บทที่ 34 สนองตอบความต้องการของผู้อื่น
“หม่อมฉันไม่กล้า!”
ถางเหอไม่กล้าหันหน้ากลับไป อันหลิงหยุนเห็นขนม บนโต๊ะแล้วเดินไปหยิบมาชิ้นหนึ่ง เมื่อนางมาก็ได้ เสวยพระกระยาหารอย่างดี เหนื่อยมากหลังจากเกิด เรื่องนั้น และนางไม่รู้ว่ามันเลยตอนเที่ยงแล้วหรือเปล่า
เมื่อเห็นอันหลิงหยุนใช้มืออีกข้างหนึ่งจับเศษอาหาร ของของว่างที่ตกลงมาและใช้มือข้างหนึ่งบิดของว่าง เสวย ในสายตาที่สดใสของกงชิงวี่ สงสัยว่า นางตั้งใจ แสดงให้เขาเห็นกระไร?
“มีเรื่องอันใด?”
แม้ว่ากงชิงวี่จะถาม ถางเหอ แต่สายตาของเขาอยู่ที่ อันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนไม่เห็นและก็ไม่สนใจเขา
ทานไปชิ้นหนึ่งรู้สึกว่ามันอร่อย ก็เลยเสวยอีกชิ้นหนึ่ง
มีน้ำดื่มอยู่ข้างๆ เทน้ำหนึ่งแก้วแล้วหยิบถ้วยขึ้นมาดื่ม และเสวยของว่างต่อ
“เอามา ให้ข้าชิมด้วย”
อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ นางไม่เคยคิดว่ากงชิงวี่จะคุย กับนาง ถางเหอก็แปลกใจเช่นกัน เมื่อเขาหันมาตอบ กงชิงวี่ ถึงเห็นอันหลิงหยุนกำลังทานของว่างอย่างไม่สนใจใคร
ถางเหอก็พูดไม่ออกสักพักหนึ่ง ถึงขนาดนี้แล้วยังมี กระจิตกระใจที่จะทานอีก
กงชิง ทําหน้าเฉื่อยชา อยากทานแต่ไม่มีใครตอบ และพูดด้วยความโกรธว่า” ข้าให้นางเอาของว่างมานี่”
อันหลิงหยุนไม่สนใจเรื่องของพวกเขา และยังคงเอา ชิ้นที่สามมาเสวยต่อ คราวนี้กงชิงวี่โกรธจริง ๆ และพูด ว่า: “ถางเหอ เอาของว่างไปเททิ้งให้หมด”
ถางเหอตะลึงงันในเวลานี้ อันหลิงหยุนถึงหันมามอง กงชิงวี่ นึกถึงว่าแค่ของว่างชิ้นเดียวก็เสวยไม่ได้ ไม่ เสวยต่อไปอีก เหลืออีกครึ่งหนึ่งก็เอาไปวางที่เดิม ไม่ให้ เสวยก็ไม่เสวยแล้วก็ได้
แต่การกระทำของนางนี้ ทำให้กงชิงวี่ยิ่งโกรธมากขึ้น
อีก
กงชิงวี่โกรธอย่างไม่มีเหตุผลและพูดว่า “จงใจหา เรื่องข้าเหรอ?”
