บทที่ 284 หนิงครอกในครรภ์

ระหว่างทางกลับ อันหลิงหยุนเอาแต่คิดถึง เรื่องของ ป่ายสู้สู้อยู่ตลอดเวลา อาหมู่ก็รู้สึกว่า วันนี้พระชายา บังเกิดโทสะขึ้นมาแล้ว

แม้ว่าที่ผ่านมาจะนับว่าเคยมีโกรธบ้าง แต่นางก็ไม่เคย พูดอะไรสักคำ

เมื่อรถม้ามาถึงที่ อันหลิงหยุนก็ลงจากรถม้า เพิ่งลง จากรถม้านางก็เห็นจวิ้นจี่มู่มิง ยืนอยู่ที่ด้านหน้าประตูจวน อ๋องเสียน

จวิ้นจี่มู่มิงในวันนี้ดูแตกต่างจากที่ผ่านมา เมื่อเห็นอัน หลิงหยุน ก็เกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง

มองไปยังอันหลิงหยุนพลางเอ่ยคำ: “พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนได้เห็นมู่มิง ค่อยรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย นึกขึ้นได้ถึงความรักความสัมพันธ์ระหว่างมู่มิงกับป้ายสู้ สู้ คนที่สามารถเป็นเพื่อนกับป่ายสู้สู้ได้ ยิ่งทำให้อันหลิง หยุนเชื่อว่า มู่มิงไม่ใช่จวิ้นจู่ประเภทธรรมดาสามัญที่หา ได้ดาษดื่นทั่วไปเป็นแน่

“ มีธุระอะไรต้องการพบข้าอย่างนั้นหรือ?” อันหลิงหยุน ไม่ต้องการเสียเวลายื้อยุด มีอะไรก็พูดกันตรงไปตรงมา ดีที่สุด

มู่มิงมีท่าทางไม่เป็นตัวของตัวเอง ได้แต่อึกอักอ้าปาก

พะงาบๆไปมา พูดอะไรไม่ออก
อันหลิงหยุนเห็นว่านางไม่เอ่ยปาก จึงเอ่ยขึ้นว่า “เข้าไปสิ ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้ากลับมาแล้วหรือ ยัง?”

“ข้าไม่ได้มาเพื่อพบเขา”

อันที่จริงแล้วมู่มิงชอบกงชิงวี่มาก หากนางไม่ชอบ นาง ย่อมไม่คิดอยากแต่งให้กับเขาแน่แล้ว

แต่อันหลิงหยุนพูดอย่างนี้ นางย่อมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ เป็นสุข

“ เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่าข้าไม่ได้มาหาเขา เจ้าพูดแบบนี้ ต้องการฉีกหน้าข้าอย่างนั้นสินะ?” มู่มิงยังเป็นคนที่ปาก ไว พูดจาโผงผางเหมือนเดิม

ครั้งที่แล้วนางพ่ายแพ้ที่จวนอ๋องตวนไปครั้งหนึ่ง นางก็ ยืนอยู่เหนือมวลชนไม่ไปวุ่นวายสร้างปัญหาแล้ว ยังไม่ ได้อีกหรือ?

อันหลิงหยุนไม่ได้มีความคิดมากมายซับซ้อนอะไร ขนาดนั้น อีกทั้ง ก็คร้านจะพูดอะไรกับนางให้มากความ

ปรายตามองมู่มิงแล้วอันหลิงหยุนก็พูดว่า: “หากเจ้า อยากจะเข้ามาก็เข้ามา หากไม่เข้ามาก็แล้วแต่เจ้าเถอะ ข้าหาใช่คนที่เชิญให้เจ้ามา ที่บอกว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้า อยู่หรือไม่นั้น มันก็แค่คำพูดแสดงความเกรงใจเจ้าเอง ก็โตขนาดนี้แล้ว หรือว่าฟังไม่เข้าใจความหมายจริงๆ ?”

