บทที่43ฮ่องเต้ทรงพิโรธ

“พูดแบบนี้แล้วนับว่าเป็นความผิดของข้าหรอก หรือ?

หวางฮองไทเฮาสีหน้าไม่พอพระทัยเสินหยุนชูวอน ขอด้วยน้ำตา”เสด็จแม่หยุนเอ๋อแม้นบรรลุนิติภาวะแต่ หม่อมฉันคิดไปแล้วเรื่องนี้ยังต้องคิดวางแผนในระยะ ยาวหม่อมฉันเอ่ยถึงเรื่องคุรหนูสองตระกูลจุนก็ยังยาก แล้วหากเพิ่มเรื่องหยุนเอ๋อไปอีกนั่นไม่นับว่าจะยากไป กว่าเดิมหรือหากฮ่องเต้ทรงพิโรธขึ้นมาก็จะปฏิเสธเสีย หมดหม่อมฉันกลัวแต่เพียงจะเอ่ยถึงเรื่องนี้ไม่ได้อีก”

หวางฮองไทเฮามองไปยังเสินหยุนชูด้วยสายตาเย็น ชา”พูดอย่างนี้แล้วไม่อย่างนั้นก็ให้หยุนเอ๋อไปอยู่ข้าง กายอ๋องเสียนเสียเลยสิก็นับเสียว่าเป็นความเมตตาจาก ข้าในเมื่อนางต้องใจอ๋องเสียนตัวข้าก็ไม่อาจพรากคู่รัก ออกจากกันตั้งนางให้เป็นพระชายารองก็แล้วกัน”

“…ใจของเสินหยุนชูเจ็บปวดราวถูกคมมีดกรีดน้อง สาวของนางซึ่งมีศักดิ์เป็นถึงฮองเฮากลับถูกแต่งตั้งใน เป็นพระชายารองหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปนางจะ เอาหน้าไว้ที่ไหน?

แต่เพื่อแผนในวันนี้นางจะทำอะไรได้เล่า?

“หม่อมฉันขอคำนับขอบพระทัยในความเมตตาของ เสด็จแม่”
“ลุกขึ้นเถอะหากฮ่องเต้เอ่ยถึงเรื่องนี้เจ้ารู้ใช่ไหมว่า ควรพูดอย่างไร? “หวางฮองไทเฮาถามขึ้นเงินหยุนซูท รงกายขึ้นพลางพยักหน้าใบหน้าแต้มรอยยิ้ม

“หม่อมฉันจะตรัสตอบทั้งหมดเป็นความคิดของหม่อม ฉันเอง” “อือไม่มีเรื่องอะไรแล้วฮ่องเต้ประทับอยู่ที่พระตำหนัก

จรุงจิตคงทรงงานราชการเหนื่อยแล้วตำหนักในก็มี

เพียงเจ้าคนเดียวข้าก็ปวดใจเจ้าไปก่อนเถอะ”

หวางฮองไทเฮาโบกมือไม่รอให้เงินหยุนชูคำนับลาก็ หันหลังเดินเข้าไปในพระตำหนัก

เสินหยุนชูคล้ายดั่งเหม่อลอยไปพลางวุ่นวายกับการ คำนับลา

ระหว่างทางเดินกลับเงินหยุนชูจิตใจสับสนหว้าวุ่น เบื้องหลังมีนางกำนัลแปดคนเดินตามหนึ่งในนางกำนัล เอ่ยขึ้นเสียงค่อย“ฮองเฮาเพคะแจ้งให้ท่านนายทราบดี หรือไม่เพคะ? ”

“แจ้งให้ท่านทราบเถิดไม่อย่างนั้นเมื่อถึงเวลาจะ วุ่นวายกันไปหมด”เสินหยุนชูยังมีกำลังใจตากำลังกาย ของนางได้สูญสิ้นไปเสียแล้วนางกลับไปยังวังเพิ่งหยี

กว่าอันหลิงหยุนจะออกจากพระราชวังฟ้าก็เริ่มมืด แล้วขณะออกจากประตูอาหยู่รีบพานางกลับไปยังจวน อ๋องเสียนอันหลิงหยุนหลับในรถม้าไปงีบหนึ่งเอลงจากรถก็เดินไปทางห้องของตัวเอง

“พระชายาท่านอ๋องกำลังรอท่านอยู่”พ่อบ้านเห็นนาง กำลังเดินไปรีบรั้งนางเอาไว้อันหลิงหยุนทำได้เพียงแค่ ตามไปโดยดี

นางเข้าวังไปกงชิงวี่แน่นอนต้องเป็นห่วงนาง

ยิ่งทุกครั้งที่นางไปต้องเกิดเรื่องขึ้นทุกที

เมื่อย่างก้าวเข้าประตูไปกงชิงวี่คลุมตัวด้วยเสื้อผ้า ฝ้ายผืนหนึ่งบนร่างกายไม่ได้ใส่อะไรร่างกายของซูมู่ หรงเป็นที่พบเห็นบ่อยๆเมื่อตอนยังไม่มาที่นี่อันหลิง หยุนเรียกได้ว่าเป็นหมอส่วนตัวของซูมู่หรงเลยทีเดียว บาดแผลบนตัวซูมู่หรงก็เป็นนางเองทีรักษา

ร่างกายของซูมู่หรงนับว่าดีอยู่เพียงแต่ครั้งหนึ่งเคย บาดเจ็บทนบาดแผลอยู่เป็นอาทิตย์ตัวคนผ่ายผอมลง ไปมากโขร่างกายดูราวกับขาดน้ำ

“มองอะไรหน่ะ?