อันหลิงหยุนคิดดูสักพักและมองไปที่หน้าประตูวิหาร บรรทมรอง ก้าวไปข้างหน้าอยากจากไป
“หยุด”
กงชิงวี่รู้ว่านางกำลังจะไป ข้าเป็นผู้นำมาตั้งนาน ในอดีตไม่รู้ว่านางคนนี้นิสัยไม่เชื่อฟังเอาซะเลย ไม่กล่าว ลาก็จากไป
เขาไม่สบาย นางเลยตั้งใจทำอย่างนี้เ
ถางเหอทำตัวไม่ถูก สับสนกับสถานการณ์ตอนนี้
ตามปกติในอดีต สิ่งที่ทำให้ท่านอ๋องไม่เต็มใจมาก ที่สุดคือการได้เห็นอันหลิงหยุน แต่ตอนนี้รู้สึกแปลก ๆ อยู่เสมอ
อันหลิงหยุนหยุด หันไปมองและพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้า แค่เดินผ่านตรงนี้ ข้าไม่ได้เข้ามา คือคนของท่านพาข้า เข้ามา ประการที่หนึ่งข้ากลิ้งไม่เป็น ประการที่สองข้า ทานขนม ถ้าท่านอ๋องไม่อยากเห็น ข้าก็จากไปได้ ไม่ ต้องโมโห มันจะทำร้ายร่างกายของท่าน ”
“ นางยังรู้ว่าข้าไม่สบายเหรอ” ลมหายใจของกงชิง นั้นดีขึ้นมาหน่อย เขาเหลือบดูนางด้วยความโกรธและ มองไปที่ถางเหอและถามว่า“มีเรื่องอันใด?”
“หวางฮองไทเฮาสั่งให้ไห่กงกงมา”
ถางเหอตอบว่า
อันหลิงหยุนนึกถึงเรื่องบันทึกคำสั่งสอนบรรพบุรุษใน เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาและกลัวที่จะมาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
“โปรดเชิญไห่กงกงเข้ามา”
“รับทราบขอรับ”
ถางเหอออกไปแล้วกงชิงวี่พูดว่า “หยุดเสวยก่อน เคย ให้นางท่องจำบันทึกคำสั่งสอนบรรพบุรุษในเมื่อวันก่อน ท่องจำได้หรือยัง?”
“อืม”
อันหลิงหยุนกระพริบตาและคิดอีกครั้ง
กงชิงวถอนหายใจและพูดว่า “มานี่เถิด เดี๋ยวข้าจะ ตอบเอง วันนี้นางจะอยู่ที่นี่และท่องจำ วันพรุ่งนี้ค่อย ทองให้ไห่กงกงฟัง”
“ไม่ต้อง.”
อันหลิงหยุนตรัสอย่างเบา ๆ ว่าถ้าท่องตามกงชิง เหนื่อยจะตาย แต่โชคดีที่นางท่องเป็นหมดแล้ว
“ไม่เห็นคุณค่าผู้อื่นจริงๆ อีกสักครู่เดี๋ยวนางจะทำ อย่างไร” กงชิงวี่ตรัสเสร็จ ถางเหอที่อยู่ตรงประตูได้นำ ไห่กงกงเข้ามาแล้ว
ไห่กงกงสะบัดแขนเสื้อราวกับปัดฝุ่นและกำหมัดกล่าว ว่า “ข้าน้อยขอมาเยี่ยมท่านอ๋องเสียนและท่านพระชา ยาเสียน”
“ยินดีต้อนรับไห่กงกง ถางเหอ เอามา …”
ในขณะที่กงชิง กล่าวถางเหอก็มอบเงินให้กับไห่กง ธง ให้กลางยิ้มจนหุบปากไม่ได้เลย ไม่มีใครไม่ชอบเงิน ทอง ได้รับรางวัลจากท่านอ๋อง มันไม่ใช่เรื่องง่าย
“ข้าน้อยขอบพระคุณท่านอ๋อง”
*ไห่กงกงไม่ต้องเกรงใจ รับไปเลย”
“ ถ้าอย่างนั้น ข้าน้อยขอบคุณท่านอ๋องอีกครั้ง” ”
พูดเสร็จไห่กงกงก็เก็บของให้ดีๆ มองไปที่อันหลิงหยุ น นี่ถึงสามารถแสดงให้เห็นชัดเจนว่ามาเพื่ออะไร
“ท่านอ๋อง วันนี้ข้าน้อยมาที่นี่คือตามคำสั่งของฮอง ไทเฮา เพื่อมาตรวจสอบเรื่องท่องจำบันทึกคำสั่งสอน บรรพบุรุษของท่านพระชายาเสียน”
กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน ไม่พอใจที่นางไม่ สามารถเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีได้อย่างที่หวังไว้ กำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง อันหลิงหยุนตรัสว่า “รบกวนไห่กงกงแล้ว แต่ไห่กงกงจะอ่านหนังสือตาม เพื่อเปรียบเทียบไหม?”
