บทที่ 308 อ่องจวิ้นเสี้ยวปาดคอแล้ว

อันหลิงหยุนอยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และอยาก ไปดูที่จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว แต่ติดอยู่ตรงฐานะ อีกทั้งยังเกิด เหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น จะไปก็ดูไม่ดี

แต่อันหลิงหยุนเห็นว่าวันนี้มู่มิงมีความสุขมาก อยู่ใน ลานเห็นใครก็ยิ้มอย่างมีความสุข ถึงแม้จะเป็นกงชิงวี่นาง ก็ไม่ได้ทำหน้าบูดบึ้งใส่

ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นนางก็เป็นเวลาฟ้ามืดแล้ว

ตอนนี้ในจวนอ๋องเสียนมีผู้ไม่เกี่ยวข้องเยอะเกินไป บาง ครั้งอันหลิงหยุนก็ต้องดูแลหน่อย ถามว่าจะไปเมื่อไหร่

จวนอ๋องก็ไม่ได้มีอาหารที่เกินออกมา!

“วันนี้เจ้ามีความสุขมากเลย?” อันหลิงหยุนสอบถาม มู่ มิงหันกลับไปเห็นอันหลิงหยุนหน้าแดงขึ้นมา แล้วก็เงียบ ไป

อันหลิงหยุนเหลือบมองอาหยู่กับหงเถาที่อยู่ด้านหลัง โบกมือให้พวกเขาลงไป

ในลานไม่มีคนอยู่มู่มิงรู้สึกสบายตัวขึ้น จึงได้กล่าวขึ้น มาว่า “ตอนนี้ข้าเชื่อแล้วว่าสู้สู้ยังมีชีวิตอยู่ นางต้องถูก อาจารย์ปู่กับลูกชายของอาจารย์ลุงพาตัวไปแน่ๆเลย

แล้วพวกเขาก็จะต้องแก้แค้นอยู่แล้ว คนในยุทธภพมี ความเที่ยงธรรมสูงส่ง ต้องไม่ปล่อยอ๋องจวิ้นเสี้ยวไปแน่

เขาบ้าๆบอจนตีเมียน้อยจนตาย ตัวเขาเองก็ตอนตัวเองเป็นขันที แล้วก็บอกว่าคนของสู้สู้มาแล้ว สู้สู้ยังมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะรู้เรื่องที่สู้สู้ถูกรังแกได้อย่างไร?”

มู่มิงพูดเช่นนี้อันหลิงหยุนก็รู้สึกมีเหตุผลอยู่มาก

มองไปที่มู่มิงอีกครั้ง อันหลิงหยุนกล่าว “เจ้าก็เป็นคน ฉลาด เห็นจุดจบของสู้สู้แล้ว หรือว่าเจ้ายังไม่เข้าใจอีก ผู้ หญิงจะต้องหาคนดี หาคนที่รักเจ้า ถึงจะมีชีวิตที่ดี”

“เดิมเจ้าก็ไม่ไปดีกว่าสู้สู้ถึงไหนหรอก ตอนนั้นสู้สู้ถูก ไอ้ชั่วอ๋องจวิ้นเสี้ยวหลอกเอา แต่เจ้าคือหน้าด้านหน้าทน จะแต่งกับกงชิงวี่ ตอนนี้เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้าอีก เจ้าไม่รู้ สีกกระดากอายบ้างหรือ?”

อันหลิงหยุนเกือบจะตอกกลับไป มู่มิงพูดตรงเกินไป

แล้ว

คิดไปว่าพวกนางมีความแค้นต่อกัน ก็อย่าถือสานาง

เลย

ตอนนั้นเป็นนางที่แย่งกงชิงวี่มา

อันหลิงหยุนกำลังจะจากไป กงชิงวี่มาหาอันหลิงหยุน เดินมาพอดี เห็นอันหลิงหยุนกงชิงวี่เดินตรงไปกอดนาง เอาไว้ในอ้อมแขน

“ไปพูดมากกับนางทำไม รอวันดีคืนดีก๊กอู๋ใหญ่หา ตำแหน่งพระชายารองให้นาง นางก็รู้เอง หาคนเช่นเดียว กับอ๋องจวิ้นเสี้ยว”
อันหลิงหยุนพยักหน้า เดินตามไป

มู่มิงมองพวกเขาจากไป กล่าวเย็นชา “ข้าไม่สนใจ หรอก”

กลับไปอันหลิงหยุนก็กล่าวว่า “ข้าคิดว่ามู่มิงพูดถูก เป็น คนของหุบเขาเย่าหวังมาหาอ๋องจวิ้นเสี้ยว ดังนั้นท่านอ๋อง ท่านก็ต้องระวัง คดีนี้ท่านก็ไม่ต้องรีบร้อนดำเนินการ

จวนอ๋องหกมีขันทีออกมาหนึ่งคน พูดออกไปก็เป็นเรื่อง น่าอับอายอย่างมาก ท่านว่าใช่หรือไม่?”

