บทที่ 60 ถูกหลอกใช้

แต่ก็ไม่รอให้หนอนไหมเส้นทองเข้าใกล้ใบมีดของกง ชิงวี่ เขาก็ใช้ขวดเก็บหนอนไหมเส้นทองไว้ จากนั้นนำ ขวดโยนออกไป ส่งเสียงแตกที่ดังขึ้นชัดเจน พออันหลิง หยุนมองไป ขวดแตกร้าว สิ่งที่เป็นสีดำด้านในก็ค่อยๆ ไหลลงสู่พื้น ไม่นานก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว

“กลัวความเย็นหรือ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนรู้และเข้าใจ

กงชิงวี่กล่าวเบาๆ : “ตอนยังเป็นไข่สามารถอยู่รอดได้ ในอุณหภูมิสูง แต่เมื่ออยู่ในที่อากาศอากาศหนาวเย็น การแข็งตัวของเลือดก็จะทำให้แข็งและตายไป ตอน เป็นหนอนเมื่อออกจากที่อยู่อาศัยจะอยู่ได้ไม่เกินครึ่ง ชั่วโมง ไม่มีเนื้อหนังและเลือดหล่อเลี้ยงอยู่ ก็ตายได้ เช่นกัน”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” อันหลิงหยุนไว้หน้ากงชิงวี่ ดูไม่ออก ว่ารู้เรื่องไม่ใช่น้อย

อันหลิงหยุนเก็บมือกลับไป หยิบผ้ามาผูกไว้ นางมี ความสามารถในการรักษาตนเอง แต่ก็ยังคงเป็นกังวล มาก

โดยเฉพาะกงชิงวี่ที่อยู่ตรงหน้า มือยังมีเลือดไหลอยู่

อันหลิงหยุนมือและเท้าคล่องแคล่ว ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ เข่าข้างหนึ่งวางบนผ้าห่ม โรยผงที่ใช้ในการ ห้ามเลือด พันแผลให้กงชิงวี่เสร็จอย่างรวดเร็ว

กงชิงวี่เอ็นหัวมองดูใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาจริงจังของ อันหลิงหยุน ก็รู้สึกสบายตาอยู่บ้าง ตัดสินใจดึงมือกลับ อย่างหงุดหงิดและมองออกไปนอกรถม้า

“พักเถอะ” เย็นชา แสดงออกอย่างเหินห่าง

อันหลิงหยุนชินแล้ว นี่ก็ถือเป็นอารมณ์ที่ดี ปกติเขาไม่ ดีเท่าตอนนี้

กลับไปนั่งในรถม้า เงียบตลอดทาง

ลงจากรถม้าฟ้าก็มืดแล้ว พ่อบ้านและถางเหอยืนอยู่ ด้านนอกจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกเล็กน้อย ที่ไม่พบอาหยู่ แต่นางก็ไม่ได้ถาม แต่ถามพ่อบ้านหลัง จากกลับเข้าไปแล้ว อาหยู่สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง

พูดถึงเรื่องนี้ พ่อบ้านไม่สามารถซ่อนความรู้สึกไม่อยู่ อันหลิงหยุนจึงถาม: “อาหมู่อารการป่วยแย่ลงหรือ?”

“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านอึดอัดใจ มองดูรอบๆ ไปมีคน จึงพูด: “พระ ชายา มีท่านเท่านั้นที่ช่วยอาหยู่ได้ ได้โปรดช่วยอาห ยู่ อาหยู่เป็นเด็กที่น่าสงสาร พ่อแม่เสียไปตั้งแต่เด็กเขา อาศัยอยู่กับน้องสาวของเขา ต่อมาพบกับท่านอ๋องได้ รับเลือกจากทานอ๋อง แต่เดิมสามารถใช้ชีวิตปกติให้ดีได้ ไม่เคยคิดว่าน้องสาวจะจากไปอย่างไร้เดียงสา เหลือเพียงเขาคนเดียว”

“น้องสาวอาหยู่จากไปเพราะข้า ข้าทราบ ท่านไม่ต้อง หลีกเลี่ยง มีเรื่องอะไรพูดเถิด” นึกถึงเจ้าของร่าง ทั้งน่า สงสารและน่าสมเพช เป็นอันตรายต่อผู้อื่นจริงๆ !

พ่อบ้านไม่กล้าหลีกเลี่ยงอีกต่อไป พูดกล่าว: “เกิด เรื่องขึ้นตอนพระชายาอยู่ในรถใช่หรือไม่?”

