บทที่ 178 จวนอ๋องเสียนไม่มีของดีเสวย

“ท่านอ๋องในเมื่อท่านเองก็เดาถูกแล้ว แล้วจะให้ข้าบอก อีกหรือ” อันหลิงหยุนถาม

กงชิง ถามกลับไปว่า “แล้วมีวิธีหรือไม่

อันหลิงหยุนส่ายหน้า และก็ตะลึงไปสักพัก

“ท่านทราบหรือว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น” นางเองพยักหน้า แต่ว่าก็ไม่ได้บอกว่าเกิดอันใดขึ้น เขาทราบได้กระไร

“ไม่ทราบ แต่หากเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับเขานั้น หลิงหยุ นเองคงจะเกี่ยวข้องด้วย แค่นี้ก็ทราบแล้ว ข้าเองก็ไม่ได้ ว่าโง่เขลาขนาดนั้น” กงชิงวี่หันกลับมาจับมือของอันหลิง หยุนเอาไว้ จากนั้นก็ใช้มือเช็ดเหงื่อในมือของอันหลิงหยุ น แต่ว่าอันหลิงหยุนนั้นไม่ได้มีเหงื่อ คนที่มีเหงื่อเห็นจะ เป็นกงชิง

อาหยู่ตามมาไกล ๆ พอกงชิงวี่หันกลับไปเห็นเข้า อาหมู่ ทันใดก็หายไป

บนท้องถนนผู้คนเริ่มน้อยลง แสงรำไรใต้ร่มไม้สาดส่อง ให้เขาทั้งสองคนพอมองเห็นทาง

และในที่สุดกงชิงวี่เองก็อดไม่ได้ที่จะถาม “แล้วมันเกิด อันใดขึ้น”

“อันหลิงหยุนดูลังเล ที่จริงหากไม่พูดเขาเองก็ทราบ แต่ที่เขาทายนั้นถูกแค่ร้อยละเจ็ดสิบถึงแปดสิบ ที่เหลือหากไปสืบความก็คงจะทราบ

อันหลิงหยุนไม่ทราบจะทำกระไร ให้ตายกระไรก็ไม่ บอก แต่สุดท้ายก็บอกอยู่ดี

“ท่านอ๋อง ท่านไปถามฝ่าบาทก็ได้” อันหลิงหยุนอดก ลั้นไว้นานกว่าจะพูดประโยคนี้ออกมา

กงชิงวี่กำมือไว้แน่น แล้วไม่ได้ถามต่อ

ทั้งสองเดินไม่ทราบว่าเป็นเวลานานเท่าไร อันหลิงหยุน เองก็มองเห็นหยุนโล่ชวน

เห็นหยุนโล่ชวนอยู่บริเวณด้านหน้าของร้านเหล้าร้าน หนึ่งและกำลังเดินไปมา จะเข้าไปข้างในก็ไม่กล้า ดูมี ท่าทีแปลก ๆ

ตงเอ๋อเองก็อยู่อีกฝั่งดูเหมือนว่ากำลังพูดอันใดอยู่

เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนหยุด จากนั้นกงชิงวี่จึงได้ปล่อย มือนางลง และอันหลิงหยุนจะได้ไปหาเขา แล้วกงชิงวี่ เลยพูดขึ้นว่า “ข้ามีธุระ เดี๋ยวให้อาหยู่อยู่เป็นเพื่อนไป ก่อน ”

เมื่อพูดจบก็จากไป อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง และ รู้สึกผิดหวังมาก ที่เห็นเขาปล่อยมือตัวเองลง

แต่อันหลิงหยุนก็ยังภูมิใจอยู่บ้าง เพราะแต่งกับราชวงศ์ ซึ่งก็ต้องพบกับความเย็นชาที่คนธรรมเขาสัมผัสไม่ได้กัน ต่หากไม่ได้รับความอบอุ่นเลย นางก็ไม่กลัวหรือ
เพราะอย่างน้อยเขาก็มีความรู้สึกที่ดีต่อนาง แต่วันนี้เขา กลับดูทีท่าที่ไม่ใส่ใจ