“ความหมายของหยุนหยุนคือกลัวว่าคนของหุบเขาเย่า หวังจะทำร้ายข้า?” กงชิงวี่นั่งลง ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ขึ้นมาบ้างแล้ว

อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในตำแหน่งไม่ใช่ หรือ เกิดเรื่องในเมืองหลวงทําไมถึงมาหาท่าน?”

“ถางเหอหาข้าก็ไม่ได้ต้องการให้ข้าไปทำคดี

จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวเกิดเรื่องขนาดนี้ ถางเหอรู้มาบอกข้า ข้าไม่ไปดูหน่อยก็ไม่ดี

“พูดเช่นนี้แสดงว่าท่านอ๋องแค่ไปดูความครึกครื้น ไม่มี ความหมายอื่นเลย?”

“อืม”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็วางใจแล้ว”
อันหลิงหยุนไม่เป็นห่วงแล้ว ก็ไม่สนใจเรื่องอ๋องจวิ้น เสี้ยวแล้ว

พักผ่อนไปหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นทั้งสองไปเดินเล่น หน้าจวน อ๋องหกหน้าประตูช่างดูเงียบเหงา

ตอนนี้ข่าวอ๋องจวิ้นเสี้ยวแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง แล้ว ใครๆก็รู้เรื่องที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวตอนตัวเอง จวนอ๋องจวิ้น เสี้ยวก็ไม่มีใครกล้าไป

ไปทักทายเวลานี้คงไม่ดีเท่าไหร่

ข้างนอกมีคนพูดว่าเป็นเพราะวิญญาณหลอกหลอน ยัง พูดอีกว่าป้ายสู้สู้กลับมาแล้ว

ป่ายสู้สู้ตายอย่างอนาถ เมียน้อยถูกตีจนตายก็เป็นเรื่อง ของวิญญาณ

อันหลิงหยุนยืนบนถนนอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตามกงชิงวี่กลับไป

ก่อนแล้ว

เรื่องของอ๋องจวิ้นเสี้ยวซับซ้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว อันหลิง หยุนรอดูจุดจบ

รู้สึกว่านี่เป็นการแค่เริ่มต้น สุดท้ายอ๋องจวิ้นเสี้ยวต้องตา ยอย่างอนาถที่สุดถึงจะถูก

ในเมื่อสามารถทำให้อ่องจวิ้นเสี้ยวประสบกับความ ทรมานใหญ่หลวงเช่นนี้ได้ เมียน้อยก็ตายอย่างอนาถ ขนาดนั้น เขาจะยังมีชีวิตรอดอยู่อีกได้หรือ?
สามวันผ่านไป ราชโองการมาถึง

เรียกตัวกงชิง เข้าวัง

อันหลิงหยุนรออยู่หน้าประตูตั้งแต่เช้าแล้ว รอจนกระทั่ง บ่ายถึงได้เห็นกงชิง กลับมา

“ท่านอ๋อง”

พอเห็นคนอันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่เอาไว้ กงชิงวี่กล่าวว่า “อ๋องหกไปร้องเรียน บอกว่ามีคนใช้ไสยศาสตร์ฆ่าคน จะ สืบสวนเรื่องนี้”

“พูดได้ว่า ตอนนี้พวกเขาจะหาวิธีเอาหน้าตัวเองคืน แล้ว?” อันหลิงหยุนคิดเรื่องนี้เอาไว้แต่แรกแล้ว นางไม่รู้ สึกแปลกใจสักนิด

“ก็ไม่ถือว่าจะเอาหน้าหน้าคืน อ๋องจวิ้นเสี้ยวเป็นดั่งเนื้อ ในหัวใจของอ๋องหก เกิดเรื่องเช่นนี้เขาเจ็บแค้นก็ถูกแล้ว

แต่วันนี้เขาก็อยู่ เห็นเขาเสียใจมาก

ลูกชายประสบกับเรื่องเช่นนี้ ก็คือไร้ลูกหลานสืบสกุล ไม่เพียงแต่ในอนาคตไม่มีหน้าพบเจอผู้คน กลัวว่าในใจ เขาคงจะผ่านความแค้นครั้งนี้ไปไม่ได้

ฟังที่เขาพูด หลังจากเกิดเรื่องตอนอ๋องจวิ้นเสี้ยวสะดุ้ง ตื่นก็ยังตกใจกลัวมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

