บทที่150 ถุงยาสมุนไพรฮองเฮาหาย
เดินไปหลังวังไม่มีคน เสินหยุนซูพูด “พระชายาเสียนไม่ ต้องเกรงใจ มีธุระอันใดบอกข้ามาเลย”
“พระชายาเมื่อกี้หม่อมฉันไปที่วังจิ่งซิ่วตรวจชีพจรเซียว กุ้ยเฟย สุขภาพของเซียวกุ้ยเฟยกับทายาทปลอดภัยดี แต่เป็นเพราะเซียวกุ้ยเฟยมีปัญหาทางจิตใจ ทำให้หน้าตา หมองคล้ำ ร่างกายอ่อนแรง ถ้านานไป กลัวจะเกิดเรื่อง
อันหลิงหยุนพูดความจริง ได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ให้ ฮองเฮาได้ผลงานดีกว่า
เสินหยุน ค่อยๆขยับตัว ดูท่าทางอันหลิงหยุนรู้สึก หวาดกลัว
นางไม่ทูลฮ่องเต้ แต่มาแอบบอกนาง คิดแล้ว นางเป็น คนที่เดาใจยากจริงๆ
คงเก็บนางไว้ไม่ได้แล้ว
เสินหยุนชูลังเลสักพัก “เรื่องนี้สมควรทูลฮ่องเต้”
“หม่อมฉันก็อยากทูลฮ่องเต้ แต่คนรู้เยอะเดี๋ยวจะ วุ่นวาย เมื่อกี้ถ้าหม่อมฉันพูดออกมา กลัวว่าคนในวังจะ แพร่ข่าวนี้ออกไป
เรื่องนี้ หม่อมฉันอยากให้ฮองเฮาเป็นคนทูล ก็สามารถ ลดปัญหาลงได้”
“ในกรณีนี้ แน่นอน คนในวังถ้าพูดไม่ดี อาจจะมีคนพูด ว่าฮ่องเต้เอ็นดูข้าคนเดียว เลยทําให้เซียวกุ้ยเฟยมีโรค ทางจิตใจ มันก็ไม่เป็นผลดีต่อฮ่องเต้”
อันหลิงหยุนบอกเสินหยุนชูเสร็จ ก็ออกจากวังเพิ่งหยี
สวีกงกงอยู่ข้างนอกรออันหลิงหยุน พอเห็นปุ๊บก็พานาง
ไปที่ตำหนักจรุงจิต “สวีกงกงบอกข้าว่า เซียวกุ้ยเฟยมีโรคทางจิตใจ เป็น อย่างนั้นจริงหรือ?” ฮ่องเต้แววตาเคร่งขรึม ห้ามโกหก
อันหลิงหยุนพูด “กราบทูลฮ่องเต้ เป็นเรื่องจริง”
“สวีกงกง ไปได้”ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้น สวีกงกงรีบถอย ออกไป
ในตำหนักจรุงจิตก็เหลือแต่อันหลิงหยุนกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองมาทางอันหลิงหยุน ดูอันหลิงหยุนเหมือน
อึดอัดใจ
“ครั้งก่อนเรื่องของฉาวเหม่ยเหริน เป็นเรื่องจริงหรือไม่”
ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเบาๆ ทันใดนั้นอันหลิงหยุนทำอันใดไม่ ถูก ความในใจฮ่องเต้ช่างคาดเดายากจริงๆ
เวลานี้ไม่ถามเรื่องฮองเฮากับเซียวกุ้ยเฟย แต่ถามหา ฉาวเหม่ยเหริน เรื่องของฉาวเหม่ยเหรินผ่านไปนานแล้ว อยากถาม เมื่อก่อนด้วยเหตุใดไม่ถามมาถามเวลานี้ ไม่รู้ ว่าคิดอันใดอยู่?
