บทที่408คัดเลือกผู้ออกศึก

หลังจากนั่งลง อันหลิงหยุนสังเกตได้ว่าอ๋องตวนดูไม่มี ความสุขเลย ตลอดมื้ออาหารก็ไม่ได้กล่าวอันใดซัก ประโยค

เหล้าจอกที่สาม ผู้คนต่างรู้สึกมึนเล็กน้อย โดยเฉ พาะเว่ยหลิงชวน ถึงแม้คุณหนูสี่หยุนจะช่วยเขาบอกปัด ไปไม่น้อย แต่เขาก็มิอาจเอาชนะพิษของสุราได้จึงฟุบลง ไปบนโต๊ะ

หยุนโล่ชายมีใจที่จะปกป้องสามี และดื่มเหล้าต่ออีก หลายแก้วก็เริ่มเมาแล้ว มองไปที่เว่ยหลิงชวนที่ไม่ว่าพูด อย่างไรก็จะไม่อยู่ต่อ เดิมทีคิดจะทำตามขนมธรรมเนียม ประเทศต้าเหลียงที่จะต้องอยู่ที่จวนกั๋วกงหนึ่งวัน กลัวว่า จะมีคนทำให้เว่ยหลิงชวนลำบาก จึงได้พยุงเขาขึ้นรถม้า จากไป

“เว่ยหลิงชวนผู้นี้ ช่างคออ่อนเสียจริง “หยุนโล่ชวน ตนเองดื่มไม่ได้ยังกล้าไปดูถูกผู้อื่น จากนั้นก็ได้อุ้ม จิ้งจอกหางสั้นแกว่งไปมาอย่างเร็วจนแทบเมาร่วงลงมา

ทางที่ดีอันหลิงหยุนจึงนำจิ้งจอกหางสั้นขึ้นมา และ กล่าวอำลาอ๋องตวนสองสามประโยค ก็กลับไป

“พี่สาว รอข้าก่อน ข้าก็จักไป…”หยุนโล่ชวนมึนไม่น้อย จากนั้นได้ถูกอ๋องตวนดึงกลับไป ก้มตัวลงไปอุ้มกลับไป ที่ตำหนักกั๋วกง ไม่ว่านางจะก่อกวนเพียงใด ก็มิได้ ปล่อยนางลง
อ่องตวนกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ข้าบอกไม่ให้เจ้าดื่ม กลับไม่ฟังข้า รอดูว่าข้า…”

เจ้า

ข้างหลังมีตงเอ๋อที่ตามมาด้วย อ๋องตวนมองไปที่ตงเอ๋ ออย่างโกรธจัด “ออกไปเถิด ข้าจักดูแลพระชายาเอง”

“เพคะ” ตงเอ่อเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ แต่ในเมื่ออ๋อง ตวนออกคำสั่งแล้ว จะปฏิเสธได้อย่างไร ตงเอ๋อนั้นมิกล้า ที่กล้าอันใดมาก

คราวที่แล้วที่ถูกจับได้ ไม่ว่าอย่างไรก็จะให้นางแต่ง ออกไป

กลับมาถึงตำหนักกั๋วกงตงเอ๋อก็มิได้ฟ้องอันใดกับฮู หยินแก่ ฮูหยินแก่กล่าวเพียงว่าอ๋องตวนมีสายเลือดของ ราชวงศ์ ต่างจากคนทั่วไป เรื่องบางเรื่องจำเป็นต้องทำ แบบขอไปที

ในใจของตงเอ๋อนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ กล้าที่จะทำตัวอกตัญญู

หยุนโล่ชวนถูกวางลง นางไม่ลุกจากเตียง ทว่าได้นำ เหล้ามาดื่มที่เตียงอย่างบ้าคลั่ง

อ๋องตวนได้โมโหขึ้นมา สั่งให้คนนำน้ำเข้ามาทำความ สะอาด น้ำแกงสร่างเมาก็ได้ดื่มไปแล้ว จึงได้รู้สึกสบาย ตัวขึ้น