เมื่อเห็นเขาไกลออกไป อันหลิงหยุนก็มองไปยังอาหยู่

ถึงแม้จะดูกังวล แต่ก็ยังหันไปมองยังสองคนนั้นที่อยู่ หน้าร้านเหล้า

ยืนอยู่สักพัก อันหลิงหยุนเลยเดินเข้าไปหาหยุนโล่ชวน อยากจะทราบว่าหยุนโล่ชวนกำลังทำอันใดอยู่

“จวิ้นจู่ พวกเราไม่มีเงินมาด้วย แค่ดูก็พอแล้ว” ตงเอ๋อ เองก็ไร้หนทาง

หยุนโล่ชวนไม่ฟัง “ไม่ใช่ว่ามีอยู่นิดหนึ่งหรือ”

ตงเอ๋อรีบเก็บถุงเงินเอาไว้ “จวิ้นจู่ ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นฮู หยินหลวง แต่เงินเหล่านี้ต้องส่งให้จวนอ๋องตวนนะเจ้าคะ ทุกวันนี้เราไม่สามารถไปเอาที่จวนอ๋องตวนได้แล้ว และ ก็ยังไม่สามารถที่จะขอเงินจากตำหนักกั๋วกงได้อีกด้วย แล้วเงินที่เหลืออยู่ก้ไม่ทราบว่าจะใช้ได้ถึงวันไหน ข้า น้อยทราบว่าท่านอยากจะดื่มเหล้า เพื่อคลายทุกข์ในใจ บ้าง แต่ข้าน้อยเองก็ไม่สามารถให้ได้เหมือนกัน จวิ้นจู่ทน หน่อยนะเจ้าคะ พวกเรากลับไป ขอกับจวนอ๋องเสียนพวก เขาคงจะให้เราสักน้อย”

ด้วยใจที่จงรักและภักดีต่อเจ้านายของตงเอ๋อนั้น อัน หลิงหยุนเองก็รู้สึกสลดใจ จวนอ๋องเสียนเองไม่มีเงินแล้ว

“ไม่ต้องมาพูดกับฉันอย่างนี้ จวนอ๋องเสียนจะไม่มีเสวยแล้วหรือ ช่วงก่อนหน้าทุก ๆ จวนต่างก็ได้บริจาค แล้วจน อ่องเสียนเองก็บริจาคไม่น้อย แล้วตอนนี้จะมาประหยัด อันใดล่ะ หรือว่ามีเพียงจวนเราเท่านั้นที่เหล้ายาปลาปิ้ง นั้นเสวยอย่างสําราญ”

ตอนแรกแค่หนึ่งครั้งหรือสองครั้งก็พอไหว แต่ตอนนี้ จวนเรามีคนเยอะ ในแต่ละวันนั้นก็เสวยเยอะมาก

หากจะกลับไปข้าคงไม่กลับไปหรือ

ยังมีอีก บอกกับคนที่ตำหนักกั๋วกงด้วย ช่วงนี้ฉัน อารมณ์ไม่ดี ใครก็ไม่ต้องมาหาข้าที่จวนอ๋องเสียน หาก ยังมาก่อกวนจิตใจข้า อย่าหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน

อันหลิงหยุนเมื่อได้ยินดังนั้น ตาก็ลุกโต ถึงแม้ว่าหยุนโล่ ชวนปกติแล้วจะเป็นคนโผงผาง แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็เป็นคน มีความคิดเหมือนกัน

เมื่อได้ยินเจ้านายและบ่าวทั้งสองคนคุยกันแล้ว อันหลิง หยุนเลยเดินเข้าไป

“พระชายาเสียน” เมื่อหยุนโล่ชวนเห็นอันหลิงหยุนก็ถึง ขั้นกับตะลึง

“เมื่อครู่ทะเลาะกับท่านอ๋องนิดหน่อย เลยอยากจะออก มาเดินเล่น และหาเหล้าดื่มพอดี พวกเจ้าทำอันใดกันอยู่ ตรงนี้” อันหลิงหยุนถามขึ้น

