บทที่148 ผู้หญิงของข้าห้ามถอดกางเกงคนอื่น
“ข้ามาช่วยเจ้าตอบ ที่จริงเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์” อันหลิงหยุ นพูดแปลกๆ ทำให้ทุกคนตกตะลึง
อันหลิงหยุนพูด “ถ้าข้าพูดไม่ผิด หลังจากที่เจ้าแต่งงาน แล้วเจ้าเคยมีลูกกับสามีหนึ่งคน แล้วแท้ง”
ฉาวเหม่ยเหรินรีบแย่งพูด “เรื่องนี้ข้าไม่เคยบอกใคร
พระชายารู้ได้กระไร?”
อันหลิงหยุนค่อยๆพูด “ข้าเป็นหมอ ร่างกายเจ้าเป็นกระ ไรข้าดูออก ตอนที่เจ้าแท้ง เลือดไหลออกมาไม่หมด ใน ท้องเจ้ายังมีทารกที่สิ้นพระชนม์ ของสิ่งนี้มันอยู่ในท้อง ตลอด มีผลกระทบต่อการที่เจ้าจะตั้งครรภ์อีก แล้วมันก็ กลายเป็นโรค โรคนี้ จะโตขึ้นตามกาลเวลา และมีขนาด ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นท้องของเจ้า
สามีเจ้าไม่อยู่ เจ้าเสียใจจนป่วย และโรคนี้ก็เติบโต อย่างรวดเร็ว โรคนี้ทำให้ประจำเดือนไม่ปกติ ประจำเดือน ก็ไม่มา
เจ้านึกว่าตั้งครรภ์ หมอหลวงในจวนก็ดูไม่สามารถบอก ได้ ในชีพจรเจ้าก็เหมือนตั้งครรภ์”
ฉาวเหม่ยเหรินได้ฟังก็ร้องไห้เสียงดัง แม่ทัพรองฉาวก็ เหมือนโดนฟ้าผ่า ร้องไห้ตาม
อาหย่อ้าปากตาค้าง นี่ยังสามารถมองออก
อันหลิงหยุนให้อาหยุ่นำกระดาษกับพู่กันมา จดบันทึก สิ่งที่นางพูด คนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนี้ต้องปั๊มลายมือทุก คน
ตอนนี้ร่างกายเจ้าอ่อนแอ เพื่อไม่อยากให้เรื่องบาน ปลาย ข้าจะเข้าเมืองไปเชิญหมอหลวงฮู่กับหมอหลวงอีก คน และหมอหลวงในจวนซ่างซู มาทำการผ่าตัดให้เจ้า นำ ก้อนเนื้อร้ายในท้องออกมา ถ้าล่าช้าเจ้าอาจสิ้นพระชนม์ ได้”
“พระชายาทําตามที่คิดไว้เลย ข้าไม่กลัว”
“อืม ข้าจะใส่ยาชาให้เจ้า รับรองว่าเจ้าจะไม่เจ็บ แต่การ ผ่าตัดนี้อาจมีอันตรายถึงชีวิต เจ้าต้องทบทวนให้ดี แต่ไม่ ว่าจะเป็นหรือสิ้นพระชนม์ ถ้าเอาของสิ่งนั้นออกมาจาก ท้องเจ้า ความจริงก็จะปรากฏ
“พระชายา ข้าไม่กลัว”
ฉาวซื่อมองไปทางรองแม่ทัพฉาว นางยืนยันมั่นใจ
อันหลิงหยุนก็เดินออกไป เข้าวังรายงานด้วยตัวเอง ฮ่องเต้ชิงหยู่ให้สวีกงกง หมอหลวงฮู่กับหมอหลวงอีกคน ไปด้วยกัน