หน้าตากงชิงวี่ดูอารมณ์ไม่ดีนักใช้มือดึงปลายเสื้อทั้ง สองข้างเข้าหากันแต่ก็ปิดบังอะไรไม่ได้มากนัก

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงเล็กน้อยเอ่ยขึ้นอย่าง โกรธเคือง“เป็นผู้หญิงยิงเรือทำไมไม่รู้จักเขินอาย เสียบ้างมองจ้องข้าอยู่นั่นแหละไม่กลัวตาบอดหรือ อย่างไร! ”
อันหลิงหยูนจึงหลบสายตานั่งลงอีกด้านหนึ่ง”ตา ของข้าบอดไปนานแล้วไม่อย่างนั้นจะชอบท่านอ๋องได้ อย่างไร”

อันหลิงหยุนรู้สึกเสียใจกับความรอบรู้อันรวดเร็วนั้น ขึ้นมาทันทีชายคนนี้ทั่วทั้งตัวนอกจากมีเนื้อหนังอัน งดงามแล้วส่วนอื่นๆช่ายไม่มีอะไรให้คนพิสมัยได้เลย อันหลิงหยุนไม่เข้าใจนะกร่างเดิมทำไมถึงชอบเขาไป ได้

“เจ้าพูดอะไรน่ะ? “กงชิงวี่เริ่มโมโหขึ้นมา

อันหลิงหยุนยกถ้วยชามาพร้อมเทน้ำลงไปดื่มน้ำ พลางเตือนสติเขา”ไม่อยากให้ทั้งร่างเอ็นยึดตึดกันก็ เป็นเด็กดีตั้งใจฟัง”

กงชิงวี่โกรธแต่ก็ยอมกลับไปนั่งลงพร้อมปั้นหน้าเย็น ชาสะบัดเสียงถามขึ้น“เสด็จแม่ว่าอย่างไรบ้าง? ”

อันหลิงหยุนเมื่อนึกถึงเรื่องในวังขึ้นมาก็ปรายตามอง ไปยังพ่อบ้านท่านออกพำนักนอกพระราชวังพ่อบ้านต่าง เป็นคนของวังหลวงคนอย่างกงชิงวี่นี้คนรอบข้างต่าง ต้องเป็นคนของหวางฮองไทเฮานางต้องระมัดระวังอยู่ ต่อหน้าคนของเขาจะปั้นแต่งเรื่องหรือพูดจาไร้สาระก็ดู จะไม่ดี

“ก็ไม่ได้ตรัสอะไรเสด็จแม่ยังดีแต่ไห่กงกงหน่ะสิบอก กับข้ามาเรื่องหนึ่ง”
กงชิงวี่มองไปยังทางพ่อบ้านแวปหนึ่ง”เจ้าออกไปก่อน ทําอะไรมาให้ข้าด้วยข้าหิวแล้ว”

“พะยะค่ะ”

เมื่อพ่อบ้านออกไปพร้อมปิดประตูแล้วอันหลิงหยุน จึงพูดขึ้น”เสด็จแม่ประสงค์ให้ฮองเฮาเรียนทูลฮ่องเต้ จัดการเลือกพระสนมเข้าวังไห่กงกงบอกว่าเสด็จแม่ สนใจองค์หญิงสองตระกูลจุนดังนั้นจึงให้ข้าไปพูดกับ ฮองเฮา”

กงชิงวี่กลับสงบนิ่งมองอันหลิงหยุนอย่าง พิจารณา”จนถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ความเป็นความตาย”

“…จะเป็นจะตายก็ยังมีท่านอ๋องจะกลัวอะไรนี่ก็กลับ มาดีอยู่มิใช่หรือ? “เมื่อลุกขึ้นยืนอันหลิงหยุนเกิดหาว ขึ้นมาแล้วจึงขอตัวลาแล้ว

กงชิงวี่อยากเอ่ยอะไรคนก็ไปเสียแล้ว

เสียงเย็นชาแค่นขึ้นกงชิงวี่มองออกไปนอกหน้าต่างดู ไปแล้วพายุหมะคงกำลังจะเข้าแล้ว

คืนที่ผ่านมาช่างเป็นฝันที่ดีอันหลิงหยุนกำลังตื่นพลาง ลุกขึ้นจากเตียงข้างนอกก็มีราชโองการเรียกตัวอันหลิง หยุนเข้าวัง

อันหลิงหยุนรับราชโองการด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายกง ชิงวี่ที่อยู่เบื้องหลังเรียกคนมาให้รางวัลสวีกงกงจึงกลับออกไปข้างนอก