“กราบทูลฮ่องเต้ เป็นเรื่องจริง” อันหลิงหยุนตอบความ
จริง
ฮ่องเต้ชิงหยู่ครุ่นคิด “ต่อไปถ้าอยู่กับข้า ไม่ต้องระวัง ตัวขนาดนี้ และไม่ต้องคุกเข่าให้ข้า ถือว่าข้าเป็นเพื่อนคน หนึ่ง”
“หม่อมฉันไม่กล้า
อันหลิงหยุนไม่อยากหาเรื่องสิ้นพระชนม์เอง เว้นระยะ ห่างดีแล้ว
ฮ่องเต้ชิงหยู่สังเกตอันหลิงหยุน สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา “โง่จริงเลย!”
“ใช่!”
อันหลิงหยุนทำท่าคำนับ ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “เจ้าสอง พ่อลูก เหมือนกันจริงๆ! สมควรฉลาดก็จะฉลาด บางช่วง ก็สับสน
ไม่รู้เรื่องก็ทำข้าปวดหัว!”
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว!” อันหลิงหยุนรีบตอบกลับ ฮ่องเต้ ชิงหยู่ก็ไม่พูดเรื่องสำคัญอันใด ก็เลยรู้สึกคิดถึงกงชิง เล็กน้อย
เสียดายวันนี้กงชิงวี่ไปดูตูฟางจุ้น คงไม่ได้กลับมาง่ายๆ อันหลิงหยุนเลยต้องจำใจอดทนอยู่ต่อ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยืนสักพัก แล้วถาม “ไหนลองเล่าเรื่อง เซียวกุ้ยเฟยหน่อยซิ นางมีโรคทางจิตใจ มีผลกระทบต่อ ทายาท?”
“มีแน่นอน แต่ช่วงนี้มันยังไม่ร้ายแรง หม่อมฉันจะไป
เตรียมยาบำรุงครรภ์และคลายความเครียด มันจะช่วยได้ บ้าง แต่โรคนี้เกิดจากอารมณ์เครียดทางจิตใจ ยาของหม่อม
ฉันแค่ช่วยบรรเทาอาการเร่งด่วน ไม่สามารถช่วยได้
ตลอด”
“ข้าเข้าใจ อาการทางจิตของเซียวกุ้ยเฟย เป็นเพราะข้า ข้าไม่แยแสนาง จึงทำให้เกิดเรื่องอย่านี้” ฮ่องเต้ชิงหยู่พูด อย่างไม่คิดปฏิเสธเรื่องนี้
อันหลิงหยุนพูดต่อ “เรื่องนี้หม่อมฉันได้บอกฮองเฮาแล้ว ให้ฮองเฮาช่วยทูลบอกฮ่องเต้ เพราะหม่อมฉันคิด ถ้าทูล บอกท่านในตอนที่อยู่วังเพิ่งหยี อาจจะมีคนในวังนำข่าวนี้ พูดไปในทางที่ไม่ดี
ยิ่งมีคนรู้น้อย ก็จะทำให้ปัญหาน้อยลง”
“ฟังดูมีเหตุผล ข้าจะไปเยี่ยมเซียวกุ้ยเฟย เจ้ากลับไป ได้แล้ว”
“หม่อมฉันทูลลา”
อับหลิงหยุนรีบร้อนเดินกลับ ไม่ยอมเงยหัว ได้นำสร้อย ลูกปัดหยกออกไปด้วย
ฮองเต้ชิงหยู่จ้องมองอันหลิงหยุนออกไป รู้สึกน่าขำ
อันจือซานข้าคิดว่าเจ้าคงไม่มีอันใดปิดบังข้า
แต่ตอนนี้เจ้าจะอธิบายกระไร?
