บทที่143 เข้าวังขอความเป็นธรรม
ความจริงอันหลิงหยุนชอบชุดสีแดง แต่ก็รู้สึกเกรงใจที่ ให้เขาใส่ เพราะปกติเขาไม่ชอบใส่อันใดที่โดดเด่น คิดว่า คงไม่ชอบ
วันนี้ก็เลยพูดออก “ หม่อมฉันชอบสีแดง”
กงชิงวี่มองเห็นชุดสีแดง ก็เลยหยิบมาสวมใส่ กงชิง เดินออกมาจากข้างใน “งามหรือไม่?” อันหลิงหยุนตาเป็นประกายขึ้นมา ไม่เพียงแต่งาม ผู้ชายคนนี้ไม่ใส่ยิ่งดี
มันน่าอิจฉาริษยา
ผู้ชายที่หล่อจะมีโทษ หุ่นดีใส่อันใดก็ดูดี ประกอบรวม กัน ก็ไม่มีใครเทียบได้
“งามมาก หม่อมฉันรอท่านอ๋อง ท่านอ๋องรีบไปรีบกลับ
“อืม”
ยังดีที่กงชิงวี่ไม่พูดไร้สาระ หันตัวออกไปทันที
อันหลิงหยุนหมุนตัวดูรอบๆ รู้สึกอบอุ่น
อาบเสร็จก็ขึ้นจากน้ำ แน่นอนได้ไปที่ห้องอุ่นตามที่กงชิงวี่แนะนำ
อันหลิงเข้าไปก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ รีบใส่ชุดคลุม ดึกแล้วก็ยัง ออกไปหาฉาวเหม่ยเหริน แล้วยังหาถางเหอกับพ่อบ้านมา ด้วย
อาหยู่อยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว อันหลิงหยุนรีบไปดูฉาวเหม่ย เหริน ร่างกายฉาวเหม่ยเหรินสั่นตลอด ใบหน้าซีดเซียว เหมือนกับโดนดูดเลือดจนหมด
ใบหน้านางน่ากลัวมาก ที่ทำให้ตกใจ เพราะใบหน้านาง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น
“ถางเหอ เจ้าเอาป้ายหยกอาญาสิทธิ์ของจวนอ๋องออก ไป รีบไปดัดที่ประตูเมืองหลวง จับตัวเฉาหมั่งมา ห้ามให้ ผิดพลาด”
อันหลิงหยุนเริ่มเตรียมการต่อไป
ถางเหอรับคำสั่ง แล้วรีบไปทันที
“พ่อบ้าน เจ้ารีบไปที่เงินเฉิงเสี้ยง ไปเคาะประตูทั้งคืน ต้องหาวิธีเจอเงินหยุนเจ๋ ก็บอกว่าข้ามีเรื่องขอร้องเขา ได้ รับราชโองการตรวจสอบคดี
พ่อบ้านตกตะลึง ทันใดนั้นก็หันตัววิ่งออกไป
ท่านอ๋องตอนนี้สับสนกับพระชายา แต่ก็เชื่อฟัง ประตูบ้านตระกูลเงินเปิดออก พ่อบ้านโดนขวางไว้ ด้วยความโมโหตะโกนเสียงดังลั่น