เดิมทีกงชิงหยินคิดจะพักผ่อนเสียหน่อย ไม่รู้ว่าเหตุ ใด ฉวยโอกาสตอนที่นางไม่ได้ระมัดระวัง จูบนางไปหลายครั้ง

กลางดึก

อันหลิงหยุนที่ถูกเสียงลมจากนอกประตูปลุกให้ตื่น ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น ระหว่างที่นางลุกขึ้น กงชิงวี่ก็ได้สวม เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรไป? ”

อันหลิงหยุนแปลกใจนัก ดึกขนาดนี้ ไม่เห็นได้ยินว่ามี เรื่องสำคัญที่จะต้องทำ

“ข้าออกไปข้างนอกครู่หนึ่ง หยุนหยุนพักผ่อนเถิด”

กงชิงวี่ผลักประตูและออกไปข้างนอก ลานโอวหลาน เวลานี้มีคนไม่กี่คนยืนอยู่ ได้พบกงชิงวี่พวกเขาก็รีบ คุกเข่าข้างหนึ่งไปที่พื้น สองมือกำหมัดแน่น ก้มหน้า คารวะ “คารวะท่านอ๋อง”

“พูดมา”เสียงของกงชิงวราบเรียบเย็นชา เอามือไพล่ไป ด้านหลัง

“ค่ายทหารของข้า คืนวานกลางดึกได้ถูกลอบโจมตี บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ส่วนแม่ทัพจุนเจิ้นตงได้ รับบาดเจ็บสาหัสพ่ะย่ะค่ะ “หนึ่งในคนเหล่านั้นรายงาน

“พวกเจ้ากลับมากันกี่คน? “กงชิงวี่ถาม

“พวกเราทั้งหมดมียี่สิบคนพ่ะย่ะค่ะ แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ระหว่างทางมีคนลอบฆ่า พวกมันไม่ให้แม้แต่เหลือ พยาน ส่วนที่เหลือตายหมดพ่ะย่ะค่ะ

“ลำบากพวกเจ้าแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจัดการที่ เหลือต่อเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนออกมาจากในห้องมองไปยังด้านนอก พวกเขาทุกคนต่างก็พกมีดชิวหลอที่เอวคนละเล่ม ทั้ง ยังสวมหมวกเหล็กที่เป็นทรงสูง ที่ไหล่มีเสื้อเกราะ ทั้ง ตัวล้วนมีแต่เหล็กสีดำ ราวกับผู้ที่ได้รับการฝึกฝนเป็น พิเศษเพื่อให้มาสังหารคน

ผลักประตูห้องออกไป อันหลิงหยุนก้าวอย่างเนิบๆออก จากห้องไป เวลานี้กงชิงวี่ยืนหันหลังให้นาง ได้ยินว่านาง ออกจากประตูมา ก็ได้หันกลับไปมองใบหน้าของนาง

บัดนี้ท้องของอันหลิงหยุนใหญ่มากแล้ว จึงได้มีท่าที เนือยๆกงชิงวี่เห็นนางก็รีบเดินมาหา “เจ้าออกมาทำไม อยากรู้อันใดมาถามข้าไม่ใช่ว่าจะดีกว่าหรือ

อันหลิงหยุนหัวเราะ “ท่านอ๋องสามารถบอกความจริงแก่ ข้าได้หรือ เช่นนั้นคงไม่รอจนจัดการยากถึงเพียงนี้ ทั้ง ยังไม่ต้องนอนอยู่ที่ห้องหนังสือคิดแก้ปัญหาอยู่ทุกวี่ทุก วัน”

กงชิงวี่มีสีหน้าที่ครึมลง “เหลวไหล ทางออกของข้า นั้นมีมากมาย จะจัดการอยากอย่างที่หยุนหยุนว่าได้ อย่างไร? ”
ทุกวัน”