อันหลิงหยุนออกจากวังแล้ว ฮองเฮาได้ส่งสารถึงฮ่องเต้ เพราะคิดถึงบ้าน เสวยพระกระยาหารไม่ลง ฮ่องเต้อยาก ให้ฮองเฮาสบายใจ อนุญาตฮองเฮากลับจวนเยี่ยมญาติ สามวัน
อันหลิงหยุนกลับถึงจวนก็ได้ข่าวนี้ พอได้ยินข่าวนี้ ปฏิบัติการอย่างเชี่ยวชาญในวัง การกระทำครั้งนี้ช่าง เก่งกาจยอดเยี่ยมที่สุด
ข้อที่หนึ่งเพื่อเน้นให้เห็นถึงความรักใคร่ที่ฮ่องเต้มีให้ ฮองเฮา ข้อสองเป็นความเมตตาที่ฮ่องเต้มีให้เซียวกุ้ยเฟย
ฮ่องเต้ชิงหยู่มีแค่วังฮองเฮากับวังเซียวกุ้ยเฟยสองวัง ฮองเฮากลับไปเยี่ยมญาติ ฮ่องเต้ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน ถึงเซียวกุ้ยเฟยไม่ไปหา ฮ่องเต้ก็จะมาหานางเอง
ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ!
อันหลิงหยุนพูดอย่างอารมณ์ดี
เมื่อก่อนตอนที่กงชิงวี่ยังไม่มีนางเขาสดใสมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้วันไหนที่ต้องห่างจากนาง ข้าวปลากินไม่ลง อารมณ์ร้าย ไม่มีจิตใจทำงาน
อันหลิงหยุนช่วงนี้กำลังศึกษาเข็มฉีดยา พอกลับถึงจวน ก็เข้าไปในห้องเก็บยา ห้องเก็บยาได้สร้างเกือบเสร็จแล้ว
อันหลิงหยุนสร้างแบบที่ตัวเองต้องการ ของทุกอย่างได้ วางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย ยาต่างๆก็ได้จัดเตรียมตามที่ อันหลิง
หยุนต้องการ เตรียมพร้อมทุกอย่าง
ในห้องเก็บยา มีประตูบานเลื่อน มันจะล็อคสองชั้นทั้ง ภายนอกและภายใน มีเพียงอันหลิงหยุนที่มีกุญแจทั้งสอง ที่ แม้แต่กงชิงวี่ยังไม่มีกุญแจสํารอง
อันหลิงหยุนได้เก็บสารพิษบางอย่างไว้ กลัวกงชิงวี่ไม่ ระวังจะได้รับอันตราย
อันหลิงหยุนเตรียมอุปกรณ์เข็มฉีดยา นางได้ศึกษา ทดลองมาระยะหนึ่งแล้ว ที่สำคัญคือเข็ม นอกนั้นใช้ไม้ไผ่ แทนได้
ยังมีสายยางกับเข็มฉีดยา อันหลิงหยุนกำลังศึกษาอยู่ แต่ตอนนี้นางมีวิธีทำเข็มแล้ว
ฉะนั้นนางกลับมาถึงก็รีบไปทดลองเลย
พึ่งเข้าประตู ก็มีคนมาหาที่หน้าประตู
หน้าประตูห้องอันหลิงหยุนจะแขวนกระดิ่งไว้พอมันดัง อันหลิงหยุนก็จะออกมา ล็อคประตูแล้วไปดูข้างนอก “มี ธุระ
อันใด?”
ถางเหอรายงานอยู่หน้าประตู “มีคนมาจากวัง ฮ่องเต้มี ราชโองการ”
อันหลิงหยุนประหลาดใจ พึ่งกลับจากวัง ก็มี ราชโองการ?
