ตอนที่181 เข่นฆ่าไทเฮา
หวางฮองไทเฮามองไปที่อ๋องตวน แล้วเดินไปนั่งลง จับ มือของอ๋องตวนเอาไว้ “หยินเอ๋อ แม่รู้ดีว่าการที่เจ้าต้อง พบเจอกับความยากลำบากในครั้งนี้มันต้องมีเหตุผล แต่ แม่ก็อยากให้พวกเจ้าสามคนนั้นไม่เป็นอันใด เจ้าเข้าใจ ความหมายของแม่ใช่หรือไม่?”
อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ ถามเป็นปกติคนที่จะพูดแบบ นี้ต้องเป็นฮั่วไท่เฟย แต่ตอนนี้กลับเป็นหวางฮองไทเฮาที่ พูดมันออกมา
อันหลิงหยุนก็สำนึกขึ้นมาว่าหวางฮองไทเฮานั้นไม่ได้ เห็นแก่ตัว
ฮ่องเต้ชิงหยู่กับกงชิงวี่กำลังคอตก แววตามีแต่ความ มืดมน ฮั่วไท่เฟยเองก็คิดอันใดไม่ออก เอาแต่ร้องไห้อยู่ เช่นนั้น
หวางฮองไทเฮารู้สึกรำคาญจึงได้ดุไปว่า “หุบปาก!”
ฮั่วไท่เฟยอยู่ร้องไปทั้งเช่นนั้น เอามือปิดปากแล้วยืน น้ำตาตกอยู่ข้างๆ ไห่กงกงพยุงฮั่วไท่เฟยให้หลบไป หวา งฮองไทเฮามองไปที่อ๋องตวนพักใหญ่ “ข้ารอเจ้ามาโดย ตลอด ถ้าเจ้าไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆ แม่ก็จะไปหาเสด็จพ่อ พร้อมกับเจ้าเลย เสด็จพ่อของเจ้าได้ฝากฝังเจ้าเอาไว้ เขามักจะพูดกับแม่บ่อยๆ ว่าต้องดูแลเจ้าให้ดี ถ้าดูแลเจ้า ไม่ดีแม่ก็พร้อมไม่อยากอยู่แล้ว”
“เสด็จแม่….” อ่องตวนเปล่งเสียงออกมา อันหลิงหยุนรู้สึกตกใจจึงรีบเดินมาดูอ๋องตวน อ๋องตวนค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วพยายามยิ้มออกมา หน้าตาซีดเซียว แต่พอเขายิ้มขึ้น มานั้นมันช่างดูมีความสุขเหลือเกิน
“หยินเอ่อ….. หวางฮองไทเฮาน้ำตาคลอเบ้า กํามือขอ งอ๋องตวนไว้แน่น อ่องตวนยิ้มร่า
“หยินเอ๋อ….. ฮั่วไท่เฟยรีบวิ่งเข้ามา อ๋องตวนค่อยๆ มองไปที่ฮั่วไท่เฟย แล้วเขาก็หลับตาลง
อันหลิงหยุนรีบหยิบยาลูกกลอนยัดเข้าไปในปากของอ๋ องตวน อ๋องตวนยังพอมีสติอยู่ ยาลูกกลอนไหลตามคอ ลงไป อันหลิงหยุนถอนหายใจ ถอนหายใจออกมาโดยมี เหงื่อเต็มหน้า
“ขอแค่ได้เสวยพระโอสถลงไปก็คงดีขึ้นแน่เพคะ ที่ เสด็จแม่สามารถปลุกพระองค์ให้ตื่นขึ้นมาได้ เชื่อว่า พระองค์ต้องอดทนเพื่อท่านแน่นอนเพคะ” อันถึงแม้หลิง หยุนจะไม่รู้ว่าทำไมอ๋องตวนถึงยอมตื่นขึ้นมาตามเสียง เรียกของหวางฮองไทเฮาก็ตาม แต่นางก็รู้ดีว่าอ๋องตวน ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของหวางฮองไทเฮาแน่นอน
หวางฮองไทเฮาจับมือของอ๋องตวนไว้แน่น สีหน้าค่อยๆ เย็นชาลงอีกครั้ง “อ๋องเสียน เจ้าจงไปปิดทางเข้าออก ของเมืองหลวงซะ ข้าต้องจับพวกมันมาให้ได้แล้วสับพวก มันเป็นหมื่นๆ ชิ้น
“กำลังตามจับอยุ่พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ตอบกลับ หวางฮอง ไทเฮายืนขึ้นพร้อมปล่อยมือของอ๋องตวนลง หันหลังเดิน ไปพร้อมกับคิดอันใดบางอย่างไปด้วย
แต่จู่ๆ หวางฮองไทเฮาก็ยิ้มออกมา ทำเอาอันหลิงหยุน ถึงกับขนลุกเหมือนพบเข้ากับปีศาจดูดเลือดที่น่ากลัวเลย
“ฝ่าบาท เจ้าเป็นฮ่องเต้ ไม่ควรออกจากวังนานเกินไป กลับไปก่อนเถอะ ทั้งสองพระองค์ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ หากเกิดอันใดขึ้นจะได้ระวังได้ทัน
ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยังอ๋องตวนที่นอนอยู่บนเตียง แล้ว ก้มหน้าลง “ถ้าเช่นนั้นก็ต้องรบกวนเสด็จแม่แล้ว ถ้ามีเรื่อง อันใดเกิดขึ้นกับอ๋องตวน ก็ขอให้เสด็จแม่บอกด้วย”
“ได้ ถ้าอ๋องตวนเกิดตายไปจริงๆ เจ้าก็ส่งโลงศพมาสอง โลงเลย แม่ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อแล้ว คงต้องตายตามเขาไป แล้ว”
“เสด็จแม่…..….”