ตระกูลเงินปิดได้มิดชิด พ่อบ้านเป็นกังวลใจ เข้าไปไม่ ได้ก็ได้แต่มองประตูที่ปิดแน่น
เสินเฉิงเสี้ยงเดินไปมาอยู่ในบ้าน ฮูหยิงเฉิงเสียงถาม ด้วยความกังวลใจ “เฉิงเสี้ยง เรื่องนี้ไม่เห็นแก่ท่านอ๋องเห รอ ตอนนี้ ท่านเป็นผู้สำเร็จราชการแทนราชวงศ์ ตอนนี้ ฮ่องเต้มีรับสั่งให้พระชายาเสียนเป็นผู้สอบสวนคดี ไม่รู้จะ อธิบายกระไร”
“ไม่มีปัญหา ดึกดื่นนางมาที่จวนข้า บอกว่าหาหยุนเจ๋ และก็เป็นข้อห้ามใหญ่ ข้าเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ก็พูดว่าผู้หญิง ผู้ชายห้าม
เข้าใกล้กัน ไม่ให้นางทำอย่างนี้อีก” เสินเฉิงเสี้ยงพูด แต่ ก็กังวลใจเหมือนกัน
ตอนนี้ในเมืองหลวงมีเรื่องของซ่างซูหลี่ มีคนในวังพูด ออกมา เรื่องนี้ถ้าให้หยุนเจ๋ไป กลัวว่าหยุนเจ๋จะตกอยู่ใน อันตราย คนที่มีอำนาจก็มีแต่คนอยากเข้าใกล้ ช่วงนี้หยุ นเจ๋เป็นที่รักใคร่ของฮ่องเต้ คนเหล่านี้ก็เริ่มมาประจบ ใน จวนเฉิงเสี้ยงไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้มานานแล้ว ลูกสาวจะ มีราชทายาทให้ฮ่องเต้น่าจะเป็นเรื่องน่ายินดี
แต่เขาคิดรอบคอบแล้ว รู้สึกสะเทือนขวัญ ถ้าคลอด ทายาทออกมาได้ก็ดี แต่ถ้าคลอดไม่ได้ก็มีโทษทั้งตระกูล
เขาไม่กล้าที่จะโอ้อวด?
ประตูใหญ่จวนเฉิงเสี้ยงปิดแน่น พ่อบ้านให้คนกลับไป รายงาน
ตอนนี้อันหลิงหยุนกำลังรอเสินหยุนเจ๋ ถ้าเขาไม่มานาง ก็ไม่สามารถช่วยคนได้
หันกลับมาชี้ที่หมาจิ้งจอกหางสั้น “เจ้าไป ไปหาเขามา เอากระบี่โม่เยมาด้วย จำไว้ ตรงด้ามกระบี่จะมีหัวสัตว์ ร้ายสองหัว
ถ้าเขาไม่ได้พกติดตัว ก็ไปหาที่ห้องเขา เจ้าเคยนอน เสื้อผ้าเขา จำกลิ่นเขาได้อยู่แล้ว”
หมาจิ้งจอกหางสั้นได้รับคำสั่ง ก็หายไปในชั่วพริบตา
สี่ขาย่อมวิ่งได้เร็วกว่าสองขา คนในจวนอ๋องเสียนเห็น สิ่งของสีขาวๆชั่วพริบตาก็กระโดดออกทางประตู
พ่อบ้านกำลังเคาะประตู พอกระพริบตาทีหนึ่ง หมาจิ้งจอกหางสั้นก็มาถึง พ่อบ้านรีบถาม “หมาจิ้งจอก น้อยมาแล้วเหรอ?”
