บทที่27พายุฝนตั้งเค้า

ตกดึกคนในวังนำอาหารค่ำเข้ามาส่งอันหลิงหยุ นเห็นว่าผู้ที่มาไม่ใช่ไห่กงกงจึงก้าวไปด้านหน้าเพื่อ สอบถาม กงกงไห่กงกงอยู่ที่นี่หรือไม่?”

กงกงมองอย่างระมัดระวังและเอ่ยตอบ”ไห่กงกงถูก ไทเฮาเรียกตัวกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่ากงกงมีอะไรจะเอ่ยนางเดินเข้าไป ใกล้”กงกงมีเรื่องอะไรได้โปรดเอ่ยตามตรงนี่เป็นไข่มุก ราตรีที่ท่านพ่อซื้อให้ข้าใช้สําหรับส่องแสงสว่างกงกง โปรดรับไปจากนี้ข้ายังมีของดีๆมากมายให้แก่ท่าน

เป็นผู้มาใหม่อันหลิงหยุนยังคงต้องเตรียมพร้อมอยู่ บ้างเพื่อปกป้องตัวเอง

มาอย่างฉุกละหุกไข่มุกเม็ดนี้คือไข่มุกราตรีทะเล หนานไห่เดิมนางใช้สำหรับบดทำยาวันนี้ก็ใช้ไปด้วย เช่นกัน

กงกงไม่กล้าชักช้ารีบรับของเข้าเก็บในแขนเสื้อและ คำนับขอบคุณเล็กน้อยจากนั้นจึงมองดูด้านหลังของอัน หลิงหยุนอย่างระมัดระวัง

เรื่องของอันหลิงหยุนกงกงรู้ดีจวนอ๋องเสียนไม่ออก หน้าดังนั้นให้ไข่มุกแก่เขาจึงไม่เป็นอะไร

เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เป็นไห่กงกงที่จุดประกายสามารถได้รับประโยชน์ตัวเขาเองก็ย่อมมีความสุขแต่ เขาเพียงกังวลว่าหากอ๋องเสียนรู้เข้าจะรักษาชีวิตน้อยๆ นี้เอาไว้ไม่อยู่

ถึงแม้ว่าเสียนอ๋องจะไม่เห็นพระชายาเสียนในสายตา และมองราวกับทุ่งไม้ใบหญ้าแต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ พระชายาเสียนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วหากเขาทำเช่นนี้ก็ ออกจะทำให้อ่องเสียนเสียหน้าอยู่บ้าง

“กงกงโปรดวางใจท่านอ๋องเสียนนอนหลับลึกไปแล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้กงกงก็โล่งใจและเอ่ยขึ้น”ข้าง นอกตอนนี้น่ากลัวอย่างยิ่งท่านเสินเฉิงเสี้ยงเสิ่นตรวจ สอบถึงผลลัพธ์อันน่าหวาดกลัวที่ท่านอ๋องเสียนได้รับ บาดเจ็บเกิดจากคนในจวนอ๋องเสียนเป็นเหตุเป็นท่าน อ๋องเสียนที่คิดจะโยนความผิดให้ผู้อื่น!”

กงกงอายุยังน้อยไม่เกินยี่สิบปียามพูดจาไร้สาระก็ แสดงท่าทีออกมาอย่างเกินจริงแต่อันหลิงหยุนกลับรู้ดีนี่ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแต่อย่างใด

กงกงสามารถพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาได้นั่นเกรงว่าเป็น เพราะความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกงชิงวี่ที่ไม่ลงรอย กัน

บวกกับการเผชิญหน้าระหว่างกงชิงวี่กับนางในก่อน หน้านี้หากไม่รับความอัปยศอดสูที่กงชิงวี่ต้องเจอในที่ สาธารณะซ้ำยังร่วมมือกับท่านพ่อของนางลงมือทำร้าย ตวนอ๋องจนได้รับบาดเจ็บอีกด้วย
เสียนอ๋องเกิดเรื่องแม่ทัพฮู่กั่วย่อมต้องปกป้องนางผู้ เป็นลูกสาวทั้งราชสำนักรู้ดีวังหลังก็รู้เช่นกันดังนั้นกงกง จึงยอมขายความสัมพันธ์นี้ให้แก่นาง

อันหลิงหยุนคิดคำนวณในใจ”กงกงท่านช่วยส่ง ข้อความถึงท่านพ่อได้หรือไม่?”