“รู้จักกลัวแล้วหรือ? “กงชิงวี่ก็รู้สึกแปลกใจตอนนี้ควร เป็นเรื่องเลือกนางสนมทำไมถึงนำราชโองการมามอบ ให้ที่นี่พร้อมประกาศให้อันหลิงหยุนเข้าวังช่างน่าแปลก ใจเสียจริง

“จะกลัวหรือไม่อย่างไรก็ต้องไปท่านอย่าลืมทานยา อย่าตายก่อนข้าจะกลับมาหล่ะ”เมื่อวางพระราชโองการ ลงอันหลิงหยุนก็กำลังคิดที่จะไปทว่ากงชิงวี่เรียกตัวนาง ไว้”

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

อันหลิงหยุนหันกลับมา”มีเรื่องอะไร?

“ข้าจะเรียกคนไปแจ้งยังแม่ทัพอันระวังตัวด้วย! ทำ คนของข้าหายไปข้าไม่ให้อภัยเจ้าแน่”

“วางใจเถิดแม้นท่านตายข้าก็ยังไม่ตายหรอก”

เมื่อพูดจบอันหลิงหยุนก็หันกายเดินออกประตูไป

กงชิงวี่สีหน้าคั่งแค้นความตายรออยู่ตรงหน้ายังกล้า ต่อล้อต่อเถียงมันน่าโมโหยิ่งนัก!

ตามสวีกงกงเข้าวังระหว่างทางมาไม่มีการพูดคุย อะไรเมื่อลงจากรถม้าอันหลิงหยุนก็ไปยังพระตำหนัก จรุงจิต
เมื่อเข้าประตูไปสวีกงกงก็เรียกให้ทุกคนออกไปรอ รักษาการณ์ด้านนอก

อันหลิงหยุนคุกเข่าคำนับก็ถูกฮ่องเต้ชิงหยู่โยนสาส์น ลงมาทำให้นางตกอกตกใจทำได้เพียงกดหน้าลงเพื่อไม่ ให้โดนใบหน้าไม่อย่างนั้นจะพบเจอผู้คนยากยิ่ง

“เมื่อวานฮองเฮาคุกเข่าทั้งคืนเจ้าคิดว่าจะให้ข้า จัดการอย่างไรกับเจ้าดี?

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตะโกนขึ้นอย่างกราดเกรี้ยวอันหลิงหยุน ถึงเข้าใจเรื่องราวต่างๆเมื่อคืนฮองเฮาใช้ชีวิตเป็นเครื่อง ประกัน

“ฮ่องเต้หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”

“เจ้าไม่รู้ข้าว่าเจ้านั้นไม่เห็นโลงศพไม่หลังน้ำตาถ้า ข้าไม่ลงโทษเจ้าแล้วคงลบความเกลียดในใจข้าไม่ได้ ทหาร…”

“ฮ่องเต้หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ!

อันหลิงหยุนรีบรับผิดในทันทีฮ่องเต้ชิงหยู่กลับสงบ ขึ้นแล้ว

ฮ่องเต้เดินจากด้านบนลงมาหยุดอยู่เบื้องหน้าอันหลิง หยุนพลางเอ่ยถามขึ้น“เรื่องนี้เป็นความคิดของใคร”

“ฮ่องเต้ท่านทรงทราบอยู่แล้วเหตุใดยังทรงถามหม่อมฉันอีก?

อันหลิงหยุนนับว่ามองออกแล้วในวังหลวงแห่งนี้ไม่มี คนดีในขณะที่แยกพันธมิตรศัตรูกันไม่ออกสู้ใช้โอกาส เดินเกมส์ก่อนดีกว่า

ฮ่องเต้ชิงหยู่ปั้นสีหน้าเย็นชา”เหอะเจ้าไม่กล้าพูด หรือ?

“ฮ่องเต้นางกำนัลคนนั้นพูดอะไรกันแน่เพคะ? ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่แววตาลึกขึ้นบ้าง“ข้าดูแล้วเจ้าไม่ต้องพูด อะไรแล้วลากออกไปลงโทษเสียดีกว่า”

“ฮ่องเต้โปรดอย่าโมโหเลยศีรษะหม่อมฉันไม่มีราคา เท่าใด”

“เหอะแล้วข้าขาดเงินหรือ? “ความโกรธของฮ่องเต้ ชิงหยู่ลดทอนลงบ้างอันหลังหยุนรู้สึกปลอดภัยในชีวิต แล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

สถานที่แห่งนี้นับว่าไม่ใช่ที่ให้คนมาแท้ๆ

“ข้าให้เจ้าคิดหาวิธีมาแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้กับข้าไม่ อย่างนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

“ฮ่องเต้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันเลย”อันหลิง หยุนรู้สึกไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง
ฮ่องเต้ยงหยู่ห้นกายกลับไปในบัดดลสบสายตาทั้งคู่ ด้วยความโกรธ เจ้ายังจะพูดอีกหรือ? ”

“.…….อันหลิงหยุนก้มหน้าแม่เอ้ย!