ฐานะของหมาจิ้งจอกหางสั้นนั้นสูงส่ง สูงกว่าพ่อบ้าน พอเขาเห็นก็ต้องทักทาย หมาจิ้งจอกหางสั้นไม่อยากเสีย เวลา เขารีบปีนขึ้นจากขาขึ้นไป กระโดดขึ้นไปบนหัว พ่อ บ้านไม่กล้าขยับ หมาจิ้งจอกหางสั้นจับประตูจวนเฉิงเสื้ ยง แล้วกระโดดขึ้นไป
พ่อบ้านตะลึง ช่างเป็นหมาจิ้งจอกที่ยอดเยี่ยม คว้า ประตูก็ขึ้นไปได้ เหนือกำแพงหมาจิ้งจอกหางสั้นมองไปรอบๆ แล้วรีบลงไป พ่อบ้านเดินไปมาอยู่นอกประตู รอ หมาจิ้งจอกหางสั้น กำลังครุ่นคิด หมาจิ้งจอกพระชายา ยอดเยี่ยมขนาดนี้ พระชายาก็ยิ่งไม่ธรรมดาจริงๆ
พ่อบ้านคิด ไม่ทำอันใดเลยก็ไม่ได้ ก็ร้องตะโกนเรื่อยๆ
พอตะโกน ทั่วลานสวนบ้านตระกูลเงินเปิดไฟสว่างขึ้น มา เสินหยุนเจที่ยังไม่ได้พักผ่อนก็ได้รับข่าว กำลังใส่ เสื้อผ้าออกจาก
ประตู มีเสียงร้องจีจีดังมาจากลานสวน
เสินหยุนเจ๋ออกไปทางประตู ฟังดีๆ ในสวนเหมือนมี เสียงฆ่าแกงกัน
รู้สึกผิดปกติเสินหยุนเจ๋ก็เดินไปหา ห่างจากประตูไม่ ไกล เห็นคนฝูงหนึ่งกำลังไล่ตีจิ้งจอกหางสั้น ก็ตะโกน
“หยุดนะ”
ทุกคนก็หยุด เสินหยุนเจ๋มองหมาจิ้งจอกหางสั้น เรียก เขา “มานี่”
หมาจิ้งจอกหางสั้นรีบวิ่งออกจากฝูงชน วิ่งไปหาร่าง ของเสินหยุนเจ๋ แล้วหมุนรอบไหล่เขา แล้วหยุดจากนั้น หันหน้ามองไป
ลานสวนที่เสินหยุนเจ๋เดินออกมา แล้ววิ่งตามไป คนใช้บ้านตระกูลเงินจะไล่ตาม เสินหยุนเจ๋ก็ได้ดุ “เจ้ากล้าเหรอ นั่นเป็นของข้า ใครกล้าเข้ามา ข้าไม่ละเว้น”
พูดจบก็กลับเข้าไปลานสวน หมาจิ้งจอกหางสั้นตรวจ สอบไปรอบด้าน แล้วรีบไปที่หน้าประตูห้องพัก ประตูปิด อยู่ ร้องเสียง
จีจีสองครั้ง ใช้อุ้งเท้าตีประตู
เสินหยุนเจ๋เดินมาถึงประตู ผลักประตูให้หมาจิ้งจอกหาง สั้นเข้าไป
เข้าไปแล้วหมาจิ้งจอกหางสั้นก็มองไปทั่วห้อง ในเวลา อันรวดเร็วก็เห็นกระบี่เล่มหนึ่ง
รีบวิ่งเข้าไปหา เสินหยุนเจ๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ให้ข้าเอา กระบี่โม่เยไปด้วยเหรอ?”
“ร้องเสียงจีจี!”
หมาจิ้งจอกหางสั้นพยักหน้า
เสินหยุนเจ๋เดินไปที่กระบี่โม่เย หยิบกระบี่โม่เยแล้วอุ้ม หมาจิ้งจอกหางสั้นขึ้น หมุนตัวเดินออกไป
พอออกจากประตูก็เห็นเงินเฉิงเสี้ยงกับฮูหยิงเฉิงเสี้ยง รีบร้อนเข้ามาหา
เสินหยุนเจ๋ไม่เดินไปข้างหน้า พาจิ้งจอกหางสั้นเดินไป ทางด้านหลังสวน
พ่อบ้านได้ยินมีการเคลื่อนไหว เห็นมีคนรีบร้อนลงมา จากหลังคา เขาก็ไม่ลังเล รีบขึ้นรถม้ากลับไปรายงาน
รถม้ากงชิงวี่ถึงหน้าวัง เอาป้ายอาญาสิทธิ์จะเข้าวัง
มีคนเข้าไปทูล ในเวลาอันรวดเร็วก็ได้เข้าไป
ตอนนี้แม่ทัพอันกำลังยืนรออยู่ที่พระตำหนักจรุงจิต ถึง แม้จะมีราชโองการ แต่ว่าความคิดฮ่องเต้เดาใจยาก ถึง เขาจะหน้า
ด้าน เวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่นอนแต่อยู่บนแท่นสูงมือจับ เก้าอี้หัวมังกรนั่งมอง ได้ต่อว่าแม่ทัพอันแล้ว ว่าเรื่องนี้จะ ทำให้ช่าง
ซูหลี่ผิดหวังเสียใจ
ลูกชายเขาตายไปแล้วสองคน ลูกสะใภ้เขามีชู้ยัง ประหารไม่ได้ เรื่องนี้พูดออกไป ก็ไม่มีผลดีต่อเขา
แม่ทัพอันหนักแน่นไม่พูดอันใด ยืนอยู่ไม่ยอมขยับ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ยินยอม อ่านจดหมายเสร็จรีบสั่งให้หลิง หยุนไปตรวจสอบคดี แม่ทัพอันแปลกใจ จดหมายเขียน ว่าไง
แต่ตั้งแต่มีราชโองการ ทั้งสองก็คุยกันไม่ลงตัว
ครั้งนี้กงชิงวี่มาแล้ว แม่ทัพอันกำลังคิดไม่ไปอยู่เป็น เพื่อนลูกสาวมาตรงนี้ด้วยเหตุใด หรือเวลานี้เขาจะมาหย่ากับเมีย?
