเธอไว้กับ เตียง เมื่อก้มหน้าลงก็มองเห็นสายตาอันหวาดผวา ของผู้หญิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์”นัชชา เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธผม

พูดจบ เสื้อผ้าบนตัวเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้น น้อยด้วยมือของชายคนนั้น

นัชชาตกใจอย่างมาก พยายามดิ้นรน “อย่า เตชิต ฉันไม่สบาย…

เรี่ยวแรงของเธอไม่สามารถทนต่อความต้องการที่ มากมายของเขาได้

แต่เตชิตคิดว่าที่เธอพูดไม่สบายคือเพราะโทรศัพท์ เมื่อครู่นี้เขาโมโหกว่าเดิม “งั้นเราเปลี่ยนใช้วิธีอื่น ก็ได้

เขาปล่อยมือนัชชาจากที่มัดไว้บนหัวเตียง และ เปลี่ยนเอาไปผูกไว้ข้างหลังเธอแทน แรงหนักจน ทําให้ฝ่ามือของเธอมีเลือดออกเล็กน้อย

นัชชาถูกบังคับให้คุกเข่าบนเตียง น้ำตาแห่งความ อายก็ไหลออกมา เธอไม่ได้เต็มใจและสายหัวอย่าง ต่อเนื่อง “อย่าทําแบบนี้ได้ไหม ขอร้อง ….