“ไม่ต้องแล้ว ข้าน้อยเริ่มฟังตั้งแต่จากฮ่องเต้ท่อง จนถึงเจ้าชายทุกคนก็เคยท่องมาให้ฟัง แม้แต่ท่านอ๋อง ก็ยังท่องให้ข้าน้อยฟัง ท่านพระชายาเสียนท่องได้อย่าง วางใจ”
“งั้นข้าก็เริ่มละ เชิญท่านไห่กงกง
อันหลิงหยุนท่าทางสุภาพ และเริ่มท่อง “คิดถึงตั้งแต่ การก่อตั้งประเทศต้าเหลียงมา ในทุกสมัย … ”
ถางเหอมองไปที่นางอย่างเหม่อลอย แต่ไห่กงกงพยัก หน้าเล็กน้อย
และตั้งแต่ต้นจนจบอันหลิงหยุนท่องไม่ผิดสักคำ มี ความสม่ำเสมอและต่อเนื่องไม่หยุดเลย
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็ท่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องเสียนและท่านพระชา ยาเสียน ตอนนี้ผ่านด่านนี้แล้ว” ไห่กงกงยิ้มแย้ม อันหลิง หยุนพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร
แขกในห้องตะลึงมาก ราวกับว่าไม่เชื่อหูในของเขา
ส่วนกงชิงวี่ เฝ้าดูอันหลิงหยุนอย่างหลงเสน่ห์นาง
“ในเมื่อผ่านแล้ว ข้าน้อยขอตัวกลับไปรายงานก่อน”
ไห่กงกงบอกลาและกำลังจะไป
อันหลิงหยุนตามไปและเรียกเขาให้หยุด “กงกง”
ไห่กงกงหันมาและพูดว่า “ท่านพระชายาเสียนมีอันใด ให้รับใช้ขอรับ”
อันหลิงหยุนอมยิ้มและตรัสว่า ให้ท่านสอน มิกล้าเพียงแต่ในใจได้แต่คิดถึงการดูแลของไห่กงกงครั้งที่ แล้ว ข้าไม่รู้ว่าไห้กงกงชอบอะไร คิดว่าอากาศหนาว มือ และเท้าเย็นได้ง่าย จึงนำถุงเท้าที่ทำมาจากหนังเสือมา ให้ไห่กงกงคู่หนึ่ง ใส่แล้วจะอบอุ่น ”
อันหลิงหยุนเอาของที่เป็นสีขาวคู่หนึ่งออกจากตัว บน นั้นมีลายสีดำ ไห่กงกงดูแล้วตกใจ
“ท่านพระชายาเสียนนี่เป็นสมบัติอันล้ำค่าเชียว ได้ยิน ว่าตอนที่แม่ทัพอันได้ต่อสู้กับชายแดน ได้พบเสือดุร้าย ตัวหนึ่ง หลังจากสังหารเสือ หนังเสือก็ถูกลอกออกมาทำ เป็นผ้าปูที่นอน แล้วทำไม … ”
“ตอนเด็กๆข้าไม่แข็งแรง พ่อของข้าเอาหนังเสือทำ เป็นผ้าห่มมาให้ข้า ร่างกายของข้าก็แข็งแรงดีขึ้น แต่ข้า เติบโตขึ้นมาก็ไม่ต้องการใช้แล้ว เอามาทำเป็นถุงเท้า สองสามคู่ให้ข้า
ตอนแรกควรจะเอาไปมอบให้ฮ่องเต้กับฮองไทเฮา แต่ ข้ากลัวเพราะมันเป็นของที่ข้าเคยใช้มา ไม่กล้าให้
แต่กงกงไว้ใจได้ ข้ามั่นใจได้ว่ามันสะอาดและข้ายัง ไม่เคยใช้คู่นี้เลย ”
ความหมายที่ว่าไม่เคยใช้นั้นชัดเจน คือแม้กระทั่ง ที่นอนก็ยังไม่เคยใช้ ไห่กงกงก็เข้าใจได้ด้วยตนเอง
“ นั่นก็น่าเสียดายเหมือนกัน” ถึงแม้ว่าเขาจะชอบ มาก แต่เขาก็อายุมากแล้ว ทุกวันก็ต้องยืนปรนนิบัติรับใช้ข้างนอกทั้งคืน รสชาตินั้นมีเพียงเขาที่จะเข้าใจ หนังเสือเป็นของที่อยากได้ตั้งนาน เพียงแต่เขาก็ไม่มี โอกาส.