หลิงหยุนใจกล้าขึ้นมาก เรื่องนี้เขาไม่ยอมแน่นอน
แต่มาถึงวันนี้ ต้องหน้าด้านขนาดไหนก็ต้องปกป้อง ลูกสาว หย่าเมีย………ไปไม่ได้
กงชิงวี่เข้ามา ใส่ชุดสีแดงจนทำให้แม่ทัพอันกับฮ่องเต้ ชิงหยู่ตกตะลึง ดึกดื่นใส่ชุดอย่างนี้เข้ามา จะแต่งงานเห
รอ?
“ข้าขอคารวะฮ่องเต้
ยากที่จะเห็นกงชิงวี่คุกเข่าขาข้างเดียว เข้าประตูมาก็ คุกเข่าเลย
ฮ่องเต้ชิงหยู่ประหลาดใจนิดหนึ่ง ฮ่องเต้องค์ก่อนเคย รับสั่งให้อ๋องสองท่านสืบทอดบัลลังก์เป็นร้อยปี เวลาเข้า ประชุมราชสำนักไม่ต้องคุกเข่า ท่านเคยพูด อ๋องสอง ท่านไม่ต้องคุกเข่าคำนับฮ่องเต้ วันนี้ด้วยเหตุใดแปลกๆ
“ไม่มีคนนอก รีบลุกขึ้น”ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเบาๆ
“ขอบพระทัยฮ่องเต้” กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วมองไปทาง แม่ทัพอัน
“ท่านพ่อตา กงชิง ยกมือคํานับ
แม่ทัพอันมองไปทางฮ่องเต้ชิงหยู่ สองคนคิดในใจ วันนี้ ด้วยเหตุใดทำตัวเหมาะสมจัง ปกติประชุมไม่คุกเข่า วันนี้คุกเข่า ปกติแค่ก้มหัวทักทาย แต่วันนี้ยกมือก้มคำนับ
“อืม”แม่ทัพอันตอบ คิดในใจ ถ้าไม่ใช่รังแกหลิงหยุน แล้วด้วยเหตุใดทำตัวอย่างนี้ คิดแล้วสีหน้าก็คร่ำเครียด
กงชิงวี่หันตัวมาทางฮ่องเต้ ยกมือคํานับ “ฮ่องเต้ วันนี้ข้า ดึกดื่นเข้าวัง มีเรื่องหนึ่งอยากให้ฮ่องเต้ตัดสินใจให้
“ตัดสินใจให้ก็ได้ เจ้าเข้ามาก็คุกเข่า แล้วก็ทำหน้าเย็น ชา คนไม่รู้สึกว่าข้ากับแม่ทัพอันรังแกเจ้า ใครทำเรื่อง ไม่ดีกับเจ้า เจ้ามีปัญหาพูดมา ข้าจะเป็นคนตัดสินใจให้ เจ้า”ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่เคยเห็นกงชิงวี่จริงจังขนาดนี้ ชั่ว ขณะรู้สึกไม่ค่อยชิน
“ฮ่องเต้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ พระชายาของข้าโดนคนอื่น รังแก คนที่รังแกเป็นคนรับใช้” กงชิงวี่สีหน้าเฉื่อยชา
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังตั้งสติไม่ได้ แม่ทัพอันพูดขึ้นมาก่อน
