บทที่ 36 การเยี่ยมเยียนของเสินหยุนเอ๋อ

รถม้าสองคันนี้แยกออกเดินทางจากจวนแม่ทัพ รถ ม้าของอันหลิงหยุนกลับไปที่จวนแม่ทัพ รถม้าของของ จวนอ๋องเสียนไปที่จวนอ๋องเสียนต่อ

ถางเหอมองกลับไปที่รถม้าที่เข้าสู่จวนแม่ทัพ ยิ่งรู้สึก ว่ามีบางอย่างที่ไม่เหมาะสม

“ท่านอ๋อง ตอนนี้ท่านไม่สบาย ท่านต้องการพระชายา เสียนมาดูแลท่าน แล้วทำไมไม่ … ”

“ไม่ต้องการ ข้าเห็นนางก็รู้สึกยุ่งยากใจ ถ้าไม่ใช่นาง หาเรื่องมาข้า ข้าก็ขี้เกียจที่จะคิดเล็กคิดน้อยนาง”

ถางเหอเขาไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกว่ากงชิงวี่อารมณ์ไม่ดี ก็ไม่พูดอะไรอีก

อันหลิงหยุนกลับไปใช้ชีวิตอย่างสบายหลายวันที่จวน แม่ทัพ ยาที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังเหลืออยู่สามารถใช้ได้ครึ่ง เดือน อันหลิงหยุนอยากจะเตรียมส่วนผสมยาไว้บ้าง ดี ที่สุดคือเปิดร้านขายยา ไม่อย่างนั้นจะไม่มีอะไรทำทั้ง วัน จะเป็นง่อยได้

แต่ยังไม่ทันจะไปทำเรื่องนี้ อันหลิงหยุนก็ได้รับการ บัญชาของฮ่องเต้ชิงหยู่ว่าให้นางกลับไปที่ จวนอ๋องเสีย น

แม่ทัพอันรู้เรื่องนี้แล้วไม่พอใจมาก ต้องเข้าไปในวังเพื่อตามหาฮ่องเต้ให้ได้

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือกนอกจากทำใจให้เย็น ต้อง พูดเกลี้ยกล่อม ปลอบประโลมอยู่นาน ถึงจะทำให้ แม่ทัพใจเย็น นางก็ไม่เต็มใจที่จะไป แต่ในเมื่อฮ่องเต้ให้ นางไปอยู่กับกงชิงวี่ มันต้องมีจุดประสงค์อะไรเป็นแน่ นางไม่อยากไป แต่เรื่องนี้นางไม่สามารถเลือกได้

หลังจากจัดเก็บเสื้อผ้าแล้ว อันหลิงหยุนนำยา สมุนไพรติดตัวไปด้วยบ้าง และเตรียมตัวไปที่จวนอ๋อง เสียนทันที แต่ตอนนางเพิ่งออกไป ก็เห็นอาหยู่รออยู่ ข้างนอก

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน อาหยู่ก็ก้าวไปข้างหน้าพูดว่า “ท่านพระชายา หม่อมฉันได้รับคำสั่งให้มารับท่านกลับ ไปที่จวน”

“ออกเดินทาง”

ไม่มีอะไรจะพูด ขึ้นรถม้าและไปที่จวนอ๋องเสียน

ลงจากรถแล้ว อาหยู่ให้คนมายกยาสมุนไพรลงมา ด้วย ถึงจะจะพบว่าของ ของอันหลิงหยุนนั้นมีเยอะ มากมาย มีกล่องใหญ่สองกล่องซึ่งทั้งหมดเป็นยา สมุนไพร

อันหลิงหยุนเอาเสื้อผ้าไม่กี่ตัวมาและไปที่ห้องข้างๆ ห้องของกงชิงวี่
หลังจากจัดระเบียบเรียบร้อยแล้ว นางก็เริ่มนับยา สมุนไพรในกล่องยา

เมื่อเห็นของเหล่านี้ อันหลิงหยุนก็รู้สึกกังวล ไม่พูดถึง อย่างอื่น มันลำบากมากที่จะมาศึกษาปรุงยาในทุก ๆ วัน แต่ถ้าอยู่ในชาติที่แล้วมันจะเป็นเรื่องง่ายมาก

“ท่านพระชายา

พ่อบ้านเดินเข้ามาจากด้านนอก และอันหลิงหยุนไป หาพ่อบ้านและทักทายว่า “พ่อบ้าน”

“ท่านอ๋องอยู่ในห้อง เชิญท่านพระชายาไปดูท่านด้วย ขอรับ”

อันหลิงหยุนก็รู้ว่าเมื่อพ่อบ้านมาในเวลานี้ ที่จริงแล้ว เขามาหานางเพื่อให้ไปดูอาการของกงชิงวิ่

“ไปเถอะ”

นางตามพ่อบ้านไป มีกลิ่นยาอยู่ข้างใน เดินเข้าไป ด้านใน อันหลิงหยุนไปดูกงชิงวี่ ตอนนี้เขาสามารถนั่ง ได้แล้ว ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนเดินไปข้างหน้าและมองดูสักพัก กงชิงวี่ พูดด้วยความรำคาญว่า “ไม่ต้องมาจับมือจับขาของข้า นะ”

อันหลิงหยุนเก็บมือกลับมาและตรัสว่า ท่านอ๋องไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าจะออกไปก่อน”

พูดจบอันหลิงหยุนก็จะจากไป กงชิงวี่ไม่พอใจและ ตรัสว่า “ทำไม ข้าพูดไม่ได้เชียวรึ?”