กงชิง มีสีหน้าที่ครีมลง “เหลวไหล ทางออกของข้า นั้นมีมากมาย จะจัดการอยากอย่างที่หยุนหยุนว่าได้ อย่างไร? *

“ท่านอ๋องมีวิธีการมากมายนัก แต่ว่าทุกวิธีการนั้นเต็ม ไปด้วยขวากหนามและอันตราย? พวกชินจงก็จะก่อ ความวุ่นวายในเมืองหลวง และคนแรกที่เขาจะจัดการ คือองตวน นอกจากนี้อ๋องตวนยังสูญเสียลูกไปแล้ว พระราชวังทั้งสองของฮ่องเต้ยังจะได้รับความเสียหาย สุดท้ายก็ต้องปฏิเสธจะรับพระสนม ทั้งฮองเฮาและ กุ้ยเฟยก็จะไม่มีข่าวคราวใดๆ พวกชินจงที่รอจนถึงทุก วันนี้ คงไม่เป็นไรหากจะรออีกไม่กี่ปี หากว่าข้าไม่ได้ตั้ง ครรภ์นี้ พวกเขาคงจะก่อปัญหากันอีกมาก ดังนั้นพวก เขาอยากที่จะจัดการข้า ท่านอ๋องเป็นห่วงข้า จึงได้กลับ มาจากด่านชายแดน ทว่าใจของท่านรู้สึกละอายเพราะ ท่านไม่สนใจด่านชายแดน เมื่อท่านกลับมาก็ต้องจัดคน ไปชายแดนเพื่อรับมือกับศึกครั้งนี้ ทว่าตระกูลหยุนและ ตระกูลฮั่วไปเฝ้าระวังอยู่ที่อื่น มิอาจส่งทหารออกไปได้ ไหนเลยจะเคลื่อนย้ายผู้คนได้ ผู้นำที่เหลืออยู่คือพ่อ ของข้า ท่านนึกดู ออกศึกมิใช่แค่ครึ่งชั่วยาม ถ้าเขา ต้องการให้ท่านพ่อไปก็เป็นเพราะเขาอายุมากขึ้น ไม่รู้ ว่าไปครานี้จะมีอันตรายมากน้อยเพียงใด แม่ทัพล้วน แต่ตายในสนามรบ ครานี้เขาอาจจะกลับมาไม่ได้ ไม่ เพียงเท่านี้ ตระกูลหยุนและตระกูลอันไม่ลงรอยกัน ยิ่ง ไม่ต้องกล่าวถึงกิจทางทหารว่าจะเป็นอย่างไร แม้แต่ เสบียงอาหารและหญ้าเลี้ยงม้าก็อาจได้รับผลกระทบ ไปด้วย ท่านอ๋องกำปั้นทุบดินเช่นนี้ จะไปก็ไม่ใช่ จะไม่ไปก็ไม่เชิง ลำบากเกินไปแล้ว!

กงชิง จ้องไปที่ใบหน้าที่บวมเล็กน้อยของอันหลิงหยุ น เมื่อสองวันก่อนสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ใช่ว่าเป็นเพราะ ร่างกายที่หนักมากขึ้นหรือไม่