สายตาของหวางฮองไทเฮาไร้ความลังเล ฮ่องเต้ชิงหยู่ ทนไม่ไหวต้องห้ามเอาไว้
หวางฮิงไทเฮาหันมามองฮ่องเต้ชิงหยู่แล้วเดินมาหา ฮ่องเต้ชิงหยู่ จากนั้นก็จัดเครื่องแต่งกายให้ฮ่องเต้ชิง หยู่ “ชิงเอ๋อ….เสด็จพ่อของเจ้ามีสนมมากมาย มีบุตร มากมาย แต่สุดท้ายก็เหลือแค่พวกเจ้าสามคนเท่านั้น เจ้า ต้องรู้อยู่แล้วว่าเส้นทางนี้มันเต็มไปด้วยการฆ่าฟัน
ต่อให้ใต้หล้านี้ต้องพังทลายไป ก็ห้ามให้ตกไปอยู่ในกำ มือของใครเป็นอันขาด
หวางฮองไทเฮาสายตาอาฆาต น้ำเสียงดุร้าย ฮ่องเต้ชิงหมู่พยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว!”
ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินจากไป กงชิงวี่ที่กำลังจะไปส่งเขา ก็ถึง หวางฮองไทเฮารีบเอาไว้ “วี่เอ๋อ เจ้าอยู่ก่อน”
กงชิงวี่หันมามองหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาพูด ขึ้น “เด็กๆ”
คนที่อยู่หน้าประตูรีบตอบรับ “พ่ะย่ะค่ะ”
“กระจายคำสั่งของข้าลงไป ให้เหล่าราชวงศ์ ญาติสนิท มิตรสหาย ขุนนางน้อยใหญ่ และบรรดาลูกหลาน ให้เข้า วังมาเยี่ยมฮ่องเต้ อวยพรฮ่องเต้ให้หายจากประชวรไวๆ
สั่งให้แม่ทัพวี่หลินนำทหารมาเฝ้าวังเฉาเพิ่งเอาไว้ ถ้า เกิดลูกชายของข้าเป็นอันใดขึ้นมา ข้าก็จะส่งสัญญาณ ให้ ในเมื่อเป็นทายาทแห่งประเทศต้าเหลียงก็ต้องรู้จัก กตัญญู”
อันหลิงหยุนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ฆ่าล้างราชวงศ์เพื่ออ๋อง ตวน ฮ่องเต้องค์ก่อนมีพี่น้องแปดคน ลูกๆ ของพี่น้องก็มี ตั้งหลายคน บ้านละห้าหกคน นอกจากฮ่องเต้องค์ก่อนยัง เหลืออีกเจ็ดคน ห้าเจ็ดสามสิบห้า แล้วยังมีลูกๆ หลานๆ อีก มีตั้งกี่ร้อยคน
อันหลิงหยุนหัวใจเต้นรัว หวางฮองไทเฮานี่เลือดเย็น จริงๆ
อยู่ดีไม่ว่าดีก็จะฆ่าคนเป็นว่าเล่น
เหล่าลูกหลานราชวงศ์พวกนั้นคงต้องรู้สึกตื่นกลัวกัน มากแน่ๆ
“พ่ะย่ะค่ะ”
คนข้างนอกเตรียมจะออกไป แล้วหวางฮองไทเฮาก็พูด ขึ้น “คนที่อยู่ในท้อง คนที่อุ้มอยู่ คนที่เพิ่งแต่งงานแล้วยัง ไม่ได้คลอด คนที่สามีเสียไป แล้วยังมีโอกาสตั้งท้องได้ อีก ก็พาไปให้หมด”
“พ่ะย่ะค่ะ”
คนจากไปแล้ว อันหลิงหยุนที่อยู่ข้างหลังรู้สึกขนลุก ดู เหมือนอ๋องตวนคนนี้จะมีความสำคัญมากกว่ากงชิงวี่เสีย อีก ถ้าเขาเกิดตายขึ้นมาจริงๆ ทายาทของราชวงศ์ก็คง ต้องถูกฆ่าตายไปตามๆ กัน