อันหลิงหยุนนั่งลงที่ข้างๆและตรัสว่า “ท่านอ๋อง เชิญ ตรัสเพคะ ข้าฟังอยู่”

ต้องเผชิญกับสามีที่อารมณ์ไม่ดีอย่างนี้ สมองของร่าง เดิมคงมีน้ำเข้าไป ไม่เช่นนั้นทำไมนางถึงให้ตายก็จะ แต่งงานกับเขาละ

พ่อบ้านเห็นสถานการณ์จะแย่ และก้าวไปข้างหน้า แล้วถามอันหลิงหยุนว่า “ท่านพระชายา อาการท่านอ๋อง เป็นอย่างไรบ้าง”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “ดีขึ้นแล้ว”

พูดจบนางก็ออกไปเลย พ่อบ้านก็แปลกใจ ในอดีต ท่านพระชายาต้องหาโอกาสอยู่กับท่านอ๋อง แต่งตัว สวยๆเพื่อมารอท่านอ๋องทุกวันๆ แต่ตอนนี้ไม่ชอบอยู่กับ ท่านอ๋องและก็แต่งตัวธรรมดา

ออกจากห้องแล้วอันหลิงหยุนก็กลับไปพักผ่อนและ นางก็ยังมีธุระให้ทำอีกมาก

กี่วันภายหลัง อันหลิงหยุนพักอยู่ที่ห้องข้างๆกงชิง และยุ่งกับงานของนาง พ่อบ้านไปเยี่ยมหลายครั้ง ใน ห้องมีขวดและกระป๋องกระจายอยู่ทุกที่ ใช้ค้อนเล็กเคาะตีของอยู่นั่น ของใหญ่กลายเป็นของเล็ก จากของ เล็กกลายเป็นผงและในที่สุดมันก็กลายเป็นเม็ดยา

ท่านพระชายาเปลี่ยนไปจริงๆ เปลี่ยนนิสัยเชียวรึ?

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อันหลิงหยุนใช้ยาสมุนไพรให้ หมดแล้วถึงออกมาจากห้อง นางแต่งตัวเรียบร้อยเพื่อ ออกไปข้างนอก

พ่อบ้านรีบกั้นอันหลิงหยุนไว้ทันทีแล้วถามว่า “ท่าน พระชายา ท่านจะออกไปข้างนอกหรือขอรับ?”

อันหลิงหยุนก็บอกไปตรงๆว่า “ข้าจะไปเก็บยา สมุนไพร”

“ท่านพระชายาต้องการยาสมุนไพรอะไร หม่อมฉันจะ ขอให้คนไปเตรียมมาให้

“ ก็ดี” พ่อบ้านไม่อยากให้อันหลิงหยุนออกไปใน เวลานี้ ข้างนอกทุกคนมีความเห็นเกี่ยวกับนาง ตอนนี้ สถานการณ์ของอ๋องเสียนก็ไม่ดี ถ้านางออกไปหาเรื่อง มาเพิ่มอีก ก็จะยิ่งแย่เลย

ไม่ให้ออกไปก็ไม่ออกไปแล้วกัน อยู่ที่นี้ก็ไม่เป็นกระไร

พ่อบ้านส่งคนไปเตรียมยาสมุนไพร อันหลิงหยุนวาง แผนที่จะกลับไป และในจวนก็มีคนมาเยี่ยมอีกแล้ว

“ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้อย่างดี ทำออกมาอย่าทำให้มันเสียนะ” เสียงของเสินหยุนเอ๋อเข้ามาจากข้างนอก อันหลิงหยุนก็หันมาไปมอง เป็นเงินหยุนเอ่อจริงๆ นาง คิดว่าฟังผิดซะอีก

ในเวลานี้ เสินหยุนเอ๋อยังกล้าที่จะมา แสดงให้เห็นว่ามี ความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา

“สวัสดีท่านพระชายา” เสินหยุนเอ๋อเดินเข้ามาก็เห็น อันหลิงหยุน แต่ในใจของนางดูถูกอันหลิงหยุน ดังนั้น นางจึงสั่งพ่อบ้านก่อนเพื่อแสดงว่าตัวเองเป็นเจ้าของ บ้าน แล้วถึงไปทักทายกับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนดูออกละ นี่คือมาหาเรื่องชัดๆ

“ไม่กล้าที่จะให้คุณข้าเงินมาใส่ใจ พ่อบ้าน ทุกอย่าง ส่งไปที่ห้องของข้า เดี๋ยวข้าจะไปตรวจสอบแล้วถึงเอา ไปให้ท่านอ๋องใช้