แต่พอได้ยินคำพูดของอันหลิงหยุน ก็ทำให้กงชิง ชื่นชมยินดีจากใจจริง

นางเป็นเพียงสตรี หากเป็นบุรุษ ประเทศต้าเหลียงก็ เกรงว่าจะทําอะไรนางไม่ได้

“หยุนหยุนกล่าวถูกต้องแล้ว แม้ว่าเหล่าทหารประเทศ เหลียงของข้าจะเชี่ยวชาญในการรบ แต่ก็มีช่วงเวลา ที่อดอยากเช่นกัน ชั่วชีวิตการเป็นทหารของแม่ทัพ อันช่างเหน็ดเหนื่อย อายุปูนนี้แล้วข้าเกรงว่าเขาจะไม่ สามารถถ่วงเวลาไว้ได้ อันที่จริงแม้จะไม่มีหยุนหยุน ข้าก็ตัดใจให้เขาไปไม่ลง เป็นเพียงแค่การคาดการณ์ ล่วงหน้า ข้าไม่มีวิธีอื่น สงครามครั้งนี้ หากชนะก็จะไม่ แพ้ ทว่าหากต้องการพ่ายแพ้ก็ไป แต่เป็นเช่นนั้นสู้ไม่ไป ดีกว่า ด้วยว่าเขาอายุปูนนี้ กลับไม่สามารถเลือกคน ข้างกายที่สมน้ำสมเนื้อในสนามรบได้ นั่นเป็นสิ่งที่ข้า จนปัญญาอย่างยิ่ง”

“ที่ท่านอ๋องกล่าวมาก็ไม่ได้ถูกทั้งหมด อันที่จริงท่าน อ๋องเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด การออกศึกครั้งนี้ ท่านอ๋องจง มั่นใจในตนเองเถิด? ”

อันหลิงหยุนมีความมั่นใจ หากนางไม่มีเขา และหากเขาไม่กังวลว่าจะเกิดปัญหาในเมืองหลวง เขาจะต้อง กลับมาแน่นอน

กงชิงวี่หัวเราะ”กลับเป็นหยุนหยุนที่เข้าใจข้า เช่นนั้น หยุนหยุนคิดว่าข้าควรไปหรือไม่? ”

“ท่านอ๋องไปไม่ได้ อันที่จริงนอกจากข้า ท่านอ๋องยังมี เรื่องอื่นให้กังวล อย่างแรกคือเรื่องในวังหลวง ต่อมาคือ อ๋องตวน เกรงว่าสิ่งที่ท่านเป็นห่วงที่สุดคงจะเป็นเขา”

อันหลิงหยุนกลับไม่แปลกใจ หากไม่มีนาง ร่างเดิม ของกงชิงวี่ก็มีวิธีที่ปกป้องนาง มีเพียงแต่อ๋องตวนที่ ทำให้ผู้คนเป็นห่วง ท่านอ๋องผู้สง่างามมักจะหยิ่งผยอง แม้ว่าจะทำให้หูและตาของผู้คนมีอาการชา แต่ก็ถือเป็น เรื่องปกติ

ผู้ที่ต้องการฆ่าผู้อื่น ไหนเลยจะสนใจว่าเจ้าเป็นที่ผู้ กล้าหรือไม่?

กงชิงวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นหยุนหยุนคงรู้แล้วว่า ข้าต้องการทำอะไร?

“แม้ว่าข้าไม่เต็มใจที่จะให้ท่านพ่อไป แต่เป็นเรื่อง ด่วนทั้งยังไม่มีทางวิธีการอื่นอีก แต่ที่ข้ากังวลด้วยอายุ ของเขาท่านพ่ออาจจะกินแรงผู้อื่นในสงครามนี้ ยังมี จุนเจิ้นผู้นี้ แม้ว่าจะไม่ได้คบค้าสมาคมมาก่อน แต่บุตร สาวคนโตของเขาตายเพราะพิการ และนั่นเป็นความรับ ผิดชอบของข้า หากว่าพวกเขามุ่งเป้าไปที่พ่อของข้า กองทัพทั้งสองขัดแย้งกัน เช่นนั้นจะเกิดปัญหาใหญ่”
“นี่เป็นสิ่งที่ข้ากังวลเช่นกัน ดูเหมือนว่าหยุนหยุ่นและ ข้ากำลังคิดไปในทางเดียวกัน”

กงชิงวี่พยุงอันหลิงหยุนเข้าประตู และทั้งสองก็นั่ง ครุ่นคิดกัน

อันหลิงหยุนกล่าวถาม “นอกจากพ่อข้า ไม่มีผู้อื่นแล้ว หรือ?

“มี! “กงชิงวี่เลิกคิ้วมองดู

อันหลิงหยุนแปลกใจ “ผู้ใด? ”