หลังจากอันหลิงหยุนพูดจบก็เดินเข้าจวนอ๋องเสียนไปมู่มิงโกรธจนหน้าแดง แต่เมื่อนางนึกถึงสหายรักป่ายสู้สู้ ก็ไม่สนใจเรื่องอื่นใดแล้ว เดินตรงเข้าประตูไปทันที

อันหลิงหยุนไปที่สวนหลังก่อนแล้ว เมื่อพ่อบ้านเห็น ว่าจวิ้นจี่มู่มิงมา เขายังคิดอยู่เลยว่านางมาที่นี่เพื่อสร้าง ปัญหา จึงเข้าขัดขวางซ้ำแล้วซ้ำเล่า บอกว่ากงชิงไม่ อยู่ ความหมายก็คือต้องการให้นางออกไปก่อน

“ข้ามาพบอันหลิงหยุน หลีกไปให้พ้น” มู่มิงก็ไม่ใช่คน ที่จะถูกรังแกได้ง่ายๆเช่นกัน ในสายตาของนาง อันหลิง หยุนทำเช่นนี้ ก็เท่ากับกลั่นแกล้งนาง

พ่อบ้านเข้าขัดขวางนางซ้ำ ๆ อันหลิงหยุนเปลี่ยน เสื้อผ้าเสร็จ และออกมาจากสวนหลัง พอได้เห็นมู่มิงถูก ขวางเอาไว้จึงนึกขึ้นมาได้

ดูท่าพ่อบ้านจะคิดมากเกินไปแล้ว จึงเข้าไปพูดว่า “ พ่อ บ้าน ท่านอ๋องเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งมารดาของมู่มิง ที่นี่คือ บ้านของมู่มิง หากวันหลังมู่มิงมาที่จวน ให้ถือว่านางเป็น เจ้านายของที่นี่ เจ้าไม่ต้องขัดขวาง นอกจากนี้ ให้จัด เตรียมเรือนพักที่สะอาดและสง่างามไว้ ในสวนด้านหลัง หากบางครั้งบางคราวจวิ้นจี่มู่มิงมาที่นี่ นางก็จะได้มีที่พัก ด้วย ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านประหลาดใจอย่างหนัก อีกทั้งไม่แน่ใจด้วยว่า พระชายาทรงคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ทั้งจวนแห่งนี้ คำพูด ของพระชายาถือเป็นคำขาด เขาจึงทำได้เพียงเชื่อฟัง และจัดการไปตามนั้น
ไม่ต้องบอกว่าเป็นจวนอ๋อง แม้แต่ท่านอ๋องก็ยังต้องฟัง พระชายาเลยไม่ใช่หรือ?

อ๋องเสียนผู้ที่แต่ก่อน ยโสโอหังไม่มีใครเทียบได้ มา ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงเสือเชื่องๆ ตัวหนึ่ง ที่หมอบ ราบอยู่ที่แทบเท้าของพระชายาอย่างเชื่อฟังก็เท่านั้น

กลายเป็นผู้ที่เชื่อฟังและซื่อสัตย์คนหนึ่ง

เมื่อพ่อบ้านออกไป อันหลิงหยุนจึงเหลือบมองไปที่มู่มิง แล้วพูดว่า “มาเถอะ ไปคุยกันในสวนดีกว่า”

อันหลิงหยุน หันกายกลับไปยังลานโอวหลาน หงเถา ลู่ หลิวเตรียมชาไว้เรียบร้อย กงชิงไม่ได้กลับมา อันหลิง หยุนจึงสั่งให้ย้ายอาหารเย็นไปที่สวนแทน

กับข้าวสี่อย่างน้ำแกงหนึ่งอย่างพร้อมเครื่องเคียง ถือ เป็นการจัดเลี้ยงให้มู่มิงแล้ว

“เชิญเถอะ”

มู่มิงนั่งลง แต่นางกินไม่ลงจริงๆ

อันหลิงหยุนกินไปพลางรอให้มู่มิงถาม มู่มิงลังเลอยู่ นาน จึงยอมเอ่ยปากพูด

“นางยังสบายดีอยู่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองมู่มิง” ไม่ใช่ว่าเจ้าก็ได้เห็น ทั้งหมดแล้วหรอกหรือ?”
“อันหลิงหยุนข้าขอร้องเจ้าล่ะ!” มู่มิงโกรธจัด อันหลิง หยุนจะมองข้ามความหวังดีของผู้อื่นเกินไปแล้ว นางอุต สาห์พูดจาเสียงอ่อน นอบน้อมถ่อมตนถึงเพียงนี้ นางก็ ยังทำให้ตนลำบากใจอยู่ได้

อันหลิงหยุนมองอย่างเย็นชา มู่มิงรู้สึกผิดปกติขึ้นมา บ้างแล้ว ริ้วสีแดงเข้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงามของ นาง: “เจ้ามองข้าอย่างนี้ทำไม?”