ฮองไทเฮามีผ้าห่ม แต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้
แต่ถ้ามันถูกใช้ที่วังแม่ทัพมาแล้ว แม้ว่าคนอื่นจะรู้ก็ แล้ว แต่ก็ไม่สามารถโทษอะไรได้
แล้วอีกอย่าง มันดูใหม่ เขาใส่แล้วถ้าเขาไม่พูดใครจะรู้
“ ในความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นของที่ดี ตอนเด็กๆที่ทำ มาเป็นผ้าปูและทำเสียไปสองคู่ ถ้ากงกงรังเกียจ ไม่เอา ก็ไม่เป็นไร”
“ ไม่รังเกียจ ไม่รังเกียจหรอก ข้าน้อยแค่ไม่กล้ารับ ของขวัญล้ำค่าเช่นนี้”
“กงกง ในวันนั้นที่ข้าอยู่ในพระตำหนักศาลบรรพชน กงกงเป็นคนที่คอยเฝ้าประตู เตาไฟอบที่อยู่ในวัง ทำให้ ข้าอบอุ่น และยังมีหมอนอิงอยู่ใต้หัวเข่าของข้า แต่ไห่ กงกงอยู่ข้างนอกหนาวมาก นึกถึงก็น่าสงสาร ”
เมื่อได้ยินคำพูดไห่กงกงรู้สึกอบอุ่นในใจ และมองดู อันหลิงหยุน ในอดีตเขารู้สึกนางประมาทมาก แต่เมื่อ แต่งงานกับอ๋องเสียนนิสัยของเขาดูสุขุมขึ้น
คิดว่าเป็นคุณงามความดีของท่านอ๋องเสียน
” ข้าน้อยขอบคุณท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสียน ถุงเท้าคู่นี้ข้าน้อยรับแล้ว ข้าน้อยรีบกลับไปรายงานและ ลาก่อน”
“เดินทางปลอดภัย กงกง”
อันหลิงหยุนไปส่งกงกงออกไปอย่างสุภาพ ถางเหอรู้ สึกตื่นเต้นอยู่พักหนึ่ง ทำอย่างนี้ต่อไปท่านอ๋องเสียนถึง จะมีโอกาส
ถางเหอไปส่งกงกง กลับมาอย่างรวดเร็ว และดีใจมาก
“ท่านอ๋อง ท่านพระชายา ”
อม
กงชิงวี่ยังคงสงสัยในเวลานี้ คนคนนี้จะเปลี่ยนแปลง ได้จริง ๆ หรือ
“เมื่อตะกี้นี้ไห่กงกงได้ทิ้งประโยคไว้ประโยคหนึ่ง”
ถางเหอดีใจมากและอันหลิงหยุนก็เช่นกัน เป็นคนใน ตำแหน่งอย่างไห่กงกง ตราบใดที่คุณตอบสนองในสิ่งที่ เขาชอบ การดึงดูดคนมาอยู่ข้างเราก็ไม่ยาก
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