ตงเอ๋อเองก็ตกใจ เลยพูดขึ้นว่า “จวิ้นจู่อยากจะดื่มเหล้า เจ้าคะ แต่น่าเสียดายที่ในถุง…..
“เดี๋ยวข้าเลี้ยงเอง จากนั้น หยุนโล่ชวนจึงเดินเข้าไปใน ร้านเหล้าเลยทันที ทำเอาตงเอ๋อตกใจแทบแย่ อันหลิงหยุ นเกือบอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

หยุนโล่ชวนถึงแม้อายุจะยังน้อยอยู่ แต่นางกลับมีความ กล้าเยี่ยงผู้ใหญ่

จุนฉูฉูเองจะเทียบอันใดได้กับหยุนโล่ชวน เล่า อันหลิงหยุนมองที่ตงเอ่อ “อาหยู่ เจ้าอยู่กับนาง ข้าจะ

ดื่มกับพระชายารองหยุนให้สาใจ”

เมื่ออันหลิงหยุนพูดจบก็เดินเข้าไปในร้านเหล้า ตงเอ๋ออ ยากจะตามเข้าไป แต่ก็ถูกอาหยู่ขวางไว้เสียก่อน

ร้านเหล้าไม่ใหญ่นัก ผู้คนข้างในก็ไม่เยอะ

เมื่อผ่านเข้ามาในประตูแล้ว อันหลิงหยุนก็มองหาที่นั่ง พอเจอแล้วก็ได้นั่งลง

หยุนโล่ชวนเรียกเด็กในร้านมา แล้วสั่งเนื้อวัวอบ ไก่ สะเด็ดเหล้า ผัดไส้อ่อน และถั่ว

เหล้าวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย

เมื่ออันหลิงหยุนเข้ามาก็เห็นหยุนโล่ชวน จากนั้นจึงเดิน ไปหานาง นั่งลงแล้วดูหยุนโล่ชวนที่กำลังรินเหล้าดื่ม

“เจ้าอยากจะดื่มเหล้า หรือว่าจะให้เหล้ามันทำให้เจ้าลืม ทุกข์กันแน่”
อันหลิงหยุนยกจอกเหล้าขึ้น แล้วดมอยู่สักพัก แล้วก็ วางจอกเหล้าลง

เพราะที่จริงด้วยสุขภาพของนางนั้นดื่มเหล้าไม่ค่อยได้ อันหลิงหยุนเองก็ไร้หนทาง

เพราะร่างที่นางใช้ทุกวันนี้ เปลี่ยนแปลงอันใดไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางดื่มพันจอกก็ยังไม่เมาเลย

แต่สภาพร่างกายในตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงเหล้าเป็นจอก หรือ แค่หยดเหล้าก็พอแล้ว

หยุนโล่ชวนเองก็ไม่ได้ชวนดื่ม นางดื่มเองเลยทีละคำที ละคำ ตามด้วยเนื้อวัว ดูท่าคงจะดื่มเก่ง

“จวนหวางขาดเงิน ไม่กล้าที่จะเสวยเนื้อทุกมื้อ พอได้ ออกมาก็จะหิวเนื้อหน่อย” หยุนโล่ชวน พูดออกมาตรง ๆ อันหลิงหยุนเองยิ่งคิดว่ามันยากสำหรับนางที่จะพูดอย่าง นี้

“หากไม่ใช่ทุกข์ที่เกี่ยวกับอ๋องตวนก็ดีไป” อันหลิงหยุ นหยิบตะเกียบขึ้นมา คีบเอาเนื้อวัวหนึ่งแผ่นแล้วป้อนเข้า ปากตัวเอง และรู้สึกว่ามันช่างอร่อยยิ่งนัก

หยุนโล่ชวน หัวเราะขึ้น “เสียใจให้กับผู้ชายนั้น มันไม่ คุ้มค่าหรือก”

“ก็ถูก”
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่อันหลิงหยุนก ลับลืมไปว่า หยุนโล่ชวนเองก็ดื่มได้ไม่เยอะ ดื่มไปดื่มมาก็ เริ่มเมาแล้ว