“ มู่มิง ข้าให้เจ้าเข้ามา นั่นก็เพราะทำในฐานะพี่สะใภ้ เจ้ามากรีดร้องก้องตะโกน จงใจตีความบิดเบือนความ หมายของข้าเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าออกไปแล้วนะ”

“เจ้าพูดเรื่องอะไร?” มู่มิงโกรธจัดจนตบโต๊ะเข้าไปที หนึ่ง: “เจ้าอย่าคิดว่า ครั้งก่อนข้าพ่ายแพ้ที่จวนอ๋องตวน แล้ว เจ้าจะสามารถทำเช่นนี้ต่อหน้าข้าได้ ข้ามาที่นี่ก็ เพื่อสู้สู้ ไม่ใช่มาสร้างความลำบากใจให้เจ้าเรื่องของ ใครก็เรื่องของใคร เจ้าอย่าได้เอามาปะปนกัน ”

ความเหนื่อยใจนี้ของอันหลิงหยุนจวิ้นจี่มู่มิงไม่อยาก ให้นางคิดมาก นางพูดทุกสิ่งที่ควรพูดออกมาจนหมด เปลือกแล้ว ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากให้อันหลิงหยุนรู้ ว่า นางไม่ได้มาเพื่อแย่งสามีกับนาง แต่นางก็ไม่ได้พูด เรื่องแย่งสามีเช่นกัน

หญิงผู้นี้ช่างเป็นคนหัวดื้อสิ้นดี จดจำความแค้นแน่น หนายิ่งนัก!

“ช่างเถอะ เห็นแก่หน้าลูกพี่ลูกน้องของเจ้า อะไรที่ผ่าน ไปแล้ว ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแล้วกัน เจ้าบอกว่าที่มาหาข้าเป็นเพราะเรื่องของป่ายสู้สู้ ข้าเองก็ไม่มี อะไรจะพูดเช่นกัน นางอยู่อย่างทุกข์ทรมานอย่างไร เจ้าก็เห็นแล้ว ต่อให้มันจะเลวร้ายอีกสักเพียงไหนมัน ก็คงต้องเป็นไปเช่นนั้น หากต้องการให้ทุกอย่างดีขึ้น ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เมื่อไม่นานมานี้ ข้าเห็นอ๋องจวิ้น เสี้ยวแล้วรู้สึกขัดนัยน์ตา เลยวางแผนว่าจะลงทัณฑ์ ดัดสันดานเขาเสียหน่อย ส่วนเจ้าขอแค่อย่าช่วยเพิ่มงาน ให้ข้าก็พอแล้ว ”

อันหลิงหยุนไม่อยากให้มู่มิงกังวลใจมากนัก หากนาง บอกมู่มิงว่า ป่ายสู้สู้มีพิษร้ายแรงในร่าง และอาจได้ หนทางแก้พิษได้ นางคงต้องเป็นบ้าแน่ ไม่แน่ว่าอาจจะ ทำเรื่องน่ากลัวอะไรขึ้นมา หากเป็นเช่นนั้น อันหลิงหยุ นก็ไม่อาจพูดออกมาได้แล้ว

เรื่องของป่ายสู้สู้นั้น นางจะยุ่งจะเกี่ยวแน่นอนแล้ว ส่วนทางมู่มิง ก็ไม่อาจปล่อยให้นางเกิดเรื่องได้

มู่มิงกุมมือตัวเองแน่น: “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าสารเลวกงชิง ซวนหรงนั่น ไม่มีทางเป็นคนดีขนาดนั้น!”

อันหลิงหยุนใช่ว่าจะไม่เข้าใจ จนวันนี้จะพูดอะไรไปก็ ไม่มีประโยชน์ ที่นี่หากผู้หญิงแต่งงาน ได้แต่งกับคนไม่ดี ก็อย่าคิดเลยว่า จะมีโอกาสพลิกชะตากลับตัวมามีชีวิตที่ ดีได้

อันหลิงหยุนกินข้าวต่อ มู่มิงยังโกรธเรื่องนี้อยู่ไม่หาย จึงลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

นางเดินไปจนถึงประตูของลานโอวหลาน ชนเข้ากับร่างของกง งวี่ ที่กลับมาพอดีแบบเต็มรัก กงชิงวี่ชะงัก ไปชั่วครู่ มิงเงยหน้าขึ้นมองเขาพลางหน้าแดง จากนั้น จึงเดินผละจากไปอย่างรีบร้อน