พอออกมาอันหลิงหยุนมองเห็น สวีกงกงมาถึงแล้ว อัน หลิงหยุนกำลังจะยกสะบัดเสื้อคลุมคุกเข่ารับราชโองการ สวีกงกงรีบ
มาห้ามไว้
“พระชายาลุกขึ้น ฮ่องเต้ฝากคำพูดมา”
อันหลิงหยุนลุกขึ้น สวีกงกงพูด “ฮองเฮากลับบ้านเยี่ยม ญาติ ฮ่องเต้ไม่สะดวกไปด้วย แต่ก็เป็นห่วงความปลอด ภัยของฮอง
เฮากับทายาท ก็เลยให้ข้าน้อยมาบอกพระชายาให้ไป เยี่ยมที่จวนเฉิงเสี้ยง อยู่เป็นเพื่อนฮองเฮาสองสามวัน”
อันหลิงหยุนก้มหัวมองสร้อยหยกที่ใส่อยู่ ถึงว่ารับของ จากคนอื่นแล้ว ก็ต้องทำงานตอบแทน รางวัลตอบแทนก็ ไม่ใช่จะ
ได้ฟรีๆ นี่ก็หางานมาให้แล้ว!
เงยหน้าขึ้นมองสวีกงกง “กงกงกลับไปทูลฮ่องเต้ ข้าจะทําสุดความสามารถ คุ้มครองความปลอดภัยของ ฮองเฮา”
“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยขอลา พระชายาก็รีบไปได้แล้ว”
สวีกงกงหันตัวออกไป ถางเหอได้เดินออกไปส่งสวีกง กง
ถางเหอกลับมาอันหลิงหยุนได้เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย พูดอย่างเบื่อหน่าย “ข้าไม่สะดวกไปคนเดียว ขอรบกวน ท่านถาง”
“พระชายาไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะรีบไปเตรียมตัว ให้อาห ยู่ไปด้วย ถ้าต้องการอันใดก็ให้อาหยู่กลับจวนมาเอา”
“ท่านถางพูดถูกแล้ว”
อันหลิงหยุนค่อยๆเตรียมการ ฝากงานให้พ่อบ้าน เรียบร้อย ตามถางเหออาหยู่สามคนไปจวนเฉิงเสี้ยงด้วย กัน
จวนเฉิงเสี้ยงได้รับข่าวสาร ให้คนมารออันหลิงหยุนอยู่ หน้าประตู คนที่รอคือฮูหยิงเฉิงเสี้ยง กับเสินหยุนเอ๋อ
จวนเฉิงเสี้ยงญาติผู้หญิงมีน้อย อันหลิงหยุนในฐานะ พระชายา ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงต้องออกมาต้อนรับเอง แน่นอน ก็ต้องขาด
เสินหยุนเอ๋อไม่ได้
พอเห็นอันหลิงหยุนก็อยากหัวเราะ ถึงจะเป็นพระชายา เสียน อยู่ต่อหน้าฮองเฮา ก็เหมือนหมาตัวหนึ่ง
อันหยุนหลิงรู้ มาจวนเฉิงเลี้ยงไม่มีเรื่องดีหรอก
“หม่อมฉันคำนับพระชายา” ฮูหยินเฉิงเสี้ยงเห็นพระ ชายารีบเดินเข้ามา
“ฮูหยิงไม่ต้องมากพิธี”อันหลิงหยุนพยุงฮูหยินเฉิงเสี้ยง เงยหน้าแล้วยิ้ม ก็ต้องทําตามมารยาท
เสินหยุนเอ๋อเดินมาข้างหน้า ก้มตัวลง “คำนับพระชายา
“คุณหนูเสินไม่ต้องมากพิธี”
เสินหยุนเอ่อลุกขึ้นถอยไปข้างหลังสองก้าว ถ้า ปกติ ตามมารยาท เสินหยุนเอ๋อต้องพูดขอบพระทัย แต่ วันนี้นางไม่
พูด
อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ถือสา ครั้งนี้ที่มาจวนเฉิงเสี้ยงไม่ใช่ จะมาทะเลาะกับนาง ฉะนั้นปัญหาที่ไม่จำเป็นก็ไม่พูด แต่ ฮูหยิงเฉิง
