บทที่ 365 ความตายก็มิอาจทำให้กลับใจได้
หยุนโล่ชวนได้เปลี่ยนชุดออกมาแล้ว มีอาการค่อนข้าง อ่อนแรง อันหลิงหยุนเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง ถึงได้ ตรวจสอบนางอีกครั้ง ร่างกายนางอ่อนแอมาก
“ช่วงหลายวันนี้ระวัดระวังสักหน่อย อย่าขยับไปมา ร่างกายเจ้านั้นพิเศษ เกรงว่าอาจมีอาการแพ้ท้องร่วมด้วย
“เช่นนั้นข้าขอพักอยู่ที่นี่” เดิมทีนางก็คุ้นเคยกับที่นี่ นาง อยากอยู่ที่นี่ต่อ
อันหลิงหยุนลำบากใจอยู่หลายส่วน เวลาแบบนี้ให้หยุ นโล่ชวนพักที่นี่ดูจะไม่เป็นการดีนัก
“มิใช่ว่าข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ ทว่าหากเจ้ากลับไปที่ตำ หนักกั๋วกงจักดีต่อเจ้าเสียมากกว่า”
“แต่ข้าไม่อยากกลับไป ตำหนักกั๋วกงมีอะไรดีนักเล่า”
หยุนโล่ชวนยืนยันที่จะไม่กลับไป อันหลิงหยุนกลับรู้สึก ว่า ที่หยุนโล่ชวนไม่กลับไปนั้นเพียงเพราะไม่ต้องการให้ คนที่ตำหนักกั๋วกงรับรู้เรื่องวันนี้
แต่ทว่าเกิดอะไรขึ้นที่จวนอ๋องเสียน พวกนางรับผิด ชอบไม่ไหวเป็นแน่
“ตามข้ากลับไปที่จวนอ๋องตวน ภรรยาของพ่อบ้านยัง ต้องการคนดูแล หลายวันมานี้ไม่มีคนจัดการเรื่องภายในจวนเลย”
กงชิงหยุนเดินไปยืนต่อหน้าหยุนโล่ชวน ก้มลงไปโอบ นางลุกขึ้นมา
อันหลิงหยุนมองไปทางหยุนโล่ชวนที่กำลังเดินอยู่ นั้น กลับไม่รู้สึกเป็นห่วงมากนัก อย่างไรเสียจนฉูฉูก็ไม่ สามารถที่จะช่วยเหลือตนเองได้ นางได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังต้องการการดูแล
วันนี้ผ่านไปอย่างอกสั่นขวัญแขวน อันหลิงหยุน ต้องการที่จะพักผ่อนเป็นอย่างมาก
เพิ่งกลับไปก็ให้ต้องกงชิงวี่พาออกไปแล้ว ห้องนี้ได้ให้ หยุนโล่ชวนใช้ไปแล้ว ฉะนั้นวันนี้คงได้กลับพักที่จวน แม่ทัพ
ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังจวนแม่ทัพ ตลอดทางอันหลังหยุ นไม่ได้ฟังที่กงชิงวี่กล่าวซักประโยค ครั้นเดินทางมาถึง จวนแม่ทัพ พ่อตาได้พบหน้ากงชิงวี่ก็ได้บ่นอันหลิงหยุน เป็นอันดับแรก
หาได้ยากนักที่จวนแม่ทัพจะต่อว่าอันหลิงหยุนส์กรอบ อันหลิงหยุนที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็พลันกระจ่างแล้ว นางกลับ บ้านครานั้น ก็เป็นกงชิงวี่ที่บอกกล่าว
มองไปที่คู่พ่อตาลูกเขยที่คุยกันอย่างไม่น่าสนใจ อัน หลิงหยุนได้ลุกขึ้นยืน หมุนตัวออกจากวงสนทนาเพื่อไป พักผ่อน
อาหยู่เฝ้าอยู่ที่ประตูอยู่ตลอดนั้น กลับให้ความรู้สึกถึง การนอนที่ปลอดภัย
หยุนโล่ชวนตามกงชิงหยุนกลับมาที่จวนอ๋องตวนเพื่อ พักที่ตำหนักเซี่ยวเฟิงของนาง กงชิงหยินก็ได้พักอยู่กับ นางที่นี่ด้วย ใช้ถ้อยคำที่รื่นหูเพื่ออยู่ดูแลอาการบาดเจ็บ ของนาง