ไม่ใช่ว่าอันหลิงหยุนไม่เห็น แต่สายตาของกงชิงนั้นดู บริสุทธิ์ใจ ไม่ได้เสแสร้ง นางจึงไม่ได้ไปคิดเล็กคิดน้อย อะไรกับเขาแล้ว

กงชิงวี่หันไปมองมู่มิง จากนั้นจึงค่อยหันกลับมามองหา อันหลิงหยุน: “มู่มิงมาสร้างปัญหาให้อย่างนั้นหรือ?”

ความสามารถของอันหลิงหยุนนั้น กงชิงวี่รู้แจ้งกระจ่าง ใจอยู่แล้ว แม้ว่ามู่มิงจะมา ก็มีแต่ต้องตกเป็นฝ่ายที่ถูก ทารุณกรรมเสียเองมากกว่า

อันหลิงหยุนปรายตามองกงชิงวี่: “มู่มิงมาหาข้า เรื่อง ของพระชายาอ๋องจวิ้นเสี้ยว วันนี้ข้าไปงานชุมนุมได้พบ อ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว”

ลองอันหลิงหยุนพูดมาเช่นนี้ กงชิงวี่ก็ไม่มีอะไรที่ฟังไม่ เข้าใจแล้ว

“ พระชายาอ๋องจวิ้นเสี้ยวเป็นสหายรักของมู่มิง แล้ว เหตุใดมู่มิงจึงต้องมาหาเจ้าด้วย?” กงชิงวี่นั่งลงและหยิบ ตะเกียบขึ้นมา กินข้าวเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนจึงเล่าถึงเรื่องในงานชุมนุมให้กงชิงวี่ฟัง กงชิงวี่จึงเอ่ยขึ้นว่า: “พูดเช่นนี้ หมายความว่าหยุนหยุน ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้อง กับเรื่องของพระชายาอ๋องจวิ้น เสี้ยว?”
“ก็ไม่ถึงกับว่าไม่ยุ่งไม่ได้ แต่ข้ามีความรู้สึกสงสาร เห็นใจบางอย่างกับป่ายสู้สู้ แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยมี ความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ตั้งแต่แรกเห็น ก็ปรารถนาให้นางมีชีวิตที่ดี นางเป็นคนประเภทที่ทำให้ผู้ อื่นชื่นชอบได้อย่างง่ายดาย”

เมื่ออันหลิงหยุนนึกถึงป้ายสู้สู้ทีไร ก็รู้สึกไม่คุ้มแทน นาง

คนเช่นนาง ไปแต่งงานกับอ๋องจวิ้นเสี้ยวได้อย่างไรกัน นะ?

ช่างเป็นการทําลายสิ่งของล้ำค่าให้แตกหักเสียหาย ตามอำเภอใจอย่างยิ่ง

กงชิงวี่เอ่ยขึ้นว่า: “เรื่องหลังเรือนบ้านคนอื่นเช่นนี้ ข้า แม้มีใจแต่ก็ไร้อำนาจไปจัดการได้ ยิ่งไปกว่านั้น หากข้า ไปยุ่งเกี่ยวเรื่องเช่นนั้น จะไม่กลายเป็นเรื่องตลก ให้ผู้คน หัวเราะเยาะเอาหรอกหรือ?”

“ เกรงว่าท่านอ๋อง จะไม่ต้องการเข้าไปมีส่วนพัวพัน กับ สิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง อย่างนั้นใช่ไหมเพคะ?”ความ คิดของกงชิงวี่นั้น อันหลิงหยุนเข้าใจเป็นที่สุด

กงชิงวี่ไม่ได้ปฏิเสธ วันนี้เขาวิ่งเต้นอย่างเหนื่อยยาก ลำบาก อยู่ข้างนอกมาทั้งวันแล้ว เขาอยากแนบชิดสนิท แน่นกันมากกว่า เรื่องที่น่ารำคาญใจเขาไม่อยากถามให้ มากความ

กงชิงวี่หยัดกายลุกขึ้น อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมาเดินกลับไป ตอนนี้เอง อันหลิงหยุนจึงได้พูดถึงเรื่องลูกหนึ่งครอก ในครรภ์ของนาง