“ใครรังแก?” แม่ทัพอันโกรธจนจะเดินออกไป ฮ่องเต้ชิง หยู่ทุบเก้าอี้ “บังอาจ
แม่ทัพอันเลยรีบหันตัวกลับมา ก้มหัวไม่พูดอันใด
“ฮึ เจ้าก็ให้เขาพูดจบก่อน เจ้าจะไปไหน? นี่เป็นวังของ ข้า เจ้านึกว่าเป็นประตูบ้านเจ้าเหรอ?” ฮ่องเต้โมโหจน อยากทําโทษทั้งสองคน
สวีกงกงรีบพูด “แม่ทัพอันฟังให้จบ เรื่องนี้มีฮ่องเต้ จัดการได้”
ตอนนี้แม่ทัพอันก็มองไปทางกงชิงวี่
กงชิงวี่ก็เลยพูดต่อ “วันนี้ ตอนเช้าข้า กับพระชายาได้ พูดเรื่องเกี่ยวกับบ้านซ่างซูหลี่ จิตใจของพระชายาจะ แตกต่างจากคนทั่วไป บางครั้งก็ดื้อ จะไปดูฉาวชื่อที่หน้า บ้านช่างซูหลี่ ข้าก็เลยบอก ถ้านางจะไปก็ได้ ข้าทำธุระ เสร็จค่อยไปกับนาง นาง
ตอบตกลงกับข้าแล้ว ข้าเลยไม่กังวล
อ๋องตวนพรุ่งนี้แต่งพระชายารอง ข้ากับเขานานแล้วไม่ ได้ดื่มด้วยกัน ก็เลยเชิญเขาดื่มเหล้า ดื่มเยอะทำให้มีเรื่อง อ๋องตวนกลับแล้วข้ารีบไปหาพระชายา เห็นพ่อบ้านซ่างซู หลี่กำลังจะทำร้ายพระชายา ถ้าข้าไปไม่ทัน เขาจะทำอัน ใดกับพระชายาบ้าง”
แม่ทัพอันเพิ่งเข้าใจ นี่คือมาฟ้องร้อง แบมือ แม่ทัพอันไม่ พูดอันใด
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “บาดเจ็บเหรอ?”
“ไม่บาดเจ็บ แต่ตกใจคนพวกนั้นรีบร้อนจัดการฉาวซื่อ เรื่องการฆ่าคนพระชายากลัว บอกพวกเขาอย่าพึ่งฆ่า พวกเขาก็ดึง
พระชายาไว้ สาวใช้ในจวนออกมาหลายคน พากัน กระชากพระชายา พระชายามีเชื้อสายนักรบ มีกำลังเล็ก น้อย ดิ้นหลุด
แล้วก็ไปขวางไว้ พ่อบ้านซ่างซูยกมือขึ้นจะทำร้ายพระชายา ตอนที่ข้าไปถึงพระชายาโดนรังแกจนเละไปทั้งตัว พอเห็นข้าก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที
ข้ารู้สึกโกรธมาก พระชายาได้พาองครักษ์ไปด้วย องครักษ์ก็ได้พูดแล้ว พระชายากำลังรอข้า แต่คนรับใช้ ก็ยังจะทำร้ายพระชายา ข้ายิ่งคิดยิ่งโมโห พวกเขารังแก พระชายาหรือรังแกข้า รังแกข้าหรือรังแกฮ่องเต้?”
แม่ทัพอันใจเป็นสุข ลูกเขยข้าด้วยเหตุใดพูดเก่งขนาด นี้!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