บทที่ 447 ไม่มีที่ให้ร้องทุกข์

ชั่วไทเฟียอิจฉาก็อิจฉา เอาแต่บ่นอ๋องตวนไม่หยุด ที่ทำให้รู้สึกผิดหวัง นานขนาดนี้แล้วยังไม่มีความ เคลื่อนไหวอะไรอีก

อ๋องตวนยังพูดอีกว่า : “ใครบอกว่าลูกไม่เคลื่อนไหวกัน แต่เป็นเพราะชวนเอ๋อไม่สนใจลูกต่างหาก”

“ชวนเอ๋อ…… ฮั่วไท่เฟยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เด็กทั้งห้าคนที่นอนอยู่บนเตียงก็กำลังเล่นกันอยู่อย่าง สนุกสนาน อยู่ดีๆก็ไม่ขยับ หวางฮองไทเฮาตกใจเป็น อย่างมาก ไม่รู้ว่าเด็กๆเป็นอะไรกัน ต่างก็ไม่ขยับเขยื้อน แล้ว

กงชิงวี่อุ้มคนเข้ามา เด็กๆก็พร้อมใจกันร้องไห้ขึ้นมา ร้องไห้อย่างหนัก ทำให้หวางฮองไทเฮาตกใจจนทำอะไร ไม่ถูก ฮั่วไท่เฟยเองก็ตกใจเช่นกัน!

“นี่มันอะไรกัน?” ฮั่วไท่เฟยตกใจ นางไม่ได้ทำอะไรเสีย หน่อย!

เมื่อกงชิงวี่เข้ามา หวางฮองไทเฮาก็ผงะ : “นี่คือ?”

” กงชิงวี่วางอันหลิงหยุนลงบนเตียง เด็กๆร้องไห้ กันระงม เหมือนจะรู้ว่าแม่ของตัวเองถูกตบมา

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้เอง หยุนโล่ชวนตะโกน ออกมาอย่างตกใจ: “หน้าของพระชายาเสียน!”
หวางฮองไทเฮามองดู: “นี่มันอะไรกัน? ถูกฝูมิงตบเอา หรือ?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า เด็กๆก็ร้องไห้ หวางฮองไทเฮา อารมณ์เสีย: “หยุดร้องได้แล้ว ย่าจะต้องให้ความเป็น ธรรมแก่แม่ของพวกเจ้าแน่นอน

เด็กๆก็หยุดร้องในทันที ฮั่วไทเฟยจ้องมอง: “เด็กๆพวกนี้ ฉลาดหรือว่าเป็นอะไรกันแน่?”

หวางฮองไทเฮายิ่งรู้สึกว่าเด็กๆเหล่านี้เป็นเทวดา เล็ก ขนาดนี้ทำไมจึงฟังรู้เรื่อง

เด็กน้อยร้องไห้กระซิกๆแล้วหันไปดูอันหลิงหยุน ช่าง น่าแปลกจริงๆ

กงชิงวี่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ: “เสินหยุนชู ข้า กับเจ้าต้องได้เห็นดีกัน!”

ขณะที่กำลังตะโกน สวีกงกงก็เดินเข้ามาพร้อมกับเงิน

หยุนชู

หวางฮองไทเฮาหูตาว่องไว พริบตาเดียวก็มองเห็นหลัง มือของสวีกงกงแล้ว

หลังมือทั้งแดงทั้งบวม

ไห่กงกงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง ยิ่งเป็นฮองเฮาด้วยแล้ว จะต้องส่งข่างให้ฮ่องเต่ทรงรู้
ให้กงกงขยิบตา แล้วจึงมีคนค่อยๆออกจากวังเฉาเพิ่ง ไป

หวางฮองไทเฮาเห็นเงินหยุนชูคุกเข่าลง : “หม่อมฉัน ถวายบังคมเสด็จแม่

หวางฮองไทเฮาแปลกใจ: “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉันเห็นพระชายาเสียนวิ่งออกมา จากวังซ่งเต๋อ สวีกงกงเองก็ดูรีบร้อน จึงได้เข้าไปดู ขณะ ที่กำลังดูอยู่นั้น อ๋องเสียนก็เสด็จมา แล้วจึงตำหนิหม่อม ฉัน คิดว่าหม่อมฉันเป็นคนทำร้ายพระชายาเสียน แต่ หม่อมฉันถูกกล่าวหานะเพคะ”

อันหลิงหยุนคิดไม่ถึงเลยว่า จนถึงตอนนี้เสินหยุนซูยัง คิดที่จะเล่นลิ้นอีก

หวางฮองไทเฮารู้สึกแปลก: “เป็นเช่นนั้นหรือ?”