เมื่อเห็นหยุนโล่ชวน นอนเมาแล้วหมอบอยู่กับโต๊ะ อัน หลิงหยุนเองก็หมดหนทางเหมือนกัน

จากนั้นนางลุกขึ้นไปหาอาหยู่ อยากจะเรียกให้อาห นั้นมาช่วยหน่อย แต่อาหยู่เองก็ไม่ได้อยู่ที่หน้าประตู และ ไม่ทราบว่าไปที่ไหนแล้ว

สะเพร่าในหน้าที่อย่างนี้ อันหลิงหยุนเองเริ่มจะเป็นห่วง อาหยู่ขึ้นมา

หากกงชิงวี่ทราบเข้า ภัยคงเข้ามาถึงตัวแน่

อันหลิงหยุนหาอาหยู่ไม่เจอ ทำได้แค่กลับไปก่อน แต่ เมื่อนางหันกลับก็เห็นอ๋องตวนเดินออกมาพร้อมกับคน หนึ่งคนจากอีกฝั่ง

พอคิดถึงเรื่องของหยุนโล่ชวน อันหลิงหยุนพอจะพูด ออกมา แต่ก็ต้องเงียบเอาไว้ก่อน รอให้อาหยู่กลับมาก่อน

“พระชายาเสียน

อันหลิงหยุนยังไม่ได้ไปไหน แต่คนที่ติดตามอ๋องตวนมา นั้นกลับร้องเรียกนางขึ้น

อันหลิงหยุนจึงหยุด อ๋องตวนเองก็มองยังอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนหยุดแล้วยืนอยู่ตรงนั้น อ๋องตวนและผู้ ติดตามมาก็เดินเข้ามาหา อันหลิงหยุนทําท่าทางทําความ เคารพ “อ๋องตวน”

“ผอมลงไปหรือ” อ๋องตวนถามขึ้น อันหลิงหยุนรู้สึก ตะลึง

ฉากเริ่ม?

“พระชายาเสียน” แล้วอีกคนก็ทําความเคารพและพยัก หน้าให้กับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองคนคนนั้นอยู่สักพัก แต่ก็ไม่ทราบจัก ซึ่งในความทรงจำร่างของคนเดิมก็ไม่เคยทราบจักกับคน คนนี้

“พระชายาเสียน ลืมไปแล้วหรือว่าพวกเราเคยเจอกัน” คนนั้นอายุราวยี่สิบกว่า ๆ เห็นจะได้ ซึ่งดูห่างจากอ๋องต วนไม่มากนัก รูปร่างหน้าตาดี คิ้วเข้มตาเรียวเล็ก อกผาย ไหล่ผึ่ง

ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ใส่ชุดสีฟ้า เวลาพูดดูมี มารยาทเป็นอย่างมาก

“จำไม่ได้แล้ว ข้าช่างไร้มารยาทเสียจริง” อันหลิงหยุนข อโทษคนคนนั้น

“เขาคือ อ๋องชินจงกงชิงซวนเฉิน เมื่อก่อนพวกเจ้าเคย เจอกัน ได้ยินว่าเจ้าแต่งกับอ๋องเสียน เขาควรจะเรียกเจ้า ว่ากระไร” อันหลิงหยุนเองก็ไม่ทราบ อ่องตวนเลยเป็นผู้แนะนํา

อันหลิงหยุนพยักหน้า “อ่องชินจงเป็นกระไรบ้างคะ” อ๋องชิน ก็คือบุตรชายของน้องชายของฮ่องเต้พระองค์ ก่อน

อันหลิงหยุนคิดอยู่หนึ่ง อ๋องชินจงหรือ

จวนนั้น?