ทั้งยังเลือกหมอจวนมาสองนายเพื่อให้นางเรียกใช้ ผู้ เชี่ยวชาญในการดูแลบาดแผล แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรหยุ นโล่ชวนก็มิให้ผู้ใดดูบาดแผลของนาง
“เจ้าอย่างสร้างเรื่อง บาดแผลที่สาหัสเช่นนี้เจ้าไม่ให้ รักษา หาเกิดอันใดขึ้นมาจักทำอย่างไรเล่า ? “กงชิง หยินตวาดนาง ไม่รู้เหตุใดถึงได้โกรธเช่นนี้ เพียงแค่เห็น ใบหน้าที่ขาวซีดของนางก็รู้สึกโกรธแล้ว
“จากนี้เป็นเช่นไรก็เรื่องของข้า มิอาจรบกวนท่านอ๋อง ใส่ใจเรื่องของข้าได้
“เรื่องของเจ้า…ข้านั้นแทบอยากจะจับเจ้า…คำพูดที่ กล่าวออกไปไม่กี่คำติดอยู่ที่ปากและได้กลืนมันลงไป ตามความเข้าใจของกงชิงหยินนั้น หากสาวน้อยผู้นี้ได้ฟัง คำพูดที่เหลือนั้น จักต้องลุกขึ้นหนีเขาไปอย่างแน่นอน
หยุนโล่ชวนรออยู่นานกลับรอไม่ไหวแล้ว นางกล่าว ถาม “ท่านอ๋อง ท่านต้องการกล่าวอะไรกันแน่? ”
“หากเจ้าไม่ให้พวกเขาดูบาดแผล ก็ให้ข้าดูเถิด วันนี้ เหนื่อยมามากแล้ว พักผ่อนเสียหน่อย พรุ่งนี้ค่อยดูก็ได้ข้าอยู่นี่ไม่ไปไหน”
หยุนโล่ชวนยังไม่ทันได้ตอบรับ กงชิงหยินก็ได้กำชับ พวกเขาไปแล้ว
กงชิงหยินหันมากล่าวว่า “วันนี้ลำบากแม่นมมาทั้งวัน
ให้พักที่ห้องด้านนอก ส่วนต่งเอ๋อก็พักอยู่ที่นั่นเช่นกัน ข้า ยังมีเรื่องที่ยังต้องกำชับพวกเจ้า”
แม่นมเว่ยเดินพยุงร่างกายเข้ามา “ท่านอ๋องมีอะไรรับสั่ง
ข้าน้อยเพคะ”
ตงเอ๋อมองไปยังหยุนโล่ชวน ด้วยว่าไม่อยากที่จะจาก นางไป เช่นนั้นจึงได้หาที่ยืนภายในห้อง
อ๋องตวนก็มิได้สนใจพวกเขา หมุนตัวถอดเสื้อคลุมด้าน นอกออกแล้วนอนลงไปที่เตียง หยุนโล่ชวนทำหน้างงงัน “ท่านอ๋อง…”
“หากเจ้าเจ็บล่ะก็ตะโกนเรียกข้า เจ้าต้องถูกดาบเล่มนี้ ก็เพื่อข้า ครั้นจะไม่สนใจเจ้า รู้ไปถึงไหนก็จะถูกหัวเราะ เยาะเอาได้”
กงชิงหยินหาเหตุผลมาหนึ่งข้อ เลิกผ้าห่มออกแล้วขึ้น ไปนอนบนเตียง
หยุนโล่ชวนนั้นยังอ่อนแออยู่มาก พลางมองกงชิงหยิน ที่นอนอยู่ นางก็ได้เคลื่อนตัวเข้าไปด้านใน หาที่เรียบๆ แล้วถึงนอนลงไป
กงชิงหยืนหันหน้าไปมองใบหน้าที่ซีดขาวของหยุ นโล่ชวน ก็หันหน้ากลับมาพลางหลับตาลงแน่น กำชับ ว่า”หมอจวนพักอยู่ที่ลานบ้าน เรียกใช้พวกเขาได้ตลอด เวลา จัดสรรพ่อครัวในจวนมาให้หมด ร่างกายชวนเอ๋อ จําเป็นต้องได้รับการบำรุง ”
“เพคะ”
แม่นมเว่ยเห็นดีด้วยถึงได้จากไป เวลานี้ก็คือช่วงเวลาที่ ควรหลบหลีกและถือโอกาสดึงตัวของตงเอ๋อออกมาด้วย
ตงเอ๋อไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่ ถึงได้เฝ้าคอยอยู่ที่หน้า ประตู
หยุนโล่ชวนไม่ได้เจ็บแผลแล้ว นางได้นอนหลับไป อย่างรวดเร็ว
อ๋องตวนนอนฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนาง แล้วค่อยลืมตาขึ้นมามองไปที่นาง ใบหน้าเช่นนี้ยิ่งมองยิ่ง โกรธ พาลให้นึกไปถึงอ๋องชินจง
ยิ่งนึกถึงอ๋องชินจงเท่าไหร่ ก็อยากสังหารเขาซะเดี๋ยว นั้น!