“พระชายาโปรดเอ่ย”

กงกงรับของไปแล้วเรื่องที่ทำได้ย่อมต้องตอบรับ อันหลิงหยุนกระซิบบอกท่านพ่อว่าข้าท้องแล้ว” กงกงตกตะลึงจนหน้าถอดสี”พระชายาท่าน?”

“กงกงแค่นำคำพูดนี้ไปบอกท่านพ่อท่านพ่อจะต้องตบ รางวัลให้ท่านอย่างหนักแน่นอนข้าต้องขอขอบคุณกง กงล่วงหน้าแล้วเรื่องนี้กงกงได้โปรดเก็บเป็นความลับ หากท่านพ่อรู้ว่ามีคนรู้เข้านี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย แล้ว”

หนึ่งซื้อมาสองข่มขู่อันหลิงหยุนไม่กลัวว่ากงกงจะไม่ ช่วยเธอ

กงกงน้อยถึงแม้จะรู้สึกเสียใจขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงแม่ ทัพสู่กั๋วการพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างไรก็ไม่เสียหายการ ทำเรื่องนี้ให้พวกเขาไม่ใช่ว่างานใหญ่มักย่อมต้องเสียง หรอกหรือในวังนี้มีใครไม่มีผู้พักพิงที่อันตรายบ้าง”
“พระชายาโปรดวางใจข้าน้อยจะนำไปบอกอย่าง แน่นอน”

“ขอบคุณท่านมาก

กงกงวางอาหารเย็นลงจากนั้นจึงผลักประตูออกไป

ประตูปิดลงและด้านนอกถูกล็อก

อันหลิงหยุนหันมามองกงชิงวี่ผู้ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ บนเตียงการช่วยชีวิตก็แค่เป็นเรื่องที่ในใจของเธอสั่งให้

มีแค่ทำแบบนี้เท่านั้นนางถึงไม่ต้องลำบาก

เมื่อนั่งลงอันหลิงหยุนก็เตรียมพร้อมที่จะทานข้าวกง ชิงวี่ส่งเสียงเย็นชา”ข้ายังไม่ได้กินเจ้าก็กินก่อนแล้วมานี่ ให้ข้าทาน”

อันหลิงหยุนตะลึง”ท่านไม่ได้นอนหลับหรอกหรือ?”

“ทำไมข้าต้องนอน”กงชิงวี่หงุดหงิดอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาเพิ่งจะตื่นแต่พอได้ยินนางเอ่ยว่าตั้งท้องขึ้นมาเขาก็ รู้สึกหงุดหงิดร้อนรนขึ้นมาทันที

คลื่นลมเริ่มต้นขึ้นแล้วในวังพวกเขาเริ่มลงมือแล้ว ผลักเรื่องทั้งหมดมาที่เขา

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับบอกว่าตนท้อง
เดิมเธอสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ตราบใดที่เธอไม่ ออกตัวอะไรอันลือซานจะต้องปกป้องเธออย่างดีที่สุด และเขาก็จะไม่ต้องสนใจอีกต่อไป

มือนนากับไฟความเป็นตายของเขาเสียนอ๋องอันจือ ซานไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่อง ราวแก่งแย่งในวังเช่นนี้

หากเป็นก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนคงร้องไห้อ้อนวอนจะ เป็นจะตายแต่ตอนนี้ยามนางนิ่งขรึมกลับทำให้จิตใจ ของเขายุ่งเหยิงขึ้นมา

อันหลิงหยุนหยิบอาหารมาไว้หน้ากงชิงวี่จากนั้นจึง วางลงและยกขึ้นป้อนเขากงชิงวี่ไม่ยอมทานและหัน หน้าไปทางอื่น

“หากท่านไม่กินแล้วจะเรียกข้ายกมาทำไม?”