หวางฮองไทเฮาหันไปหากงชิงวี่ “ไปตามจุนฉูฉูกับหยุ นโล่ชวนมา เผื่อว่าอ๋องตวนเกิดสิ้นใจขึ้นมาจริงๆ พวกนาง จะได้เห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
กงชิงวี่มองมาที่อันหลิงหยุนหันหลังแล้วเดินจากไป
อันหลิงหยุนเดินไปหาอ๋องตวน ฮั่วไท่เฟยยังร้องไห้ไม่ หยุด
หวางฮองไทเฮาเดิมมานั่งตระหง่านอยู่ตรงนั้น
อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว เดินไปกล่าวลาหวางฮอง ไทเฮาก่อนแล้วค่อยไปบอกลาฮั่วไท่เฟย สุดท้ายก็เดินไป หาอ๋องตวน นั่งลงข้างเตียงแล้วก็เริ่มร้องไห้
หยุนโล่ชวนได้แต่มองดูอ๋องตวนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เป็นคนแข็งแรงอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็จะมาตายซะได้ หยุนโล่ชวน รู้สึกทุกข์ใจ ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา
เสียงร้องไห้ของจุนฉูฉูนั้นเสียงดังมาก ดังจนอันหลัง หยันรำคาญ แต่หวางฮองไทเฮากับฮั่วไท่เฟยก็อยู่ด้วย นางจึงไม่กล้าพูดอันใด สุดท้ายหวางฮองไทเฮาก็ทนไม่ ไหว
“เด็กๆ พาพระชายาตวนไปขังไว้ข้างนอก” หวางฮองไท เฮามองจุนฉูฉูด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วจุนฉูฉูก็นิ่งไปใน ทันที
จุนฉูฉูรีบคว้าแขนเสื้อของฮั่วไท่เฟยเอาไว้ “เสด็จแม่เพคะ”
ถึงแม้หวางไท่เฟยจะร้องไห้ แต่นางก็เจ็บปวดจากใจ จริง จุนฉูฉู นางดูยังกระไรก็ยังไม่ชิน
เข้าประตูมายังมีกระจิตกระใจไปทักทายอีกหรือ?
ตอนที่จุนฉูฉูถูกพาตัวออกไป นางได้เงียบแล้ว ไม่ ขัดขืนเลยสักนิด
อันหลิงหยุนรู้สึกพอใจแล้ว จุนฉูฉูนี่ประสาทหรือเปล่า
พอจุนฉูฉูถูกพาตัวไป หยุนโล่ชวนก็เข้ามาหาอ๋องตวน ฮั่วไท่เฟยค่อนข้างชอบหยุนโล่ชวน พอหยุนโล่ชวนเข้า มานางก็ให้หยุนโล่ชวนนั่งลงข้างๆ
หยุน์ชวนนั่งลงแล้วแม้มปาก หม่อมฉันรอท่านอยู่ที่ต่า หนักกั๋วกง ท่านบอกว่าวันนี้จะมาหา ทุกอย่างมันเป็น ความผิดของหม่อมฉันที่บอกให้ท่านไม่ต้องมารับ ถ้าหาก ท่านมารับหม่อมฉันที่จวนอ๋องเสียน ท่านก็คงไม่เกิดเรื่อง อย่างน้อยหม่อมฉันก็สามารถคุ้มครองท่านได้
พูดอยู่น้ำตาของหยุนโล่ชวนก็ใหลลงมา นางรีบเช็ด ออก นางไม่อยากร้องไห้
แต่แล้วหวางฮองไทเฮาก้ได้พูดขึ้น “เกิดเรื่องกับอ๋องต วนที่ไหน?”