หมอในจวนซ่างซูสองคน หมอในจวนอ๋องเสียนสองคน เพื่อทำการผ่าตัดให้ฉาวเหม่ยเหรินด้วยกัน
หมอในจวนอ๋องเสียนมีความนิ่งและใจเย็น พวกเขาทุก คนร่วมมือกันเป็นผู้ช่วยอันหลิงหยุน คนหนึ่งสั่งการ กลัวจะมีคนทำให้งานพระชายาเสียหาย
ได้คลุกคลีกับพระชายา หมอในจวนทุกคนต่างก็เคยชิน อย่าว่าแต่เรื่องผ่าท้องเสร็จ ถึงจะต้องผ่าสมองพวกเขาก็ ไม่รู้สึกแปลกใจ
หมอหลวงทุกคนเฝ้ามองอันหลิงหยุนเอาสิ่งของกลมๆ ออกจากท้องฉาวเหม่ยเหริน เหมือนเป็นก้อนเนื้อ มีพื้น ผิวสีแดงสด นำมาวางไว้ในถาดขนาดเท่าหัวคน น่ากลัว จริงๆ
อันหลิงหยุนรีบเย็บแผล รีบห้ามเลือดให้ฉาวเหมยเหริน
เพื่อต้องการให้ฉาวเหม่ยเหรินรีบฟื้น ได้เอายาให้ฉาว เหม่ยเหรินกินก่อน ยานั้นมีเลือดของนาง
เย็บเสร็จแล้ว ได้เอานางไปพักผ่อน อันหลิงหยุนเดิน ไปตรงหน้าของสิ่งนั้น แล้วพูด “ของสิ่งนี้ห้ามให้ฮ่องเต้ดู เพราะในสองตำหนักต่างมีคนตั้งครรภ์ จะทำให้กระทบ กระเทือนได้”
อันหลิงหยุนเข้าใจ ที่ตรงนี้เชื่อถือสิ่งเหล่านี้มาก ถ้าไม่ ระวัง พวกเขาอาจตั้งข้อหานาง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นนางก็มี ความผิดแน่นอน
หมอหลวงคิดว่ามีเหตุผล อันหลิงหยุนได้เล่าขั้นตอน การเกิดของก้อนเนื้อร้าย หมอหลวงได้กลับไปรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้มีราชโองการอภัยโทษฉาวเหม่ยเหริน อนุญาตให้นางออกจากจวนซ่างซู ฉาวหลั่งฆ่าคนเพราะมี ปัญหา ลงโทษโบยหนึ่งร้อยทีแล้วกลับบ้านได้
จวนซ่างซูควบคุมดูแลไม่ดี ไม่ตรวจสอบก็จะใช้โทษ สิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้ตำหนิ แล้วลดขั้นช่างซูหลี่สองระดับ ตอนนี้เหมือนว่างงาน
จากนั้นเรื่องนี้ก็ผ่านไป
อันหลิงหยุนอาบน้ำแต่งตัวในบ้าน สองสามวันผ่านไป จึงได้เข้าวังกับกงชิงวิ่
ฮ่องเต้ก็ได้ซักถามสองสามข้อ แต่ฮองเฮานี่ซิ เรียกตัว ไปถามเป็นการส่วนตัว
สองคนเดินเล่นในสวนวังเพิ่งหยี เสินหยุนชูถาม “ใน ท้องเป็นเนื้องอกจริงหรือ?”
“ทูลฮองเฮา เป็นเรื่องจริง” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ เสินหยุ นชูด้วยเหตุใดสนใจเรื่องนี้จัง เพราะอันใด
หรือว่าเขารู้เรื่องของนาง?