อันหลิงคาดไม่ถึง: “อาหยู่เป็นคนทำหรือ?”

“มิใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านรีบพูด: “อาซิงเป็นคน หา”

“อาซิว? ” อันหลิงหยุนไม่รู้จักคนคนนี้ ไม่คุ้นแม้แต่นิด เดียว

พ่อบ้านอธิบาย: “เป็นคนรักของน้องสาวฮาหยู่ แต่เดิม พวกเขาสามารถแต่งงานได้ ถ้าไม่มีเรื่องนั้น ตอนนี้อา ซิว ก็ได้เป็นพ่อเด็กแล้ว”

“แสดงว่าอาซิวคือคนทำร้ายข้า?” อันหลิงหยุนไม่ใช่ คนโง่ นี่ก็ชัดเจนแล้วว่าตามมาแก้แค้นนาง

“พ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วอาซิวหล่ะ?”
เกิดเรื่องกับอาหยู่ อย่าบอกนะว่าเพราะรับผิดแทนอา ซิว!

“อาซิวก็ถูกกักขังอยู่ แต่ไม่กินไม่ดื่มสองวัน อาซิวยัง ทนได้ เขาไม่บาดเจ็บ แต่อาหยู่ข้ากังวลว่าจะเป็นอะไร ไป”

พ่อบ้านพิจารณาอยู่ตลอดว่าเรื่องนี้ควรขอร้องให้ใคร มาช่วย ถางเหอบอกว่าขอร้องแล้วก็ไม่เป็นประโยชน์

ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด ปีก่อนๆ เคยเกิด เรื่องเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องไม่เคยอ่อนข้อ ฆ่าขึ้นมาทำคน ขวัญหนีดีฝ่อ

ครั้งนี้ถางเหอใจกล้าไม่เพียงพอ ไม่มีวิธีที่จะใช้ได้

คนเดียวที่พ่อบ้านนึกได้คืออันหลิงหยุน แม้ว่าจะ เสี่ยงอยู่บ้าง ก็ไม่แน่ว่านางจะช่วยเหลือ แต่พ่อบ้านไม่ สามารถมองอาหยู่โดยไม่สนใจไม่ได้

อาซิวทำผิด อาหยู่ก็ผิดฐานก่ออาชญากรรมร่วมกัน พ่อบ้านทนไม่ได้

“ข้าจะพักผ่อนสักครู่ พร้อมกับอาบน้ำ ท่านไปก่อน สัก พักข้าไปพบท่านอ๋อง หวังว่ายังจะมีการเปลี่ยนแปลงไป ในทางที่ดีขึ้น”

พ่อบ้านจึงออกไป อันหลิงหยุนอาบน้ำเสร็จออกไปหา กงชิงวี่
เกิดเรื่องกับอาหยู่ อย่าบอกนะว่าเพราะรับผิดแทนอา ซิว!

“อาซิวก็ถูกกักขังอยู่ แต่ไม่กินไม่ดื่มสองวัน อาซิวยัง ทนได้ เขาไม่บาดเจ็บ แต่อาหยู่ข้ากังวลว่าจะเป็นอะไร ไป”

พ่อบ้านพิจารณาอยู่ตลอดว่าเรื่องนี้ควรขอร้องให้ใคร มาช่วย ถางเหอบอกว่าขอร้องแล้วก็ไม่เป็นประโยชน์

ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด ปีก่อนๆ เคยเกิด เรื่องเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องไม่เคยอ่อนข้อ ฆ่าขึ้นมาทำคน ขวัญหนีดีฝ่อ

ครั้งนี้ถางเหอใจกล้าไม่เพียงพอ ไม่มีวิธีที่จะใช้ได้

คนเดียวที่พ่อบ้านนึกได้คืออันหลิงหยุน แม้ว่าจะ เสี่ยงอยู่บ้าง ก็ไม่แน่ว่านางจะช่วยเหลือ แต่พ่อบ้านไม่ สามารถมองอาหยู่โดยไม่สนใจไม่ได้

อาซิวทำผิด อาหยู่ก็ผิดฐานก่ออาชญากรรมร่วมกัน พ่อบ้านทนไม่ได้

“ข้าจะพักผ่อนสักครู่ พร้อมกับอาบน้ำ ท่านไปก่อน สัก พักข้าไปพบท่านอ๋อง หวังว่ายังจะมีการเปลี่ยนแปลงไป ในทางที่ดีขึ้น”

พ่อบ้านจึงออกไป อันหลิงหยุนอาบน้ำเสร็จออกไปหา กงชิงวี่
“พูดเถิด”

อันหลิงหยุนรู้สึกแบกภูเขาอยู่ ยิ่งฝ่ายชายเงียบมาก เท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกกดดัน

“ท่านอ๋อง เรื่องของอาหยู่ไม่ทราบว่าจะสามารถ หยวนๆ ไม่หรือไม่” อันหลิงหยุนนึกไม่ออกจริงๆ ว่าต้อง ขอร้องอย่างไร พูดตรงไปตรงมาดีกว่า

กงชิงวี่วางหนังสือในมือ: “ใครขอให้เจ้ามา?”