อันหลิงหยุนตอบ “อยู่ในตรอกหลังจวนอ๋องตวนเพคะ” หวางฮองไทเฮาใช้ความคิด “ชวนเอ๋อ” หยุนโล่ชวนเช็ดน้ำตาออกแล้วรีบยืนขึ้น
“เพคะ”
“เจ้ากับอ๋องตวนนัดเจอกันที่ไหน?” หวางฮองไทเฮาถาม อันหลิงหยุนก็นึกขึ้นได้
ตรอกที่อยู่หลังจวนอ๋องตวนเชื่อมไปยังจวนกั๋วกงได้ มัน เป็นทางที่ใกล้กันมาก หรือว่ามีคนคิดไว้แล้วว่าอ๋องตวน ต้องเดินผ่านทางนั้น?
อันหลิงหยุนมองไปที่หยุนโล่ชวน แล้วหยุนโล่ชวนก็นึก ขึ้นได้
“เรียนเสด็จแม่เพคะ เมื่อคืนหม่อมฉันกับท่านอ๋องนัดเจอ กันที่จวนก๋วกงเพคะ เดิมทีอ๋องตวนตั้งใจจะมารับหม่อม ฉัน แต่หม่อมฉันก็ปฏิเสธไป เราจะไปเจอกันที่จวนกั๋วกง แต่ใครจะไปคิดหม่อมฉันก็รออยู่ตรงจวนกั๋วกงอยู่นาน รอ จนอ๋องเสียนมาบอกหม่อมฉันถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องกับอ๋องต วนแล้วเพคะ”
หวางฮองไทเฮามองไปยังกงชิงวี่ กงชิงวี่รีบพูดขึ้น “กระหม่อมจะรีบไปจับตัวคนร้ายพ่ะย่ะค่ะ”
อันหลิงหยุนมองไปที่ประตู แล้วถามหวางฮองไทเฮาไป อย่างลังเล “เสด็จแม่เพคะ อ๋องชินจงจะใจกล้าขนาดนี้ เลยหรือเพคะ? เขาน่าจะรู้ดีว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นเขาต้องตก เป็นผู้ต้องสงสัยแน่ๆ”
หวางฮองไทเฮามองมาที่อันหลิงหยุน “ไม่ว่าเขาจะผิด หรือไม่ ก็ต้องจับเขาให้ได้ก่อน”
อันหลิหยุนไม่ได้พูดอันใดต่อ หยุนโล่ชวนกลับพูด แทนอ๋องชินจง
“เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันคิดว่าไม่น่าจะเป็นอ๋องชินเพคะ อ๋องชินจงเป็นคนเที่ยงตรง แม้แต่มดเขายังฆ่าไม่ลงเลย เพคะ” หยุนโล่ชวนพูดขึ้น
ฮั่วไท่เฟยมองมาที่หยุนโล่ชวน ตอนแรกก็อยากจะห้าม เพราะนางกลัวว่าหวางฮองไทเฮาจะทำร้ายนาง
แต่หวางฮองไทเฮาก็ได้ตบๆ ที่ข้างที่นั่ง “มานั่งตรงนี้มา” หยุนโล่ชวนหันไปมองอ๋องตวน แล้วเดินไปนั่งลงอย่าง
ระมัดระวัง
หวางฮองไทเฮาตบๆ ที่มือของหยุนโล่ชวน “จำคำพูด ของแม่ให้ดีๆ ยิ่งคนที่ดูไม่พูดไม่จา ไม่มีข้อเสีย ยิ่งทำให้ คนหลงเชื่อได้ง่าย ก็เหมือนกับแม่กระไร ปกติก็เอาแต่ เก็บตัวอยู่ในจวน ไม่ค่อยออกไปไหน
แต่ใครจะไปรู้ว่าลึกๆ แล้วแม่นั้นเป็นคนเลือดเย็นขนาด ไหน มือคู่นี้ฆ่าคนมาเยอะเท่าไหร่ เปื้อนเลือดมามาก ขนาดไหน”
อันหลิงหยุนพูดคำพูดของหวางฮองไทเฮาทำให้คิด ได้ จู่ๆ นางก็รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้สามารถมองทุกอย่างได้ อย่างทะลุปรุโปร่ง แถมยังใจกล้ามีแผนเสมอ แสดงว่า นางเป็นคนมีความสามารถ เพียงแค่นางเกิดเป็นผู้หญิง แล้วใช้ชีวิตอยู่แค่ในวัง
หากนางได้เกิดเป็นผู้ชาย นางอาจจะเป็นขุนนางที่ เก่งกาจคนหนึ่งก็ได้
นางกล้าฆ่า กล้าลงมือ กล้าตัดสินใจ…และกล้ายอมรับ แสดงว่านางเป็นคนที่มีสติมาก
และในที่แห่งนี้คนที่มีสติแจ่มใสก็มีไม่ค่อยมาก
“แต่หม่อมฉันคิดว่า อ๋องชินจงไม่น่าจะทำแบบนั้นเพคะ” หยุนโล่ชวนยังคงไม่เชื่อ
หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุน “หยุนหยุน เจ้าคิด ว่ายังกระไร?”