“ข้าแค่แปลกใจ เจ้าด้วยเหตุใดเก่งขนาดนี้?” เสินหยุนชู เดินไปคุยไป อันหลิงหยุนบอกนางมีอาจารย์เก่ง เพียงแต่ อาจารย์บอกถ้า
ไม่แต่งงาน ห้ามเอาวิชาออกมาใช้ ข้าก็เลยไม่กล้า ขัดขืน
พูดหลอกลวงเสร็จอันหลิงหยุนก็กลับไป
ออกจากวังเพิ่งหยีอันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่กำลังรอนางสูดลมหายใจลึกๆแล้วเดินไป กงชิงวีจับมือนางไปเคารพ หวางฮองไทเฮา สองคนเสวยพระกระยาหารเสร็จถึง กลับ
หวางฮองไทเฮาก็แปลกใจเรื่องของฉาวเหมยเหริน ถาม หลายครั้ง
ในที่อันหลิงหยุนก็โล่งอก เหมือนได้ไปสู้รบกลับมา กว่า จะเตรียมออกจากวังได้ก็มีคนตะโกนเรียก
“พระชายาเสียน” อันหลิงหยุนคุ้นเคยเสียงนี้ หันตัวกลับ ไป หยุนโล่ชวนกำลังเดินมา ตามหลังกงชิงหยิน
อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิงวี่ “วันนี้นางต้องกลับบ้านแม่ ไม่ใช่เหรอ?”
“ต้องหกวันพระชายารองถึงจะกลับบ้าน พวกเขาเข้า วังรินน้ำชาฮั่วไท่เฟยให้อยู่ต่อ คงอยู่หลายวัน” กงชิงวี่ อธิบาย
หยุนโล่ชวนกับกงชิงหยินเดินมาถึง หยุนโล่ชวนยิ้มให้ “พระชายาเสียนด้วยเหตุใดรีบกลับ?”
อันหลิงหยุนคิด นางคงไม่ได้กลับแล้ว
“ใช่ พวกข้าจะกลับแล้ว”
“พอดีเลย พวกข้าก็จะกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นกลับด้วย กันดีกว่า” หยุนโล่ชวนพูดดี อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวัง ด้วย เหตุใดบังเอิญอย่างนี้
“ในเมื่อพวกเจ้าก็จะออกวัง ก็ไปด้วยกัน”
กงชิงวี่หันกลับมาจับมืออันหลิงหยุนออกวัง กงชิงหยิน ก็เดินอยู่ข้างหลัง แต่หยุนโล่ชวนไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นก้าง ขวางคอ
วิ่งไปหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนฟังหยุนโล่ชวนพูดบ่นไม่หยุด ไม่รู้จะตอบ กระไร
ผ่านไปสักพักอันหลิงหยุนก็พูด “พวกเรานั่งรถม้ามากัน พระชายารองค่อยๆเดินนะ พวกข้าไปก่อน”
อันหลิงหยุนกลัวหยุนโล่ชวน พูดไม่รู้จบ ก็เหมือนป๊อบ คอร์น เสียงดังป๊อกแป๊กไม่หยุด
พอเห็นรถม้าพูดสองสามคำก็รีบขึ้นรถ กลัวหยุนโล่ชวน
จะลากนางลงจากรถม้า
หยุนโล่ชวนยืนมองอย่างหมดหนทาง “ไหนบอกว่าไป ด้วยกัน เจ้ารีบขึ้นไปรถม้าทำอันใด?”
อันหลิงหยุนแกล้งไม่ได้ยิน หลบในรถม้าไม่ออกมา
กงชิงวี่ขึ้นรถ อาหยู่ขี่รถม้าออก หยุนโล่ชวนรีบร้อน กระโดดขึ้นไปบนรถม้า ยืนไม่นิ่งเกือบหล่นลงไป กงชิง หยินสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา รีบขึ้นไปบนรถม้า อุ้มนางไว้ ทั้งสองคนกลิ้งเข้าไปในรถม้า
อันหลิงหยุนตกใจ กงชิงวี่รีบดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด หันตัวไปพิงผนังรถ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกระแทก
หยุนโล่ชวนอยู่ในอ้อมกอดกงชิงหยิน ลุกขึ้นมาเหมือน หมีตัวอ้วน อันหลิงหยุนออกจากอ้อมกอดกงชิงวี่แล้วไปดู หยุนโล่ชวนขี่อยู่บนตัวกงชิงหยิน กำลังมองพวกเขา
อันหลิงหยุนเบิกตากว้าง มองลงไปที่เป้าหยุนโล่ชวน มี กงชิงหยืนอยู่
ผู้หญิงคนนี้เยี่ยมยอดจริงๆ
แววตากงชิงหยินเยือกเย็น “ยังไม่รีบลงไปอีก?”
