บทที่ 170 ฮูหยินหลวงขั้นที่หนึ่ง

ได้ยินคำว่าเสวยเนื้อสองคำหยุนโล่ชวนหัวเราะออกมา ทันที แต่นางไม่ได้หัวเราะจากใจจริง และหัวเราเพราะ ตลก

ทันใดนั้นนางก็นึกอันใดบางอย่างได้ ถอยหลังสองก้าว สวมหมวกไว้บนศีรษะ

อันหลิงหยุนได้เห็นทั้งหมดนี้ เดินไปข้างหน้าแล้วกล่าว: “ทูลเสด็จแม่ ฮ่องเต้ ไท่เฟย ก่อนที่จะมาที่นี่หม่อมฉันได้ ตกลงกับพระชายารองหยุน แค่นางเต็มใจที่จะบอกความ จริง หม่อมฉันยินดีจะขอให้นางและอ๋องตวนเรื่องหย่า เพคะ”

“บังอาจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้าตัดสินใจได้อย่างนั้นหรือ?” หวางฮองไทเฮาสีหน้าไม่ดี

ฮั่วไทเฟยก็ชี้นิ้วไปที่อ้นหลิงหยุน: “พระชายาเสียน เจ้า

เห็นอ๋องตวนมีความสุขเป็นไม่ได้เลยใช่หรือไม่?”

“เจ้าหุบปาก” หวางฮองไทเฮาให้ท้ายลูกตัวเอง นางจะ ว่าอันหลิงหยุนร้อยคำก็ได้ แต่ฮั่วไท่เฟยพูดไม่ได้แม้แต่ คําเดียว

ฮั่วไท่เฟยนั่งผิดหวังอยู่ด้านข้างโกรธมาก

หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุนด้วยทัศนคติที่ ยุติธรรม: “เจ้านั้นบังอาจมากเกินไป เรื่องนี้จะเป็นเจ้าที่ สามารถตัดสินได้กระไร เจ้ารู้ว่าผิดหรือไม่?”
อันหลิงหยุนลังเลพักหนึ่ง: “หม่อมฉันตอบตกลงไปแล้ว เพคะ”

หยุนโล่ชวนมึนงงเล็กน้อย นางพูดเคยพูดเมื่อใด?

แต่หยุนโล่ชวนก็ไม่ลังเล เดินไปคุกเข่าลง: “เสด็จแม่ หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ”

“เสด็จแม่…” กงชิงหยินยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลง: “หม่อมฉันไม่อนุญาตพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างทำอันใดไม่ถูก: “เด็กบ้าน ใดที่ไม่ทะเลาะกัน ทะเลาะกันแล้วก็ไม่มีอันใดแล้ว พระ ชายารองหยุน ข้ารู้ เรื่องนี้ทำให้เจ้ารู้สึกเสียใจ

แต่เรื่องนี้เป็นความสะเพร่าของอ๋องตวน รู้ว่าผิดแล้ว ต้องปรับปรุงอย่างหนัก เจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้งเถิด”

“ใช่ ชวนเอ๋อ! เสด็จแม่ชอบเจ้า เจ้าก็รู้ ครั้งนี้แม้ว่าเสด็จ แม่จะไม่ได้ออกวังไปเยี่ยมเจ้า แต่เสด็จแม่กังวลเรื่องการ นอนและการเสวย เสด็จแม่สัญญากับเจ้า ต่อไปจะไม่เกิด เรื่องนี้อีกแน่นอน เจ้าว่าดีหรือไม่?” ฮั่วไท่เฟยเกลี้ยกล่อม หยุนโล่ชวน

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: “โล่ชวนไม่เหมาะกับอ๋องตวน เพคะ ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปทั่วข้างนอก หม่อมฉันไม่มี หน้าอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไปเพคะ ทำได้เพียงไปแก่ที่ อื่น เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ได้โปรดทรงเห็นด้วยเถิด เพคะ”
“เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ หม่อมฉันมีความผิด แต่หย่า ร้างไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนไม่ยอม กงชิง มองไป กลับ นึกถึงถึงเรื่องที่อันหลิงหยุนจะหย่ากับเขา

อ๋องทั้งสองทางสายเลือดของประเทศต้าเหลียง ต้อง หย่าร้างทั้งหมด พูดออกไปขายหน้าเป็นที่สุด!