“ข้ามาเอง” ไหนก็มาแล้ว อันหลิงหยุนไม่จำเป็นต้อง ลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง

กงชิง เงยหน้า: “เจ้า?”

“อืม”

อันหลิงหยุนในใจลนลาน โกหกแล้วรู้สึกผิดจริงๆ

แต่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าโกหกไม่เป็น ทำไมต่อหน้ากงชิงวี่ต้องกลัวขนาดนั้น!

“ความผิดที่อาหยู่เจ้ามาขอความเห็นใจได้งั้นหรือ?” กงชิงวี่เปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง ชุดด้านในสีขาวนวล ที่สวมใส่ออกมาดูเป็นชุดชั้นศาลที่น่าเกรงขาม อันหลิง หยุนหันมองตามไป จึงพบว่าชายผู้นี้ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้า ก็ไม่มีทางเห็นความแข็งแกร่งของเขา ทั้งๆ ที่ร่างกาย ราวกับหนังทองแดงกระดูกเหล็ก แต่กลับเหมือนเพียงนักวิชาการที่อ่อนแอ

เทน้ำแก้วหนึ่งแล้วกงชิงวี่นั่งลง ดื่มน้ำพร้อมกับมองอัน หลิงหยุน: “อาหมู่เป็นคนในจวนของข้า เจ้าอยากช่วย เอาอะไรมาช่วย?”

มีหวัง?

อันหลิงหยุนดีใจขึ้นบ้าง มองดูกงชิงวี่: “ท่านอ๋องมี เรื่องอะไรให้ข้าช่วย?”

“ข้าจะมีเรื่องอะไรให้เจ้าช่วยได้?” กงชิงวี่ตลก ก้ม หน้าดื่มน้ำ แต่ใจในก็คิดอะไรบางสิ่งออก

“เจ้าไม่พูด ข้าก็ลืมไปเลย ไข่มุกราตรีคืนนั้นยังอยู่ หรือไม่?” กงชิงวี่ดื่มน้ำอยู่ อย่างเชื่องช้า อันหลิงหยุน ชะงักพักหนึ่ง ในใจแอบด่าคำว่าหน้าด้าน

แต่อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ท่านอ๋องท่านจะบอก ว่าสามารถใช้ไข่มุกแลกกับชีวิตอาหยู่ได้งั้นหรือ?”

ไข่มุกเม็ดเดียว ก็แค่เพื่อรักษาและช่วยชีวิตคน คืนให้ กงชิงวี่แม้จะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ใช้คุ้มแล้ว

ขอแค่อาหยู่ไม่เป็นไร ก็คุ้มค่าแล้ว?

ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าไม่มีอาหยู่ ก็อาจจะถูกขอกลับคืนไป
“เจ้าไม่ต้องทำการแลกเปลี่ยนก็ได้ แต่ถ้าไม่รับ ประกัน

อันหลิงหยุนกัดฟัน งั้นไข่มุกที่เอามาก็เปล่าประโยชน์ เลยสิ

“ท่านอ๋องท่านเป็นคนใหญ่คนโตเป็นคนใจกว้าง จำเป็นต้องถึงคิดเหมือนคนทั่วไปด้วยหรือ?”

“ข้าไม่คิดเหมือนคนทั่วไปก็ได้ งั้นพระชายาก็ไม่ จําเป็นต่อรองแล้ว”

อันหลิงหมุนสุดหายใจ ไม่เคยเห็นคนเช่นนี้มาก่อน

ไข่มุกเม็ดเดียวยังคิดเล็กคิดน้อย

“ไข่มุกคืนท่านอ๋องก็ได้ ขอท่านอ๋องโปรดยกโทษให้ อาหยู”

อันหลิงหยุนวางไข่มุกราตรีลง และไม่ทำการต่อรอง หากไม่ปล่อยคน นางก็คิดวิธีอีกครั้ง