อันหลิงหยุนพูดอย่างเฉยเมย ทำให้เสินหยุนเอ๋อตัว สั่นด้วยความโกรธ โดยปกติแล้วเจออันหลิงหยุนก็แค่ เบื่อนาง ดูแล้วขัดตา แต่ตอนนี้มันน่ารำคาญมากที่สุด

เสินหยุนเอ๋อก้าวเข้ามาใกล้แล้วกล่าวถามด้วยสายตา ดูถูกว่า”ท่านพระชายา ข้ามีเจตนาดีมาเยี่ยมท่านอ๋อง เสียนด้วยความเป็นห่วง ข้าตั้งใจเตรียมทุกอย่างมาให้ บางอย่างเป็นของที่ได้รับรางวัลจากพระราชวัง ของใน วังมันจะมีอะไรผิดปกติเชียวรึ?”

อันหลิงหยุนจะกล้าปฏิเสธของในวังเหรอ
อันหลิงหยุนไม่สนใจ “แน่นอนว่าของต่าง ๆ ในวังไม่มี ปัญหา แต่คุณข้าเสินสามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มี ปัญหาเมื่อคุณข้าเอาออกไปจากวังไหม ถ้าเกิดว่าให้ ท่านอ๋องกินแล้วมีปัญหาอะไรขึ้นมา คุณข้าเสินจะให้ข้า ไปหาคำตอบในวัง แต่ไม่ใช่ไปหาคุณข้าเสินเชียวรึ? ”

“นาง … “เสินหยุนเอ๋ออ้าปากแต่พูดไม่ออก นางพูด อะไรก็ผิดไปหมด อันหลิงหยุนสกัดกั้นคำพูดนางแล้ว

เสินหยุนเอ๋อกัดฟัน สีหน้าไม่เปลี่ยน และตรัสว่า “ได้ ลองมาตรวจดู นางจะสามารถตรวจสอบอะไรออกมาได้ บ้าง อย่าขโมยเสวยก่อนแล้วกัน”

พูดจบเสินหยุนเอ๋อไปที่หน้าห้องกงชิงวี่ จัดแต่งตัวให้ เรียบร้อย แล้วเคาะประตู “ท่านอ๋องเสียน ข้ามาเยี่ยม ท่าน”

เสินหยุนเอ๋อนั้นอ่อนโยนมาก แต่อันหลิงหยุนรู้สึกว่า เงินหยุนเอ๋อนั้นจะไม่ดียังไง ก็ยังดีกว่าจุนฉูฉูอีก ถ้ากง ชิงวี่สามารถแต่งงานกับนางได้ นางก็สามารถจากไปได้ แล้วสินะ

เมื่อหันตัวกลับไป อันหลิงหยุนได้ตรวจสอบของที่ส่ง มาจาก เสินหยุนเอ๋อ ไม่พูดถึงเรื่องอื่น นางหลงรักโสม พันปีอันนั้น

บางทีมันอาจมาจากวังจริง ๆ ดังนั้นของพวกนี้เป็นยา ๆ ที่ดีมาก นำกลับไปให้พ่อบำรุงร่างกาย มันก็หายากมาก
อันหลิงหยุนจัดของเรียบร้อยแล้ว ก็คัดเลือกโสมพันปี ออกมา

เพื่อหลีกเลี่ยงความฝันอันยาวนานในเวลากลางคืน นำโสมหั่นเป็นชิ้น ๆ อาศัยในขณะที่พ่อบ้านไม่ได้สังเกต ออกจากจวนอ๋องเสียน

เมื่อพ่อบ้านรู้แล้ว อันหลิงหยุนก็กลับมาแล้ว เมื่อเขา เห็นอันหลิงหยุน พ่อบ้านแปลกใจและถามว่า “ท่านพระ ชายาออกไปข้างนอก แล้วกลับเข้ามาหรือขอรับ?”

“ออกไปมาแล้ว มีธุระหน่อย คุณข้าเสินกลับไปหรือ ยัง? ”

“ยังไม่ได้กลับไป แต่มีเรื่องหนึ่งคือ คุณข้าเสินกล่าว ว่า ฮองเฮาได้มอบรางวัลโสมพันปีให้ เอามาทำน้ำชาให้ ท่านอ๋องกิน ท่านพระชายาได้ทำการตรวจสอบแล้วหรือ ยังขอรับ?”

เมื่อพ่อบ้านพูดถึงเรื่องนี้ อันหลิงหยุนถอนหายใจ และให้ตอบคำว่า อืม พ่อบ้านจึงถามต่อว่า “แล้วโสมล่ะ ขอรับ?”

“ ข้าบดขยี้เป็นผงแล้ว เดี๋ยวจะเอาใส่ลงไปในผงยา เพื่อให้ท่านอ๋องเสวย” พูดจบอันหลิงหยุนก็กลับไปที่ ห้อง คิดว่าจะหาอะไรมาแทนโสมพันปี