กงชิงวี่เดินขึ้นหน้า: “เสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ หม่อมฉัน คิดว่าการหย่าไม่สามารถแก้ปัญหาอันใดได้ หากหย่า ร้างจริงๆ เกรงว่าจะทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะในความ เหี้ยมโหดในราชวงศ์ของพวกเรา ยิ่งทำให้ผู้คนเข้าใจผิด มากขึ้นว่าพระชายารองหยุนถูกฉายฝูแปดเปื้อนพ่ะย่ะ

กั๋วกงฮูหยินขึ้นหน้า: “พระคุณและความรักที่ไทเฮามีให้ หม่อมฉันเข้าใจ หม่อมรู้สึกเป็นพระมหากรุณาธิคุณ แต่ เรื่องนี้ไม่ควรทำให้เด็กลำบากใจต่อไปอีกแล้วเพคะ ตอน แรกให้นางไปเป็นพระชายารองที่จวนอ๋องตวนเป็นความ คิดของพวกเรา ประสบการณ์ในครั้งนี้ หม่อมฉันรู้สึกผิด ต่อนางจริงๆ เพคะ

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตำหนักกั๋วกง ไม่โทษอ๋องตวนเพคะ

เป็นเพราะตำหนักกั๋วกงไม่มีบุญวาสนาจะได้รับเอาไว เพคะ”

หวางฮองไทเฮาพูดไม่ออก พวกเขาต้องการหย่า

“เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดเสด็จแม่ทรงห้าม เรื่องหย่าด้วยพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนยังคงไม่ยอม เขามองหยุนโล่ชวนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

“ชวนเอ๋อ”

หยุนโล่ชวนตะลึงครู่หนึ่ง หันหลังมามองกงชิงหยิน ทําไมเขาเรียกได้อย่างสนิทสนมเพียงนั้น?

หยุนโล่ชวนเม้มปากล่าบากใจอยากร้องไห้

กงชิงหยุนกล่าว: “ตอนที่เจ้ามาจวนของข้า อวบอ้วนมี น้ำมีนวล ตอนนี้ผอมเหลือแต่ก้าง ข้าทำให้กลับไปเป็น เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

รอข้าเลี้ยงเจ้าให้เป็นเหมือนเดิม ค่อยกลับ ดีหรือไม่?”

แม้ว่าจะไม่ได้รักหยุนโล่ชวน จะชอบก็ไม่ชัดเจน อ๋องต วนคิดว่าตนส่งหยุนโล่ชวนกลับไปเช่นนี้ ก็เหมือนบังคับ ให้นางไปตาย

เมื่อถึงเวลาแค่น้ำลายสามารถทำให้หยุนโล่ชวนจมจน

ตาย

หยุนโล่ชวนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หัน กลับไปคำนับ : “เสด็จแม่ ได้โปรดอนุญาตหม่อมฉันด้วย เพคะ”

“หยุนโลำชวน ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า เจ้ามา” อ๋องตวน ลุกขึ้นไปหาหยุนโล่ชวน ไม่สนสิ่งอื่นใดแล้ว หวางฮองไท เฮาและฮ่องเต้ชิงหยู่คงไม่ประณามอ่องตวนในเวลานี้ ฮั่ว ไท่เฟยยิ่งเป็นไปไม่ได้
เพื่อรักษาหน้าเอาไว้ หวางฮองไทเฮานวดขมับ