หยุนโล่ชวนพึ่งสังเกตว่าขี่อยู่บนตัวกงชิงหยิน ค่อยๆ ขยับตัวออกไปข้างๆด้วยความเศร้าใจ
กงชิงหยินสีหน้าแดงก่ำ ทำตาเหลือกใส่หยุนโล่ชวน
แล้วลุกขึ้นนั่ง
พอเขาขยับ ขาอีกข้างขยับไม่ได้
กงชิงหยินร้องออกมาทีหนึ่ง หน้าถอดสี จับขาขวาด้วย มือทั้งสองข้าง
อันหลิงหยุนรีบผลักกงชิงวี่ออกเพื่อไปดูกงชิงหยิน “ข้า
นั่งลงไปบีบขากงชิงหยิน กงชิงหยินเจ็บจนถอยหลัง หายใจลำบาก
หยุนโล่ชวนตกใจ “ท่านเป็นอันใด?”
กงชิงหยินมองไป แววตานิ่งสงบ
อันหลิงหยุนจับเบาๆ แล้วจะถอดกางเกงให้กงชิงหยิน กงชิง กับกงชิงหยินในเวลาเดียวกันนั้น ได้ร้องตะโกน ออกมา
“อย่าขยับ!”
“เจ้ากล้าเหรอ?”
อีกคนตกใจ อีกคนโมโห
สีหน้า กงชิงวิเคร่งขรึม ไม่มีมารยาทเลย
อันหลิงหยุนไม่สนใจพวกเขา ข้างบนถอดไม่ได้ก็ลงมา ข้างล่าง ลูบขากางเกงขึ้น
“กระดูกหัวเข่าเคลื่อน ต้องดึงกลับไป จะเจ็บนิดหนึ่ง อ๋องตวนอดทนหน่อย” อันหลิงหยุนใช้มือจับ หยุนโล่ชวน กังวลใจ จับมือกงชิงหยินไว้แน่น
กงชิงหยินมองหยุนโล่ชวน เขาเจ็บหรือนางเจ็บกันแน่? ดูนางตื่นเต้นอย่างนี้
อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่พูดอันใด พูดเรื่องนี้ขึ้นมา “อ๋องตวน พิณหลวงเจิ่งที่ท่านให้ข้าไม่ระวังทำหักแล้ว”
“อันใดนะ?” กงชิงหยินเป็นคนที่ พอได้ยินว่าพิณหักไปแล้ว โมโหขึ้นมา อันหลิงหยุนใช้แรงมือดึง กงชิงหยินร้อง เสียงดัง ทำให้หยุนโล่ชวนตกใจตัวสั่น จับมือกงชิงหยิน ไว้แน่น
อันหลิงหยุนเช็ดมือ ลุกไปนั่งอีกที่
“ท่านไม่เป็นไรแล้ว”กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความ ชื่นชม สองคนนั่งใกล้กัน
กงชิงหยินลุกขึ้นขยับตัว ไม่เจ็บแล้ว
หมาจิ้งจอกหางสั้นมุดเข้ามาอ้อมกอดอันหลิงหยุน กลัวเกิดอุบัติเหตุ เมื่อกี้นางหลบทัน มิเช่นนั้นก็มีเคราะห์ แน่นอน
หยุนโล่ชวนตอนแรกรู้สึกละอายใจ พอเห็นหมาจิ้งจอก หางสั้น ก็รีบคลานไปหา
“หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?” หยุนโล่ชวนเบิก ตากว้าง เหมือนหมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าสิง
อันหลิงหยุนก้มมองหมาจิ้งจอกหางสั้นไม่ยอมออกไป คงจะรังเกียจมาก
“พี่สาวให้หมาจิ้งจอกเล่นกับข้าซิ” หยุนโล่ชวนพูดดีด้วย อันหลิงหยุนเลยจำใจเอาหมาจิ้งจอกน้อยให้หยุนโล่ชวน
ค่อยๆอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นแล้วไปนั่งอีกทาง ลูบเบาๆ “หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?”