ฮ่องเต้พระองค์ก่อนนั้นมีพี่และน้องจำนวนมาก ไม่ต่ำ กว่าแปด เก้าคน ดังนั้นพี่น้องเลยเยอะไปด้วย อันหลิงหยุ นเองแทบจำไม่ได้เลย ที่ไม่เคยเจอกันก็มีจำนวนมาก

“พระชายาเสียนอยู่ตรงนี้ ทำอันใดหรือ” อ๋องตวนมอง ไปรอบ ๆ แทบไม่มีคน เขาเลยรู้สึกแปลกใจ ที่กงชิงวี่เป็น ห่วงอันหลิงหยุนขนาดนี้แล้วปล่อยให้นางอยู่คนเดียวได้ กระไรกัน

อันหลิงหยุนเองก็ไม่ทราบจะบอกกระไร “ข้า..………..

“พระชายาเสียนคะ”

ไม่รอที่ให้อันหลิงหยุนนั้นพูดจบ ทันใดก็มีเสียงของหยุ นโล่ชวน ดังออกมาจากภายในของร้านเหล้า

อ๋องตวนคิ้วเริ่มขมวดเข้ากัน แล้วมองเข้าไปยังร้านเหล้า เสียงนั้นฟังดูไม่ชอบมาพากล
อันหลิงหยุนเห็นท่าว่าคงปิดบังต่อไม่ได้แล้ว

อ๋องตวนเห็นใบหน้าของหยุนโล่ชวน สีแดง เดินโซซัด โซเซออกมา แล้วก็ยืนเรออยู่ที่หน้าประตู

“พระชายาเสียนคะ ข้าไม่ได้นำเงินมาด้วย ท่านช่วย เรียกตงเอ๋อมาหน่อย” หยุนโล่ชวน หัวหมุนแล้วจากนั้นก็ สลบล้มลงไป จากนั้นอ๋องตวนเลยเดินเข้าไป แล้วพยุงหยุ นโล่ชวน ลุกขึ้น

หยุนโล่ชวน กลิ่นเหล้าคลุ้งตลบ แต่ก็ยังมีกลิ่นกายของ ผู้หญิงอยู่

อ๋องตวนโกรธจัด จากนั้นก็หันไปมองยังอันหลิงหยุน “พระชายาเสียน ท่านทราบหรือไม่ว่า ท่านพาพระชายา รองออกมาดื่มเหล้า ทราบหรือไม่ว่าเมาขนาดนี้ต้องได้รับ การลงโทษ”

อันหลิงหยุนทำท่ามางไม่สนใจ แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่

ทราบ”

.เหอะ ข้านับไม่ถ้วนแล้ว”

จากนั้นอ๋องตวนก็อุ้มหยุนโล่ชวน ขึ้นแล้วเดินจากไป ตรงนี้อยู่ไม่ห่างจากจวนอ๋องเสียน งั้นก็ไปจวนอ๋องเสียน แล้วกัน

อันหลิงหยุนเองก็เดินตามหลังของอ๋องชิน

อ๋องชินจงเป็นคนที่สนิทสนมกับคนอื่นได้ง่าย ชอบยิ้มอยู่ตลอดเวลา

แต่ก็ไม่ได้พูดเลาะเทอะ

อันหลิงหยุนคิดว่า คนคนนี้ถือว่าไม่เลว

เมื่อกลับถึงยังจวนอ๋องเสียนบริเวณตำหนักจู๋หยุน อัน หลิงหยุนเลยบอกให้คนจัดเตรียมซุปดื่มเพื่อคลายอาการ เมาเหล้าให้กับหยุนโล่ชวน หลังจากที่ดื่มซุปนั่นลงไปแล้ว หยุนโล่ชวนก็มีอาการทุรนทุราย กลิ้งไปกลิ้งมาอย่าง ทรมาน

อ๋องตวนเดินวนไปวนมาในห้องด้วยความร้อนใจ จาก นั้นก็นั่งลงดูอาการของหยุนโล่ชวน

ส่วนอันหลิงหยุนนั้นจิบน้ำชากับอ๋องจงชินอยู่ด้านนอก

“บอกกับท่านอ๋องแล้วหรือยัง”อันหลิงหยุนที่อยู่ข้าง นอกถามลุ่ยหลิ่ว ลุ่ยหลิ่วตอบกลับมาว่า บอกแล้วครับ แต่ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องไปไหนแล้ว