กงชิงหยินไม่ได้มีใจที่จะสังหารผู้ใด ยกเว้นก็แต่กับอ๋อง ชินจงที่เขามีความรู้สึกนี้
พักผ่อนไปหลายวัน หยุนโล่ชวนรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว วัน นี้เป็นวันที่สี่ที่กงชิงหยินช่วยนางถอดเสื้อผ้า นางรู้สึกไม่ ค่อยเป็นอิสระนัก
“บาดแผลดีขึ้นมากแล้ว ให้ตงเออเข้ามาเถิด ไม่รบกวน ท่านอ๋องแล้วเพคะ ” หยุนโล่ชวนไม่กล้าถอดเสื้อผ้าออก ดึงเสื้อเอาไว้
กลางหว่างคิ้วของกงซองหยินขมวดขึ้นด้วยความไม่ พอใจ ปรึกษาหารือว่า “ข้าดูมาสี่ห้าวันแล้ว ไม่จําเป็นให้ ตงเอ๋อช่วยดู พันแผลอย่างดีแล้วก็นอนเถิด” ระหว่างพูด ไปนั้น เลิกเสื้อผ้าที่อยู่บนไหล่ออก กงชิงหยินมองไปยัง ไหล่ที่ขาวเนียนดั่งหยกของหยุนโล่ชวน
“จากนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่ต้องไปรบราฆ่าฟันแล้ว เจ้าเป็น เพียงหญิงสาว ใต้ฟ้ามีชายหนุ่มอยู่อีกมาก ไหนเลยจะ ต้องให้เจ้าออกไปต่อสู้ ”
“เป็นหญิงสาวแล้วอย่างไร ในเมื่อสุดท้ายแล้วก็ทำเพื่อ ประเทศต้าเหลียง ดีที่หญิงสาวบ้านตระกูลหยุนนั้นมีอยู่ มาก”หยุนโล่ชวนไม่ชอบใจสิ่งที่กงชิงหยินกล่าวมานัก
เช่นนั้นแล้ว รู้สึกได้ว่ากงชิงหยินมองผู้หญิงไม่ออกเอา
เสียเลย
กงชิงหยินพันแผลให้หยุนโล่ชวนใหม่อีกรอบอย่างระ วัดระวัง ขณะที่พูดคุยกับนางนั้น มือเขาได้สัมผัสไปที่ ผิวของหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนแต่เดิมก็ไม่ได้มีการตอบ สนองแต่อย่างใด ทำให้กงชิงหยินรู้สึกผิดหวังเป็นอย่าง มาก
ไม่มีการตอบสนอง ?
ดึงแขนนางให้นางสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย กงชิงหยินกล่าว “ข้าบอกว่าไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาต ไม่ว่าจะพูด อย่างไร ชวนเอ่อคือชายารองของข้า จะออกไปปรากฏ ตัวอยู่ภายนอกได้อย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการสู้ รบ? ”
“…”เขาไม่ชอบที่นางเงียบเช่นนี้เลยจริงๆ
จุนฉูฉูเป็นคนที่อยู่ในใจเขา ไม่ว่าจุนฉูฉูจะทำอย่างไร เขาก็ไม่เคยเอ่ยห้าม นางแค่อยากรับใช้ประเทศชาติ ไป ออกรบ เขากลับกีดกันนางเยี่ยงนี้
เห็นหยุนโล่ชวนไม่พูดไม่จาทำให้กงชิงวี่รู้สึกไม่ค่อย สบายใจนัก มองไปที่นางอย่างขอประนีประนอม เมื่อคิด ว่านางจะหนีไปทั้งที่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไร อีกต่อไป
หลังจากรับประทานอาหารเช้ากงชิงวี่ก็ไม่ได้ไปไหน หยุนโล่ชวนก็เริ่มร้อนใจแล้ว หลายวันที่นางมาอยู่ที่นี่ ก็ ไม่อาจหลบเลี่ยงหัวใจที่สับสนนี้ได้
โดยเฉพาะเมื่อนางมีทารกอยู่ในครรภ์ หมอจวนไม่ให้ นางลุกจากเตียง กระนั้นกงชิงวี่ก็นั่งจ้องนางอยู่เช่นนั้นไม่ ไปไหน
“ท่านอ๋องหากมีธุระก็ไปจัดการก่อนเถิดเพคะ”
กงชิงหยินหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน ทว่าอ่านไม่ เข้าใจ ใบหน้าที่ดีใจของหยุนโล่ชวนเวลาที่นางได้พบอ๋อง ชินจงนั้นเต็มไปหมดบนหน้าหนังสือ
เขายิ่งมองก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ
เขาไม่พอใจเวลาที่หยุนโล่ชวนพูดและโยนหนังสือทั้ง
หยุนโล่ชวนสะดุ้งเฮือก “ท่านเป็นอะไรไป?”