“กั่วกงฮูหยินอย่าพูดเป็นเล่นไป นี่เป็นเรื่องภายใน ครอบครัว จริงๆ แล้วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจของประเท ศต้าเหลียงเลย” หวางฮองไทเฮาพยายามอย่างเต็มที่ที่ จะตัดสินลงโทษกงชิงหยิน มิฉะนั้นจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาก็คง อธิบายไม่ได้เป็นแน่

กงชิงหยินดึงหยุนโล่ชวนจะลุกขึ้น แต่หยุนโล่ชวนไม่ ยอม กงชิงหยินจึงก้มลงไปอุ้มขึ้นมา

“ข้าพูดไม่กี่คำ”

กงชิงวี่อุ้มหยุนโล่ชวนไปข้างหลัง อันหลิงหยุนมองกง ชิงวี่ กงชิงวี่ก็มองอันหลิงหยุนเช่นกัน แอบตลกในใจ

รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแผนของนาง ถ้าพระชายารองหยุน ไม่เป็นไปตามแผนนาง คงยุ่งแน่

หยุนโล่ชวนถูกวางลง แต่นั่งอยู่ที่ตักของกงชิงหยิน

พวกเขาเข้ามาและหาที่นั่งลง ทำไมต้องนั่งเช่นนี้กงชิง หยินก็ไม่เข้าใจ พร้อมกับกอดเอาไว้

หยุนโล่ชวนลนลานเล็กน้อย คอยผลักกงชิงหยิน ต้องการลุกขึ้น ถูกกงชิงหยินกดเอาไว้

“ชวนเอ๋อ” กงชิงหยินเรียกนาง หยุนโล่ชวนมองไป: “ท่านอ๋อง”
“ข้าหย่ากับเจ้าไม่ได้ หากหย่า ทุกคนต้องหัวเราะเยาะ ข้า

หยุนโล่ชวนมองกงชิงหยินด้วยความงุนงง กงชิงหยินยัง ไม่อยากจะปล่อยหยุนโล่ชวนเลย ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด เขาไม่สนว่าจะละอายใจหรือไม่ แต่พูดเช่นนี้ผู้หญิงคนนี้ จะอยู่ต่อไป

แน่นอน หยุนโล่ชวนหลอกง่ายมาก มองอ๋องตวนครู่หนึ่ง แล้วผงกศีรษะ

“อย่างนั้นก็ได้ ข้าไม่หย่า อย่างนั้นท่านหย่าให้ข้า

กงชิงหยินตะลึง ใช้แรงกอดร่างนางแน่น: “เช่นนั้นต่าง กันกระไร แค่เจ้าออกจากจวนอ๋องตวน ก็เป็นความผิด ของข้า ทุกคนจะมองข้ากระไร หากไม่ไป การอยู่เท่านั้น ที่จะหยุดปากคนเหล่านั้นได้ ”

หยุนโล่ชวนไม่สนใจว่าจะปิดปากผู้ใดอยู่แล้ว แต่ ท่าทางกงชิงหยินดูสึกอับอายมากจริงๆ นางจึงทำได้ เพียงผงกศีรษะตกลง

“ก็ได้เพคะ ข้าตกลง แต่ข้าไม่อยากเห็นจุนฉูฉู ข้าอยาก อยู่ที่จวนอ๋องเสียนสักพักเพคะ”

กงชิงหยินไม่พอใจเล็กน้อย “แค่ดูก็รู้อันหลิงหยุนไม่ ต้องการเห็นข้าได้ดี เจ้ากลับไปที่ตำหนักกั๋วกงดีกว่า”

…ข้าไม่อยากกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงเพคะ” หยุนโล่ ชวนก้มหน้า สีหน้าไม่ดีนัก
อยู่ข้างนอกถูกคนรังแก แล้วกลับไปโงหัวไม่ขึ้นที่ตำ หนักกั๋วกง

เมื่อเห็นหยุนโล่ชวนไม่พูดกงชิงวี่ก็ไม่อยากบังคับ หยุ นโล่ชวนเอาแต่ยอมมาโดยตลอด ถ้าเขาได้คืบเอาศอก อีกครั้ง เขาเองก็ไม่สบายใจเช่นกัน

แค่หญิงสาวคนหนึ่ง ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย

เขาควรจะรองรับไว้บ้าง

“ก็ได้” กงชิงวี่ตอบตกลงแล้ว หยุนโล่ชวนรีบเงยหน้าขึ้น มองเขา

“จริงนะเพคะ?”