กงชิงหยินมองอย่างไม่พอใจ แล้วพิงนอนอยู่บนรถม้า รถม้าถึงหน้าประตูจวนอ๋องตวน กงชิงหยินลงรถก่อน
หยุนโล่ชวนเอาหมาจิ้งจอกหางสั้นคืนให้อันหลิงหยุน กลับจวนอ๋องตวนอย่างไม่มีทางเลือก
คนไปแล้วอันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้น แปลกใจ “อ๋องตวนก็ไม่ได้รังเกียจพระชายารองนี่”
“ฮี!” กงชิงวี่ไม่แยแสอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองเขา ด้วยความแปลกใจ และไม่เข้าใจ
บรรยากาศในรถม้าแปลกๆ อันหลิงหยุนรู้สึกอยู่ๆก็โดน ลูกหลงอีกแล้ว
กลับถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างล่างรถม้าไม่พูด อันใด ปกติจะพูดให้นางระวัง วันนี้ไม่พูด แต่ยื่นมือให้นาง
อันหลิงหยุนคิดเขาจะโกรธอันใดขนาดนี้ นางไม่ทัน ระวังล้มลงไป กงชิงวี่ตกใจหน้าซีดเผือก รีบคว้านางขึ้น มาไว้อ้อมกอด
หมุนไปรอบหนึ่งถึงหยุด
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านโกรธเรื่องอันใด?”กง ชิงวี่ยังไม่หายตกใจ “ผู้หญิงของข้า จะไปถอดกางเกง ผู้ชายอื่นได้กระไร?”
อันหลิงหยุนอึ้งไปชั่วขณะ “เพราะเรื่องนี้?”
“ลงรถม้าก็ระวังตัวหน่อย ข้าตกใจหมด” กงชิงวี่พูดจบ ใช้แรงอุ้มอันหลิงหยุน หันตัวดึงนางกลับ
“แต่หม่อมฉันจะดูขาอ๋องตวนนี่ ไม่ถอดกางเกงจะดู กระไร อยู่ที่ภพหม่อมฉัน อย่าว่าแต่ถอดกางเกงเลย ต้อง ถอดทุกอย่าง
เลย” อันหลิงหยุนถ้าไม่พูดให้คนตกตะลึงจะไม่ยอม เลิกรา จากที่เริ่มหายโมโหหน่อยตอนนี้ก็เพิ่มเป็นทวีคูณ
“หุบปากซะ!” ไม่อยากฟังนางพูด สีหน้ากงชิงวี่ยิ่ง เคร่งขรึมมากขึ้น
อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ที่โกรธจนจะบ้าสิ้นพระชนม์ ก็ เลยหยุดพูด!
ถึงห้องก็กระชากหลายที กระชากเสื้อผ้าออกให้คนเอา อ่างอาบน้ำมา อันหลิงหยุนหลบอยู่ตรงไม้กั้นห้อง อ่างน้ำ เตรียมเสร็จนางค่อยลงไปอาบ
กงชิงวี่หน้าดำคร่ำเครียด จัดการนางไปรอบหนึ่งก็ไม่ หายโกรธ
อันหลิงหยุนเหนื่อยจนหลับๆตื่นๆ ก็เลยไม่สนใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