“ข้าไม่หิวแล้วนำไปเถอะ”กงชิงวี่ขี้เกียจอ้างเหตุผลจึง หลับตาลงอย่างอึดอัด

“ท่านอ๋องไม่ทานก็แล้วไปแต่ก็ต้องสงสารร่างกาย ของตนเองบ้างไม่ทานอาหารเช่นนี้บาดแผลจะยิ่งหาย ช้า”อันหลิงหยุนเกรงว่าเลือดของตนจะให้ไปอย่างสูญ เปล่า

“หลบไปอีกด้าน”

หากอันหลิงหยุนยังพูดต่อไปอีกกงชิงวี่คงหมดความอดทนขึ้นมาแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากนั้นจึงหลบไปนั่งทานข้าวที่อีก ด้านหนึ่งนางนั่งลงต่อและทำตัวตามสบาย

ในยามดึกด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะและสายลมอัน หนาวเหน็บอันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาและเห็นกงชิงวี่กำลัง มองออกไปข้างนอกนางรู้เช่นกันว่าด้านนอกมีผู้มาเยือน แล้วซ้ำยังมาเป็นจํานวนไม่น้อยอีกด้วย

นางลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้อันหลิงหยุนมองดูที่ ประตู”เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าในเมื่อมาถึงแล้ว ทำตัวลับๆล่อเช่นนี้จะนับเป็นผู้กล้าอะไรกันเหตุใดจึงไม่ ลงมาให้ข้ารู้จักสักหน่อยจะได้ถือว่ามาไม่เสียเปล่า”

กงชิงวี่ตกตะลึงเล็กน้อยใบหน้าขาวซีดหันไปมองผู้ หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเตียงอย่างหยิ่งผยองใบหน้า มืดครึ้มช่างเป็นคนโง่เสียจริง

แต่ถัดมาจิตใต้สำนึกของกงชิงวี่ก็ถูกบทกวีสอง ประโยคนั้นทำให้แตกตื่นไป

เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าที่เอ่ยมานี้ไม่ใช่หมาย ถึงสถานการณ์ในตอนนี้หรอกหรือ?

ดวงตาเย็นชาส่องประกายวาบผ่านมองไปที่ใบหน้า ของหญิงสาวที่แสดงออกถึงความพร้อมในการต่อสู้ ดวงตาของเขาเพิ่มร่องรอยของความชื่นชมขึ้นมาอีก สายหนึ่งต่อในวินาทีถัดมาก็ส่งเสียงหึอย่างเย็นชาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขาและรอคอยผู้ที่อยู่ด้านนอก

นางนับถือกงชิง แล้วเช่นกันเป็นเสียนอ๋องน้องชายผู้ ที่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทต่อให้ไม่ส่งกงกง และนางกำนัลชั้นสูงให้แต่การจัดการส่งขันทีและนาง กํานัลให้ยามเกิดเรื่องแค่ร้องเสียงดังก็ยังถือว่าเพียงพอ ผลคืออะไรก็ไม่มีเลยสักนิด

ดูท่ากงชิงหยู่จะสงสัยกงชิงวี่แล้วจริงๆ

ช่างสมกับเป็นการกระทำของตระกูลฮ่องเต้เสียจริง เดิมคิดว่าครั้งนี้คงเป็นข้อยกเว้นแต่ที่ไหนกลับล้วนเป็น พวกมือถือสากปากถือศีลเช่นกัน

อันหลิงหยุนหันกลับมามองกงชิงวี่อย่างอดไม่ได้กง ชิงวี่นิ่งไปใบหน้าที่เดิมมีความสงบปรากฏร่องรอยความ หงุดหงิดขึ้นมา“เข้าไปด้านในเตียงของข้า”

อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงเช่นกันนางนิ่งอึ้งไปอยู่นาน

ในเวลานั้นเองด้านนอกประตูก็มีเสียงดังเกิดขึ้นอัน หลิงหยุนและกงชิงวี่มีปฏิกิริยาขึ้นมาทันทีกงชิงวี่ลุกตัว ขึ้นมานั่งในขณะที่อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปมองดู

“ท่านนอนลงไปก่อน”

อันหลิงหยุนถอยหลังไปสองก้าวจากนั้นจึงหยุดยืนอยู่ข้างๆกงชิงวี่สายตาจ้องไปยังผู้ที่กำลังเข้าประตูมา อย่างเยือกเย็นกงชิงวี่พูดด้วยความโกรธ”ข้าให้เจ้า เข้าไปด้านใน”

“มาถึงเวลานี้ท่านยังจะมาอวดดีอีก?”อันหลิงหยุน เป็นห่วงว่าบาดแผลของกงชิงวี่จะปริออกหากเป็นเช่น นั้นความพยายามก่อนหน้าของเธอก็จะไร้ประโยชน์ นางอาจมองดูกงชิงวี่ตายไปได้แต่นางกลับไม่สามารถ ควบคุมหัวใจที่มักคล้ายจะกำลังกระโดดออกมานั้นได้ เลย