เลี้ยงไม่พอใจมาก มองไปทางเสินหยุนเอ๋อ “เจ้าช่าง กล้า กฎระเบียบเจ้าก็ลืมแล้วเหรอ คนใช้มานี่ คุณหนูสาม ไม่มีมารยาท
ทำให้จวนเฉิงเสี้ยงอับอาย นำไปขังที่ห้องไหว้บรรพบุรุษเพื่อให้สำนึกผิด รอถึงสามวันฮองเฮากลับวัง ค่อยนำมาลงโทษ”
“ท่านแม่” เสินหยุนเอ่อนึกไม่ถึง สุดท้ายจะเป็นอย่างนี้
อันหลิงหยุนรุ้สึกยกย่องฮูหยิงเฉิงเสี้ยง ดูแล้วไม่เหมือน คนทั่วไปจริงๆ
ถึงว่าเงินหยุนชูสามารถครองตำแหน่งฮองเฮาได้ ยาวนาน มีแม่ที่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ลูกสาวคงไม่แตกต่างกัน
“อย่ามาเรียกข้า เจ้ากำลังทำให้จวนเฉิงเสี้ยงอับอาย ไม่ ต้องมาเรียกข้า” ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงทำสีหน้าไม่แยแส คนรับ ใช้ทั้งสองข้างจับตัวเสินหยุนเอ๋อออกไป
“ช่างเป็นเรื่องน่าอายจริงๆ พระชายาเชิญ” ฮูหยิงเฉิง เลี้ยงเป็นคนเชิญพระชายาเข้าไป อันหลิงหยุนพยักหน้า แล้วตามเข้าไป
ในจวนเฉิงเสี้ยงได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อม ได้พาอัน หลิงหยุนไปพบเงินหยุนชู พอเจออันหลิงหยุนเตรียมจะ คุกเข่าให้เงินหยุนชู แต่เงินหยุนชูห้ามไว้
“เจ้ากับข้า ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ ยกเลิกเถอะ”
อันหลิงหยุนผิดหวัง สถานการณ์เปลี่ยนไปเหรอ?
“ฮองเฮา หม่อมฉันตรวจให้ท่านก่อน”
อันหลิงหยุนไม่เกรงใจ ในเมื่อมันคือสิ่งที่นางต้องทำเงินหยุนซูนั่งลงยื่นแขนให้ อันหลิงหยุนนั่งลงทำการ ตรวจเงินหยุนชู แล้วขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้ที่ฮ่องเต้เอาถุง ยาสมุนไพรให้
ฮองเฮาอยู่ไหน?”
เสินหยุนซูตะลึงเล็กน้อย ใช้มือลูบหา หน้าถอดสี “ไม่ อยู่แล้ว?”
อันหลิงหยุนดึงมือกลับ มองคนรอบข้าง เสินหยุนชูก็
มองตาม
ในห้องมีไม่กี่คน นอกจากฮูหยิงเฉิงลี้ยงเสินหยุนซูและ สาวใช้กับกงกงที่อยู่ข้างกาย ยังมีองครักษ์
เสินหยุนชูแววตาไม่พอใจ “ออกไปให้หมด”
ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงรีบพาคนออกไป ในห้องไม่มีใคร อันหลิง หยุนลุกขึ้นพูด “หม่อมฉันจะรีบเตรียมการ ขอให้ฮองเฮา ไม่ต้องกังวล”
“ทุกอย่างคงต้องพึ่งเจ้า
เสินหยุนชูลูบร่างกายตัวเอง ถุงยาสมุนไพรหายไปแล้ว แน่นอน
อันหลิงหยุนบอกอาหยู่กลับไปจวนอ๋องเสียน อาหยู่รีบ กลับไป ก่อนมืดได้นำสิ่งที่อันหลิงหยุนต้องการมาให้ อัน หลิงหยุนก็อยู่ในห้องเสินหยุนชู เตรียมทำถุงยาสมุนไพร ให้เงินหยุนชู
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