ดังนั้นเรื่องนี้ยังมีข้อสงสัยอยู่
เขาบอกว่าเขาต้องการตามหาตัวฆาตกร ร้องไห้กับ ฮ่องเต้ ดังนั้นเพื่อจะจัดการเรื่องนี้ ฮ่องเต้เลยเรียกหาข้า เข้าไป

อันหลิงหยุนดูแคลน “หน้าไม่อายจริงๆ พวกเขาก่อกบฏ พวกเขาไม่พูด ยังมีหน้าไปหาฮ่องเต้ให้ช่วยสะสางเรื่องนี้ ฮ่องเต้ก็ช่างโง่นัก ไปช่วยพวกเขาได้อย่างไร”

“ได้ ข้าไม่พูด”

สองผัวเมียกลับเข้าไป ปิดประตูลงแล้วพูดเรื่องนี้อยู่ ข้างใน

“อย่างไรก็ต้องไปหน่อย ลองถามดูก็คือการสอบสวน แล้ว ข้าคิดไม่ถึงว่า เรื่องเช่นนี้ของพวกเขา ทำให้ได้ข้า คืนตำแหน่ง”

“นั่นยังไม่ดีอีก ท่านอ๋องมีงานทำแล้ว อีกทั้งเรื่องนี้ก็ เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องหก ตรวจสอบพวกเขาได้พอดี ท่าน ก็บอกไปว่าบริเวณโดยรอบนี้คนวงในเป็นคนทำ เอาตัว พวกไปสอบสอนทีละคนรอบหนึ่ง ถึงเวลาที่ต้องปิดคดีก็ บอกไปว่าสืบไม่พบก็จบแล้ว”

“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าจะต้องสืบอยู่”

“ท่านอ๋อง ใช่ว่าจำเป็นจะต้องสืบหาความจริงทุกคดีไป คดีที่ไม่มีเบาะแสก็เยอะแยะไป ชินแล้วก็ดีเอง”
“เจ้าเก่ง พรุ่งนี้ข้าจะไปสืบคดี”

“ข้าก็ไปด้วย” อันหลิงหยุนอยากไปดู ผู้ชายที่ตอนเอง เป็นอย่างไร

เช้ามืดวันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปจวนอ๋องจ วิ้นเสี้ยว ยังไม่ทันได้เข้าประตูก็เห็นคนข้างในวิ่งออกมา อย่างร้อนรน ตามด้วยร้องตะโกนว่าเกิดเรื่องแล้ว ฆ่าคน แล้วฆ่าคนแล้ว!

คนวิ่งหนีไปแล้ว กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนเข้าไปดู เข้า ประตูไปก็เห็นอ๋องจวิ้นเสี้ยวถือดาบเล่มใหญ่ไว้ในมือ เห็น คนก็ฟัน คนในจวนตายไปแล้วห้าหกคน เขาถือดาบฆ่า คนจนตาแดงกระโจนไปรอบๆอันหลิงหยุนเริ่มเป็นกังวล ถ้าหากนางถูกทำร้าย ลูกในท้องจะทำอย่างไร?

กงชิงวี่ก็ปกป้องอันหลิงหยุนไว้แล้ว หากว่าอ๋องจวิ้น เสี้ยวที่อยู่ตรงหน้าวิ่งเข้ามา เขารับประกันว่าจะถีบอ๋องจ วิ้นเสี้ยวให้ตาย ให้เขารู้ ผลตอบแทนของวู่วาม

แต่วินาทีต่อมาอ๋องจวิ้นเสี้ยวฟันดาบลงไป กลับบั่นคอ ของตัวเขาเอง

การกระทำเช่นนั้น ปฏิกิริยาเช่นนั้น อันหลิงหยุนกับกง ชิงวี่ตอบสนองไม่ทัน เพียงแค่เห็นอ๋องจวิ้นเสี้ยวที่ห่าง ออกไปสิบเมตรฆ่าฟันคนไม่ไม่น้อย สุดท้ายก็ฟันตัวเอง ตาย

เลือดสาดไปทั่วในทันที ดาบในมืออ๋องจวิ้นเสี้ยวบาด ลึกเข้าไปในคอของเขา เขาถลึงตาราวกับว่าไม่เต็มใจอย่างนั้น(นอนตายตาไม่หลับ) เสื้อผ้าบนตัวเป็นสีขาวที่ เป็นเสื้อชั้นใน แต่ว่าข้างล่างไม่ได้ใส่กางเกงไว้ ตอนที่ล้ม ลงไปอันหลิงหยุนจ้องมองอย่างตั้งใจ วินาทีต่อมากงชิงวิ่ ก็ปิดตาของนางเอาไว้ เขาด “เจ้ากล้า!”

อันหลิงหยุนหดหู่ หลับตาลงอย่างว่าง่าย!