อันหลิงหยุนล้มลงใช้ความคิด “ที่เสด็จแม่พูดมาก็ถูก เพคะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ฮ่องเต้องค์ก่อนมีบุตรมากมาย แต่มีเพียงฮ่องเต้ อ๋องตวนกับอ๋องเสียนพี่น้องสามคน เท่านั้นที่โตมาอย่างปลอดภัยได้ มันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ
ทายาทของฮ่องเต้องค์ก่อนก็เหลือน้อยมาก แล้วทำไม บุตรหลานของพวกเขาจะเจริญก้าวหน้าได้ยังกระไร?
หม่อมฉันคิดว่าตรงนี้แหละที่น่าแปลกที่สุดเพคะ”
“ถูกต้อง นี่คือสิ่งที่น่าแปลกที่สุด” หวางฮองไทเฮา หลับตาลง “โล่ชวน เจ้านั้นซื่อตรงไร้เดียงสา แม่เองก็ดีใจ มาก เจ้าไปดูแลอ่องตวนเถอะ”
“เพคะ”
หยุนโล่ชวนลุกไปดูแลอ๋องตวน ฮั่วไท่เฟยเช็ดน้ำตา ลุก จากลูกชายแล้วเดินไปหาหวางฮองไทเฮา
พอนั่งลงฮั่วไท่เฟยก็มองไปที่หวางฮองไทเฮาอย่าง ระมัดระวัง หวางฮองไทเฮาหันมายิ้มเบาๆ “ข้าไม่ได้ทำ เพื่อเจ้า ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพื่ออ๋องตวน อ๋องตวนเป็นคน เดียวที่เหมือนกับฮ่องเต้องค์ก่อน ทุกครั้งที่ข้าเห็นหน้า อ๋องตวนก็ทำให้ข้านึกถึงฮ่องเต้องค์ก่อน
และที่สำคัญที่สุดคือ อ๋องตวนมีลักษณะนิสัยที่เหมือน กับฮ่องเต้องค์ก่อนมาก
ข้าคิดมาตลอดว่าอ๋องตวนแค่อายุยังน้อย ต้องมีสักวันที่ เขาต้องดีกว่าฮ่องเต้องค์ก่อนแน่นอน”
“พี่คะ..…….……..วไล่เฟยตกใจ ดีกว่าฮ่องเต้องค์ก่อนนี่ หมายความว่ายังกระไร?
นี่มันเป็นคำพูดที่ไม่ควรพูดออกมาอย่างยิ่ง ถ้าฮ่องเต้ องค์ก่อนไม่มีทายาทยังดี อ๋องตวนก็เป็นคนที่มีสิทธิ์ สืบทอดบัลลังก์เหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้ทั้งสองพระองค์ก็ กำลังตั้งครรภ์อยู่ ดังนั้นคำพูดนี้จึงไม่ควรพูดเป็นอย่างยิ่ง
หวางฮองไทเฮาพูดออกมา “ดีกว่ามันมีหลายแบบ เจ้า คิดมากไปหรือเปล่า?”
“หม่อมฉันมิกล้าเพคะ” ฮั่วไท่เฟยเองก็เหนื่อยมากแล้ว เหมือนกัน เอามือลูบหัว นางไม่อยากจะเถียงกับหวางฮอง ไทเฮา
นั่งอยู่พักหนึ่ง แล้วฮั่วไท่เฟยก็หันไปหาอันหลิงหยุ น “หยุนหยุนเจ้าบอกข้าหน่อยว่าอ๋องตวนเป็นยังกระไร บ้าง?”
“ยังดีอยู่เพคะ ต้องรอดูคืนนี้ก่อน ยังเหลือเวลาอีกสาม ชั่วยามฟ้าถึงจะสว่าง ถ้าฟ้าสว่างแล้วตื่นขึ้นมาได้ก็ไม่ เป็นไรแล้วเพคะ” อันหลิงหยุนตอบตามความจริง
พระชายาเสียนครุ่นคิด “แล้วถ้าไม่ตื่นหล่ะ?”
‘อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