นางถามกงชิงวิ่

กงชิงวี่แววตาเย็นชา : “พูดเช่นนี้หมายความว่าข้าดูผิด หรือ ไม่ใช่ว่าฮองเฮาตบหยุนหยุน ไม่ใช่ว่าฮองเฮาตบแล้ว อยากตบอีก มือของสวีกงกงก็ไม่ใช่ท่านเป็นคนเหยียบ อย่างนั้นหรือ?”

“อ่ฮงเสียน ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร สวีกงกงก็อยู่ที่นี่ ความจริงเป็นเช่นไรก็ลองถามเขาดูสิ”

สวีกงกงคุกเข่าอยู่ที่พื้น หน้าซีดอยู่นานแล้ว
เขาไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี และก็ไม่ได้คิดจะถ่วงเวลา จึงหันไปหาบรรดาเจ้านายแล้วโขกศีรษะสามครั้ง โยกจน หัวแตก

อันหลิงหยุนตะโกน: “สวีกงกง สวีกงกง……

ฮ่องเต้ชิงหยู่เข้ามาก็เห็นภาพนี้เข้าพอดี สวีกงกงค่อยๆ หันมองอันหลิงหยุน แล้วสูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง; “หม่อม ฉันละอายใจต่อฝ่าบาท ละอายใจต่อไทเฮา ยิ่งละอาย ใจต่อเจ้านายทุกๆพระองค์ หม่อมฉันคงทำได้เพียงแค่รับ โทษตาย!”

“ทำไมท่านต้องทำเช่นนี้ด้วย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถ ผ่านพ้นไปได้ ไม่มีเรื่องอะไรหนักหนาเกินไปหรอก ไม่มีใครตบข้าทั้งนั้น เป็นข้าเองที่ไม่ระวังจึงชนเข้ากับ กําแพง”

สวีกงกงร้องไห้ออกมา : “หม่อมฉัน……

อันหลิงหยุนรีบพูด : “กงกง ท่านอย่าเพิ่งรีบไป ข้ายังมี เรื่องจะต้องพูดกับท่าน วันนั้นตอนที่แม่นมซีจากไป ยังทิ้ง คำพูดไว้.…………….

สวีกงกงสูดหายใจเข้า แล้วมองอันหลิงหยุน : “จริง หรือ…….

“จริงสิ!” อันหลิงหยุนสแกนอัตโนมัติ โดยสแกน ร่างกายของสวีกงกงก่อน สมองถูกกระทบกระเทือนเล็ก น้อยความดันในกะโหลกศีรษะสูง ดูที่ระบบเลือดยังไม่ล้ม เหลว
อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “พยุงสวีกงกงไปนอน ท่านอ๋อง ท่านเรียกหมอจวนให้เอากล่องยาของข้ามาหน่อย จะ ต้องให้น้ำเกลือทันที

กงชิงวี่ทำหน้าบึ้งตึง แล้วตะโกนด้วยความโกรธว่า:

อาหยู่ตกใจ: “พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่รีบหันหลังเดินออกไป

หวางฮองไทเฮาไม่ได้พูดอะไร กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน ด้วยแววตาเย็นชา แล้วแสยะยิ้ม: “จริงๆแล้วเป็นหยุนหยุ นที่เดินชนเอง หม่อมฉันเข้าใจผิดฮองเฮาแล้ว”

หวางฮองไทเฮาหันมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ฮั่วไท่เฟยลุกขึ้น: “ท่านพี่ หม่อมฉันเองก็เหนื่อยแล้ว ขอตัวกลับก่อน”

ฮั่วไท่เฟยลุกขึ้นแล้วทูลลา และหันไปมองอ๋องตวน: “ไปกันเถอะ ช่วงนี้แม่สุขภาพไม่ค่อยดี พวกเจ้าก็มาด้วย เถอะ”

อ๋องตวนไม่อยากสนใจเรื่องของกงชิงวี่ จึงลากหยุนโล่ ชวนที่ไม่ได้เต็มใจจะไปนัก หันหลังแล้วเดินกลับออกไป

ฮั่วไท่เฟยกลับไปแล้ว หวางฮองไทเฮาหันมองหลานๆที่ ดูไม่ค่อยมีความสุขนัก แล้วจึงหันมองเสินหยุนชูที่คุกเข่า อยู่บนพื้น: “ข้าเองก็เหนื่อยแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ออกไปก่อนเถอะ”

“เพคะ”

ฮองเฮาลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

กงชิง หรี่ตาลง แล้วกําหมัดแน่น

หวางฮองไทเฮามองสวีกงกงที่อยู่บนพื้น แล้วจึงลุกขึ้น เดินไปที่อื่น: “ตามข้ามา”

หวางฮองไทเฮาจากไป โดยมีกงชิงวี่ตามออกไปด้วย

เมื่อถึงที่ที่ไม่มีคน หวางฮองไทเฮาพูดด้วยความโกรธ ว่า: “อนาคตของเจ้าล่ะ?”