“อืม”

กงชิงหยินลุกขึ้น อุ้มหยุนโล่ชวนออกไป วางลงแล้วกง ชิงหยินเผชิญหน้ากับหวางฮองไทเฮา

“หม่อมฉันหารือกันแล้ว พระชายารองยินยอมตกลงอยู่ ต่อ แค่ต้องการไปอยู่ที่จวนอ๋องเสียนสักพักพ่ะย่ะค่ะ” กง ชิงหยินคำนับกล่าว

หวางฮองไทเฮาผงกศีรษะ: “ในเมื่อพระยาชารองหยุน เปลี่ยนใจแล้ว อย่างนั้นก็กลับไปเถิด”

องค์หญิงใหญ่หันกลับมาโดยท่าทางใช้อำนาจบาตรใหญ่: “กลับ?”
หวางฮองไทเฮานึกอันใดขึ้นได้: “เป็นความสะเพร่าของ ข้า องค์หญิงใหญ่อย่าเพิ่งวู่วาม”

องค์หญิงใหญ่จึงเงียบ รอหวางฮองไทเฮาที่อยู่เบื้องบน

หวางฮองไทเฮากล่าว: “พระชายารองหยุนต้องทนทุกข์ ทรมานในครั้งนี้ ข้าเสียใจอย่างมาก แม้นางจะเป็นพระ ชายารอง แต่นางก็ถูกเชิญด้วยเชื้อพระวงศ์ ที่มีตัวตน แตกต่างออกไป โปรดขอให้ข้อเต้ทรงประทานพระคุณ

“ได้” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองหยุนโล่ชวน

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แต่งตั้งหยุนล่ชวนเป็นฮูหยินหลวง ขั้นที่หนึ่ง หวังว่าพระชายารองหยุนจะให้กำเนิดองค์ชาย ตวนในไม่ช้า เพื่อเป็นการขยายราชวงศ์” ฮ่องเต้ชิงหยู่ กล่าวอย่างใจเย็น

หยุนโล่ชวนดูว่างเปล่า ไม่รู้จะพูดอันใด

“กล่าวขอบพระคุณเถิดพระชายารองหยุน” ไห่กงกง เตือน หยุนโล่ชวนจึงกล่าวขอบพระคุณ

“จุนฉูฉู คุณธรรมไม่คู่ควร ทำเรื่องพรรค์นี้ขึ้น เสียพระ พักตร์ราชวงศ์ ข้าชิงชังเป็นอย่างยิ่ง ควรผลักไสให้เป็น คนทั่วไป ถอดยศพระชายา

ราชครูจุนอุทิศตนให้กับประเทศต้าเหลียง ตราบจนชีวิต หาไม่ เซียวผินก็ตั้งครรภ์อยู่

กลับไปที่จวนอ๋องตวน แทนที่พระชายาเป็นการชั่วคราว

หากชายาทั้งสองผู้ใดมีทายาทก่อน ให้ผู้นั้นเป็นพระ ชายา

สำหรับฉายฝูและชุนหง พวกเขาทั้งสองคนน่าเกลียด ชังยิ่งนัก ยึดทรัพย์สินและประหารทั้งชั่วโคตรเถิด”

กงชิงหยินไม่พูดอันใด นี่เป็นการลงโทษที่เบาที่สุดแล้ว

“ขอบพระคุณเถอะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว ทุกคนเบื้องล่างกล่าวขอบพระคุณ พร้อมเพรียงกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