อันหลิงหยุนดื่มชา “ขอโทษอ๋องชินจงด้วยค่ะ ช่วงนี้ ท่านอ๋องกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของตูฟางจุ้นอยู่ เลยไม่ ทราบว่าไปที่ไหนกันแน่ สงสัยคงจะไปที่อยู่นั่นแหละ”

“ข้าเองก็มาอย่างไม่ได้บอกกล่าว จะขอโทษทำไมกัน เล่า”อ๋องจงชินพูดขึ้นแล้วก็มองยังที่อื่น “ข้าขอตัวกลับ ก่อนแล้วกัน”

“อ๋องจงชินกลับดี ๆ นะคะ”
อันหลิงหยุนส่งอ๋องจงชินที่ประตู อ๋องจงชินกำลังจะขึ้น รถม้า ก็เห็นรถม้าของกงชิงวี่จอดอยู่

อันหลิงหยุนมองไปยังทิศทางของรถม้าที่กำลัง คงน่า จะกลับมาจากวังหลวง

พอลงจากรถม้ากงชิงวี่กำลังจะเดินเข้าประตู เห็นอ๋อง จงชินเข้า จนถึงกับตะลึง“อ๋องจงชินกลับมาแล้วหรือ”

อ๋องจงชินยิ้มเจื่อน ๆ “หากยังไม่กลับมางั้นคงได้

แต่งงานไปแล้ว”

…ควรจะแต่งตั้งนานแล้วนะ”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนที่กำลังถามอ๋องจงชิน “น้อง สะใภ้ท่าน”

“เจอกันแล้ว พระชายาเสียนเป็นคนอ่อนโยน ซึ่งไม่ เหมือนกับข่าวลือที่มีเมื่อช่วงก่อนหน้านี้” อ๋องจงชินพูด อย่างติดตลกขึ้นมา

อันหลิงหยุนรู้สึกเสียใจ ทำไมต้องพูดถึงเรื่องของนาง ด้วย

“นิสัยนางอ่อนโยน นั่นมันแค่ภายนอก เมื่อได้สัมผัส นาน ๆ ข้าเองก็จำไม่ได้แล้วว่า คำว่า อ่อนโยน มันเขียน กระไร” กงชิงวี่น้ำเสียงดูไม่ค่อยพอใจ ส่วนอันหลิงหยุน เองก็ดูจะมีอาการงง ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่าบาทคงจะรู้สึก อึดอัดแย่
“ที่ไหนกัน” อ๋องจงชินยิ้มด้วยความพอใจ

กงชิงวี่มองเข้าไปในจวน แปลกจริง “มาหาข้าหรือ”

“ไม่ใช่หรือก พระชายารองหยุนเจอกันที่ข้างนอก ข้ามา กับอ๋องตวน”อ๋องจงชินอธิบายให้กงชิงวี่ฟัง จากนั้นก้เชิญ อ๋องจงชินเข้าไปข้างใน

ตอนแรกก็ว่าจะกลับแล้ว แต่ก็ยังตามเขาเข้ามา

จากนั้นอันหลิงหยุนเลยสั่งให้คนรับใช้จัดเตรียมสำรับ พระกระยาหาร เพราะมื้อนี้มีอ๋องจงชินและอ่องตวนจะ ร่วมโต๊ะพระกระยาหารด้วย

ก่อนที่หยุนโล่ชวนจะฟื้นขึ้นมานั้น อ๋องตวนเป็นคนดูแล และเฝ้าอยู่ และอ๋องตวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับรู้สึกแปลกใจ เวลาแค่ครึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอกันนั้น เหมือนว่าจะดูสูงขึ้น จากเมื่อก่อนที่มีใบหน้ากลม ๆ กลับเรียวลงแล้วบ้าง

จะว่าผอมลงก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่ได้อ้วนเสียทีเดียว

อ่องตวนควบคุมความโกรธตัวเองไม่อยู่ นางชอบเสวย เนื้อ คงจะน่าเป็นเพราะที่จวนอ๋องเสียนไม่มีของอร่อยให้ เสวย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