” กงชิง ไม่ตอบอะไร

หวางฮองไทเฮาพูดด้วยความโกรธ: “พูดสิ

“หม่อมฉันไม่มีอะไรจะพูด” สำหรับเรื่องนี้แล้ว กงชิงวี่ไม่ อยากพูดอะไรมาก

“เจ้าเองก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้ว ยังจะต้องให้ข้าสอนเจ้าอีก หรือ นางคือฮองเฮา เจ้าเรียกชื่อแซ่นางเช่นนั้น เจ้าเองก็รู้ ดีว่านี่มีโทษฐานลบหลู่เบื้องสูง เจ้า..………….

“เสด็จแม่ หยุนหยุนถูกตบ นางเป็นใครก็ไม่สำคัญแล้ว ที่สำคัญคือ ใจของลูกปวดร้าวนัก!” พูดจบกงชิงวี่ก็หัน หลังเดินจากไป ทำให้หวางฮองไทเฮาโมโหเป็นอย่างมาก
ครั้งนี้ใบหน้าของอันหลิงหยุนไม่ได้ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว เหมือนทุกครั้ง กงชิงวี่กลับมา ใบหน้าของอันหลิงหยุนก็ ยังไม่หายดี แต่กลับดูร้ายแรงขึ้น

อันหลิงหยุนรีบจัดการเรื่องของสวีกงกง อันหลิงหยุน

ปลอบใจสวีกงกง สวีกงกงรู้สึกชีวิตช่างไร้ความหมาย ไม่อยากพูดอะไร

อีก

ฮ่องเต้ชิงหยู่มาถึงวังเฉาเพิ่งอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นอัน หลิงหยุนก็ตกใจ สักพักใหญ่จึงถามว่า: “ไปทำอะไรมา?”

“ไม่ระวังจึงชนเข้ากับกำแพงเพคะ” อันหลิงหยุนจะพูด อะไรได้อีก

สวีกงกงอยากจะลุกขึ้นมา แต่ถูกอันหลิงหยุนจับเอาไว้ “ท่านอย่าลุกขึ้นเลย”

“แล้วนี่เจ้าเป็นอะไร?” ใบหน้าของฮ่องเต้ชิงหยู่เต็มไป ด้วยความสงสัย

“หม่อมฉัน…..”

“หม่อมฉันชนกำแพง สวีกงกงพยุงหม่อมฉัน หม่อมฉัน ไม่ทันระวัง จึงเหยียบสวีกงกงเข้าเพคะ เมื่อครู่ไม่ระวังจึง ล้มลงอีก จึงชนเข้ากับกำแพงอีกแล้วเพคะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้ดีว่าเรื่องไม่เป็นเช่นนี้แน่ แต่ตอนนี้อันหลิง หยุนยังปากแข็งอยู่ เขาจึงไม่อยากถามอะไรอีก
กงชิง กลับมาจากด้านนอกแล้วตะโกนด้วยความโกรธ “หลีกไป หลีกไปให้หมด

เข้ามาข้างใน กงชิงวี่ก็ผลักนางกำนัลล้มลงไปคนหนึ่ง มี ความโกรธแต่ระบายไม่ได้ ดังนั้นเขาเห็นใครจึงโมโหไป หมด

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับไปดู ทำหน้าแปลกใจ แล้วมองดูกง ชิงวี่ที่เดินตะโกนเข้ามาด้วยความโกรธ: “ไป ออกไปให้ หมด!”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันหลังยืนเอามือไขว้หลัง: “ข้าเองก็ต้อง ออกไปด้วยหรือไม่? ที่นี่คือวังเฉาเฟิง เจ้ายังจะกล้า โวยวายอีกหรือ?”

.…………….” กงชิงวี่แหงนมอง เมื่อเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่จริงๆแล้วก็ ควรทําความเคารพ แต่วันนี้เขาไม่ทำ

เขาจ้องมองฮ่องเต้ชิงหยู่ด้วยสายตาที่เย็นชา เหมือนว่า ระหว่างทั้งสองคนมีความแค้นต่อกันมากมาย ฮ่องเต้ชิงห ยู่มองกงชิงวี่แล้วเหม่อลอยไปสักครู่ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ!

“เจ้าจ้องข้าทำไม? หรือว่าอยากจะจัดการกับข้าด้วย?” ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกเบื่อหน่าย เขาเป็นถึงฮ่องเต้ แต่ตอนนี้ อ๋องเสียนกลับคิดจะรังแกเขาแล้ว!