กงชิงหยินลุกขึ้น เขาต้องการที่จะไปหาอ๋องชินจง
กงชิงหยินเดินออกจากประตูไปแล้ว ก็ได้กำชับแม่นม เว่ยและตงเอ๋อ “ดูแลชวนเอ๋อให้ดี”
หยุนโล่ชวนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กงชิงหยินไป แล้ว ในที่สุดนางก็จะได้ลงจากเสียที
ขณะที่จะก้าวขาลงจากเตียง ได้ทำให้แม่นมเว่ยตกใจ เสียยกใหญ่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรแม่นมเว่ยก็ไม่ยินยอม
ตงเอ๋อก็ได้ขัดขวางนางด้วยเช่นกัน เมื่อนางลงจาก
เตียงมิได้ จึงทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงเท่านั้น
ปรากฏให้เห็นว่านางหมอที่พึ่งพิงอาศัยเสียแล้ว
จุนฉูฉูหลายวันมานี้ก็ดีขึ้นมาก แต่มักจะรู้ว่าไม่มีเรี่ยว มีแรง นางอยู่ที่จวนนี้มีเพียงแค่บ่าวรับใช้หนึ่งคนที่นำมา จากตระกูลจุน บ่าวรับใช้ผู้นี้ได้เล่าแกนางฟังว่า อ๋องตวน บัดนี้ได้ไปพำนักที่ตำหนักเซี่ยวเฟิง ยกเว้นวันใดที่เขาไม่ อยู่ นอกจากนั้นเขาก็คอยเฝ้าชายารองหยุนอยู่ทั้งวัน
จุนฉูฉูได้ฟังก็หัวเราะออกมา นางไม่เคยเห็นหยุนโล่ชวน อยู่ในสายตา แต่กลับเกลียดนางเข้ากระดูกดำ
อันหลิงหยุนแย่งกงชิงไปจากนางแล้ว หยุนโล่ชวนยัง จะแย่งทุกอย่างไปจากนางอีก
นางเกลียด!
“เตรียมเสื้อผ้า ข้าอยากไปทักทายชายารองหยุน” จุนฉูฉูฝืนใจลุกจากเตียงลงมาเพื่อรอเปลี่ยนเสื้อผ้า
บ่าวรับใช้ไม่กล้าขัดคำสั่ง รีบหาเสื้อผ้ามาผลัดเปลี่ยน ให้นางอย่างรวดเร็ว จุนฉูฉูได้นำมีดเล่มหนึ่งซ่อนไว้ ภายในแขนเสื้อ
เดินไปถึงหน้าประตู คนเฝ้าประตูไม่ยอมให้จุนฉูฉู เข้าไปข้างใน จุนฉูฉูก็ได้ฆ่าเขา
เห็นองครักษ์ที่เพิ่งถูกฆ่าไป บ่าวรับใช้ตกใจจนหน้าซีด ขาวไปหมด ก้าวถอยหลังไปหลบอยู่ที่ลานบ้าน จุนฉูฉู หมุนตัวมาเห็นบ่าวรับใช้ บ่าวรับใช้ตกใจรับคุกเข่าไปยัง พื้น
“แค่สิ่งของที่ไม่ได้ใช้”จุนฉูฉูหมุนตัวเดินจากไป บ่าวรับ ใช้ตกใจจนสติแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มองดูจุนฉูฉู่ที่เดิน ออกไป นางถึงได้กล้าลุกขึ้นและวิ่งออกไป
เรียกได้ว่าจุนฉูฉูได้เดินอยู่บนทางที่ฝ่าห้าด่าน สังหาร หกขุนพล ในที่สุดนางก็มาถึงตำหนักเซี่ยวเฟิงเสียที
ขณะนี้นางรู้สึกว่าตนเองเริ่มจะไม่ไหวแล้ว หลายวันมา นี้มักจะคิดว่าความตายนั้นอยู่ห่างจากนางอีกไม่ไกล
นางไม่สามารถสังหารอันหลงหยุนได้ แต่ทว่าหยุนโก๋ ชวนนั้นมิอาจให้นางมีชีวิตต่อไปได้อีก
นั่นจะยิ่งให้นางได้รับความอัปยศอดสูอย่างแท้จริง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